Κι όμως. Οι αναγνώστες χαίρονται που κλείνουν εφημερίδες...

Ας βγει η κρίση των ΜΜΕ στην κοινωνία

Της Μ. Παπαχριστούδη
(αναδημοσίευση από το Δρόμο της Αριστεράς, 27 Νοεμβρίου)

Αναμενόμενο εδώ και αρκετούς μήνες, η φούσκα στα ΜΜΕ άρχισε να σκάει. Ο κρότος και τα σκάγια πέφτουν κατ΄αρχήν επάνω στους εργαζόμενους. Η επίθεση είναι σαρωτική., σκληρή, μαφιόζικη, ωμή.
Δυστυχώς παραμένει άγνωστη στη μεγάλη μερίδα της κοινωνίας, στο κοινό και τους αναγνώστες. Όπως ακριβώς συμβαίνει και σε άλλους κλάδους εργαζομένων. Απλά η κοινωνία δεν ξέρει ή μαθαίνει ελάχιστα. Για τον ωμό εκβιασμό που γίνεται στο συγκρότημα του Φαλήρου όπου με ένα παράνομο χαρτί ιδιωτικού συμφωνητικού καλούνται όλοι να υπογράψουν 10% μείωση των μισθών τους. Όπως στον ΔΟΛ όπου το μόνο που έγινε γνωστό είναι πως η επιχείρηση επιλέγει την μετάβαση της στην ηλεκτρονική εποχή και για αυτό κλείνει το ημερήσιο φύλλο του «Βήματος». Όπως στο συγκρότημα Μπόμπολα όπου συνεχίζονται αθόρυβα οι απολύσεις και περικοπές. Όπως σε όλα σχεδόν τα ΜΜΕ τα οποία ήδη έχουν απολέσει την αξιοπιστία τους έναντι του κοινού τους. Ελάχιστα εκπλήσσουν πλέον σχόλια και ατάκες αναγνωστών-κυρίως στο Διαδίκτυο- με τα οποία εκφράζουν τη ...χαρά τους γιατί επιτέλους κλείνει η φυλλάδα του «Βήματος» ή της «Απογευματινής» ή του «Ελεύθερου Τύπου» πριν ενάμιση χρόνο. Θεωρούν πως έτσι χτυπιούνται οι διαπλεκόμενοι εκδότες. Δεν βλέπουν όμως ότι οι μιντιάρχες συνεχίζουν και κάνουν άριστα τη δουλειά τους, απλά με διαφορετικά μέσα...



Οι εκδότες και ιδιοκτήτες των Μέσων Μαζικών Ενημέρωσης επικαλούνται τις ζημιές τους για να ζητήσουν στην πράξη την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας για το προσωπικό τους. Είναι οι ίδιοι που το φωνάζουν άναρθρα μέσα από τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων τους και τα παράθυρα των τηλεοπτικών ειδήσεων ως μονόδρομο για όλους τους εργασιακούς χώρους. Στην περίπτωση των άλλων εργαζομένων, στο δημόσιο ή τον ιδιωτικό τομέα, τα ΜΜΕ στη συντριπτική τους πλειονότητα επέλεξαν να συκοφαντήσουν και να λοιδορήσουν εναντίον όσων διεκδικούν. Επέλεξαν να θάψουν κυριολεκτικά κάθε διαφορετική άποψη και γνώμη πολιτικής λύσης. Και επειδή έχουν ή προσπαθούν να κάνουν τις συμφωνίες τους με τις Τράπεζες και τους εκπροσώπους διεθνούς κεφαλαίου για να βρουν αλλού-εκτός του κρατικού ή ιδιωτικού ελληνικού κορβανά- λεφτά για τα media τους, προωθούν λυσσαλέα την πολιτική του Μνημονίου. Ακολουθούν με τη γνωστή τακτική τους τη γραμμή κατασκευής νέων πολιτικών λύσεων, νέων προσωπικοτήτων ή ανδρείκελων του συστήματος έτοιμους να αναλάβουν τα ηνία.
Στο εσωτερικό των δικών τους επιχειρήσεων ισχύει ο ίδιος στόχος, εξυπηρετείται με άλλες μεθόδους. Στην αιχμή της επίθεσης μπήκε ο φόβος, η ανασφάλεια και η αρχή ο θάνατος σου η ζωή μου. Η δημοσιογραφική εργασία έχει τα δικά της ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, βρίσκεται στο κέντρο παραγωγής προπαγάνδας, χειραγώγησης. Εύκολο λοιπόν για τους εργοδότες είναι να μιλήσουν μέσα από τα δικά τους «φερέφωνα», που ειδικά τις τελευταίες μέρες δίνουν ρεσιτάλ στη διασπορά φόβου και πανικού. Με την τακτική μαστιγίου και καρότου, από τη μια υπόσχονται πως η κατάργηση συλλογικών συμβάσεων θα σώσει θέσεις εργασίας και από την άλλη απειλούν πως θα κλείσουν τα ΜΜΕ αν δεν γίνουν απολύσεις.
Τις επόμενες μέρες αναμένεται να γίνει μάχη εντός των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Σύγκρουση ανάμεσα σε αυτούς που θέλουν να σκύψουν αμέσως το κεφάλι για να τους το κόψει ο εκδότης αργότερα και σε αυτούς που απαιτούν να δημιουργηθεί τώρα ανάχωμα στην εργοδοτική επίθεση. Η μάχη είναι δύσκολη. Αλλά κανείς δεν μπορεί να πάρει μέρος σε αυτήν αν δεν βάλει στο παιχνίδι την κοινωνία. Σε τελική ανάλυση σε αυτήν απευθύνονται οι δημοσιογράφοι. Οι εργοδότες το κάνουν τόσο πετυχημένα, γιατί οι εργαζόμενοι δημοσιογράφοι δεν μιλάνε για την τάξη τους;