Η μάχη για το δημόσιο χαρακτήρα των ΜΜΕ άρχισε πολύ νωρίς ...

...αλλά εμείς είμαστε με άλλα απασχολημένοι. Ψάχνοντας στο διαδίκτυο το διάλογο που άρχισε στην Ε.Ε για τη χρηματοδότηση των δημόσιων ραδιοτηλεοπτικών οργανισμών, τις πιέσεις των λόμπι της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, τις υποχωρήσεις των κυβερνήσεων, την επίθεση των ιδιωτικών ΜΜΕ, βρήκα ένα απίστευτο κείμενο! Πρόκειται για αυτά που ανέφερε ένα περίπου χρόνο πριν, ίσως και περισσότερο, ο J. Stundiger σε συνδικαλιστικά στελέχη των τεχνικών στη διάρκεια ενός σεμιναρίου που είχε οργανώσει το Ινστιτούτο Οπτικοακουστικών Μέσων. Το κείμενο αναρτήθηκε στο forum της http://www.etita.gr/forum/ και παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Έστω και αν είναι πολύ μεγάλο. Ο κ. Stundiger που εκφράζει τα "συμφέροντα" των συνδικάτων έναντι της EBU (Ένωση δημόσιων ραδιοτηλεοπτικών οργανισμών) η οποία εκπροσωπεί στην Ε.Ε και τα συμφέροντα των ιδιωτικών καναλιών απέναντι στα συνδικάτα, παραθέτει και εξηγεί τα όσα άρχισαν να συμβαίνουν στην Ευρώπη και στα δημόσια ραδιοτηλεοπτικά δίκτυα μετά την πίεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ως προς την αιτιολόγηση της χρηματοδότησης τους.
Το επιχείρημα είναι απόλυτα κυνικό : «Στην πραγματικότητα δεν χρειάζεστε δημόσιους σταθμούς. Μπορείτε να έχετε δημόσια τηλεόραση, αλλά αυτό είναι κάτι που μπορεί να γίνει και μέσω των ιδιωτικών καναλιών", λέει. Σε ένα σημείο στο πραγματικά μεγάλο κείμενο αλλά απόλυτα ενδιαφέρον, σημειώνει: "Ο λόγος για τον οποία σας ανέφερα τον κοινωνικό διάλογο είναι ότι κάθε 2-3 μήνες μας δίνει την ευκαιρία να συναντηθούμε με τους εργοδότες. Ο διάλογος αυτός καλύπτει θέματα όπως οι συνθήκες εργασίας, η πειρατεία κλπ. και μέχρι στιγμής προσπαθούμε να καταλήξουμε σε μία κοινή θέση ολόκληρου του κλάδου, ώστε εργοδότες κι εργαζόμενοι να την παρουσιάσουμε από κοινού στην Επιτροπή και τα εμπλεκόμενα συμφέροντα". Καμία σχέση δηλαδή με τις διαδικασίες που ακολουθούνται εδώ στα ΜΜΕ όπου τον τόνο δίνει ο Σ. Ψυχάρης και μόνο αυτός.
Πολλά από αυτά που περιγράφονται στην "συνέντευξη" του έχουν ήδη συμβεί στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το εντυπωσιακό είναι ότι λέει πως γνώστες της συζήτησης αυτής είναι τα συνδικαλιστικά όργανα της χώρας μας. Μα που είναι αυτές οι πληροφορίες κρυμμένες;

Παρακάτω όλο το κείμενο για όσους ενδιαφέρονται....



J. STUNDIGER:

Ονομάζομαι Johannes Σπούδασα Διεθνείς Σχέσεις στο Πανεπιστήμιο της Γερμανίας κι εργάζομαι στη UNI-MEI που είναι η Διεθνής (Συνομοσπονδία) για τα ΜΜΕ, την Ψυχαγωγία και τις Τέχνες.
Προσωπικά, δουλεύω σε αυτήν την οργάνωση τα τελευταία 10 χρόνια. Πριν από αυτό δούλευα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και μέχρι τότε εργαζόμουν σε μία πολύ μικρή επιχείρηση που ανήκε σε μία νέα οργάνωση για τα ΜΜΕ, στην Γερμανία, στην οποία ασχολούμασταν με την ανάπτυξη της παρουσίας των ΜΜΕ στο διαδίκτυο. Όμως αυτό ήταν πριν 12 χρόνια. Από εκεί ήρθα στις Βρυξέλλες και στη συνέχεια στα Συνδικάτα και τα τελευταία 10 χρόνια δουλεύω στα Συνδικάτα, κυρίως πάνω σε θέματα που αφορούν την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Στο Κοινοβούλιο εργάστηκα το 1998 για έναν Βρετανό Ευρωβουλευτή, πάνω σε μία συγκεκριμένη νομοθεσία, την Οδηγία για την Καλωδιακή Τηλεόραση, έχοντας υπό την εποπτεία μου τον χειρισμό όλων των συμφερόντων και ειδικά των μεγάλων εταιρειών τηλεπικοινωνίας που ήθελαν να είναι βέβαιες ότι θα σεβόμασταν τα συμφέροντα τους κατά τον καθορισμό των τροπολογιών που τις αφορούσαν. Δουλειά μας ήταν να τις ακούμε και στη συνέχεια να ανταποκρινόμαστε ή όχι, ανάλογα με τις απόψεις του συγκεκριμένου πολιτικού.
Στην UNI-MEI όμως συνέβη μία μικρή αλλαγή. Το περασμένο καλοκαίρι συνταξιοδοτήθηκε το πρώην αφεντικό μου, ο Jim Wilson, υποθέτω ότι κάποιοι από εσάς θα τον ξέρουν κι εδώ και 2 μόλις μήνες ανέλαβα την θέση του, μετά από 10 χρόνια δουλειάς στο πλευρό του κι έτσι δράττω την ευκαιρία να σας χαιρετήσω, να σας ενημερώσω, αλλά και να σας αναφέρω τα σχέδια μας για το μέλλον.
Τα τελευταία 10-15 χρόνια έχουμε μια συνεχή συνεργασία με τα Συνδικάτα (και ειδικά με εκείνα της Δημόσιας Τηλεόρασης), αναλαμβάνοντας ποικίλες δραστηριότητες. Τον τελευταίο χρόνο δουλέψαμε πολύ σκληρά μαζί με τους συνεργάτες μας από την Ομοσπονδία των Δημοσιογράφων πάνω στον Ευρωπαϊκές Διατάξεις σχετικά με την δημόσια χρηματοδότηση της Τηλεόρασης.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ασκεί μεγάλες πιέσεις στις διοικήσεις της Δημόσιας Τηλεόρασης ως προς την αιτιολόγηση της χρηματοδότησης που αυτή λαμβάνει , είτε πρόκειται για κρατικούς πόρους είτε για κέρδη από διαφημίσεις – δεν τους ενδιαφέρει από πού προέρχονται τα χρήματα, αλλά πώς ξοδεύονται, εξ’αιτίας της δημόσιας αποστολής της. Υπάρχει πολλή μεγάλη πίεση σχετικά με το τί χαρακτηρίζεται «δημόσιο» και τί όχι, ειδικά όσον αφορά στα νέα μέσα.
Αυτό έχει μεγάλο αντίκτυπο σε όλους σας και είναι κάτι με το οποίο θα ασχοληθούν τα συνδικάτα τους επόμενους μήνες ή ακόμα και χρόνια - ειδικά εκείνα της Γαλλίας, της Βρετανίας, της Γερμανίας, της Ισπανίας και της Ιταλίας, με τα οποία συνεργαζόμαστε στενά πάνω σε αυτό το θέμα – γιατί είναι κάτι μακροπρόθεσμο. Τον Δεκέμβρη του 2009 που θα έχουμε το Ευρωπαϊκό Εκτελεστικό Συμβούλιο θα έχουμε κοντά μας κι εκπρόσωπο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και θα γίνει ένας διάλογος σχετικά με αυτές τις διατάξεις.
Τον Δεκέμβρη έχουμε τη συνεδρίαση του νέου μας Δ.Σ., το οποίο εκλέχθηκε τον Ιούνιο του 2009. Εκεί θα έρθει κάποιος από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και θα εξετάσουμε την καινούργια νομοθεσία. Και μετά θα συζητήσουμε την σημασία της, γιατί η νομοθεσία είναι πάντα ανοιχτή, ειδικά η Ευρωπαϊκή… Και στη συνέχεια θα δούμε ποιος θα είναι ο ρόλος της εθνικής κυβέρνησης, πόση ελευθερία κινήσεων θα έχει. Η εργασία των τελευταίων 12 περίπου μηνών αφορά τις διατάξεις σχετικά με τον δημόσιο τομέα .
Όσον αφορά στην Ιδιωτική Τηλεόραση, υπάρχουν δύο βασικά ζητήματα. Θα ήθελα να μιλήσω αργότερα σχετικά με τις κινήσεις μας πάνω σε αυτά. Όμως ο Ιδιωτικός τομέας πρέπει να έχει μία σαφή εικόνα ως προς τις παραπάνω διατάξεις και ειδικά ως προς το τι είναι ιδιωτικό και τι δημόσιο.
Για μας δεν τίθεται θέμα εξιχνίασης του διαχωρισμού του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα. Αναφέρομε στη νομοθεσία που καθορίζει την κρατική βοήθεια στην δημόσια τηλεόραση. Ο ιδιωτικός τομέας εμπλέκεται στο ότι ζητούν από το νομοθέτη να του ξεκαθαρίσει με ακρίβεια τι σημαίνει «δημόσιος χαρακτήρας (αποστολή)» και τι όχι. Αυτό τώρα είναι κάτι που, προφανώς, σε μία χώρα μπορεί να είναι ξεκάθαρο και σε μία άλλη πολύ σκιώδες. Ειδικά όσον αφορά στις νέες πλατφόρμες των ΜΜΕ, την μετάβαση στην ψηφιακή τεχνολογία, υπάρχουν κάποιοι ιδιωτικοί φορείς που υποστηρίζουν ότι αυτές δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τους δημόσιους φορείς. Δεν πρόκειται, λοιπόν, για διαχωρισμό αλλά για προβληματισμό.
Στην Αγγλία, στο BBC, το κράτος προσπαθεί να εισάγει ένα είδος τεμαχισμού, πράγμα που σημαίνει ότι ένα τμήμα της δημόσιας τηλεόρασης δίδεται στην «διαφημιστική» τηλεόραση, από την δημόσια στην ιδιωτική τηλεόραση, αναλαμβάνοντας την παραγωγή δημόσιων προγραμμάτων, χωρίς όμως να είναι βέβαιο σε ποια πλατφόρμα.
Κάποια από τα έσοδα του BBC από το ανταποδοτικό τέλος θα ανακληθούν και θα δοθούν στους διαφημιστικούς σταθμούς για την παραγωγή προγραμμάτων. Με τον όρο «διαφημιστικοί σταθμοί» εννοούμε τον ιδιωτικό τομέα .
Πέρυσι στην Γαλλία, εξ’αιτίας αυτών ακριβώς των διατάξεων, είχαμε πάμπολλες διαδηλώσεις, με συναδέλφους από όλη την Ευρώπη που πήγαν στο Παρίσι επειδή η Γαλλική κυβέρνηση τέλος στην χρηματοδότηση μέσω διαφημίσεων για την France Television.
.H France Television είναι ο δημόσιος φορέας και εισπράττει ένα μεγάλο μέρος της χρηματοδότησης της μέσω των διαφημίσεων. Έτσι, η Γαλλική κυβέρνηση λέει τέρμα στις διαφημίσεις γιατί πρέπει να έχετε πιο δημόσιο χαρακτήρα , χωρίς όμως να παρέχουν ισόποσους πόρους από τον κρατικό προϋπολογισμό ή την φορολογία, ή το ανταποδοτικό τέλος. Αντίθετα, πρότειναν την επιβολή ενός τέλους στους τηλεπικοινωνιακούς φορείς και τους παρόχους υπηρεσιών του ίντερνετ, το οποίο θα συζητηθεί ενώπιων του Συνταγματικού Δικαστηρίου, γιατί οι τηλεπικοινωνιακοί φορείς και οι παροχείς υπηρεσιών του ίντερνετ, όπως είναι προφανές, καμία όρεξη δεν έχουν να πληρώνουν τη δημόσια τηλεόραση, αυτό έκανε η Γαλλική κυβέρνηση δεν τους επιτρέπει να μεταδίδουν διαφημίσεις
Όμως αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα γιατί το ίδιο έκανε και η Ισπανική κυβέρνηση μετά την Γαλλική. Η Ισπανική κυβέρνηση που είναι σοσιαλιστική κι όχι συντηρητική όπως στην Γαλλία, έκανε το ίδιο. Και η Πορτογαλική κυβέρνηση μόλις έκανε το ίδιο. Όμως το πρόβλημα είναι ότι ενώ στην Γαλλία η κρατική χρηματοδότηση μπορεί να μην είναι άριστη αλλά είναι αρκετά υψηλή, στην Ισπανία και στην Πορτογαλία η κρατική επιχορήγηση στην δημόσια τηλεόραση είναι πολύ χαμηλά. Και τα έσοδα από τις διαφημίσεις είναι πολύ σημαντικά. Έτσι, το μέλλον της δημόσιας τηλεόρασης και των δύο αυτών χωρών, τόσο για την RTP όσο και για την RTVE, είναι ιδιαίτερα πολύπλοκο.
Προφανώς , η λύση για εμάς είναι ότι πρέπει να υπάρξει κάποιου είδους δέσμευση προς την δημόσια τηλεόραση. Γιατί αυτό που επικρατεί αυτήν την στιγμή είναι μία ατμόσφαιρα στην οποία όλοι λένε «Στην πραγματικότητα δεν χρειάζεστε δημόσιους σταθμούς. Μπορείτε να έχετε δημόσια τηλεόραση, αλλά αυτό είναι κάτι που μπορεί να γίνει και μέσω των ιδιωτικών καναλιών.» Υπάρχουν πολλές φωνές, ιδιαίτερα μέσα στα συντηρητικά και τα φιλελεύθερα κόμματα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, τα οποία υποστηρίζονται από μεγάλες εταιρίες κι εκφράζουν αυτήν την άποψη όλο και πιο σθεναρά. Κι ως αποτέλεσμα, η Ευρωπαϊκή νομοθεσία ασκεί όλο και μεγαλύτερες πιέσεις στις εθνικές κυβερνήσεις να αιτιολογούν τον λόγο για τον οποίο επιχορηγούν τα δημόσια κανάλια, είτε μέσω του ανταποδοτικού τέλους, είτε μέσω της άδειας αναμετάδοσης διαφημίσεων – όπως συμβαίνει στην Ελλάδα – και είστε υποχρεωμένοι να δικαιολογείτε ότι κάνετε στην δημόσια τηλεόραση υπό τον όρο της αποφυγής του αθέμιτου ανταγωνισμού με τα ιδιωτικά κανάλια. Κι αυτό είναι το παράδοξο…
Για παράδειγμα, κάθε νέα υπηρεσία που εφαρμόζεται πρέπει να περνάει πρώτα από μία «εκτίμηση επιπτώσεων»
Η εκτίμηση επιπτώσεων είναι ένα γραφειοκρατικό κατασκεύασμα, που βασικά σημαίνει ότι το δημόσιο κανάλι πρέπει να αποδεικνύει για κάθε νέα υπηρεσία που επιθυμεί να εισάγει, τον δημόσιο χαρακτήρα της, δηλ. ότι δεν αναπαράγει κάτι το οποίο ήδη κυκλοφορεί στην αγορά και είναι εφικτό μόνο από τον δημόσιο φορέα. Το πρόβλημα λοιπόν με αυτήν την εκτίμηση επιπτώσεων είναι ότι πρόκειται για μία ανοιχτή διαδικασία, στην οποία μπορούν να υπεισέρθουν και τρία μέρη. Τα ιδιωτικά κανάλια, για παράδειγμα. Έτσι, τώρα θα διατρέχετε πάντα τον κίνδυνο στην δημόσια τηλεόραση, εάν θελήσετε να ξεκινήσετε μία νέα υπηρεσία, να βρείτε αμέσως στον δρόμο σας έναν ανταγωνιστή ο οποίος θα πει « Λυπάμαι φίλοι μου, αλλά η εκτίμηση επιπτώσεων μας λέει ότι αυτή η υπηρεσία δεν ανήκει στην δικαιοδοσία της δημόσιας τηλεόρασης.» Κι έτσι καθίσταται ιδιαίτερα ριψοκίνδυνο για τον δημόσιο φορέα να επενδύσει τα χρήματα και να αναπτύξει την συγκεκριμένη υπηρεσία. Όπως είπα προηγουμένως, πρόκειται για μία αρχή που έχει καθιερωθεί σε Ευρωπαϊκό επίπεδο και το ερώτημα είναι, πώς θα εφαρμοστεί σε εθνικό επίπεδο. Και η πείρα μας, μας έχει μάθει ότι μεταξύ καθιέρωσης μίας αρχής και της εφαρμογής της επικρατεί πάντα ένα 50%. Και γι’αυτό σας είπα προηγουμένως ότι είναι πολύ σημαντικό για μας να συναντηθούμε με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, τους συνεργάτες μας και την Εκτελεστική Επιτροπή, ώστε να ακούσουμε την Επιτροπή να μας λέει «Λοιπόν, αυτή η νέα νομοθεσία σημαίνει για μας α., β., γ., δ., ε.,…κλπ και οι κυβερνήσεις πρέπει να πάρουν….
Και η στρατηγική πολλών ιδιωτικών καναλιών είναι να υποστηρίζουν ότι «κάθε τι παλιό, που εμπεριέχει τους παραδοσιακούς τρόπους αναμετάδοσης, είστε ελεύθεροι να το χρησιμοποιείτε, δε μας νοιάζει.»
Ναι. Κι αυτός είναι ο αγώνας μας. Προφανώς, βρισκόμαστε σε μία πολύ λεπτή θέση γιατί πρέπει πάντα να δικαιολογούμαστε. Μας λένε «Λοιπόν, ενώ εσείς αντιπροσωπεύετε τους εργαζομένους τόσο της ιδιωτικής, όσο και της δημόσιας τηλεόρασης, εμφανίζεστε εδώ να υπερασπίζεστε μόνο την δημόσια τηλεόραση.» Η απάντηση μας σε αυτό είναι ότι δεν επιχειρηματολογούμε κατά της ιδιωτικής τηλεόρασης, επιχειρηματολογούμε υπέρ μίας βιώσιμης δημόσιας τηλεόρασης και πιστεύουμε σε ένα δυαδικό σύστημα, στο οποίο υπάρχει χώρος τόσο για την δημόσια όσο και για την ιδιωτική τηλεόραση. Όμως, αν θέλετε να έχετε μία κοινή πολιτική σε Ευρωπαϊκό, εθνικό επίπεδο δεν πρέπει να εισάγετε κανιβαλιστικές διατάξει, σύμφωνα με τι οποίες παίρνετε την χρηματοδότηση και την δίνετε στα ιδιωτικά κανάλια ( όπως στο BBC ), ή φορολογείτε τον ιδιωτικό τομέα αναγκάζοντας τον να χρηματοδοτήσει τον δημόσιο ( όπως στην Γαλλία ). Πρέπει να δώσετε και στους δύο μία βιώσιμη νομοθεσία, χωρίς τους κανιβαλιστικούς μηχανισμούς που έχουμε αυτή τη στιγμή. Αυτή είναι και η πρόκληση για μας κι αυτό ακριβώς λέμε και στην Επιτροπή. Δεν λέω ότι έχουμε βρει τη λύση, αλλά είναι και θέμα οπτικής και η οπτική που επικρατεί αυτή τη στιγμή είναι είτε δημόσια ή ιδιωτική (τηλεόραση). Ενώ εμείς λέμε ότι πρέπει να αναπτυχθούν και οι δύο με τρόπο βιώσιμο.
Αυτό είναι ένα πολύ πολύπλοκο θέμα. Η Ευρωπαϊκή νομοθεσία δεν λέει απολύτως τίποτε, αφήνοντας τις εθνικές κυβερνήσεις να αποφασίσουν τι είναι δημόσιο και τι ιδιωτικό. Όμως η Επιτροπή επιφυλάσσεται, λέγοντας ότι όπου υπάρχει καταφανές λάθος, όπου γίνεται προφανές ότι η κυβέρνηση έχει κάνει λάθος, η Επιτροπή θα παρέμβει. Κι αυτό είναι το μόνο που μας λέει η Επιτροπή.
Όχι, αυτό δεν αρκεί. Αλλά η Επιτροπή θέλει δύο πράγματα. Θέλουν να έχουν ένα ευλύγιστο πλαίσιο, το οποίο θα μπορεί να λειτουργεί πολλά χρόνια χωρίς εκείνοι να χρειάζεται στην αρχή να κάνουν πολλή δουλειά, αλλά να διατηρήσουν και το δικαίωμα να παρεμβαίνουν και να λένε στις κυβερνήσεις – αν δεχτούν παράπονα – « ας εξετάσουμε αν αυτό είναι σωστό» Είναι, λοιπόν, κάτι πολύ-πολύ επικίνδυνο..
Σχετικά, όμως, με τα πνευματικά δικαιώματα, πρόκειται προφανώς για ένα ιδιαίτερα πολύπλοκο θέμα. Πώς μπορεί κανείς να προστατέψει το έργο του στο διαδίκτυο;
Εχουμε στους κόλπους μας κάποιες οργανώσεις, τα μέλη των οποίων βασίζονται εξολοκλήρου στην εκμετάλλευση των πνευματικών δικαιωμάτων. Είναι όλοι μέλη μας, παράγουν έργο, έχουν συνάψει συμφωνίες με παραγωγούς ( σε περίπτωση που αυτοί εμπλέκονται οικονομικά), κλπ. Όταν, λοιπόν, φτάνουμε στο θέμα της προστασίας των πνευματικών δικαιωμάτων, το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε σε διεθνές, αλλά και σε Ευρωπαϊκό επίπεδο αυτή τη στιγμή, είναι η καταπολέμηση της πειρατείας Πράγμα καθόλου εύκολο, γιατί το πολιτικό περιβάλλον των Βρυξελλών, αλλά και των κρατών-μελών, είναι ότι το διαδίκτυο αποτελεί ελεύθερο αγαθό.
Θα ήθελα πολύ να σας μιλήσω για την δραστηριότητα μας σχετικά με τον κοινωνικό διάλογο στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Από την μεριά μας έχουμε την MEI – τους ηθοποιούς, τους μουσικούς και τους δημοσιογράφους και από την μεριά των εργοδοτών έχουμε την EBU, στην οποία ανήκει και η ΕΡΤ και την ACT, οποία ανήκει η ιδιωτική τηλεόραση, με το RTL και όλους τους υπολοίπους. Υπάρχουν επίσης οι κινηματογραφικοί και οι τηλεοπτικοί παραγωγοί, όλοι στα Ευρωπαϊκά πλαίσια. Όλοι αυτοί αποτελούν ένα πλήρως δομημένο σώμα, υπό την σκέπη της Ευρωπαϊκής Συνθήκης , με σημαντική διαπραγματευτική υπόσταση στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, συζητώντας ακόμα και την περίπτωση να συνεργαστούμε, έστω και θεωρητικά, στο θέμα των ελαχίστων προτύπων. Έχουμε μία επιτροπή, η οποία συνεδριάζει τακτικά και ειδικεύεται στην δημόσια τηλεόραση, καθώς και μία επιτροπή για την ιδιωτική τηλεόραση. Προσπαθούμε επίσης να συνεργαστούμε με εταιρίες όπως η RTL, η Mediaset, η NewsCor, διαφόρων χωρών, αλλά και με ολόκληρο τον τομέα της εργοδοσίας. Τον Δεκέμβριο 2009 θα συνεδριάσει το Δ.Σ. του Ευρωπαϊκού Τομέα της UNI-MEI. Εκεί θα γίνουν εισηγήσεις για όλα τα θέματα - πολλές από εμένα το ίδιο, αλλά και από εκπροσώπους των διαφόρων επιτροπών και θα παρουσιάσουμε τις προτάσεις μας σχετικά με το τί θα πρέπει να γίνει με τη δημόσια τηλεόραση.Και στην συνέχεια η Εκτελεστική Επιτροπή θα τις εγκρίνει ή θα τις απορρίψει.
Ο λόγος για τον οποία σας ανέφερα τον κοινωνικό διάλογο είναι ότι κάθε 2-3 μήνες μας δίνει την ευκαιρία να συναντηθούμε με τους εργοδότες. Ο διάλογος αυτός καλύπτει θέματα όπως οι συνθήκες εργασίας, η πειρατεία κλπ. και μέχρι στιγμής προσπαθούμε να καταλήξουμε σε μία κοινή θέση ολόκληρου του κλάδου, ώστε εργοδότες κι εργαζόμενοι να την παρουσιάσουμε από κοινού στην Επιτροπή και τα εμπλεκόμενα συμφέροντα. Προσφάτως συμφωνήσαμε ότι πρέπει να συζητήσουμε και κάποιες κοινές θέσεις σχετικά με την ισότητα ανδρών και γυναικών και την εφαρμογή τους, τόσο στις πολιτικές που αφορούν την αναμετάδοση σε οποιαδήποτε μορφή , όσο και στην παραγωγή. Και θα εργαστούμε όλοι μαζί σε Ευρωπαϊκό επίπεδο και θα παρουσιάσουμε τις προτάσεις μας στους συνεργάτες μας – εργοδότες και συνδικάτα , προσκαλώντας τους να προσπαθήσουν να συνεργαστούν, δημιουργώντας έναν κοινό τόπο. Κι ελπίζουμε, φυσικά, ότι έτσι τα συνδικάτα και οι εργοδότες θα μπορέσουν να ανταλλάξουν τις εμπειρίες τους, πείθοντας παράλληλα όσους εργοδότες δεν έχουν δραστηριοποιηθεί ακόμα, να εργαστούν προς αυτήν την κατεύθυνση. Για μας είναι μία πολύ σημαντική διαδικασία γιατί μας επιτρέπει να έχουμε μία τακτική συμμετοχή των συνεργατών μας. Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, γνωρίζω ότι οι συνάδελφοι από το Σωματείο των Δημοσιογράφων συμμετέχουν τακτικά σε αυτόν τον διάλογο, ως μέλη της IJF – την Διεθνή Συνομοσπονδία των Δημοσιογράφων. Στις 3 Δεκεμβρίου έχουμε το Δ.Σ. μας ενώ στις 4 του Δεκέμβρη έχουμε την μεγάλη συνάντηση με τους εργοδότες . έχουμε θέματα συζήτησης σχετικά με την δημόσια τηλεόραση, την ιδιωτική τηλεόραση και την σχέση μεταξύ τους , με συναδελφους από την Γαλλία, την Γερμανία, την Πολωνία κλπ. Επίσης, εάν υπαρχει κάποιο συγκεκριμένο ζήτημα που σας απασχολεί , θα μπορέσετε με αυτόν τον τρόπο να βρείτε υποστήριξη, όπως έγινε πέρσι με τα Γαλλικά σωματεία που όταν βγήκαν στους δρόμους είχαν τη συμπαράσταση 20 χωρών . Θα μπορέσετε επίσης να καθίσετε στο τραπέζι με την κυβέρνηση σας έχοντας την υποστήριξη μας. Όταν συνεργαστήκαμε με τα σωματεία του BBC, είχαμε την βοήθεια πολλών άλλων Ομοσπονδιών κι αυτό είναι κάτι που μπορεί να γίνει και με εσάς. Αυτός είναι ο λόγος που ήθελα να σας το αναφέρω, γιατί το έργο μας σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, το έργο μας πάνω στον Ευρωπαϊκό κοινωνικό διάλογο αποτελεί πλέον ένα εργαλείο, το οποίο μπορούμε να χρησιμοποιούμε για συναντιόμαστε τακτικά με πολύ χαμηλό κόστος τόσο με τους εργοδότες, όσο και μεταξύ μας, πιάνοντας έτσι με ένα σμπάρο δυό τριγώνια.
Θα είναι η EBU, η Ευρωπαϊκή Ένωση Αναμεταδοτών , της οποίας μέλος είναι η ΕΡΤ και η οποία θα στείλει μία επιτροπή. Στην πραγματικότητα το όλο πράγμα είναι έτσι δομημένο ώστε ο αντιπρόσωπος της EBU να εκπροσωπεί ολόκληρη την εργοδοσία κι εγώ να εκπροσωπώ όλα τα συνδικάτα. Φυσικά και οι δύο μας είμαστε σε συνεχή συνεργασία - εγώ με τους ηθοποιούς, τους μουσικούς και τους δημοσιογράφους και η EBU με την ιδιωτική τηλεόραση, το ραδιόφωνο, την ανεξάρτητη παραγωγή και την κινηματογραφική και τηλεοπτική παραγωγή.
Κάθε 4 χρόνια εκλέγουμε νέο Δ.Σ., πράγμα που έγινε τον Ιούνιο που μας πέρασε. Το Δ.Σ. θα συνεδριάσει για πρώτη φορά τώρα τον Δεκέμβρη κι εκεί θα προσπαθήσουμε να καθορίσουμε ένα πλαίσιο δράσης για τα επόμενα 4 χρόνια. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτός είναι και ο κύριος στόχος μας, αν όχι στόχος, προσέγγιση.