Πολύ καλύτερα το γνωρίζουμε εμείς. Δεν είμαστε όλοι στις προθήκες της χειραγώγησης, είμαστε εργαζόμενοι κι εμείς. Κι όμως η δουλειά μας είναι κάτι παραπάνω. Και οι πολίτες, ενεργοί και μη, μας βλέπουν πια ως συμμέτοχους στη χειραγώγηση, στην κοροϊδία τους. Μαζί με την κινητοποίηση για τον εργασιακό μεσαίωνα, να βρούμε πάλι τον ιμάντα που συνδέει την κοινωνία με την ενημέρωση.Να αποδείξουμε πως δεν είμαστε όλοι "παπαγαλάκια"...
Στα «δελτία των 8» μιλάει το ΔΝΤ! Μας ψεκάζουνε με το φόβο και το αδιέξοδο. Να τους ψεκάσουμε με την οργή μας. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος!
αναδημοσίευση από:
http://tsak-giorgis.blogspot.com/2010/11/8.html
Άνθρωποι που παίρνουν του κόσμου τα λεφτά μιλάνε, αποφασίζουν και διαμορφώνουν τους όρους όπως και τις συνθήκες ζωής εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, αποφασίζουν τις τύχες μας, το αύριό μας, το πόσα θα πάρουν όλοι οι “από κάτω”. Τα κουστούμια, τα αρμάνι, τα κότερα, τα σαλέ, δίνουν οδηγίες για το ξεπέρασμα της κρίσης με τη συντριβή των αδυνάτων.
Μαζί τους τα “δελτία των 8″ και οι επώνυμοι συντάκτες των πρωτοσέλιδων του τύπου παριστάνουν τις κλαμένες χήρες, προσποιούνται ότι συμπασχουν για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η λαική οικογένεια. Μιλάνε για απολύσεις, για μειώσεις μισθών, για ακρίβεια, για την αγορά που είναι πεθαμένη. Στόχος τους δεν είναι η ενημέρωση των εργαζομένων, σκοπός τους δεν είναι η οργάνωση του θυμού τους, αντίθετα στόχος τους είναι να τους καθηλώσουν σπέρνοντας στο μυαλό τους αδιέξοδο και φόβο.
Ακούς από τους Χατζηνικολάου και τις Τρέμηδες πόσο κακά είναι τα πράγματα και νομίζεις ότι συμπάσχουν μαζί σου ενώ αυτοί την ίδια ώρα ψεκάζουν με “δεν μπορεί να γίνει αλλιώς”, “δεν υπάρχει άλλη λύση”, “να μη γίνουν τα πράγματα χειρότερα”. Αυτοί οι ιδιόμορφοι διακινητές του “υπνοστεντόν”, που ανακοινώνουν, διαβάζοντας από το οτοκιου, με γουρλωμένα μάτια, τα κυβερνητικά μέτρα και προσποιούνται τους αγανακτισμένους, είναι οι ίδιοι, οι ίδιοι ακριβώς, που χρόνια τώρα υπεράσπιζαν (και συνεχίζουν να στηρίζουν) την πολιτική που μας έφτασε μέχρι εδώ.
«Εύκολα μπορείς να φέρεις βόλτα έναν λαό. Φτάνει μονάχα να του πεις ότι κινδυνεύει η χώρα και να καταγγείλεις όποιον διαφωνεί πως δεν είναι πατριώτης και πως εκθέτει τη χώρα σε κίνδυνο». Αυτό το δόγμα εφαρμόζουν πιστά οι «ομιλούσες γραβάτες» οδηγώντας τις κοινωνίες και τους λαούς στην εξαθλίωση και στην αποκτήνωση. Ως πότε θα τους ακούμε; Ως πότε θα τους υποφέρουμε; Ως πότε θα τους ανεχόμαστε; ΩΣ ΠΟΤΕ;
Και εμείς;
Τι περιμένουμε;
Ότι οι κουφοί παραχωρήσεις θα μας κάνουν
κι οι αχόρταγοι
κάτι θε να μας δώσουν!
Οι λύκοι θα μας ταΐσουνε αντί να μας καταβροχθίσουν!
Από φιλία θα μας προσκαλέσει η τίγρη
να της βγάλουμε τα δόντια!
Τέτοια περιμένουμε;
(Μπ. Μπρέχτ)
Σ’ αυτήν την περίοδο, όπου η κρίση φτάνει με τη μορφή της κόλασης και άρχισε να ανάβει τις φωτιές των θυσιαστηρίων, για να κάψει δικαιώματα και κατακτήσεις, πρέπει να σκεφτούμε πολλαπλά και καίρια. Όταν το κυρίαρχο σύστημα ετοιμάζει για μας και τα παιδιά μας το κολαστήριο της ανεργίας, των ιδιωτικοποιήσεων, των περικοπών μισθών και συντάξεων, τότε πρέπει ν’ αντιδράσουμε! Να σκεφτούμε πώς δε θα παραδώσουμε ένα κοινωνικό, εργασιακό και πολιτικό καθεστώς χειρότερο απ’ ότι παραλάβαμε. Να αναλύσουμε την κατάσταση με «νου παγερό» και «φλογερή καρδιά», με «μάτι φώσφορο» και «κουμάντο γερό», έτσι ώστε ο φόβος να μένει μονάχος του και κανείς να μην αισθάνεται μόνος.
Να το καταλάβουμε. Η μια πατρίδα μας ταξιδεύει στα ελβετικά σαλέ, παίρνει μίζες από τις Siemens, αγοράζει κάμερες που φωτογραφίζουν το λαό, έχει εφεύρει δεκάδες τρόπους για να θωρακίζει το «είναι» και το «αντέχειν» της από τον εσωτερικό εχθρό της. Η άλλη πατρίδα τρέχει για το μεροκάματα, ζει με 500 ευρώ, πεθαίνει στην ανεργία και στην αλλότρια εργασία, ξεπέφτει στο περιθώριο καθημερινά. Η άλλη πατρίδα αναγκάζεται να πληρώνει τις θηλιές των τραπεζών που βλέπουν τα αμύθητα κέρδη τους να διπλασιάζονται.
Αυτές οι δύο πατρίδες συγκρούονται. Άτυπα και φανερά.. Υπόγεια και στους δρόμους. Άλλοτε δυνατά κι άλλοτε αδύναμα. Αλλά συγκρούονται. Ο ένας κόσμος δεν έχει, αγαπητέ αναγνώστη, τίποτε κοινό με τον άλλον. Στη Ρώμη, το χειρότερο μαρτύριο ήταν όταν έδεναν ένα υγιές κορμί με ένα σαπισμένο ώσπου να σαπίσει και αυτό. Κόψε τον ομφάλιο λώρο. Φτάσε τη σύγκρουση ως το τέλος. Αν συνηθίσεις το κακό, θα του μοιάσεις!
Να επιστρέψουμε στα σωματεία! Να επαναφέρουμε στο προσκήνιο την ζωντανή πολιτική και την αποτελεσματικότητα της, και μαζί τον κόσμο των δραστήριων –δυσαρεστημένων, κάνοντας κομμάτια τα δεσμά των ψευδαισθήσεων και μαζί τους την ησυχία των δεσμοφυλάκων τους. Να βγάλουμε στην ανεργία τους Παναγόπουλους πριν χτυπήσει και τη δική μας πόρτα η ανεργία. Να ενώσουμε τη θεωρία μας. Να ενώσουμε τη θέλησή μας. Να ενώσουμε τη δράση μας. Οργανωμένα. Όχι χωριστά, ούτε υποταγμένα. Με το σύνθημα που ενώνει την τάξη: Ανατροπή αυτής της πολιτικής που στέλνει εμάς και τα παιδιά μας στην κόλαση. Να τολμήσουμε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους: Κυβέρνηση (και ΝΔ και ΛΑΟΣ) – Ευρωπαϊκή Ένωση – ΔΝΤ φτιάχνουν φέρετρα για εμάς και ψυχιατρεία για τους γιους και τις κόρες μας. Ένα είναι σίγουρο: εάν δεν αλλάξουμε τον κόσμο, πολλοί θα αλλάξουμε κόσμο.
Kάθε Mινώταυρος και κάθε Λαβύρινθος μπορεί να αντιμετωπιστεί!
Όταν γυρεύεις το θαύμα πρέπει να σπείρεις το αίμα σου στις οχτώ γωνιές των ανέμων, γιατί το θαύμα δεν είναι πουθενά, παρά κυκλοφορεί μέσα στις φλέβες των ανθρώπων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου