Τα πράγματα στον Τύπο είναι ακόμη χειρότερα...

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τους χώρους εργασίας αλλά αυτό δεν είναι η «ειδική επιχειρησιακή σύμβαση εργασίας». Δεν πρόκειται για την κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων και η επικράτηση των επιχειρησιακών που πρόσφατα θέσπισε η κυβέρνηση Παπανδρέου. Δεν είναι αυτό το φάντασμα που μας τρομάζει. Άλλωστε, αυτή τη δυνατότητα, μετατόπισης των μισθών προς το χαμηλότερο επίπεδο που ορίζει η εκάστοτε εθνική γενική συλλογική σύμβαση εργασίας, ουδείς έχει θελήσει (στην πράξη) να αξιοποιήσει, με αποτέλεσμα η διάταξη του νόμου για τις ειδικές επιχειρησιακές να παραμένει ανενεργή.
Τι συμβαίνει; Μήπως τα πράγματα στα μαγαζιά πάνε καλύτερα απ' όσο φαίνεται; Μήπως οι εργασιακές σχέσεις συνεχίζουν να ρυθμίζονται από τις κλαδικές συμφωνίες;

(αναδημοσίεση από το http://www.diamedia.gr)

Η αλήθεια είναι ότι και τα πράγματα είναι χειρότερα και η συλλογική σύμβαση βαίνει προς κατάργηση. Εξίσου αλήθεια είναι, όμως, ότι ο ιδιωτικός τομέας δεν χρειάζεται ακόμη τις ειδικές επιχειρησιακές συμβάσεις που θέσπισε ο Νόμος 3899 τον περασμένο Δεκέμβριο. Και δεν τις χρειάζεται όχι γιατί ο νόμος είναι γραφειοκρατικός, δύσκολος ή διότι εμπλέκει στα εσωτερικά των επιχειρήσεων τις Επιθεωρήσεις εργασίας . Όχι, τίποτε απ' όλα αυτά δεν ισχύουν. Οι επιχειρήσεις και κατ' επέκταση και τα μιντιακά μαγαζιά δεν χρειάζονται ακόμη το νόμο γιατί έχουν επιφέρει τη μεγάλη αλλαγή στις εργασιακές σχέσεις με τα εργαλεία του εργατικού δικαίου που θεσπίστηκαν μέσα στην τελευταία τριετία. Τι να την κάνουν τη μείωση των μισθών με την ειδική επιχειρησιακή σύμβαση όταν υπάρχει η δυνατότητα της «εκ περιτροπής εργασίας» για 3, 6 ή 9 μήνες και με μελλοντική ρύθμιση ίσως και για περισσότερο; Τι να τις κάνουν τις διαβουλεύσεις με τα σωματεία όταν μπορούν νόμιμα να κάνουν χρήση του διευθυντικού δικαιώματος για την επέκταση της μερικής απασχόλησης και των διαθεσιμοτήτων. Τι να τα κάνουν όλα αυτά όταν υπάρχει η ίδια η κρίση που σπρώχνει σε συμφωνίες «κάτω από το τραπέζι» ,σε οικειοθελείς αποχωρήσεις.

Μέτρα που κοστίζουν λιγότερο και εφαρμόζονται αμέσως αναζητούν οι επιχειρήσεις. Για αυτούς τους λόγους οι ειδικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας -όσο κι αν φαίνεται ότι ανατρέπουν τη λογική των κλαδικών συμβάσεων- ότι είναι η αρχή αποδόμησης των συμβάσεων, δεν είναι παρά ένας σταθμός πριν από το τέλος. Το κόστος πέφτει και χωρίς αυτές. Και η ένταση της εργασίας αυξάνεται κατακόρυφα είτε υπάρχουν είτε όχι. Μελέτες που είναι σε εξέλιξη και δεν έχουν δει ακόμη το φως της δημοσιότητας εμφανίζουν δραστική μείωση στο κόστος εργασίας το τελευταίο χρονικό διάστημα στον ιδιωτικό τομέα. Με αυτά τα στοιχεία θα επιχειρήσει να πείσει το υπουργείο Εργασίας την τρόικα να μην επιμείνει στην εφαρμογή -πάση θυσία- των ειδικών επιχειρησιακών, διότι αποδεικνύεται μια εμμονή άνευ πρακτικής ουσίας για το μισθολογικό κόστος.

Το αντίθετο συμβαίνει με τους άλλους συντελεστές κόστους, ειδικά για τα δημοσιογραφικά «μαγαζιά» που συνεχίζουν να επιβαρύνονται εξαιρετικά από το κόστος δημοσιότητας και επικοινωνίας ...δαιμονοποιώντας το μισθολογικό κόστος που ήδη, όμως, έχει μειωθεί στα περισσότερα συγκροτήματα
Είναι, λοιπόν, άνευ σημασίας η διάταξη για τις «εδικές συμβάσεις»; Όχι. Οι ειδικές επιχειρησιακές συμβάσεις θα λειτουργήσουν στο προσεχές μέλλον στην κατεύθυνση μείωσης των μισθών και των κεκτημένων του κλάδου, στο σύνολο κι όχι μεμονωμένα, εφόσον προηγηθούν δύο προϋποθέσεις: Η πρώτη αφορά στη δημιουργία επιχειρησιακών σωματείων στις εφημερίδες-που θα απομείνουν -και στα ηλεκτρονικά μέσα. Η δεύτερη συνδέεται με την αύξηση της ανεργίας στον κλάδο των ΜΜΕ. Από το ρυθμό αύξησης της ανεργίας θα κριθεί και ο βαθμός αποδόμησης του συστήματος συλλογικών συμβάσεων στο σύνολο του ιδιωτικού τομέα κι όχι μόνο στο χώρο των ΜΜΕ. Και από την ωριμότητα να επανασχεδιάσουμε τα συνδικάτα που έχει ανάγκη ο εργαζόμενος- κι όχι ο εργολάβος- δημοσιογράφος- θα εξαρτηθεί όχι μόνο το περιεχόμενο αλλά και η δυνατότητα συλλογικής διαπραγμάτευσης στο μέλλον. Αλλά για όλα αυτά πρέπει να συζητήσουμε με ειλικρίνεια.