*Διάλογος και προβληματισμός, μέρος 1ον
Από greekjammer
Ο Λένιν στο σχετικό πόνημα με τίτλος ‘Αριστερισμός η παιδική ασθένεια του κομμουνισμού‘ πραγματεύεται το θέμα της σχέσης νεότευκτων κομμουνιστικών οργανώσεων και της στάσης τους σχετικά με το κοινοβουλευτισμό.
Να συμμετέχουμε ή όχι στον αστικό αυτό θεσμό που εντέλει μας φαίνεται ξεπερασμένος και θέλουμε να καταργήσουμε;
Θα προσπαθήσω μέσα από τη σοφία του να απαντήσω και να σχολιάσω την παρούσα στάση των κομμάτων της σημερινής αριστεράς και των οργανώσεων της περιεκτικής δημοκρατίας απέναντι στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης σήμερα. Το τεχνολογικά πανίσχυρο μεγάφωνο της ολιγαρχίας .
Ο μπαρουτοκαπνισμένος επαναστάτης λεέι:
Ο κοινοβουλευτισμός «ιστορικά έχει ξεπεραστεί». Αυτό είναι σωστό με την έννοια της προπαγάνδας. Ο καθένας όμως ξέρει πως απ’ αυτού ως το ξεπέρασμα του κοινοβουλευτισμού στην πράξη υπάρχει ακόμη μεγάλη απόσταση. Για τον καπιταλισμό θα μπορούσε ακόμη πριν πολλές δεκαετίες και με απόλυτο δίκιο να ειπωθεί ότι «ιστορικά έχει ξεπεραστεί», αυτό όμως δεν παραμερίζει καθόλου την ανάγκη μιας μακρόχρονης και πολύ επίμονης πάλης πάνω στο έδαφος του καπιταλισμού.
Το ζήτημα όμως είναι ακριβώς να μην παίρνουμε το ξεπερασμένο για μας, σαν ξεπερασμένο για την τάξη, σαν ξεπερασμένο για τις μάζες.
Το πιο ασφαλές μέσο για να δυσφημήσεις μια νέα πολιτική (και όχι μονάχα πολιτική) ιδέα και να την βλάψεις είναι να την τραβήξεις, στο όνομα της υπεράσπισης της, ως τον παραλογισμό. Γιατί κάθε αλήθεια, αν την κάνεις «υπέρμετρη» (όπως έλεγε ο μπάρμπα-Ντίτσγκεν), αν την υπερβάλεις, αν την επεκτείνεις πέρα από τα όρια της πραγματικής εφαρμογής της, μπορεί να την οδηγήσεις ως τον παραλογισμό,
Το ποιό πιθανό λοιπόν θα ήταν με τη ρεαλιστική ματιά του (εν μέρη αφού μάλλον έπεσε πολλές δεκατίες έξω ή εντελώς έξω ως προς την αντοχή του κοινοβουλευτισμού) να μας πει ότι πρέπει να συμμετέχουμε στα πάνελ όσες αναγούλες και αν μας φέρνει η σκέψη αυτή.
Όμως ο Λενιν δεν σταμάτησε εκεί . Γιατί μπορεί εν μέρη να έχει δικιο αλλά τίθεται το ερώτημα πχ πως μπορούμε να ξεχωρίσουμε όσους πραγματικά θεωρούν την συμμετοχή τους σε ένα παρηκμασμένο θεσμό κίνηση τακτικής ή απλά έχουν βολευτεί στις αγκάλες του και τα πυρά τους είναι πλεον άκαπνα και χρησιμοποιούν αυτή τη συμμετοχή όχι για το γενικότερο καλό της κοινωνίας και της τάξης τους αλλά για προσωπικό και στενό όφελως.; Λέει λοιπόν :
Η στάση ενός πολιτικού κόμματος απέναντι στα λάθη του είναι ένα από τα σπουδαιότερα και ασφαλέστερα κριτήρια για τη σοβαρότητα του κόμματος και για την εκπλήρωση στην πράξη απομέρους του των υποχρεώσεων του απέναντι στην τάξη του και στις εργαζόμενες μάζες. Να αναγνωρίζει ανοιχτά το λάθος του, να βρίσκει τις αίτιες του λάθους, να αναλύει την κατάσταση που το γέννησε, να εξετάζει προσεκτικά τα μέσα για τη διόρθωση του λάθους –αυτό είναι το γνώρισμα ενός σοβαρού κόμματος, αυτό θα πει εκπλήρωση απομέρους του των υποχρεώσεων του, αυτό θα πει διαπαιδαγώγηση και μόρφωση της τάξης και έπειτα και της μάζας
- Αλήθεια ποιά αυτοκριτική έχει κάνει το ΚΚΕ και ο Συνασπισμός για την συγκυβέρνηση Τζανετάκκη που παρέδωσε το δήμοσιο αγαθό των ραδιοσυχνωτήτων στην ολιγαρχία σε ένα άναρχο πλαίσιο χωρίς καμιά διασφάλιση των συμφερώντων άλλων κοινωνικών ομάδων και χωρίς θωράκιση σε φαινόμενα διαπλοκής;
Έχετε υποχρέωση να μην κατεβαίνετε ως το επίπεδο των μαζών, ως το επίπεδο των καθυστερημένων στρωμάτων της τάξης. Αυτό είναι αναμφισβήτητο. Έχετε υποχρέωση να τους λέτε την πικρή αλήθεια. Έχετε την υποχρέωση τις αστικοδημοκρατικές και τις κοινοβουλευτικές (τηλεοπτικές τους) τους προλήψεις να τις λέτε προλήψεις.
Και αν ακόμη όχι «εκατομμύρια» και «λεγεώνες», αλλά έστω και απλώς μια αρκετά σημαντική μειοψηφία εργατών της βιομηχανίας (ελλήνων χαμηλόμισθων και ανέργων ελλήνων) ακολουθούν τους καθολικούς παπάδες (έχουν τους ολιγαρχικούς δέκτες σε προνομιακή θέση στο σπίτι τους), και εργατών του χωριού τους τσιφλικάδες και τους πλουσιοχωρικούς (Ολιγάρχες), τότε από δω βγαίνει πια αναμφισβήτητα το συμπέρασμα ότι ο κοινοβουλευτισμός (η τηλεδημοκρατία) στη Γερμανία δεν είναι ακόμη ξεπερασμένος πολιτικά, ότι η συμμετοχή (στα ΜΜΕ) στις βουλευτικές εκλογές και στην πάλη από το βήμα της βουλής είναι υποχρεωτική για το Κόμμα του επαναστατικού προλεταριάτου ακριβώς για να διαπαιδαγωγήσει τα καθυστερημένα στρώματα της τάξης του, ακριβώς για να ξυπνήσει και να διαφωτίσει τις καθυστερημένες, κακομοιριασμένες και αμόρφωτες μάζες του χωριού
Πάλι τίθεται το ερώτημα… Υπάρχει κατ’οποιοδήποτε τρόπο ουσιαστική διαφώτιδη-διαπαιδαγώγηση των παραπλανημένων δημοκρατικών συμπολιτών μας σε σχέση με την 4η εξουσία από την κοινοβουλευτική και μη αριστερά ; Με δυσκολία μπορούμε να πιστούμε , αφού τόσο σε προγραμματικό επίπεδο όσο και σε δημόσιες παρουσιάσεις τους δεν έχουμε ακούσει καμιά σχετική παρότρυνση των μελών τους πχ να αποκαθηλώσουν τον ολιγαρχικό δέκτη από το σπίτι τους , να συνειδητοποιήσουν τηνολιγαρχική και ολιγοπωλιακή φύση του μέσου και ούτε τους έχουμε ακούσει να ασκούν κριτική στα παπαγαλάκια και στους ολιγάρχες για τον εκμαυλισμό των συνειδήσεων από τα σκουπιδο προγράμματά τους , για την μη πληρωμή φόρου και τέλους χρήσης και την ολιγοπωλιακή χρήση. Όπως έχω εξηγήσει και στην ανάρτηση μου ‘Η tv έχει και off ;” συνιστά στρουθοκαμιλισμό , άγνοια της δύναμης του μέσου και κάκιστη προσφορά το να κριτικάρεις απλά το επίπεδο των εκπομπων ατομικά και να παραμένεις στην πρωτόλεια αντίδραση και διαχωρισμό καλή – καλή εκμπομπή.
Σε προηγούμενη ανάρτηση αναρωτιώμουνα αν υπάρχει τελικά κανένα κόμμα με το θάρρος να αμφισβητήσει τη νομιμοποίηση της 4ης ιδιωτικής εξουσίας σαν θεσμικού παράγοντα της χώρας και να φέρει στο προσκήνιο το σημαντικό ρόλο της στην κρίση της ελληνικής κοινωνίας και να την φέρει και αυτή προ των ευθυνών της.
Γιατί είναι παράλογο να εγκαλείτε στην τάξη ένας νέος πολιτικός για την ευκολη παροχή ελπίδων σε ένα ταλαιπωρημένο λαό λόγω τον πολιτικών αυστηρής λιτότητας, να εγκαλείτε στην τάξη πολιτικός γιατί ψήφισε το μνημόνιο , και να μην εγκαλείτε
στην τάξη η 4η εξουσία δηλαδή η ολιγαρχία της χώρας που έχει ολιγοπωλιακή κατοχή του ραδιοτηλεοπτικού φάσματος εδώ και 22 χρόνια και η οποία το χρησιμοποίησε για να προωθήσει συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα εις βάρος άλλων παραγωγικών ομάδων και η οποία συνέβαλε στα μάλλα στην αποχαύνωση , ποδοσφαιροποιηση και μπουρδεολοποίηση του κοινωνικού φαντασιακού.
Σε φραστικό επίπεδο (επιπέδου εντυπώσεων και όχι επιχειρημάτων ή πρακτικής δράσης) επικριτικοί για την παθολογική συγκέντρωση επικοινωνιακής ισχύς που υπάρχει στην 4η εξουσία ήταν η Χρυσή Αυγή και σε λιγότερο βαθμό ο Σύριζα. Όμως ως εκεί.
Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα σε εντυπωσιακή φρασεολογία και σε επίσημη απόδωση ευθυνών με δημοσιοποίηση σχετικών κειμένων , δημοσιοποίηση νεόυ νομικού πλαισίου λειτουργίας τους, διαμαρτυρία μπροστά στα κανάλια, κάλεσμα σε πορεία στα κανάλια, μήνυση στα κανάλια , ευθεία αντιπαράθεση με τα παπαγαλάκια στα κανάλια που με θρασύτητα έχουν αναλάβει θεσμικό ρόλο εκπροσωπόντας στην ουσία μια ομάδα εταιρειων και ολιγαρχών δρώντας κεκαλλυμένα σαν ιδιωτικές εταιρείας (και καλά πετυχημένων αλλά πρετεντέρη) κατέχοντας όμως παράνομα και ολιγοπωλιακά (και χωρίς να το πληρώνουν) δημόσιο αγαθό!!
Οπότε θεωρώ ότι μέχρι σήμερα είναι σωστό να συμπεράνουμε ότι η ”αριστερά” έχει ένα τυφλό σημείο στην ιδεολογία της. Συμμετέχει στα ΜΜΕ μόνο για να αποκομισει οφέλη στο κοινοβουλευτικό της παίγνιο αλλά τηρεί σιγή ιχθύος (εκτός από λεκτικές κορόνες) και σε προγραμματικό επίπεδο αλλά και σε επίπεδο καθημερινής παρουσίας και έκφρασης κοινωνικού – πολιτικού λόγο σχετικά με το αντιδημοκρατικό πολιτικό ρόλο και αποχαυνωτικό πολιτιστικό ρόλο τους.
Και άρα η απάντηση στο αρχικό ερώτημα της ανάρτησης μου είναι : ΝΑΙ .. συμμετέχουμε αλλά όχι σε έναν παθητικό ρόλο (ως προς το μέσο) και δεν χάνουμε ευκαιρία να θέτουμε τουςδημοσιογράφους των καναλίων και τους ιδιοκτήτες τους απέναντι και στις δικές του ευθύνες προς την κοινωνία και τη δημοκρατία και των οικονομικών τους υποχρώσεων. Παράλληλα εκτός/εντός ΜΜΕ θέτουμε συνεχώς το θέμα της ολιγοπωλιακής κατοχής των ραδιοσυχνοτήτων , του νέου δημοκρατικού νομικού πλαισίου που πρέπει να διέπει τη λειτουργία τους, τη μονοκαλλιέργεια κουλτούρας που εξασθενεί τις πνευματικές δυνάμεις της κοινωνίας και δεν εγκλωβίζουμε τους δημοκράτες πολίτες στη ψευδοαντίδραση ‘η tv εχει και off’
Έχουμε όλοι μας χρεος προς τη δημοκρατία να ξεκινήσουμε αυτή την προσπάθεια. Η πάλη για τη δημοκρατία και την εξομάλυνση της παθολογικής κατανομής οικονομικής και επικοινωνιακής ισχύος είναι μια μάχη συνεχόμενη.Δεν εγκλωβιζόμαστε στον κουμμουνιστικό και γκαντζεντικικό μεσσιανισμό αναμένοντας τη έλευση
του κομμουνισμού ή το ipad. Η μάχη είναι συνεχόμενη. Η μάχη εξελίσσεται τώρα.ΥΓ:Σχετικά με το ιστορικό αυτών των πετυχημένων ”’επιχειρηματιών” στο χώρο την ραδιοτηλέορασης και άλλες ψευδείς αφηγήσεις διαβάστε το Μια συνοπτική και κριτική ματιά των ΜΜΕξ . Απλά να θυμίσω και μερικά πρόσφατα στοιχεια των ”ανεξάρτητων…θεσμικών…πετυχημένων επιχειρηματιών…”". Τον ΔΟΛιανό επιτυχημένο ψυχάρη να μπαινοβγαίνει στο GAP μαξίμου ζητώντας βοήθεια να σώσει τη χώρα, την προφυλάκιση του Κουρή του ΑΛΤΕΡ και τη συστηματική προπαγάνδα τους τα 2 τελευταία χρόνια υπερ των πολιτικών λιτότητας καθώς και την μη καταβολή στο κράτος των οφειλούντων από τη χρήση δημόσιο αγαθού (τρομερά επιχειρηματικά μυαλά..). Την προεκλογική διάσωση του Χρυσοχοίδη και την πρόσφατη ολομέτωπη επίθεση στην αριστερά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου