*Διάλογος και προβληματισμός, μέρος 1ον
Από greekjammer
Ο Λένιν στο σχετικό πόνημα με τίτλος ‘Αριστερισμός η παιδική ασθένεια του κομμουνισμού‘ πραγματεύεται το θέμα της σχέσης νεότευκτων κομμουνιστικών οργανώσεων και της στάσης τους σχετικά με το κοινοβουλευτισμό.
Να συμμετέχουμε ή όχι στον αστικό αυτό θεσμό που εντέλει μας φαίνεται ξεπερασμένος και θέλουμε να καταργήσουμε;
Θα προσπαθήσω μέσα από τη σοφία του να απαντήσω και να σχολιάσω την παρούσα στάση των κομμάτων της σημερινής αριστεράς και των οργανώσεων της περιεκτικής δημοκρατίας απέναντι στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης σήμερα. Το τεχνολογικά πανίσχυρο μεγάφωνο της ολιγαρχίας .
Ο μπαρουτοκαπνισμένος επαναστάτης λεέι:
Ο κοινοβουλευτισμός «ιστορικά έχει ξεπεραστεί». Αυτό είναι σωστό με την έννοια της προπαγάνδας. Ο καθένας όμως ξέρει πως απ’ αυτού ως το ξεπέρασμα του κοινοβουλευτισμού στην πράξη υπάρχει ακόμη μεγάλη απόσταση. Για τον καπιταλισμό θα μπορούσε ακόμη πριν πολλές δεκαετίες και με απόλυτο δίκιο να ειπωθεί ότι «ιστορικά έχει ξεπεραστεί», αυτό όμως δεν παραμερίζει καθόλου την ανάγκη μιας μακρόχρονης και πολύ επίμονης πάλης πάνω στο έδαφος του καπιταλισμού.
Το ζήτημα όμως είναι ακριβώς να μην παίρνουμε το ξεπερασμένο για μας, σαν ξεπερασμένο για την τάξη, σαν ξεπερασμένο για τις μάζες.
Το πιο ασφαλές μέσο για να δυσφημήσεις μια νέα πολιτική (και όχι μονάχα πολιτική) ιδέα και να την βλάψεις είναι να την τραβήξεις, στο όνομα της υπεράσπισης της, ως τον παραλογισμό. Γιατί κάθε αλήθεια, αν την κάνεις «υπέρμετρη» (όπως έλεγε ο μπάρμπα-Ντίτσγκεν), αν την υπερβάλεις, αν την επεκτείνεις πέρα από τα όρια της πραγματικής εφαρμογής της, μπορεί να την οδηγήσεις ως τον παραλογισμό,
