Περί μιας ομολογίας
Όταν πριν μερικές μέρες ανάρτησα ως αναδημοσίευση την είδηση για τη δικαστική δικαίωση συντάκτη σε site δεν μπορούσα να φανταστώ πως θα υπέπεπτα στο λάθος της παραποίησης πηγής.
Το ομολογώ, πιάστηκα και εγώ κορόιδο, αν και γενικά θέλω να πιστεύω πως την ψάχνω. Δεν είναι λίγες οι φορές που τρώω ώρες μέχρι να πεισθώ πως βρήκα την αρχική πηγή σε κάτι που με ενδιαφέρει.
Η είδηση λοιπόν δημοσιεύθηκε αρχικά στην Κατάληψη και από εκεί clopy-ριάστηκε στο site ergasianews χωρίς ωστόσο αναφορά στην αρχική πηγή.
Γιατί όμως αυτή η "ομολογία"; Γιατί παρατηρώ, ολοένα και συχνότερα τώρα τελευταία, πως οι εξελίξεις στα μέσα των Μέσων, ουδόλως αγγίζουν τον κλάδο μας. Αντί να ανοίξουμε μάτια και αυτιά σε αυτά που έρχονται, εμείς, ο κλάδος, οι πολλοί απλώς μεταφέρουμε την άρρωστη, διαπλεκόμενη δημοσιογραφία μας στο Διαδίκτυο. Κομπάζαμε δε για τα επιτεύγματα των blog και τις "αποκαλύψεις".
Δυστυχώς, για έναν προσεκτικό αναγνώστη, οι αποκαλύψεις είναι άνθρακες. Και λερώνουν. Το ίδιο μοντέλο δημοσιογραφίας, όπως ακριβώς στις εφημερίδες που καταρρέουν, στα "λαμπερά" περιοδικά, μεταφέρεται στο Διαδίκτυο. Με λιγότερες λέξεις και χωρίς την τήρηση ούτε καν των στοιχειωδών ορίων που (ακόμη) διατηρούνται στις εφημερίδες.
Τα καλά θέματα, οι "αποκαλύψεις" είναι ρεπορτάζ συναδέλφων μας από τις εφημερίδες και στα άλλα υπερισχύει ο σχολιασμός ή πληροφορίες ή σενάρια ή non paper ή ....
Το χειρότερο είναι ότι οι αναγνώστες πιστεύουν πως είναι ενημερωμένοι επειδή "μαθαίνουν" ότι κυκλοφορεί χωρίς να πληρώνουν για αυτό. Και έτσι παραμένουν η "κοινή γνώμη" προς χειραγώγηση από τα ίδια συμφέροντα που υποτίθεται πως δεν θέλουν να ξέρουν και να στηρίζουν για τα Μέσα τους.
Η δημοσιογραφία προφανώς και δεν θα πεθάνει, ακόμη και αν πεθάνουν τα παραδοσιακά Μέσα. Υπάρχουν και κυρίως εξελίσσονται άλλα Μέσα, πιο δυναμικά, πιο ευέλικτα, πιο απαιτητικά, στα οποία η δημοσιογραφία είναι απαραίτητη. Αρκεί να είναι δημοσιογραφία. Για τους πολλούς απέναντι στην εξουσία. Και η δεοντολογία είναι μια καλή γενική αρχή για τον από καιρό σε καιρό αυτοέλεγχο μας ως δημοσιογράφοι.
Όταν πριν μερικές μέρες ανάρτησα ως αναδημοσίευση την είδηση για τη δικαστική δικαίωση συντάκτη σε site δεν μπορούσα να φανταστώ πως θα υπέπεπτα στο λάθος της παραποίησης πηγής.
Το ομολογώ, πιάστηκα και εγώ κορόιδο, αν και γενικά θέλω να πιστεύω πως την ψάχνω. Δεν είναι λίγες οι φορές που τρώω ώρες μέχρι να πεισθώ πως βρήκα την αρχική πηγή σε κάτι που με ενδιαφέρει.
Η είδηση λοιπόν δημοσιεύθηκε αρχικά στην Κατάληψη και από εκεί clopy-ριάστηκε στο site ergasianews χωρίς ωστόσο αναφορά στην αρχική πηγή.
Γιατί όμως αυτή η "ομολογία"; Γιατί παρατηρώ, ολοένα και συχνότερα τώρα τελευταία, πως οι εξελίξεις στα μέσα των Μέσων, ουδόλως αγγίζουν τον κλάδο μας. Αντί να ανοίξουμε μάτια και αυτιά σε αυτά που έρχονται, εμείς, ο κλάδος, οι πολλοί απλώς μεταφέρουμε την άρρωστη, διαπλεκόμενη δημοσιογραφία μας στο Διαδίκτυο. Κομπάζαμε δε για τα επιτεύγματα των blog και τις "αποκαλύψεις".
Δυστυχώς, για έναν προσεκτικό αναγνώστη, οι αποκαλύψεις είναι άνθρακες. Και λερώνουν. Το ίδιο μοντέλο δημοσιογραφίας, όπως ακριβώς στις εφημερίδες που καταρρέουν, στα "λαμπερά" περιοδικά, μεταφέρεται στο Διαδίκτυο. Με λιγότερες λέξεις και χωρίς την τήρηση ούτε καν των στοιχειωδών ορίων που (ακόμη) διατηρούνται στις εφημερίδες.
Τα καλά θέματα, οι "αποκαλύψεις" είναι ρεπορτάζ συναδέλφων μας από τις εφημερίδες και στα άλλα υπερισχύει ο σχολιασμός ή πληροφορίες ή σενάρια ή non paper ή ....
Το χειρότερο είναι ότι οι αναγνώστες πιστεύουν πως είναι ενημερωμένοι επειδή "μαθαίνουν" ότι κυκλοφορεί χωρίς να πληρώνουν για αυτό. Και έτσι παραμένουν η "κοινή γνώμη" προς χειραγώγηση από τα ίδια συμφέροντα που υποτίθεται πως δεν θέλουν να ξέρουν και να στηρίζουν για τα Μέσα τους.
Η δημοσιογραφία προφανώς και δεν θα πεθάνει, ακόμη και αν πεθάνουν τα παραδοσιακά Μέσα. Υπάρχουν και κυρίως εξελίσσονται άλλα Μέσα, πιο δυναμικά, πιο ευέλικτα, πιο απαιτητικά, στα οποία η δημοσιογραφία είναι απαραίτητη. Αρκεί να είναι δημοσιογραφία. Για τους πολλούς απέναντι στην εξουσία. Και η δεοντολογία είναι μια καλή γενική αρχή για τον από καιρό σε καιρό αυτοέλεγχο μας ως δημοσιογράφοι.
7 σχόλια:
Στη Μασσαχουσέτη ήδη οι δικαστικές αρχές αναγνώρισαν ίσα δικαιώματα με τους δημοσιογράφους στους blogger. Κι εξακολουθείς να πιστεύεις οτι η δημοσιογραφία θα ζήσει;;; Δώσε και σε μας λίγη αισιοδοξία....Και στην τελική ΚΑΤΑΛΗΨΗ + ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ μια οικογένεια είναι !!!
Συμφωνω 1000% με το post!
Το συλληβδην copypaste που κανουν sites και blogs ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ.
Προς Ανώνυμο νο.1:
Έτσι σου έχει πει να λές ο Κανέλης;
Επίσης το να έχει τα ίδια δικαιώματα ο μπλόγγερ με τον δημοσιογράφο δεν κάνει και τον μπλόγγερ δημοσιογράφο (και το αντίθετο. Όπως και δεν κάνει το "όργανο μπουζούκι" κατά την γνωστή ρήση.
Περαστικά.
«Με λιγότερες λέξεις και χωρίς την τήρηση ούτε καν των στοιχειωδών ορίων που (ακόμη) διατηρούνται στις εφημερίδες.»
Είσαι σίγουρη ότι στις εφημερίδες διατηρούνται οι «στοιχειώδεις όροι» της δεοντολογίας μας;
Δεν είναι η εμπειρία μου. Και παρά τις καταγγελίες μου, έως και δημοσίως, (καθώς τυχαίνει να είμαι εκπρόσωπος των συντακτών στην ΕΣΗΕΑ), τουλάχιστον στη δική μου εφημερίδα -και κυρίως στο site της- η παραβίαση της στοιχειώδους δεοντολογίας είναι καθεστώς: π.χ. το copy paste από το ΑΠΕ και το in.gr και χωρίς αναφορά είναι σύστημα...
Τάσος Αναστασιάδης
Το Βήμα
Πειράζει τώρα αν συμφωνήσω σχεδόν με όλα όσα γράφονται; Το βέβαιο είναι ότι τέτοια θέματα δεν συζητούνται στον κλάδο μας.
Και ναι, Τάσο, και στις εφημερίδες έχει καθιερωθεί -εδώ και χρόνια μάλιστα- η παραβίαση κάθε δεοντολογίας.
Πόσες φορές δεν ακούμε, ψάξε αυτό, το λέει το δελτίο του Mega. Κι ας είναι απλά η άποψη, η κατευθυνόμενη "είδηση". Κι ας γνωρίζει ο καημένος ο ρεπόρτερ πως καθόλου δεν είναι έτσι.
Μιας όμως (ακόμη) στις εφημερίδες απασχολείται μεγάλη μάζα έμπειρων δημοσιογράφων, πολλοί από αυτούς και θυμούνται και τηρούν (στοιχειώδεις) κανόνες δεοντολογίας.
Και ναι. Η "ελπίδα" για τη νέα δημοσιογραφία είναι στα Νέα Μέσα, στους νέους συντάκτες. Αρκεί να μυρίσουν λίγο από την δημοσιογραφία. Αυτό είναι που φοβάμαι και ανησυχώ. Πως και στο Διαδίκτυο επιπλέουν τα γνωστά συμφέροντα. Τα οποία και κατευθύνουν, ανώνυμα, αυτή τη φορά. Όσο για τους συντάκτες εξωθούνται σε απλούς κουβαλητές μιας νεφελώδους πληροφόρησης.
Το θέμα θα ήταν οι δημοσιογράφοι να είναι παραγωγοί ενημερωτικού περιεχομένου και αυτό να διαχεόταν σε κάθε μέσο, με όποιο τρόπο.
Αλλά εδώ τα δικά μας τζιμάνια, πήραν από τις διεθνείς τεχνολογικές εξελίξεις μόνο τα news room. Όχι για να ενοποιήσουν και να αναδείξουν την ενημέρωση αλλά για να κάνουν απολύσεις και να μειώσουν θέσεις εργασίας.
Αυτοί που βούλιαξαν το καράβι της δημοσιογραφίας, τώρα ζητάνε και τα ρέστα, γράφοντας για την κρίση του Τύπου, των ΜΜΕ και της "φούσκας"...
Η ελπιδα για τη Δημοσιογραφια ειναι σιγουρα στα νεα μεσα αλλα οχι συλληβδην στους νεους συντακτες.
Για τον πολυ απλο λογο οτι οι νεοι συντακτες είτε απο αγνοια ειτε απο αδυναμια ειτε απο εξαναγκασμο εξαντλουν την οποια φρεσκαδα τους στο copypaste και τους τιτλους που συχνα συχνοτατα θυμιζουν Φιμωτρο. Λες και η Ενημερωση δεν ειναι λειτουργημα αλλα αγωνας 100μ με αντιπαλο τα εκβιαστικα blogs και επαθλο το διαφημιστικο μπανερακι του ΟΠΑΠ.
Ολοι ενα μπουλουκι, πατεις με πατω σε, και αυτος που θα φτασει πρωτος στο τερμα (δηλ. το ποσταρισμα της ειδησης) ΟΠΩΣ και αν εχει φτασει παρασημοφορειται.
Αυτο θελουμε?
Δημοσίευση σχολίου