Περί μιας ομολογίας
Όταν πριν μερικές μέρες ανάρτησα ως αναδημοσίευση την είδηση για τη δικαστική δικαίωση συντάκτη σε site δεν μπορούσα να φανταστώ πως θα υπέπεπτα στο λάθος της παραποίησης πηγής.
Το ομολογώ, πιάστηκα και εγώ κορόιδο, αν και γενικά θέλω να πιστεύω πως την ψάχνω. Δεν είναι λίγες οι φορές που τρώω ώρες μέχρι να πεισθώ πως βρήκα την αρχική πηγή σε κάτι που με ενδιαφέρει.
Η είδηση λοιπόν δημοσιεύθηκε αρχικά στην Κατάληψη και από εκεί clopy-ριάστηκε στο site ergasianews χωρίς ωστόσο αναφορά στην αρχική πηγή.
Γιατί όμως αυτή η "ομολογία"; Γιατί παρατηρώ, ολοένα και συχνότερα τώρα τελευταία, πως οι εξελίξεις στα μέσα των Μέσων, ουδόλως αγγίζουν τον κλάδο μας. Αντί να ανοίξουμε μάτια και αυτιά σε αυτά που έρχονται, εμείς, ο κλάδος, οι πολλοί απλώς μεταφέρουμε την άρρωστη, διαπλεκόμενη δημοσιογραφία μας στο Διαδίκτυο. Κομπάζαμε δε για τα επιτεύγματα των blog και τις "αποκαλύψεις".
Δυστυχώς, για έναν προσεκτικό αναγνώστη, οι αποκαλύψεις είναι άνθρακες. Και λερώνουν. Το ίδιο μοντέλο δημοσιογραφίας, όπως ακριβώς στις εφημερίδες που καταρρέουν, στα "λαμπερά" περιοδικά, μεταφέρεται στο Διαδίκτυο. Με λιγότερες λέξεις και χωρίς την τήρηση ούτε καν των στοιχειωδών ορίων που (ακόμη) διατηρούνται στις εφημερίδες.
Τα καλά θέματα, οι "αποκαλύψεις" είναι ρεπορτάζ συναδέλφων μας από τις εφημερίδες και στα άλλα υπερισχύει ο σχολιασμός ή πληροφορίες ή σενάρια ή non paper ή ....
Το χειρότερο είναι ότι οι αναγνώστες πιστεύουν πως είναι ενημερωμένοι επειδή "μαθαίνουν" ότι κυκλοφορεί χωρίς να πληρώνουν για αυτό. Και έτσι παραμένουν η "κοινή γνώμη" προς χειραγώγηση από τα ίδια συμφέροντα που υποτίθεται πως δεν θέλουν να ξέρουν και να στηρίζουν για τα Μέσα τους.
Η δημοσιογραφία προφανώς και δεν θα πεθάνει, ακόμη και αν πεθάνουν τα παραδοσιακά Μέσα. Υπάρχουν και κυρίως εξελίσσονται άλλα Μέσα, πιο δυναμικά, πιο ευέλικτα, πιο απαιτητικά, στα οποία η δημοσιογραφία είναι απαραίτητη. Αρκεί να είναι δημοσιογραφία. Για τους πολλούς απέναντι στην εξουσία. Και η δεοντολογία είναι μια καλή γενική αρχή για τον από καιρό σε καιρό αυτοέλεγχο μας ως δημοσιογράφοι.
Όταν πριν μερικές μέρες ανάρτησα ως αναδημοσίευση την είδηση για τη δικαστική δικαίωση συντάκτη σε site δεν μπορούσα να φανταστώ πως θα υπέπεπτα στο λάθος της παραποίησης πηγής.
Το ομολογώ, πιάστηκα και εγώ κορόιδο, αν και γενικά θέλω να πιστεύω πως την ψάχνω. Δεν είναι λίγες οι φορές που τρώω ώρες μέχρι να πεισθώ πως βρήκα την αρχική πηγή σε κάτι που με ενδιαφέρει.
Η είδηση λοιπόν δημοσιεύθηκε αρχικά στην Κατάληψη και από εκεί clopy-ριάστηκε στο site ergasianews χωρίς ωστόσο αναφορά στην αρχική πηγή.
Γιατί όμως αυτή η "ομολογία"; Γιατί παρατηρώ, ολοένα και συχνότερα τώρα τελευταία, πως οι εξελίξεις στα μέσα των Μέσων, ουδόλως αγγίζουν τον κλάδο μας. Αντί να ανοίξουμε μάτια και αυτιά σε αυτά που έρχονται, εμείς, ο κλάδος, οι πολλοί απλώς μεταφέρουμε την άρρωστη, διαπλεκόμενη δημοσιογραφία μας στο Διαδίκτυο. Κομπάζαμε δε για τα επιτεύγματα των blog και τις "αποκαλύψεις".
Δυστυχώς, για έναν προσεκτικό αναγνώστη, οι αποκαλύψεις είναι άνθρακες. Και λερώνουν. Το ίδιο μοντέλο δημοσιογραφίας, όπως ακριβώς στις εφημερίδες που καταρρέουν, στα "λαμπερά" περιοδικά, μεταφέρεται στο Διαδίκτυο. Με λιγότερες λέξεις και χωρίς την τήρηση ούτε καν των στοιχειωδών ορίων που (ακόμη) διατηρούνται στις εφημερίδες.
Τα καλά θέματα, οι "αποκαλύψεις" είναι ρεπορτάζ συναδέλφων μας από τις εφημερίδες και στα άλλα υπερισχύει ο σχολιασμός ή πληροφορίες ή σενάρια ή non paper ή ....
Το χειρότερο είναι ότι οι αναγνώστες πιστεύουν πως είναι ενημερωμένοι επειδή "μαθαίνουν" ότι κυκλοφορεί χωρίς να πληρώνουν για αυτό. Και έτσι παραμένουν η "κοινή γνώμη" προς χειραγώγηση από τα ίδια συμφέροντα που υποτίθεται πως δεν θέλουν να ξέρουν και να στηρίζουν για τα Μέσα τους.
Η δημοσιογραφία προφανώς και δεν θα πεθάνει, ακόμη και αν πεθάνουν τα παραδοσιακά Μέσα. Υπάρχουν και κυρίως εξελίσσονται άλλα Μέσα, πιο δυναμικά, πιο ευέλικτα, πιο απαιτητικά, στα οποία η δημοσιογραφία είναι απαραίτητη. Αρκεί να είναι δημοσιογραφία. Για τους πολλούς απέναντι στην εξουσία. Και η δεοντολογία είναι μια καλή γενική αρχή για τον από καιρό σε καιρό αυτοέλεγχο μας ως δημοσιογράφοι.
