Όσοι παραβρέθηκαν στη γενική συνέλευση συντακτών την Τρίτη άκουσαν πολλούς δημοσιογράφους να καταγγέλλουν στις περικοπές που επέβαλλε ο ΕΔΟΕΑΠ. Περικοπές που σε πολλές περιπτώσεις, όπως αποδεικνύεται από τα πράγματα, αφορούσαν δεκάδες ασθενείς, ορισμένους με σοβαρές ασθένειες και έγιναν χωρίς καμία απολύτως ενημέρωση των σφαλισμένων. Η ίδια συμπεριφορά και στους ανέργους που επίσης τους διέγραψαν χωρίς να τους ενημερώσουν.
Στην προσπάθεια του να απαντήσει η διοίκηση του ΕΔΟΕΑΠ δεν απέφυγε τις ακρότητες. Ακρότητες που βγήκαν δημόσια στο Διαδίκτυο, έως και την χρησιμοποίηση προσωπικών ιατρικών στοιχείων!
Η δική μας ιστορία ξεκίνησε όταν στο Βήμα on line αναρτήθηκε ρεπορτάζ για την περικοπή του βοηθήματος των χρονίως πασχόντων. Το μικρό ρεπορτάζ στο Βήμα διαλόγου χωρίς ονόματα και στοιχεία, όπως ήταν λογικό προκάλεσε έντονο διάλογο. Στον οποίο απάντησε η πρόεδρος του ταμείου, με στοιχεία από ιατρικών φακέλων!
Αντιδρώντας στην ενέργεια της αυτή, ο δημοσιογράφος του "Βήματος" Γεράσιμος Τρύφωνας, έστειλε επιστολή-καταπέλτη στην οποία αφού παραθέτει γεγονότα, στηλιτεύει τη συμπεριφορά της προέδρου και μέσω αυτής του ταμείου. Το οποίο και υποτίθεται πως πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει ως 'αποκούμπι" στις δύσκολες στιγμές των σκληρά εργαζόμενων δημοσιογράφων...
Ας τη διαβάσουμε κι ας προβληματιστούμε. Για το ύφος και το ήθος, για τις σκέψεις και τις ενέργειες.
Στην προσπάθεια του να απαντήσει η διοίκηση του ΕΔΟΕΑΠ δεν απέφυγε τις ακρότητες. Ακρότητες που βγήκαν δημόσια στο Διαδίκτυο, έως και την χρησιμοποίηση προσωπικών ιατρικών στοιχείων!
Η δική μας ιστορία ξεκίνησε όταν στο Βήμα on line αναρτήθηκε ρεπορτάζ για την περικοπή του βοηθήματος των χρονίως πασχόντων. Το μικρό ρεπορτάζ στο Βήμα διαλόγου χωρίς ονόματα και στοιχεία, όπως ήταν λογικό προκάλεσε έντονο διάλογο. Στον οποίο απάντησε η πρόεδρος του ταμείου, με στοιχεία από ιατρικών φακέλων!
Αντιδρώντας στην ενέργεια της αυτή, ο δημοσιογράφος του "Βήματος" Γεράσιμος Τρύφωνας, έστειλε επιστολή-καταπέλτη στην οποία αφού παραθέτει γεγονότα, στηλιτεύει τη συμπεριφορά της προέδρου και μέσω αυτής του ταμείου. Το οποίο και υποτίθεται πως πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει ως 'αποκούμπι" στις δύσκολες στιγμές των σκληρά εργαζόμενων δημοσιογράφων...
Ας τη διαβάσουμε κι ας προβληματιστούμε. Για το ύφος και το ήθος, για τις σκέψεις και τις ενέργειες.
Αθήνα 17 Μαΐου 2012
Προς ΔΣ ΕΔΟΕΑΠ
Κοινοποίηση ΔΣ ΤΣΠΕΑΘ, ΔΣ ΕΣΗΕΑ, ΔΣ ΠΟΕΣΥ
Κύριοι συνάδελφοι
Αναγκάζομαι να σας απευθύνω αυτή την επιστολή, επιφυλασσόμενος παντός νόμιμου δικαιώματός μου, μετά την αήθη, συκοφαντική και πάνω απ’ όλα αντιδεοντολογική επίθεση της προέδρου του Ενιαίου Δημοσιογραφικού Οργανισμού Επικουρικής Ασφάλισης και Περίθαλψης (ΕΔΟΕΑΠ) κυρίας Ελένης Σπανοπούλου εις βάρος μου. Η αφορμή, όπως γνωρίζετε, ήταν η έντονη κριτική μου για την διακοπή της χορήγησης των βοηθημάτων του Ταμείου μας σε χρονίως πάσχοντες και κυρίως για το γεγονός ότι αυτή έγινε εν κρυπτώ και παραβύστω, παρότι το Δ.Σ. μας ενημέρωσε προσφάτως με μακροσκελή επιστολή του για σειρά άλλων περικοπών. Την περικοπή αυτή, παρότι την είχε αποφασίσει, την αποσιώπησε στην σχετική ενημερωτική επιστολή. Ας είναι, ας έρθουμε στα γεγονότα.
Δεν θα σταθώ στην σκαιότατη συμπεριφορά της κυρίας Σπανοπούλου στην τηλεφωνική μας επικοινωνία (δείγματά της αναφέρονται σε άλλα σημεία της επιστολής), άλλωστε αυτή η επικοινωνία ήταν ιδιωτική και καθένας μπορεί να ισχυριστεί ό,τι θέλει. Σας καλώ όμως να διαβάσετε προσεκτικά τα δύο δημόσια σχόλια που ανάρτησε η κυρία πρόεδρος σε σχετικό ρεπορτάζ στην διαδικτυακή έκδοση του «Βήματος», την Τετάρτη 16 Μαΐου. Η κυρία Σπανοπούλου αφού με φωτογραφίζει – μόνον το όνομα μου ξέχασε να γράψει, αλλά όλοι κατάλαβαν – αποκαλύπτει στοιχεία από τον ιατρικό μου φάκελο (“παραπληγικός”) και αναφέρει επιδόματα που υποτίθεται λαμβάνω, φτάνει στο σημείο (ως γιατρός άραγε;) να με επιτιμήσει ακόμη και για την αγωγή που έχω επιλέξει, αφήνοντας υπόνοιες ότι είναι επικίνδυνη!
Λίγα λόγια επί της ουσίας
Ο ΕΔΟΕΑΠ, όχι μόνον τώρα που έκοψε το βοήθημα για να το επανεκτιμήσει, αλλά και όταν το χορηγούσε ουδέποτε ενημέρωνε τους ασφαλισμένους χρονίως πάσχοντες για την συγκεκριμένη παροχή, διαθέτοντας το σχετικό κονδύλι κατά το δοκούν, άγνωστο με ποια κριτήρια και σε ποιους κάθε φορά.
(Παρεμπιπτόντως ομοίως ουδέποτε ενημέρωσε τους ασφαλισμένους χρονίως πάσχοντες και το ΤΣΠΕΑΘ για το δικαίωμά τους να αναγνωρίσουν την αναπηρία τους, στερώντας τους όχι μόνο τη δυνατότητα να λάβουν, εφόσον το δικαιούνται, το σχετικό επίδομα, αλλά κυρίως να κατοχυρώσουν τα αναγνωρισμένα δια νόμου συνταξιοδοτικά τους δικαιώματα).
Έπρεπε, όλα αυτά τα χρόνια, ο ενδιαφερόμενος να το μάθει τυχαία, από στόμα σε στόμα, και εφόσον αποφάσιζε να το κυνηγήσει γιατί ήταν δικαίωμά του, να αναγκαστούν στο τέλος, θέλοντας και μη, να τον εντάξουν στο προφανώς κλειστό… club όσων απολάμβαναν τις σχετικές παροχές. Γιατί… δεν μπορεί; Για κάποιους έγιναν οι νόμοι και οι αποφάσεις και οι ρυθμίσεις που τα προέβλεψαν όλα αυτά· δημοσιογράφοι …είμαστε κι εμείς, συνάδελφοι, κάτι καταλαβαίνουμε. Στους ιλουστρασιόν καταλόγους και τα πολύπτυχα φυλλάδια που τυπώνονται, πάντως, κατ’ έτος και ταχυδρομούνται κατά χιλιάδες στα σπίτια των ασφαλισμένων συνήθως δεν υπάρχει λέξη γι’ αυτά!
Και επί προσωπικού ξανά…
Συναντήθηκα, μάλλον επώδυνα, με την σκλήρυνση κατά πλάκας το φθινόπωρο του 2004. Ευτυχώς, όπως αποδείχθηκε στην πορεία, δεν ανήκα στο 10% των ασθενών της νόσου, στους οποίους η εξέλιξη είναι κατακλυσμιαία. Αυτό σημαίνει ότι παρά τα προβλήματα στέκομαι ακόμη στα πόδια μου – γεγονός προφανώς επιλήψιμο για την πρόεδρο του ΕΔΟΕΑΠ, η οποία στην τηλεφωνική μας επικοινωνία με προφανή ειρωνεία παρατήρησε «είσαι, όμως, κινητικός και εργάζεσαι», διακρίνοντας ανεπίτρεπτα και ρατσιστικά (ρωτήστε σχετικά τους συλλόγους των αναπήρων και τους αρμόδιους επιστημονικούς φορείς) τους ασθενείς της νόσου σε κινητικούς και καθηλωμένους. Όσο για το «εργάζεσαι», είναι φαίνεται έγκλημα – τι να πω.
Πέρασαν τέσσερα χρόνια, κατά τα οποία δεν διεκδίκησα τίποτα από το Ταμείο μου πέραν των κλινικών εξετάσεων που χρειάστηκε να κάνω, όπως κάθε ασφαλισμένος ασθενής δικαιούται. Το 2008, αν δεν κάνω λάθος, και ενώ η ασθένεια είχε προχωρήσει και η ικανότητα μου για εργασία είχε περιοριστεί, ενημερώθηκα τυχαία (όπως έχω περιγράψει προηγουμένως) ότι δικαιούμαι βοηθήματος από τον ΕΔΟΕΑΠ, υπέβαλλα τις σχετικές αιτήσεις και πράγματι κάποιο καιρό μετά άρχισε να μου καταβάλλεται. Αργότερα έμαθα (από συνάδελφο με την ίδια νόσο) ότι έπρεπε να υποβάλλω αίτηση αναγνώρισης αναπηρίας στο ΤΣΠΕΑΘ. Μετά από τις σχετικές (πολύμηνες φυσικά) διαδικασίες η αναπηρία πράγματι αναγνωρίστηκε και άρχισε να καταβάλλεται το σχετικό επίδομα από το ΤΣΠΕΑΘ αυτή τη φορά. Το βοήθημα του ΕΔΟΕΑΠ είχε εν τω μεταξύ διακοπεί, καθώς όπως μας ενημέρωσε τότε το Ταμείο θα επανεξετάζονταν τόσο η χορήγηση, όσο και το ύψος του, λόγω της οικονομικής κατάστασης. Παρόλα αυτά, μόλις αναγνωρίστηκε η αναπηρία μου από το ΤΣΠΕΑΘ ενημέρωσα τηλεφωνικά τον ΕΔΟΕΑΠ για τη σχετική εξέλιξη για τις δικές τους ενέργειες σε ό,τι αφορά τη σχέση μου με το Ταμείο. Λίγους μήνες μετά ο ΕΔΟΕΑΠ με ενημέρωσε, με επιστολή νομίζω, ότι πρέπει να υποβάλλω ξανά αίτηση για την επαναχορήγηση του βοηθήματος. Τους υπενθύμισα τηλεφωνικά ότι λαμβάνω πια τα προβλεπόμενα από το ΤΣΠΕΑΘ και θεωρώ άσκοπο να κάνω νέα αίτηση στον ΕΔΟΕΑΠ για το επίμαχο βοήθημα. Μου απάντησαν ότι αυτό δεν θα το κρίνω εγώ, αλλά το Ταμείο και θα πρέπει να καταθέσω την αίτηση κανονικά. Εξήγησα ότι σε αυτή την περίπτωση θα κατέθετα στον ΕΔΟΕΑΠ αντίγραφο του εγγράφου του ΤΣΠΕΑΘ με την αναγνώριση της αναπηρίας μου κλπ, όπως και έγινε. Παραδόξως λίγο καιρό μετά άρχισε να καταβάλλεται εκ νέου και το βοήθημα. Όπως καταλαβαίνετε, ελπίζω, δεν θα απολογηθούν οι ασφαλισμένοι για τις δικές σας ενέργειες και πρακτικές. Εσείς οφείλετε εξηγήσεις στους ασφαλισμένους και στον κλάδο.
Προσωπικά, πάντως, έχω θέσει επανειλημμένως το παράλογο δύο ομοειδή Ταμεία να χορηγούν και τα δύο το ίδιο, αν και διαφορετικού ύψους, επίδομα – μετά τις περικοπές ελέω Μνημονίου είχαν μειωθεί σε περίπου 600 και 300 ευρώ αντίστοιχα – σε συζητήσεις με σειρά συναδέλφων εκλεγμένων τόσο στον ΕΔΟΕΑΠ, όσο και στην ΕΣΗΕΑ. Αλλά προφανώς με την άποψή μου δεν συμφωνούν όλοι, όπως φαίνεται από τη διατήρηση επί χρόνια αυτού του καθεστώτος· και πάντως αυτό δεν σημαίνει ότι η όποια παρέμβαση πρέπει να γίνει με τρόπο ισοπεδωτικό και μάλιστα σε τέτοιες εποχές. Εξηγούμαι:
Δύο παρατηρήσεις
1. Πρέπει να επισημανθεί, προς άρση κάθε παρεξήγησης, ότι μετά τη συμπλήρωση του προβλεπόμενου χρόνου και συγκεκριμένα κάθε δύο χρόνια (για έναν περίεργο λόγο αν και η πάθηση είναι χρόνια, θεραπεία για την ίαση της δεν έχει βρεθεί και η όποια αναπηρία δεν… πάει κι έρχεται) ο ασθενής περνάει από επανεξέταση. Μάλιστα επειδή και στο δικό μας συνταξιοδοτικό Ταμείο, το ΤΣΠΕΑΘ, όπως σε ολόκληρο το ελληνικό κράτος, τίποτε δεν γίνεται στην ώρα του, παρότι η προθεσμία (στη δική μου περίπτωση, αλλά και άλλων συναδέλφων απ’ όσο γνωρίζω) έληγε τον παρελθόντα Ιούνιο, το παραπεμπτικό έγγραφο για την επανεξέταση εστάλη εκ των υστέρων. Αλλά εν τω μεταξύ οι δομές για την πιστοποίηση της αναπηρίας καταργήθηκαν για να αντικατασταθούν κάποιους μήνες μετά από τα ΚΕ.Π.Α, ακολούθησε τότε νέο παραπεμπτικό από το ΤΣΠΕΑΘ κλπ. κλπ. για να οριστεί τελικά η επανεξέταση τον ερχόμενο Ιούνιο! Ένα χρόνο μετά, δηλαδή, κατά τον οποίο, εννοείται, το επίδομα του ΤΣΠΕΑΘ που επικαλείται η κυρία Σπανοπούλου, έχει πάψει να χορηγείται. Τώρα πολιτευόμενη με ορθολογισμό και ευαισθησία μας έκοψε πραξικοπηματικά και το βοήθημα, ενώ καθιέρωσε συμμετοχή στα συμπληρωματικά, πλην του βασικού, φάρμακα που μας χορηγούνται για την ασθένειά μας.
2. Και η αλήθεια για το βασικό φάρμακο, επειδή όπως μου είπε η κυρία Σπανοπούλου «προχωρήσαμε στις περικοπές για να μπορεί το Ταμείο να σας πληρώνει τα φάρμακα». Τόσο εγώ, όσο και πολλοί άλλοι απ’ όσο ξέρω από τους 36 (κατά την κυρία Σπανοπούλου) χρονίως πάσχοντες του Ταμείου μας (ναι, τόσο πολλοί (!) είμαστε), ουδέποτε χρεώσαμε το Ταμείο μας με το φάρμακό μας διότι λόγω της ιδιαιτερότητας της ασθένειας πολλοί βρισκόμαστε σε θεραπευτικά πρωτόκολλα δημοσίων νοσοκομείων για τη δοκιμή νέων φαρμάκων, τα οποία χορηγούνται δωρεάν από τις φαρμακευτικές εταιρείες που τα παράγουν, όπως βέβαια και όλες οι αναγκαίες και ακριβές εξετάσεις – μαγνητικές κλπ. μέσω πάντα των δημοσίων νοσοκομείων που μετέχουν στις κλινικές μελέτες. Μάλιστα, οφείλω να σας ενημερώσω, ότι στην περίπτωσή μου παρότι η κλινική μελέτη στην οποία συμμετείχα ολοκληρώθηκε, το φάρμακο έχει πλέον εγκριθεί και συνταγογραφείται κανονικά και από το Ταμείο μας, προτίμησα, όπως είχα δικαίωμα μια και χρησιμοποιήθηκα θεωρητικά ως πειραματόζωο για κάποια χρόνια, να συνεχίσω και σήμερα (και για όσο χρειαστεί) να παίρνω το φάρμακο μέσω του πρωτοκόλλου, υποβαλλόμενος στην ταλαιπωρία των τυπικών ιατρικών εξετάσεων που προβλέπονται, για να μην πληρώνει το Ταμείο τα κοντά 2.000 ευρώ που κοστίζει!
Μετά από αυτά νομίζω ότι οι δικαιολογίες της κυρίας Σπανοπούλου περί διάσωσης του ΕΔΟΕΑΠ για να μπορεί να πληρώνει τα φάρμακά μας είναι προφάσεις εν αμαρτίαις της κακής της διαχείρισης. Εκτός αν οι μόλις 36 άνθρωποι (τόσοι λέει η κυρία πρόεδρος ότι είναι οι χρονίως πάσχοντες συνάδελφοι) ανάμεσα σε χιλιάδες ασφαλισμένους είναι η αιτία που θα «ρίξει έξω» το Ταμείο μας.
Μετά τιμής
Γεράσιμος Τρύφωνας
Προς ΔΣ ΕΔΟΕΑΠ
Κοινοποίηση ΔΣ ΤΣΠΕΑΘ, ΔΣ ΕΣΗΕΑ, ΔΣ ΠΟΕΣΥ
Κύριοι συνάδελφοι
Αναγκάζομαι να σας απευθύνω αυτή την επιστολή, επιφυλασσόμενος παντός νόμιμου δικαιώματός μου, μετά την αήθη, συκοφαντική και πάνω απ’ όλα αντιδεοντολογική επίθεση της προέδρου του Ενιαίου Δημοσιογραφικού Οργανισμού Επικουρικής Ασφάλισης και Περίθαλψης (ΕΔΟΕΑΠ) κυρίας Ελένης Σπανοπούλου εις βάρος μου. Η αφορμή, όπως γνωρίζετε, ήταν η έντονη κριτική μου για την διακοπή της χορήγησης των βοηθημάτων του Ταμείου μας σε χρονίως πάσχοντες και κυρίως για το γεγονός ότι αυτή έγινε εν κρυπτώ και παραβύστω, παρότι το Δ.Σ. μας ενημέρωσε προσφάτως με μακροσκελή επιστολή του για σειρά άλλων περικοπών. Την περικοπή αυτή, παρότι την είχε αποφασίσει, την αποσιώπησε στην σχετική ενημερωτική επιστολή. Ας είναι, ας έρθουμε στα γεγονότα.
Δεν θα σταθώ στην σκαιότατη συμπεριφορά της κυρίας Σπανοπούλου στην τηλεφωνική μας επικοινωνία (δείγματά της αναφέρονται σε άλλα σημεία της επιστολής), άλλωστε αυτή η επικοινωνία ήταν ιδιωτική και καθένας μπορεί να ισχυριστεί ό,τι θέλει. Σας καλώ όμως να διαβάσετε προσεκτικά τα δύο δημόσια σχόλια που ανάρτησε η κυρία πρόεδρος σε σχετικό ρεπορτάζ στην διαδικτυακή έκδοση του «Βήματος», την Τετάρτη 16 Μαΐου. Η κυρία Σπανοπούλου αφού με φωτογραφίζει – μόνον το όνομα μου ξέχασε να γράψει, αλλά όλοι κατάλαβαν – αποκαλύπτει στοιχεία από τον ιατρικό μου φάκελο (“παραπληγικός”) και αναφέρει επιδόματα που υποτίθεται λαμβάνω, φτάνει στο σημείο (ως γιατρός άραγε;) να με επιτιμήσει ακόμη και για την αγωγή που έχω επιλέξει, αφήνοντας υπόνοιες ότι είναι επικίνδυνη!
Λίγα λόγια επί της ουσίας
Ο ΕΔΟΕΑΠ, όχι μόνον τώρα που έκοψε το βοήθημα για να το επανεκτιμήσει, αλλά και όταν το χορηγούσε ουδέποτε ενημέρωνε τους ασφαλισμένους χρονίως πάσχοντες για την συγκεκριμένη παροχή, διαθέτοντας το σχετικό κονδύλι κατά το δοκούν, άγνωστο με ποια κριτήρια και σε ποιους κάθε φορά.
(Παρεμπιπτόντως ομοίως ουδέποτε ενημέρωσε τους ασφαλισμένους χρονίως πάσχοντες και το ΤΣΠΕΑΘ για το δικαίωμά τους να αναγνωρίσουν την αναπηρία τους, στερώντας τους όχι μόνο τη δυνατότητα να λάβουν, εφόσον το δικαιούνται, το σχετικό επίδομα, αλλά κυρίως να κατοχυρώσουν τα αναγνωρισμένα δια νόμου συνταξιοδοτικά τους δικαιώματα).
Έπρεπε, όλα αυτά τα χρόνια, ο ενδιαφερόμενος να το μάθει τυχαία, από στόμα σε στόμα, και εφόσον αποφάσιζε να το κυνηγήσει γιατί ήταν δικαίωμά του, να αναγκαστούν στο τέλος, θέλοντας και μη, να τον εντάξουν στο προφανώς κλειστό… club όσων απολάμβαναν τις σχετικές παροχές. Γιατί… δεν μπορεί; Για κάποιους έγιναν οι νόμοι και οι αποφάσεις και οι ρυθμίσεις που τα προέβλεψαν όλα αυτά· δημοσιογράφοι …είμαστε κι εμείς, συνάδελφοι, κάτι καταλαβαίνουμε. Στους ιλουστρασιόν καταλόγους και τα πολύπτυχα φυλλάδια που τυπώνονται, πάντως, κατ’ έτος και ταχυδρομούνται κατά χιλιάδες στα σπίτια των ασφαλισμένων συνήθως δεν υπάρχει λέξη γι’ αυτά!
Και επί προσωπικού ξανά…
Συναντήθηκα, μάλλον επώδυνα, με την σκλήρυνση κατά πλάκας το φθινόπωρο του 2004. Ευτυχώς, όπως αποδείχθηκε στην πορεία, δεν ανήκα στο 10% των ασθενών της νόσου, στους οποίους η εξέλιξη είναι κατακλυσμιαία. Αυτό σημαίνει ότι παρά τα προβλήματα στέκομαι ακόμη στα πόδια μου – γεγονός προφανώς επιλήψιμο για την πρόεδρο του ΕΔΟΕΑΠ, η οποία στην τηλεφωνική μας επικοινωνία με προφανή ειρωνεία παρατήρησε «είσαι, όμως, κινητικός και εργάζεσαι», διακρίνοντας ανεπίτρεπτα και ρατσιστικά (ρωτήστε σχετικά τους συλλόγους των αναπήρων και τους αρμόδιους επιστημονικούς φορείς) τους ασθενείς της νόσου σε κινητικούς και καθηλωμένους. Όσο για το «εργάζεσαι», είναι φαίνεται έγκλημα – τι να πω.
Πέρασαν τέσσερα χρόνια, κατά τα οποία δεν διεκδίκησα τίποτα από το Ταμείο μου πέραν των κλινικών εξετάσεων που χρειάστηκε να κάνω, όπως κάθε ασφαλισμένος ασθενής δικαιούται. Το 2008, αν δεν κάνω λάθος, και ενώ η ασθένεια είχε προχωρήσει και η ικανότητα μου για εργασία είχε περιοριστεί, ενημερώθηκα τυχαία (όπως έχω περιγράψει προηγουμένως) ότι δικαιούμαι βοηθήματος από τον ΕΔΟΕΑΠ, υπέβαλλα τις σχετικές αιτήσεις και πράγματι κάποιο καιρό μετά άρχισε να μου καταβάλλεται. Αργότερα έμαθα (από συνάδελφο με την ίδια νόσο) ότι έπρεπε να υποβάλλω αίτηση αναγνώρισης αναπηρίας στο ΤΣΠΕΑΘ. Μετά από τις σχετικές (πολύμηνες φυσικά) διαδικασίες η αναπηρία πράγματι αναγνωρίστηκε και άρχισε να καταβάλλεται το σχετικό επίδομα από το ΤΣΠΕΑΘ αυτή τη φορά. Το βοήθημα του ΕΔΟΕΑΠ είχε εν τω μεταξύ διακοπεί, καθώς όπως μας ενημέρωσε τότε το Ταμείο θα επανεξετάζονταν τόσο η χορήγηση, όσο και το ύψος του, λόγω της οικονομικής κατάστασης. Παρόλα αυτά, μόλις αναγνωρίστηκε η αναπηρία μου από το ΤΣΠΕΑΘ ενημέρωσα τηλεφωνικά τον ΕΔΟΕΑΠ για τη σχετική εξέλιξη για τις δικές τους ενέργειες σε ό,τι αφορά τη σχέση μου με το Ταμείο. Λίγους μήνες μετά ο ΕΔΟΕΑΠ με ενημέρωσε, με επιστολή νομίζω, ότι πρέπει να υποβάλλω ξανά αίτηση για την επαναχορήγηση του βοηθήματος. Τους υπενθύμισα τηλεφωνικά ότι λαμβάνω πια τα προβλεπόμενα από το ΤΣΠΕΑΘ και θεωρώ άσκοπο να κάνω νέα αίτηση στον ΕΔΟΕΑΠ για το επίμαχο βοήθημα. Μου απάντησαν ότι αυτό δεν θα το κρίνω εγώ, αλλά το Ταμείο και θα πρέπει να καταθέσω την αίτηση κανονικά. Εξήγησα ότι σε αυτή την περίπτωση θα κατέθετα στον ΕΔΟΕΑΠ αντίγραφο του εγγράφου του ΤΣΠΕΑΘ με την αναγνώριση της αναπηρίας μου κλπ, όπως και έγινε. Παραδόξως λίγο καιρό μετά άρχισε να καταβάλλεται εκ νέου και το βοήθημα. Όπως καταλαβαίνετε, ελπίζω, δεν θα απολογηθούν οι ασφαλισμένοι για τις δικές σας ενέργειες και πρακτικές. Εσείς οφείλετε εξηγήσεις στους ασφαλισμένους και στον κλάδο.
Προσωπικά, πάντως, έχω θέσει επανειλημμένως το παράλογο δύο ομοειδή Ταμεία να χορηγούν και τα δύο το ίδιο, αν και διαφορετικού ύψους, επίδομα – μετά τις περικοπές ελέω Μνημονίου είχαν μειωθεί σε περίπου 600 και 300 ευρώ αντίστοιχα – σε συζητήσεις με σειρά συναδέλφων εκλεγμένων τόσο στον ΕΔΟΕΑΠ, όσο και στην ΕΣΗΕΑ. Αλλά προφανώς με την άποψή μου δεν συμφωνούν όλοι, όπως φαίνεται από τη διατήρηση επί χρόνια αυτού του καθεστώτος· και πάντως αυτό δεν σημαίνει ότι η όποια παρέμβαση πρέπει να γίνει με τρόπο ισοπεδωτικό και μάλιστα σε τέτοιες εποχές. Εξηγούμαι:
Δύο παρατηρήσεις
1. Πρέπει να επισημανθεί, προς άρση κάθε παρεξήγησης, ότι μετά τη συμπλήρωση του προβλεπόμενου χρόνου και συγκεκριμένα κάθε δύο χρόνια (για έναν περίεργο λόγο αν και η πάθηση είναι χρόνια, θεραπεία για την ίαση της δεν έχει βρεθεί και η όποια αναπηρία δεν… πάει κι έρχεται) ο ασθενής περνάει από επανεξέταση. Μάλιστα επειδή και στο δικό μας συνταξιοδοτικό Ταμείο, το ΤΣΠΕΑΘ, όπως σε ολόκληρο το ελληνικό κράτος, τίποτε δεν γίνεται στην ώρα του, παρότι η προθεσμία (στη δική μου περίπτωση, αλλά και άλλων συναδέλφων απ’ όσο γνωρίζω) έληγε τον παρελθόντα Ιούνιο, το παραπεμπτικό έγγραφο για την επανεξέταση εστάλη εκ των υστέρων. Αλλά εν τω μεταξύ οι δομές για την πιστοποίηση της αναπηρίας καταργήθηκαν για να αντικατασταθούν κάποιους μήνες μετά από τα ΚΕ.Π.Α, ακολούθησε τότε νέο παραπεμπτικό από το ΤΣΠΕΑΘ κλπ. κλπ. για να οριστεί τελικά η επανεξέταση τον ερχόμενο Ιούνιο! Ένα χρόνο μετά, δηλαδή, κατά τον οποίο, εννοείται, το επίδομα του ΤΣΠΕΑΘ που επικαλείται η κυρία Σπανοπούλου, έχει πάψει να χορηγείται. Τώρα πολιτευόμενη με ορθολογισμό και ευαισθησία μας έκοψε πραξικοπηματικά και το βοήθημα, ενώ καθιέρωσε συμμετοχή στα συμπληρωματικά, πλην του βασικού, φάρμακα που μας χορηγούνται για την ασθένειά μας.
2. Και η αλήθεια για το βασικό φάρμακο, επειδή όπως μου είπε η κυρία Σπανοπούλου «προχωρήσαμε στις περικοπές για να μπορεί το Ταμείο να σας πληρώνει τα φάρμακα». Τόσο εγώ, όσο και πολλοί άλλοι απ’ όσο ξέρω από τους 36 (κατά την κυρία Σπανοπούλου) χρονίως πάσχοντες του Ταμείου μας (ναι, τόσο πολλοί (!) είμαστε), ουδέποτε χρεώσαμε το Ταμείο μας με το φάρμακό μας διότι λόγω της ιδιαιτερότητας της ασθένειας πολλοί βρισκόμαστε σε θεραπευτικά πρωτόκολλα δημοσίων νοσοκομείων για τη δοκιμή νέων φαρμάκων, τα οποία χορηγούνται δωρεάν από τις φαρμακευτικές εταιρείες που τα παράγουν, όπως βέβαια και όλες οι αναγκαίες και ακριβές εξετάσεις – μαγνητικές κλπ. μέσω πάντα των δημοσίων νοσοκομείων που μετέχουν στις κλινικές μελέτες. Μάλιστα, οφείλω να σας ενημερώσω, ότι στην περίπτωσή μου παρότι η κλινική μελέτη στην οποία συμμετείχα ολοκληρώθηκε, το φάρμακο έχει πλέον εγκριθεί και συνταγογραφείται κανονικά και από το Ταμείο μας, προτίμησα, όπως είχα δικαίωμα μια και χρησιμοποιήθηκα θεωρητικά ως πειραματόζωο για κάποια χρόνια, να συνεχίσω και σήμερα (και για όσο χρειαστεί) να παίρνω το φάρμακο μέσω του πρωτοκόλλου, υποβαλλόμενος στην ταλαιπωρία των τυπικών ιατρικών εξετάσεων που προβλέπονται, για να μην πληρώνει το Ταμείο τα κοντά 2.000 ευρώ που κοστίζει!
Μετά από αυτά νομίζω ότι οι δικαιολογίες της κυρίας Σπανοπούλου περί διάσωσης του ΕΔΟΕΑΠ για να μπορεί να πληρώνει τα φάρμακά μας είναι προφάσεις εν αμαρτίαις της κακής της διαχείρισης. Εκτός αν οι μόλις 36 άνθρωποι (τόσοι λέει η κυρία πρόεδρος ότι είναι οι χρονίως πάσχοντες συνάδελφοι) ανάμεσα σε χιλιάδες ασφαλισμένους είναι η αιτία που θα «ρίξει έξω» το Ταμείο μας.
Μετά τιμής
Γεράσιμος Τρύφωνας
1 σχόλιο:
Το θέμα είναι πολύ σοβαρό. Θα πρέπει να ενημερωθεί η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων και ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών για αρχή!
Δημοσίευση σχολίου