media, το εξάρτημα της κρατικής πολιτικής

Τα ιδιωτικά media στην υπηρεσία του κράτους
(από τη στήλη media-λογώντας στο Δρόμος της Αριστεράς)

Το πόσο ανεξάρτητα είναι τα κυρίαρχα, ανεξάρτητου εμβέλειας, επιρροής και μέσων διάδοσης και εκπομπής, ΜΜΕ δεν αποδείχθηκε στην κάλυψη της προεκλογικής περιόδου. Εκεί εκτός από τη στενή σχέση διαπλοκής με την πολιτική εξουσία, πρωτεύοντα ρόλο στο πως και ποιους θα προβληθούν, έχει η οικονομική εξουσία. Και οι φίλα προσκείμενοι, αυτοί που θέλουν να επιβάλλουν ή αυτοί που «πληρώνουν» ή ανταλλάζουν για να έχουν τον πολύτιμο χρόνο και εξίσου πολύτιμο τρόπο του Μέσου και του κοινού του. Της τηλεόρασης και του Διαδικτύου. Για το ραδιόφωνο και τις εφημερίδες, ούτε λόγος ότι ισχύουν τα ίδια και χειρότερα. Είναι τα κλασικά, παραδοσιακά Μέσα διαμεσολάβησης του μηνύματος. Οι «δεινόσαυροι» των media.
Εκεί που αποδείχθηκε πέραν κάθε αμφιβολίας η διασύνδεση ήταν στην προβολή, μεγιστοποίηση, δραματοποίηση στην προβολή της ιερόδουλης νεαρής Τατιάνας, στις συλλήψεις των 11 αρχικά, 17 συνολικά οροθετικών γυναικών. Εκεί το τηλεοπτικό κρατικό θέαμα διέπρεψε. Όλα τα στοιχεία στη φόρα, τα πρόσωπα στο ικρίωμα, καθαρά πλάνα, ζουμαρισμένα. Υποτιτλισμένα με λόγια από τα σενάρια της πιο αντιδραστικής και σκοταδιστικής κρατικής υγειονομικής πολιτικής. Ο στόχος ήταν ενταγμένος στο γενικότερο σχέδιο χειραγώγησης προ των εκλογών. 

Δεν το είδαν, δεν το μύρισαν τα σαΐνια των ΜΜΕ. Ούτε που πρόλαβε να αναδυθεί η πιθανότητα ότι το κράτος και οι αρχές βασικά παρανομούν, παραβιάζουν κάθε έννοια δημοκρατικής αντιμετώπισης υπόπτων και ενόχων. Πρόσφεραν αβίαστα το συμπέρασμα στους δέκτες, μονίμως καλωδιωμένους. Οι εγκληματίες, αυτές οι γυναίκες πρέπει να εξαφανιστούν. Να τιμωρηθούν, γιατί όχι να εκτελεστούν. Το έγκλημα τους είναι έναντι της ορθής κοινωνίας, του «ιερού» δικαιώματος των πολιτών για ασφαλές σεξ.

Κι αν δεν γεννιόταν αυτόματα σχεδόν, η αντίδραση στη διαπόμπευση, η αντίδραση στο μήνυμα και τον τρόπο που επιβλήθηκε μέσα από τα κυρίαρχα Μέσα και τους γνωστούς-αγνώστους παρουσιαστές και γραφιάδες τους, το κράτος θα είχε νικήσει μια ακόμη φορά. Αν δεν υπήρχε η μαζική επέμβαση των κοινωνικών –κατά κύριο λόγο-δικτύων που επέβαλλαν σε μεγάλο βαθμό, να δει η τηλεοπτική και ιντερνετική «κοινωνία», τις ευθύνες των κρατικών μηχανισμών στη διαπόμπευση των γυναικών οροθετικών ιερόδουλων και τις ευθύνες των ανδρών πελατών τους, θα γραφόταν άλλη μια μελανή σελίδα στον έλεγχο της μαζικής συνείδησης των πολιτών.

Ευτυχώς πολλά έχουν γραφεί, πολλοί αντέδρασαν. Έχει όμως εξαιρετική σημασία να σταθεί κάποιος στην αυτόματη σχεδόν ταύτιση κρατικών μηχανισμών και κυρίαρχων ΜΜΕ και κυρίαρχων ανθρώπων τους-ανεξαρτήτως μέσου διάδοσης, επαναλαμβάνω- με το θέμα που τους έδωσε ο υπουργός υγείας, η αστυνομία, η κυβέρνηση και όποιος άλλος μετείχε στην εγκληματική, σκοταδιστική, παράνομη και αντισυνταγματική ενέργεια. 

Χωρίς καν δεύτερη σκέψη, χωρίς να τεθούν βασικά ερωτήματα δεοντολογίας, χωρίς ούτε καν να αναρωτηθούν αν θα προέκυπτε πιο «πιασάρικο» και εμπορικό θέαμα με διαφορετική προσέγγιση του θέματος, όλοι οι παραπάνω, σε κανάλια, πρωτοσέλιδα εφημερίδων, διαδικτυακές σελίδες, κόπιαραν ελαφρά την καρδία τους, την κρατική ενημέρωση. 

Η συνεισφορά τους ήταν στους πηχυαίους τίτλους και στο στόλισμα δραματικών εκφράσεων. Σαν τον δήμιο στο ικρίωμα της διαπόμπευσης που θα προσθέσει φιογκάκια στο τσεκούρι του. Αν τους ικανοποιεί ότι φέρουν πλέον και τον τίτλο του αντιγραφέα της κρατικής καταστολής, λίγα μπορεί κάποιος να πει για τη δημοσιογραφία τους.

Ματίνα Παπαχριστούδη