Καμένη γη το εργασιακό τοπίο στα media...

... και η απουσία της ΕΣΗΕΑ

Της Ματίνας Παπαχριστούδη

Πολλοί ρωτούν, αγανακτούν και βρίζουν συχνά για την εξαφάνιση του συνδικαλιστικού οργάνου, ακόμη και με τη γνωστή τα τελευταία χρόνια γραφειοκρατική και υπηρετούσα τους εργοδότες των ΜΜΕ, δομή της. 

Η ΕΣΗΕΑ δεν μπορεί να βγάλει προεδρείο, ακούγεται σαν χαλασμένη-σάπια καραμέλα, η ατάκα σε παρέες παλαιών αγανακτισμένων συντακτών.

Λάθος. Η ΕΣΗΕΑ δεν θέλει να βγάλει προεδρείο. Δεν έχει γραμμή να βγάλει προεδρείο. Ξέρουμε οι περισσότεροι, αυτή η λεπτή, αόρατη γραμμή που συνδέει τους δημοσιογραφικούς, πολιτικούς, οικονομικούς, μιντιακούς κύκλους με τους εκπροσώπους του κλάδου σε κάθε θεσμικό όργανο. Μετά τόσες συνεδριάσεις, τόσους καβγάδες, τόσους τόνους χαρτιού για πρακτικά που κρατούνται ερμητικά κλειδωμένα, αθέατα ακόμη και σε αυτούς τους ελάχιστους που θα ήθελαν πράγματι να καταλάβουν γιατί είναι αδύνατον να τα βρουν στο ΔΣ της ένωσης συντακτών. 

Είναι φανερό. Υπάρχει γραμμή σε πολύ συγκεκριμένα πρόσωπα που ξέρουν το παιχνίδι, να μην βγει προεδρείο ενόσω συνεχίζεται και κλιμακώνεται η εργασιακή επίθεση στην κοινωνία και τα media. Έτσι εξηγείται και η απόγνωση σχεδόν των αριστερών παρατάξεων που θα πρέπει μετά πέντε μήνες συμμετοχής στο θεσμικό όργανο, να αποδείξουν πως δεν είναι ελέφαντες. Αν υπάρχει αυτή τη στιγμή έστω και ελάχιστη δραστηριότητα στην οδό Ακαδημίας για μικρά ή μεγάλα ζητήματα, οφείλεται στις αριστερές παρατάξεις. Αλλά δεν φθάνει....

Το θέμα μας όμως δεν είναι η ΕΣΗΕΑ αλλά η διευκόλυνση που παρέχει όλους αυτούς τους μήνες στις σαρωτικές εργασιακές αλλαγές στα κατακρημνιζόμενα media και τις επιχειρήσεις των εκδοτών-ιδιοκτητών.

Μια πολύ πρόχειρη καταγραφή οδηγεί σε τρεις κατηγορίες:

Τους διατηρούντες ακόμη τη θέση τους εργασίας με τις παλιές συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Ισχύει κυρίως στις εφημερίδες και δει τις μεγάλες εφημερίδες και στα κρατικά Μέσα. Συμπεριλαμβάνει πλέον τους λιγότερους  σε αριθμό δημοσιογράφους.

Η δεύτερη πολυπληθέστερη πια κατηγορία στην οποία ανήκει κυρίως η νέα γενιά συντακτών που εργάζεται σε κάθε είδος Μέσου-εφημερίδες, ραδιόφωνα, τηλεοπτικά κανάλια, sites- διατηρεί ελαστική σχέση εργασίας. Κυρίως με ατομικές συμβάσεις, ιδιωτικά συμφωνητικά, μπλοκ παροχής υπηρεσιών, 8μηνες ή 3μηνες συμβάσεις εργασίας ή έργου. Εδώ βρίσκει κάποιος ακόμη και σύμβαση μιας μέρας, όσο και αν ακούγεται απίστευτο. 

Για όλους αυτούς δεν ισχύει καμία εργασιακή προστασία, αντιθέτως είναι οι πρώτοι που πληρώνουν τις επιθέσεις της εργοδοσίας με απολύσεις και περαιτέρω μειώσεις αμοιβών.

Η τρίτη κατηγορία αυξάνεται αλματωδώς. Συνταξιούχοι και άνεργοι δημοσιογράφοι με τρομακτικές διάφορες, ανισότητες, συνθήκες και όρια δημοσιογραφικής λειτουργίας και διαβίωσης. Δεν είναι περίεργο για παράδειγμα σε ένα ανερχόμενο site να βρεθεί συνταξιούχος δημοσιογράφος σε θέση στελέχους ή και σε θέση απασχολήσιμου με αμοιβή 300 ευρώ. Όπως επίσης αυξάνεται με ραγδαίους ρυθμούς η ένταξη στην ανεργία. Μόνο οι καταγεγραμμένοι στο ταμείο των δημοσιογράφων ξεπερνάνε πλέον τα 1.000 άτομα.

Απουσία οιασδήποτε οργανωμένης συνδικαλιστικής απάντησης και πρότασης, δημιουργείται σταδιακά μια τεταρτη κατηγορία. Στο πάτο όλων των παραπάνω. Οι παλαιοί συντάκτες αντικαθίστανται σαν φθαρμένα ανταλλακτικά των ΜΜΕ με γρήγορους ρυθμούς. Η οικειοθελής αποχώρηση είναι η καλή διέξοδος, η κακή είναι αυτό που ήδη συμβαίνει. Δουλειά μιας ή δυο ημερών με αμοιβές 300 ή 500 ευρώ στην καλή περίπτωση το μήνα.

Στην παρούσα φάση εξέλιξης των media, τώρα που το πολιτικό χρήμα έχει εξαφανιστεί και η διαπλοκή αλλάζει δομή και χαρακτήρα, οι ιδιοκτήτες ξεπετάνε την δημοσιογραφία και την ενημέρωση. Μαζί της ξεπετάνε και τους ανθρώπους της. Για αυτό υπάρχει με κάθε θυσία η γραμμή να κρατηθεί εκτός ακόμη και αυτό το γραφειοκρατικό συνδικαλιστικό όργανο της ΕΣΗΕΑ.