Big Brother Mine Version
Της Αριάνδης Αλαβάνου
Την περασμένη Τετάρτη, και ύστερα από δύο μήνες παραμονής σε θάλαμο ορυχείου βάθους 700 μέτρων, άρχισαν να ανελκύονται σώοι στην επιφάνεια οι 33 Χιλιανοί μεταλλωρύχοι. Η διάσωσή τους υπήρξε μυθική και δημιούργησε φρενίτιδα στα διεθνή ΜΜΕ. Μέχρι και η ΝΑΣΑ ανακατεύτηκε.
Γύρω από τη διάσωση η κυβέρνηση του Σεμπάστιαν Πινέιρα, ενός Χιλιανού Μπερλουσκόνι, έστησε ολόκληρο επικοινωνιακό παιχνίδι για να καρπωθεί τα οφέλη και να σπρώξει κάτω από το χαλί μεγάλα προβλήματα, όπως οι εντάσεις με τους Ινδιάνους Μαπούτσε που διεκδικούν τη γη τους. Οι αρμόδιοι καθυστέρησαν ακόμη και την ανακοίνωση του γεγονότος ότι οι εργάτες ήταν ζωντανοί, μέχρι να φτάσει ο πρόεδρος να το αναγγείλει μπροστά στα εκατοντάδες μικρόφωνα και κάμερες. Η διάσωση επιταχύνθηκε για να χρησιμοποιήσει την επιτυχή έκβασή της στην ευρωπαϊκή του περιοδεία που θα λάβει χώρα στα μέσα Οκτωβρίου.
Ο υπουργός Μεταλλείων Λ. Γκολμπόρν έφτιαξε καριέρα με τη γελοία εικόνα του, φορώντας κράνος άνευ λόγου και δοκιμάζοντας την κάψουλα με την οποία θα ανέβαζαν τους εργάτες. Τα χιλιανά και διεθνή ΜΜΕ, οι επιχειρήσεις που ήθελαν να συνδέσουν το λογότυπό τους με το ανθρώπινο δράμα και να το πουλάνε, όλος ο εσμός της αρπαχτής έπεσαν σαν κοράκια πάνω στις οικογένειες που αγωνιούσαν για τους ανθρώπους τους, δημιουργώντας προβλήματα μεταξύ τους με την επιλεκτική δημοσιότητα την οποία πουλούσαν έναντι διαφημιστικών εσόδων.
Σύμφωνα με χιλιανές πηγές, 700 δημοσιογράφοι ήταν διαπιστευμένοι (400 Χιλιανοί), σύμφωνα με αμερικανικές 2.000, σίγουρα πάντως πολύ περισσότεροι από όσους καλύπτουν τις συνόδους του G8, 20 κ.λπ Οι εγκλωβισμένοι εργάτες έγιναν ΤΟ θέαμα για τους Χιλιανούς και όλο τον κόσμο, παρά τη θέλησή τους, και μια ευκαιρία για πακτωλούς χρημάτων για τα Μίντια και τους «φιλάνθρωπους» επιχειρηματίες που χάριζαν παιχνίδια στα παιδιά των εγκλωβισμένων.
Τα μόνα πραγματικά συγκλονιστικά στοιχεία όλης αυτής της ιστορίας, ο κίνδυνος των ίδιων των εργατών, το δράμα των οικογενειών τους, οι συνθήκες εργασίας, η εκμετάλλευση, η ασυδοσία των εργοδοτών και η συνέργεια του κράτους που αποτελούν τη βασική αιτία του εγκλωβισμού τους έμειναν στα αζήτητα ως επί το πλείστον από την τηλεοπτική κατανάλωση.
Στην έρημο Ατακάμα της βόρειας Χιλής, όπου βρίσκεται το ορυχείο του Σαν Χοσέ, υπάρχουν 884 ορυχεία, και μόνο 3 ελεγκτές για τις συνθήκες εργασίας. Το ορυχείο στο οποίο εγκλωβίστηκαν οι εργάτες είχε τιμωρηθεί με 42 πρόστιμα από το 2004-2007 γιατί δεν κάλυπτε τις προδιαγραφές ασφαλείας. Κάποια στιγμή οι Αρχές το έκλεισαν, αλλά με την άνοδο της τιμής του χαλκού και του χρυσού στη διεθνή αγορά, παραμερίστηκαν τα ζητήματα ασφαλείας και έδωσαν την άδεια να ανοίξει πάλι.
Μέσα στον ορυμαγδό του θεάματος πνίγηκαν οι φωνές των συγγενών των εγκλωβισμένων εργατών που ζητούσαν να αποδοθεί δικαιοσύνη, να τιμωρηθούν οι εργοδότες, οι οποίοι κυκλοφορούν ελεύθεροι και αρνούνται να πληρώσουν ακόμη και αποζημίωση γιατί «έχουν χρεοκοπήσει», ενώ φιλοξενούνται με αβροφροσύνη για να πουν την «άποψή» τους στο CNN Chile. Πνίγηκαν οι φωνές που κατηγορούν την κυβέρνηση και τις Αρχές για πλημμελείς ελέγχους των συνθηκών ασφαλείας. Οι εργάτες εγκλωβίστηκαν γιατί δεν υπήρχε μία σκάλα στο φρεάτιο εξαερισμού από τη οποία θα μπορούσαν να είχαν ανέβει αμέσως στην επιφάνεια. Για μία σκάλα.
Τα ουσιαστικά γεγονότα της ζωής εξαφανίστηκαν. Πώς ζουν οικογένειες όταν ο άνθρωπός τους είναι 700 μέτρα μέσα στη γη και κανείς δεν φέρνει εισόδημα στο σπίτι; Πώς αισθάνονται τα παιδιά τους; Τι προβλήματα υγείας θα παρουσιάσουν αυτοί οι εργάτες και τι κάλυψη τους παρέχει το ασφαλιστικό σύστημα για ενδεχόμενες νόσους; Πού θα εργαστούν και θα μπορούν;
Όλοι ξέρουμε ότι η Χιλή υπό τον δικτάτορα Πινοσέτ ήταν η πρώτη χώρα που εφαρμόστηκε σαρωτικά ο νεοφιλελευθερισμός, ιδιωτικοποιήθηκαν τα πάντα, κατεδαφίστηκε το αλληλέγγυο ασφαλιστικό σύστημα, δολοφονήθηκαν τα πιο αγωνιστικά στοιχεία της κοινωνίας, σίγησε η κοινωνία.
Τα φώτα θα σβήσουν σε λίγο. Οι εργάτες θα γυρίσουν στα σπίτια τους. Έχουν την ικανοποίηση πως έγιναν «εθνικοί ήρωες», ορθότερα απλήρωτοι εθνικοί ήρωες, μιας και η μεταλλευτική εταιρία δεν τους κατέβαλε ούτε τους μισθούς τους, αφού... δεν δούλευαν. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι κάποιοι θα κάνουν μια περατζάδα από το χώρο του θεάματος όσο είναι οι κότες που γεννούν χρυσά αβγά. Και μετά; Ίδιες συνθήκες εργασίας, ίδια πενιχρά μεροκάματα, ίδιες απολύσεις και πιθανώς ίδια ατυχήματα που μπορεί να μην έχουν τόσο καλή έκβαση. Η μόνη ελπιδοφόρα εξέλιξη είναι ότι πριν από λίγες ημέρες και εξαιτίας αυτού του γεγονότος, μεταλλωρύχοι από όλη την Ατακάμα διαδήλωσαν στην πόλη Κοπιαπό για τις συνθήκες εργασίας και τα μεροκάματά τους...
(αναδημοσίευση από το Δρόμο της Αριστεράς, 17 Οκτωβρίου 2010)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου