Γύρω από το οβάλ τραπέζι της αίθουσας συνεδριάσεων της ΕΣΗΕΑ
Από τη Δήμητρα Κουντή
Ένας απολογισμός…
Να είσαι τρεις μήνες και κάτι στο Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ σε μια μεταμνημονιακή εποχή δεν είναι και λίγο. Πόσω μάλλον όταν μετέχεις σε ατελείωτες συνεδριάσεις και παρακολουθείς ένα θέατρο του παραλόγου με εκκωφαντικές, συχνά, παραταξιακές κραυγές που αγγίζουν το όριο της λεκτικής βίας. Οι αποφάσεις, λιγοστές σε σχέση με τις εργατοώρες που έχουν αναλωθεί γύρω από το οβάλ τραπέζι του 5ου ορόφου.
Οι δημοσιογραφικές ιστορίες που ξετυλίχθηκαν μπροστά μας, σ’ αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα πολλές και τραγικές. Αφορούσαν μεταξύ άλλων: το κλείσιμο μιας εφημερίδας, την έκδοση μιας Κοινής Υπουργικής Απόφασης που φιλοδοξεί να τοποθετήσει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας και στον δημόσιο τομέα, και πολλές, συνεχιζόμενες ή και νέες, μειώσεις μισθών στον ιδιωτικό τομέα. Μετρήσαμε επίσης αρκετές απολύσεις, όπως και εθελούσιες εξόδους… δηλαδή συγκαλυμμένες απολύσεις.
Γνωρίσαμε συναδέλφους που διεκδικούσαν αφελώς, από το σωματείο τους, να διατηρήσουν την κακοπληρωμένη με μαύρα χρήματα “θέση” εργασίας τους, κι άλλους που κήρυτταν πως οι απεργίες είναι χαμένες και μην τους εξαναγκάζουμε να χάνουν το πετσοκομένο μεροκάματο τους. Διαβάσαμε δεκάδες αιτήματα για βοηθήματα σε άνεργους δημοσιογράφους και διαπιστώσαμε πως για πολλούς η ΕΣΗΕΑ δεν είναι μόνο σανίδα σωτηρίας στις δύσκολες ώρες αλλά και ένα είδος τράπεζας με καλοπληρωμένους πελάτες που κατά καιρούς εισέπραξαν έως ή και πάνω από 15 χιλιάδες ευρώ.
Από τη Δήμητρα Κουντή
Ένας απολογισμός…
Να είσαι τρεις μήνες και κάτι στο Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ σε μια μεταμνημονιακή εποχή δεν είναι και λίγο. Πόσω μάλλον όταν μετέχεις σε ατελείωτες συνεδριάσεις και παρακολουθείς ένα θέατρο του παραλόγου με εκκωφαντικές, συχνά, παραταξιακές κραυγές που αγγίζουν το όριο της λεκτικής βίας. Οι αποφάσεις, λιγοστές σε σχέση με τις εργατοώρες που έχουν αναλωθεί γύρω από το οβάλ τραπέζι του 5ου ορόφου.
Οι δημοσιογραφικές ιστορίες που ξετυλίχθηκαν μπροστά μας, σ’ αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα πολλές και τραγικές. Αφορούσαν μεταξύ άλλων: το κλείσιμο μιας εφημερίδας, την έκδοση μιας Κοινής Υπουργικής Απόφασης που φιλοδοξεί να τοποθετήσει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας και στον δημόσιο τομέα, και πολλές, συνεχιζόμενες ή και νέες, μειώσεις μισθών στον ιδιωτικό τομέα. Μετρήσαμε επίσης αρκετές απολύσεις, όπως και εθελούσιες εξόδους… δηλαδή συγκαλυμμένες απολύσεις.
Γνωρίσαμε συναδέλφους που διεκδικούσαν αφελώς, από το σωματείο τους, να διατηρήσουν την κακοπληρωμένη με μαύρα χρήματα “θέση” εργασίας τους, κι άλλους που κήρυτταν πως οι απεργίες είναι χαμένες και μην τους εξαναγκάζουμε να χάνουν το πετσοκομένο μεροκάματο τους. Διαβάσαμε δεκάδες αιτήματα για βοηθήματα σε άνεργους δημοσιογράφους και διαπιστώσαμε πως για πολλούς η ΕΣΗΕΑ δεν είναι μόνο σανίδα σωτηρίας στις δύσκολες ώρες αλλά και ένα είδος τράπεζας με καλοπληρωμένους πελάτες που κατά καιρούς εισέπραξαν έως ή και πάνω από 15 χιλιάδες ευρώ.
Ποια, άραγε, μέλη του Συμβουλίου ανέπτυξαν αυτές τις “πελατειακές” σχέσεις επί σειρά ετών; Μια “πελατειακή” σχέση που δεν φαίνεται να είναι μόνο οικονομική αλλά και θεσμική, καθώς προσφέρονται σχεδόν εργολαβικά σε “μαγαζιά-πελάτες” από εξυπηρετήσεις και εκδουλεύσεις έως συνδικαλιστικά μαθήματα.
Και τι περίεργο, αυτοί οι αραχνιασμένοι συνδικαλιστές φωνασκούν, καταγγέλλουν και ” νοιάζονται” περισσότερο από όλους για την Ένωση… Δουλειά τους, η καχυποψία, η στείρα καταγγελία, η αναζήτηση ευθυνών στους άλλους και η αυτάρεσκη εξύμνηση μιας παράταξης που… όλα τα προβλέπει και όλα τα αποκαλύπτει…
Υπήρξαν όμως και καλές στιγμές σ΄αυτό το χρονικό διάστημα που διανύσαμε. Γιατί είδαμε και μάχες να κερδίζονται, έστω κι αν ήταν μικρές. Στα δικαστήρια, σε συνελεύσεις του κλάδου, σε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας κατά τις λογοκρισίας και υπέρ της δημοσιογραφικής δεοντολογίας και της δημοκρατίας.
Και αυτές οι μικρές μάχες δόθηκαν από έντιμους δημοσιογράφους, ιδεολόγους ή και ρομαντικούς, που υπερασπίζονται την ανάγκη ύπαρξης Συλλογικών Συμβάσεων, υπερασπίζοντας ταυτόχρονα απολυμένους ή λογοκριμένους συναδέλφους τους, θυσιάζοντας όποτε απαιτείται, τα πετσοκομμένα μεροκάματά τους.
Και αυτοί οι συνάδελφοι δίνουν τη μάχη ενάντια στο φόβο και στον τρόμο της ανεργίας. Και αντιστέκονται. Δεν βολεύονται στις “ατομικές” τους συμβάσεις, δεν αποδέχονται την εντατικοποίηση της δημοσιογραφικής εργασίας, την αυτολογοκρισία και την ισοπέδωση της δουλειά τους όλο και προς τα κάτω…
Ανάμεσά τους και συνδικαλιστές-δημοσιογράφοι, με μεστό πολιτικό λόγο, που δεν είναι καιροσκόποι, που δεν παραφούσκωσαν από τον εγωισμό τους και που παραμένουν ταπεινοί και έντιμοι, αγωνιζόμενοι για την αξιοπρέπεια τη δική τους αλλά και του κλάδου.
Δεν μπορούμε να προβλέψουμε προς τα πού θα γείρει η ζυγαριά. Ελπίζουμε όμως ότι θα συσπειρωθούν όλο και πιο νέοι συνάδελφοι σ΄αυτή τη μάχη ενάντια στην αδιαφορία, στο φόβο, στις αναθέσεις αγώνων, στις πελατειακές σχέσεις, στα μνημόνια της διαπλοκής και της εξουσίας κυβερνητικών, εργοδοτικών και άλλων “αξιωματούχων”.
Και τι περίεργο, αυτοί οι αραχνιασμένοι συνδικαλιστές φωνασκούν, καταγγέλλουν και ” νοιάζονται” περισσότερο από όλους για την Ένωση… Δουλειά τους, η καχυποψία, η στείρα καταγγελία, η αναζήτηση ευθυνών στους άλλους και η αυτάρεσκη εξύμνηση μιας παράταξης που… όλα τα προβλέπει και όλα τα αποκαλύπτει…
Υπήρξαν όμως και καλές στιγμές σ΄αυτό το χρονικό διάστημα που διανύσαμε. Γιατί είδαμε και μάχες να κερδίζονται, έστω κι αν ήταν μικρές. Στα δικαστήρια, σε συνελεύσεις του κλάδου, σε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας κατά τις λογοκρισίας και υπέρ της δημοσιογραφικής δεοντολογίας και της δημοκρατίας.
Και αυτές οι μικρές μάχες δόθηκαν από έντιμους δημοσιογράφους, ιδεολόγους ή και ρομαντικούς, που υπερασπίζονται την ανάγκη ύπαρξης Συλλογικών Συμβάσεων, υπερασπίζοντας ταυτόχρονα απολυμένους ή λογοκριμένους συναδέλφους τους, θυσιάζοντας όποτε απαιτείται, τα πετσοκομμένα μεροκάματά τους.
Και αυτοί οι συνάδελφοι δίνουν τη μάχη ενάντια στο φόβο και στον τρόμο της ανεργίας. Και αντιστέκονται. Δεν βολεύονται στις “ατομικές” τους συμβάσεις, δεν αποδέχονται την εντατικοποίηση της δημοσιογραφικής εργασίας, την αυτολογοκρισία και την ισοπέδωση της δουλειά τους όλο και προς τα κάτω…
Ανάμεσά τους και συνδικαλιστές-δημοσιογράφοι, με μεστό πολιτικό λόγο, που δεν είναι καιροσκόποι, που δεν παραφούσκωσαν από τον εγωισμό τους και που παραμένουν ταπεινοί και έντιμοι, αγωνιζόμενοι για την αξιοπρέπεια τη δική τους αλλά και του κλάδου.
Δεν μπορούμε να προβλέψουμε προς τα πού θα γείρει η ζυγαριά. Ελπίζουμε όμως ότι θα συσπειρωθούν όλο και πιο νέοι συνάδελφοι σ΄αυτή τη μάχη ενάντια στην αδιαφορία, στο φόβο, στις αναθέσεις αγώνων, στις πελατειακές σχέσεις, στα μνημόνια της διαπλοκής και της εξουσίας κυβερνητικών, εργοδοτικών και άλλων “αξιωματούχων”.
Πηγή: Συσπείρωση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου