Γράφει ο Marketing Week Editor
Ο χώρος της τηλεοπτικής παραγωγής βρίσκεται υπό κατάρρευση ή στα όρια της κατάρρευσης. Η εξέλιξη αυτή ωστόσο δεν είναι μόνο συνέπεια της οικονομικής κρίσης και της αντίστοιχης, κακής πορείας της διαφημιστικής δαπάνης και των εσόδων των τηλεοπτικών σταθμών. Κακή πορεία που συνεχίζεται, αφού με βάση τα στοιχεία της Μedia Services, η διαφημιστική δαπάνη συνέχισε την θεαματική πτωτική της πορεία και τον Ιανουάριο του 2013 (-28%).
Πολύ σοβαρό ρόλο στην καταστροφική κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στην αγορά των τηλεοπτικών παραγωγών έχουν παίξει επίσης και οι ιδιαιτερότητες που είχαν διαμορφωθεί από πλευράς τρόπου λειτουργίας της συγκεκριμένης αγοράς. Η αγορά αυτή λειτουργούσε όλα αυτά τα τελευταία χρόνια με βάση μια τριγωνική σχέση μεταξύ τραπεζών, καναλιών και τηλεοπτικών παραγωγών. Οι εταιρείες αφού έκλειναν μια σύμβαση με το κανάλι, την κατέθεταν στην τράπεζα, η οποία χορηγούσε το σχετικό δάνειο.
Με τα χρήματα αυτά πληρώνονταν οι προηγούμενες παραγωγές και ξεκινούσε η νέα. Οι τράπεζες κέρδιζαν αυξάνοντας την πίστωση σε μια αγορά που για λόγους πολιτικής ισχύος θεωρούσαν απρόσβλητη από οικονομικές διακυμάνσεις και χρηματοδοτούσαν έτσι με δύο τρόπους (έμμεσο και άμεσο) τους τηλεοπτικούς σταθμούς, που τους προσέφεραν άλλες πολιτικές εξυπηρετήσεις.
Όλοι λοιπόν κέρδιζαν μέχρι που έφτασε η στιγμή η αγορά αυτή να καταρρεύσει μαζί με την χρεοκοπία της χώρας. Οι τηλεοπτικοί σταθμοί, υπερδανεισμένοι και υπερστελεχωμένοι, σταμάτησαν να παραγγέλνουν ακριβές παραγωγές και άρχισαν να αναζητούν φθηνούς (έως και «οθωμανικούς») τρόπους να γεμίσουν το πρόγραμμά τους.
Οι τράπεζες -που καταστράφηκαν με τη σειρά τους δανείζοντας το κράτος-, άρχισαν να ζητούν τα χρήματα που είχαν δανείσει και οι ίδιοι οι παραγωγοί, υπερδανεισμένοι και με την αγορά τους να συρρικνώνεται δραματικά, άρχισαν στην αρχή να καταφεύγουν στα όποια αποθέματά τους και στη συνέχεια πολλοί από αυτούς να οδηγούνται σε πλήρες αδιέξοδο.
Υπάρχει διέξοδος από το θανάσιμο τανγκό του χρέους; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό δεν είναι ευχάριστη. Ενώ η σχετική αγορά είναι εξαιρετικά ανταγωνιστική από πλευράς ποιότητας και τεχνικών προδιαγραφών ακόμα και σε διεθνές επίπεδο, η ανταγωνιστικότητα αυτή σε επίπεδο εσωτερικής αγοράς δεν μπορεί να διασφαλίσει ζήτηση για τις υπηρεσίες τους. Η εξαγωγική δραστηριότητα με δεδομένη την υπερχρέωση και τις αντικειμενικές δυσκολίες που έχει αυτού του είδους η δουλειά λόγω γλώσσας και εντοπιότητας είναι επίσης πολύ δύσκολη.
Συνεπώς η μόνη ρεαλιστική λύση που μπορεί να υπάρξει είναι η αναμονή καλύτερων ημερών από πλευράς διαφημιστικής δαπάνης, που με την σειρά της θα δημιουργήσει αυξημένη ζήτηση για νέο τηλεοπτικό προϊόν από πλευράς τηλεοπτικών παραγωγών.
Πότε θα γίνει αυτό εφικτό;
Η από την τρόικα προβλεπόμενη συρρίκνωση της ιδιωτικής κατανάλωσης το 2013 και το πρώτο εξάμηνο του 2014, δίνει την απάντηση για τον ελάχιστο χρόνο που θα χρειαστεί. Ελπίδες δηλαδή μπορεί να υπάρξουν από την μεθεπόμενη τηλεοπτική περίοδο. Αν στο μεταξύ ωστόσο δεν μεσολαβήσει κάτι άλλο, απρόβλεπτο.
Πολύ σοβαρό ρόλο στην καταστροφική κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στην αγορά των τηλεοπτικών παραγωγών έχουν παίξει επίσης και οι ιδιαιτερότητες που είχαν διαμορφωθεί από πλευράς τρόπου λειτουργίας της συγκεκριμένης αγοράς. Η αγορά αυτή λειτουργούσε όλα αυτά τα τελευταία χρόνια με βάση μια τριγωνική σχέση μεταξύ τραπεζών, καναλιών και τηλεοπτικών παραγωγών. Οι εταιρείες αφού έκλειναν μια σύμβαση με το κανάλι, την κατέθεταν στην τράπεζα, η οποία χορηγούσε το σχετικό δάνειο.
Με τα χρήματα αυτά πληρώνονταν οι προηγούμενες παραγωγές και ξεκινούσε η νέα. Οι τράπεζες κέρδιζαν αυξάνοντας την πίστωση σε μια αγορά που για λόγους πολιτικής ισχύος θεωρούσαν απρόσβλητη από οικονομικές διακυμάνσεις και χρηματοδοτούσαν έτσι με δύο τρόπους (έμμεσο και άμεσο) τους τηλεοπτικούς σταθμούς, που τους προσέφεραν άλλες πολιτικές εξυπηρετήσεις.
Όλοι λοιπόν κέρδιζαν μέχρι που έφτασε η στιγμή η αγορά αυτή να καταρρεύσει μαζί με την χρεοκοπία της χώρας. Οι τηλεοπτικοί σταθμοί, υπερδανεισμένοι και υπερστελεχωμένοι, σταμάτησαν να παραγγέλνουν ακριβές παραγωγές και άρχισαν να αναζητούν φθηνούς (έως και «οθωμανικούς») τρόπους να γεμίσουν το πρόγραμμά τους.
Οι τράπεζες -που καταστράφηκαν με τη σειρά τους δανείζοντας το κράτος-, άρχισαν να ζητούν τα χρήματα που είχαν δανείσει και οι ίδιοι οι παραγωγοί, υπερδανεισμένοι και με την αγορά τους να συρρικνώνεται δραματικά, άρχισαν στην αρχή να καταφεύγουν στα όποια αποθέματά τους και στη συνέχεια πολλοί από αυτούς να οδηγούνται σε πλήρες αδιέξοδο.
Υπάρχει διέξοδος από το θανάσιμο τανγκό του χρέους; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό δεν είναι ευχάριστη. Ενώ η σχετική αγορά είναι εξαιρετικά ανταγωνιστική από πλευράς ποιότητας και τεχνικών προδιαγραφών ακόμα και σε διεθνές επίπεδο, η ανταγωνιστικότητα αυτή σε επίπεδο εσωτερικής αγοράς δεν μπορεί να διασφαλίσει ζήτηση για τις υπηρεσίες τους. Η εξαγωγική δραστηριότητα με δεδομένη την υπερχρέωση και τις αντικειμενικές δυσκολίες που έχει αυτού του είδους η δουλειά λόγω γλώσσας και εντοπιότητας είναι επίσης πολύ δύσκολη.
Συνεπώς η μόνη ρεαλιστική λύση που μπορεί να υπάρξει είναι η αναμονή καλύτερων ημερών από πλευράς διαφημιστικής δαπάνης, που με την σειρά της θα δημιουργήσει αυξημένη ζήτηση για νέο τηλεοπτικό προϊόν από πλευράς τηλεοπτικών παραγωγών.
Πότε θα γίνει αυτό εφικτό;
Η από την τρόικα προβλεπόμενη συρρίκνωση της ιδιωτικής κατανάλωσης το 2013 και το πρώτο εξάμηνο του 2014, δίνει την απάντηση για τον ελάχιστο χρόνο που θα χρειαστεί. Ελπίδες δηλαδή μπορεί να υπάρξουν από την μεθεπόμενη τηλεοπτική περίοδο. Αν στο μεταξύ ωστόσο δεν μεσολαβήσει κάτι άλλο, απρόβλεπτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου