<<Κατά τα λοιπά, το διήμερο που διανύουμε η κοινωνία απεργεί. Τα ΜΜΕ κάνουν απεργοσπασία. Και δικαιώνουν ξανά το πόπολο που δεν σταματάει να φωνάζει:
ΑΛΗΤΕΣ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ>>
Μια απεργιακή συνέλευση ανάμεικτη με θέατρο σκιών
(αναδημοσίευση από "Κατάληψη ΕΣΗΕΑ")
Τι πάμε και θυμόμαστε εν μέσω 48ωρης γενικής απεργίας… Είχαμε απεργία και στα ΜΜΕ προχτές, πλέον (Δευτέρα 5/11). Το φιλοθεάμον κοινό στερήθηκε για ένα 24ωρο τις τρομολαγνικές παραστάσεις των καναλιών (αλλά όχι και των σάιτ: ποτέ των σάιτ) για την εξελισσόμενη λεηλασία των ζωών μας. Αλίμονο, η συνέλευσή μας δεν είχε την ίδια τύχη: υπήρξε αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυρας μιας ακόμα συνδικαλιστικής φαρσοκωμωδίας στον κλάδο, με πρωταγωνιστές εργατοπατέρες και ξεπουλημένους «συνδικαλιστικούς εκπροσώπους», και θύματα τους εργαζόμενους και τον πολύπαθο αυτό κλάδο συνολικά. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή.
Με γνήσιο ενδιαφέρον είδαμε την Παρασκευή 2/11 την ανακοίνωσή μας για απεργιακή συνέλευση στο κτίριο της ΕΣΗΕΑ, μετά την απεργιακή συγκέντρωση της Δευτέρας 5/11, να ακολουθείται από ανακοίνωση σύγκλησης, την ίδια ώρα και στο ίδιο μέρος, του Μεικτού Συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ, του πιο αμεσοδημοκρατικού, υποτίθεται, οργάνου του σωματείου των δημοσιογράφων, όπου μετέχουν οι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι των επιμέρους Μέσων Ενημέρωσης και το οποίο, αναμενόμενα (για τις συνήθειες της Ένωσης), δεν έχει αποφασιστικές αλλά μόνο γνωμοδοτικές αρμοδιότητες.
Μια απεργιακή συνέλευση ανάμεικτη με θέατρο σκιών
(αναδημοσίευση από "Κατάληψη ΕΣΗΕΑ")
Τι πάμε και θυμόμαστε εν μέσω 48ωρης γενικής απεργίας… Είχαμε απεργία και στα ΜΜΕ προχτές, πλέον (Δευτέρα 5/11). Το φιλοθεάμον κοινό στερήθηκε για ένα 24ωρο τις τρομολαγνικές παραστάσεις των καναλιών (αλλά όχι και των σάιτ: ποτέ των σάιτ) για την εξελισσόμενη λεηλασία των ζωών μας. Αλίμονο, η συνέλευσή μας δεν είχε την ίδια τύχη: υπήρξε αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυρας μιας ακόμα συνδικαλιστικής φαρσοκωμωδίας στον κλάδο, με πρωταγωνιστές εργατοπατέρες και ξεπουλημένους «συνδικαλιστικούς εκπροσώπους», και θύματα τους εργαζόμενους και τον πολύπαθο αυτό κλάδο συνολικά. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή.
Με γνήσιο ενδιαφέρον είδαμε την Παρασκευή 2/11 την ανακοίνωσή μας για απεργιακή συνέλευση στο κτίριο της ΕΣΗΕΑ, μετά την απεργιακή συγκέντρωση της Δευτέρας 5/11, να ακολουθείται από ανακοίνωση σύγκλησης, την ίδια ώρα και στο ίδιο μέρος, του Μεικτού Συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ, του πιο αμεσοδημοκρατικού, υποτίθεται, οργάνου του σωματείου των δημοσιογράφων, όπου μετέχουν οι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι των επιμέρους Μέσων Ενημέρωσης και το οποίο, αναμενόμενα (για τις συνήθειες της Ένωσης), δεν έχει αποφασιστικές αλλά μόνο γνωμοδοτικές αρμοδιότητες.
Μια απεργιακή συνέλευση παρουσία των συνδικαλιστικών εκπροσώπων των δημοσιογράφων και του διοικητικού συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ θα μπορούσε (σκέφτεται ένας λογικός άνθρωπος) να πάρει χαρακτήρα γενικής συνέλευσης σε όλο τον κλάδο, να μην αφορά δηλαδή μόνο τους δημοσιογράφους, αλλά και τους διοικητικούς υπαλλήλους, τους τεχνικούς κ.ά., και να οδηγήσει σε πλήρως νομιμοποιημένες και δυναμικές κινητοποιήσεις, πέρα από επαναλαμβανόμενα (κάθε πέντε-δέκα μέρες) 24ωρα απεργιακά πυροτεχνήματα, σε αντιστοιχία με την κρατική και εργοδοτική επίθεση όχι μόνο στα ΜΜΕ, αλλά σε ολόκληρη την κοινωνία.
Οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ (σκέφτεται ένας λογικός άνθρωπος) θα μπορούσαν έτσι να συνταχθούν με την υπόλοιπη κοινωνία του μόχθου και να αγωνιστούν στο πλάι της για τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά τους δικαιώματα, για τους μισθούς τους, για τις θέσεις εργασίας τους, για την περιφρούρηση των κεκτημένων τους, για όλα όσα έχουν μπει στο στόχαστρο κράτους και αφεντικών την τελευταία τριετία, προχωρώντας επιτέλους σε αυτές τις περίφημες απεργίες διαρκείας που με στόμφο είχαν εξαγγείλει οι εργατοπατέρες του κλάδου την περασμένη βδομάδα χωρίς να τις πραγματοποιήσουν ποτέ.
Αμ δε! Ευθύς μόλις συναντήθηκαν στον ίδιο χώρο απεργοί εργαζόμενοι στα ΜΜΕ και το Μεικτό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ, γνωστοί και μη εξαιρετέοι τζουτζέδες του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, σε αγαστή σύμπνοια με καμιά δεκαπενταριά «συνδικαλιστικούς εκπροσώπους» από κείνους που έχουν κάνει επάγγελμα το ξεπούλημα αγώνων και την προδοσία των συναδέλφων τους, ξέσπασαν σε ένα άνευ προηγουμένου σόου με στόχο να μη γίνει καμία συνέλευση, να μην ξεκινήσει καμία συζήτηση, να μην παρθεί καμία συλλογική και από τα κάτω απόφαση. Το τι είδαμε από το μεσημέρι μέχρι αργά το απόγευμα της Δευτέρας 5/11 στον 3ο όροφο της ΕΣΗΕΑ δύσκολα περιγράφεται: υστερικά μέλη του ΔΣ της Ένωσης να… καθαιρούν λεκτικά τον πρόεδρο του ΔΣ και να αποσύρονται στον 5ο όροφο καταγγέλλοντας τη συνύπαρξη του αγίου, άχραντου και στην πράξη ανυπόληπτου (δυστυχώς) Μεικτού Συμβουλίου με εργαζόμενους• ακόμα πιο υστερικούς «συνδικαλιστικούς εκπροσώπους» να πηγαινοέρχονται μεταξύ 3ου και 5ου ορόφου απαιτώντας να αδειάσει η αίθουσα απ’ τους παρείσακτους (εργαζόμενους) ώστε να συμφωνήσει πρώτα το Μεικτό για τους όρους και τους κανόνες του συγχρωτισμού μαζί τους. Τσαμπουκαλήδες μπατσοσυντάκτες και πατενταρισμένους εργοδοτικούς να επιχειρούν (ανεπιτυχώς) να προπηλακίσουν ακόμα και ηλικιωμένους συναδέλφους, τρέμοντας από τα νεύρα τους για το κακό που τους βρήκε (να πρέπει να αντικρίζουν κατάφατσα απεργούς)• και πάει λέγοντας. Με τα πολλά, οι εργαζόμενοι συμφώνησαν να αποχωρήσουν προσωρινά για να τα βρει εν κρυπτώ το Μεικτό επί της δέουσας διαδικασίας. Αυτή όμως ήταν μόνο η πρώτη πράξη της φάρσας.
Όντας εκτός της αίθουσας πλέον, εμβρόντητοι οι απεργοί άκουγαν τους συνδικαλιστές της ΕΣΗΕΑ, ΔΣ και συνδικαλιστικούς εκπροσώπους, να ωρύονται μεταξύ τους, με τους μισούς να εκτοξεύουν κατάρες προς πάσα κατεύθυνση επειδή εμφανίστηκαν εργαζόμενοι στο τσάι τους (ή ποντίκια στη σούπα τους: όπως το πάρει κανείς) και τους άλλους μισούς να προσπαθούν να… δικαιολογήσουν τους απεργούς, λες και χρειάζονταν οι τελευταίοι την υπεράσπισή τους. Η ακρόαση ήταν πραγματικά απολαυστική, τέλειωσε ωστόσο κάποια στιγμή όταν άνοιξαν οι θύρες και ξεκίνησε επιτέλους μια ανοιχτή, ας πούμε, συνεδρίαση του Μεικτού, με δικαίωμα λόγου μόνο για το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ και τους συνδικαλιστικούς εκπροσώπους, και θέμα την κλιμάκωση των απεργιακών κινητοποιήσεων στον κλάδο. Είχε έρθει η Ώρα του Προέδρου…
Ο κ. Δημήτρης Τρίμης, πρόεδρος της Ένωσης και επικεφαλής της συνδικαλιστικής παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ στην ΕΣΗΕΑ, επανέλαβε για πολλοστή φορά ότι οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ δεν είναι κανονικοί εργαζόμενοι, δεν πρέπει να απεργούν μαζί με τους άλλους, γιατί έχουν να εκπληρώσουν ένα «λειτούργημα» το οποίο, φαίνεται, εκπληρώνεται μόνο όταν οι εργαζόμενοι υπακούουν στις εντολές των αφεντικών τους, όχι όταν παίρνουν οι ίδιοι τη δουλειά τους στα χέρια τους (π.χ. με απεργιακά δελτία): την περιώνυμη «ενημέρωση του κοινού», για την οποία, λέει, στη συγκεκριμένη περίπτωση είχαν παρακαλέσει οι σεβάσμιες διοικήσεις και της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, που χαίρονται να ποζάρουν στα κανάλια. Οι ολιγόωρες στάσεις εργασίας είναι το μόνο που μπορεί να προσδοκεί ο κλάδος το διήμερο αυτό που κρίνεται το νέο Μνημόνιο και όλη η χώρα είναι στους δρόμους. Όπως έχουμε γράψει κι εμείς πολλάκις, αυτή είναι η πάγια πολιτική της «ριζοσπαστικής αριστερής» ηγεσίας του σωματείου από τη μέρα της εκλογής της, διότι αυτή είναι η κεντρική πολιτική της «ριζοσπαστικής αριστεράς» στα ΜΜΕ γενικώς (τα ίδια πρεσβεύει και προωθεί και η «ριζοσπαστική αριστερή» ηγεσία του δευτεροβάθμιου οργάνου των δημοσιογράφων, της ΠΟΕΣΥ): σε μέρες γενικής απεργίας, τα ΜΜΕ θα δουλεύουν – για τον ΣΥΡΙΖΑ, ελπίζουν προφανώς οι ηγέτες του κλάδου• στις πλάτες όλων μας, διαπιστώνουμε εμείς.
Αυτή τη φορά όμως επακολούθησε συντριβή: οι ομιλητές εκ δεξιών και εξ ευωνύμων του προεδρείου (και δεν το λέμε με τη γεωγραφική έννοια), με στόχο είτε προσωπικά τον πρόεδρο της ΕΣΗΕΑ είτε τη γνήσια ανταπόκριση στα αιτήματα της βάσης των εργαζομένων, κατακεραύνωσαν τη μονότονη επιχειρηματολογία του κ. Τρίμη, με αποτέλεσμα το Μεικτό ν’ αποφασίσει ομόφωνα να προτείνει στο σωματείο την κήρυξη γενικής απεργίας διαρκείας στον κλάδο. Αυτό το συνονθύλευμα εκπροσώπων και «εκπροσώπων», αγωνιστών και τραμπούκων, δεξιών, αριστερών και αριστεροδεξιών, άφησε ξεκρέμαστο ολόκληρο πρόεδρο της Ένωσης και τον υποχρέωσε να συγκαλέσει έκτακτο ΔΣ το βράδυ της Δευτέρας.
…Το οποίο ΔΣ, ωστόσο, για μια ακόμα φορά έγραψε το Μεικτό Συμβούλιο της Ένωσης εκεί που ξέρει, αποδεικνύοντας έμπρακτα σε πόση εκτίμηση έχει η «ριζοσπαστική αριστερά» του κλάδου την (παρδαλή; αυτή είναι όμως) συνδικαλιστική της βάση. Σε μια κλασική επίδειξη «άγονης» ψηφοφορίας, από αυτές στις οποίες ειδικεύεται η διοίκηση της ΕΣΗΕΑ εδώ και ενάμιση χρόνο, ουδεμία απόφαση πάρθηκε από το ΔΣ, καθώς οι πούροι αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ και της ΔΗΜ.ΑΡ. πρότειναν απλές στάσεις εργασίας για το διήμερο 6-7/11, οι αριστεριστές και αριστεροπασόκοι της αντιπολίτευσης του ΔΣ πρότειναν απεργία διαρκείας, οι δεξιοί πρότειναν απεργία μόνο για το διήμερο 6-7/11 και οι «σύντροφοι» του ΠΑΜΕ-ΜΜΕ κατήγγειλαν τη διαδικασία και δεν πρότειναν τίποτα. Ξαναδιαβάστε τις παραπάνω γραμμές για να τις πιστέψετε: αυτή είναι η συνδικαλιστική πραγματικότητα των δημοσιογράφων την ώρα που ο κλάδος διαλύεται – το ταμείο του, τα σωματεία του, οι ίδιες οι ζωές των εργαζομένων του.
Κατά τα λοιπά, το διήμερο που διανύουμε η κοινωνία απεργεί. Τα ΜΜΕ κάνουν απεργοσπασία. Και δικαιώνουν ξανά το πόπολο που δεν σταματάει να φωνάζει: ΑΛΗΤΕΣ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ
Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ
Αμ δε! Ευθύς μόλις συναντήθηκαν στον ίδιο χώρο απεργοί εργαζόμενοι στα ΜΜΕ και το Μεικτό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ, γνωστοί και μη εξαιρετέοι τζουτζέδες του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, σε αγαστή σύμπνοια με καμιά δεκαπενταριά «συνδικαλιστικούς εκπροσώπους» από κείνους που έχουν κάνει επάγγελμα το ξεπούλημα αγώνων και την προδοσία των συναδέλφων τους, ξέσπασαν σε ένα άνευ προηγουμένου σόου με στόχο να μη γίνει καμία συνέλευση, να μην ξεκινήσει καμία συζήτηση, να μην παρθεί καμία συλλογική και από τα κάτω απόφαση. Το τι είδαμε από το μεσημέρι μέχρι αργά το απόγευμα της Δευτέρας 5/11 στον 3ο όροφο της ΕΣΗΕΑ δύσκολα περιγράφεται: υστερικά μέλη του ΔΣ της Ένωσης να… καθαιρούν λεκτικά τον πρόεδρο του ΔΣ και να αποσύρονται στον 5ο όροφο καταγγέλλοντας τη συνύπαρξη του αγίου, άχραντου και στην πράξη ανυπόληπτου (δυστυχώς) Μεικτού Συμβουλίου με εργαζόμενους• ακόμα πιο υστερικούς «συνδικαλιστικούς εκπροσώπους» να πηγαινοέρχονται μεταξύ 3ου και 5ου ορόφου απαιτώντας να αδειάσει η αίθουσα απ’ τους παρείσακτους (εργαζόμενους) ώστε να συμφωνήσει πρώτα το Μεικτό για τους όρους και τους κανόνες του συγχρωτισμού μαζί τους. Τσαμπουκαλήδες μπατσοσυντάκτες και πατενταρισμένους εργοδοτικούς να επιχειρούν (ανεπιτυχώς) να προπηλακίσουν ακόμα και ηλικιωμένους συναδέλφους, τρέμοντας από τα νεύρα τους για το κακό που τους βρήκε (να πρέπει να αντικρίζουν κατάφατσα απεργούς)• και πάει λέγοντας. Με τα πολλά, οι εργαζόμενοι συμφώνησαν να αποχωρήσουν προσωρινά για να τα βρει εν κρυπτώ το Μεικτό επί της δέουσας διαδικασίας. Αυτή όμως ήταν μόνο η πρώτη πράξη της φάρσας.
Όντας εκτός της αίθουσας πλέον, εμβρόντητοι οι απεργοί άκουγαν τους συνδικαλιστές της ΕΣΗΕΑ, ΔΣ και συνδικαλιστικούς εκπροσώπους, να ωρύονται μεταξύ τους, με τους μισούς να εκτοξεύουν κατάρες προς πάσα κατεύθυνση επειδή εμφανίστηκαν εργαζόμενοι στο τσάι τους (ή ποντίκια στη σούπα τους: όπως το πάρει κανείς) και τους άλλους μισούς να προσπαθούν να… δικαιολογήσουν τους απεργούς, λες και χρειάζονταν οι τελευταίοι την υπεράσπισή τους. Η ακρόαση ήταν πραγματικά απολαυστική, τέλειωσε ωστόσο κάποια στιγμή όταν άνοιξαν οι θύρες και ξεκίνησε επιτέλους μια ανοιχτή, ας πούμε, συνεδρίαση του Μεικτού, με δικαίωμα λόγου μόνο για το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ και τους συνδικαλιστικούς εκπροσώπους, και θέμα την κλιμάκωση των απεργιακών κινητοποιήσεων στον κλάδο. Είχε έρθει η Ώρα του Προέδρου…
Ο κ. Δημήτρης Τρίμης, πρόεδρος της Ένωσης και επικεφαλής της συνδικαλιστικής παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ στην ΕΣΗΕΑ, επανέλαβε για πολλοστή φορά ότι οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ δεν είναι κανονικοί εργαζόμενοι, δεν πρέπει να απεργούν μαζί με τους άλλους, γιατί έχουν να εκπληρώσουν ένα «λειτούργημα» το οποίο, φαίνεται, εκπληρώνεται μόνο όταν οι εργαζόμενοι υπακούουν στις εντολές των αφεντικών τους, όχι όταν παίρνουν οι ίδιοι τη δουλειά τους στα χέρια τους (π.χ. με απεργιακά δελτία): την περιώνυμη «ενημέρωση του κοινού», για την οποία, λέει, στη συγκεκριμένη περίπτωση είχαν παρακαλέσει οι σεβάσμιες διοικήσεις και της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, που χαίρονται να ποζάρουν στα κανάλια. Οι ολιγόωρες στάσεις εργασίας είναι το μόνο που μπορεί να προσδοκεί ο κλάδος το διήμερο αυτό που κρίνεται το νέο Μνημόνιο και όλη η χώρα είναι στους δρόμους. Όπως έχουμε γράψει κι εμείς πολλάκις, αυτή είναι η πάγια πολιτική της «ριζοσπαστικής αριστερής» ηγεσίας του σωματείου από τη μέρα της εκλογής της, διότι αυτή είναι η κεντρική πολιτική της «ριζοσπαστικής αριστεράς» στα ΜΜΕ γενικώς (τα ίδια πρεσβεύει και προωθεί και η «ριζοσπαστική αριστερή» ηγεσία του δευτεροβάθμιου οργάνου των δημοσιογράφων, της ΠΟΕΣΥ): σε μέρες γενικής απεργίας, τα ΜΜΕ θα δουλεύουν – για τον ΣΥΡΙΖΑ, ελπίζουν προφανώς οι ηγέτες του κλάδου• στις πλάτες όλων μας, διαπιστώνουμε εμείς.
Αυτή τη φορά όμως επακολούθησε συντριβή: οι ομιλητές εκ δεξιών και εξ ευωνύμων του προεδρείου (και δεν το λέμε με τη γεωγραφική έννοια), με στόχο είτε προσωπικά τον πρόεδρο της ΕΣΗΕΑ είτε τη γνήσια ανταπόκριση στα αιτήματα της βάσης των εργαζομένων, κατακεραύνωσαν τη μονότονη επιχειρηματολογία του κ. Τρίμη, με αποτέλεσμα το Μεικτό ν’ αποφασίσει ομόφωνα να προτείνει στο σωματείο την κήρυξη γενικής απεργίας διαρκείας στον κλάδο. Αυτό το συνονθύλευμα εκπροσώπων και «εκπροσώπων», αγωνιστών και τραμπούκων, δεξιών, αριστερών και αριστεροδεξιών, άφησε ξεκρέμαστο ολόκληρο πρόεδρο της Ένωσης και τον υποχρέωσε να συγκαλέσει έκτακτο ΔΣ το βράδυ της Δευτέρας.
…Το οποίο ΔΣ, ωστόσο, για μια ακόμα φορά έγραψε το Μεικτό Συμβούλιο της Ένωσης εκεί που ξέρει, αποδεικνύοντας έμπρακτα σε πόση εκτίμηση έχει η «ριζοσπαστική αριστερά» του κλάδου την (παρδαλή; αυτή είναι όμως) συνδικαλιστική της βάση. Σε μια κλασική επίδειξη «άγονης» ψηφοφορίας, από αυτές στις οποίες ειδικεύεται η διοίκηση της ΕΣΗΕΑ εδώ και ενάμιση χρόνο, ουδεμία απόφαση πάρθηκε από το ΔΣ, καθώς οι πούροι αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ και της ΔΗΜ.ΑΡ. πρότειναν απλές στάσεις εργασίας για το διήμερο 6-7/11, οι αριστεριστές και αριστεροπασόκοι της αντιπολίτευσης του ΔΣ πρότειναν απεργία διαρκείας, οι δεξιοί πρότειναν απεργία μόνο για το διήμερο 6-7/11 και οι «σύντροφοι» του ΠΑΜΕ-ΜΜΕ κατήγγειλαν τη διαδικασία και δεν πρότειναν τίποτα. Ξαναδιαβάστε τις παραπάνω γραμμές για να τις πιστέψετε: αυτή είναι η συνδικαλιστική πραγματικότητα των δημοσιογράφων την ώρα που ο κλάδος διαλύεται – το ταμείο του, τα σωματεία του, οι ίδιες οι ζωές των εργαζομένων του.
Κατά τα λοιπά, το διήμερο που διανύουμε η κοινωνία απεργεί. Τα ΜΜΕ κάνουν απεργοσπασία. Και δικαιώνουν ξανά το πόπολο που δεν σταματάει να φωνάζει: ΑΛΗΤΕΣ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ
Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου