Ρεπορτάζ για πρόσωπα και πράγματα στο συνδικαλισμό των ΜΜΕ

Μήπως έχουμε τρελαθεί τελείως;

Θα πάμε σε απεργία διαρκείας με ηγέτες αυτούς που τάσσονται πάντα κατά των απεργιών στα ΜΜΕ; 

Ένα σχόλιο από ένα σκεπτόμενο αριστερό εργαζόμενο σε ΜΜΕ, που δεν είναι ούτε στέλεχος εκδοτικής επιχείρησης, ούτε μισθοδοτούμενος από το κράτος, ούτε συνδεδεμένος με οποιοδήποτε τρόπο με μεγάλες εκδοτικές ή άλλες επιχειρήσεις. (Το αναρτούμε μπας και βγάλουμε άκρη με τα τόσα ερωτήματα που υπάρχουν. Να ανοίξει επιτέλους ο διάλογος για τις θέσεις που εξυπηρετεί ο καθένας στα σωματεία μας). 

Τι ακριβώς δοκιμάζεται αυτές τις μέρες στον κλάδο μας;

• Πρώτα – πρώτα η αξιοπιστία των δημοσιογράφων. Αν κάνουν δηλαδή της δουλειά τους σωστά, έντιμα, με στόχο την ενημέρωση, ή αν διαγκωνίζονται για να συνταχθούν με την α’ η β’ πολιτική άποψη και κυρίως με την άποψη με την οποία συντάσσεται ο ιδιοκτήτης του Μέσου στο οποίο εργάζονται.
• Δεύτερο, δοκιμάζονται οι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι όλου του κλάδου. Αν οι συνδικαλιστικές επιλογές τους στο παρελθόν και σήμερα εξυπηρετούν τα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας των εργαζομένων, ή αν εξυπηρετούν συμφέροντα πολιτικά ή στενά κομματικά, εργοδοτικά και βεβαίως στενά ιδιοτελή.
• Τρίτο, δοκιμάζεται αυτό το μοντέλο συνδικαλισμού το οποίο οικοδομήσαμε τόσα χρόνια στα ΜΜΕ. Αν εξυπηρετεί δηλαδή την οργάνωση και δραστηριοποίηση των εργαζομένων για την καλύτερη διεκδίκηση των συμφερόντων τους, ή αν εξυπηρετεί ανάγκες των εργοδοτών και των κομμάτων εξουσίας.

Για το πρώτο: Η μεγάλη πλειονότητα των δημοσιευμάτων που αφορά τα «κλαδικά μας» προβλήματα δείχνει ότι δυστυχώς ο δημοσιογραφικός κόσμος δεν μπορεί να γράψει με όρους αλήθειας, αποκάλυψης, καταγγελίας, ούτε καν για τα δικά του θέματα. Δεν θέλει; Δεν μπορεί; Έχει τόσο πολύ αφομοιωθεί; Ή απλά έχει μάθει να λειτουργεί ως απλός διαμεσολαβητής, χωρίς άποψη, θέση, γνώμη;

Πώς να εξηγηθεί ότι δεν αντιλαμβάνονται ότι στο παρακάτω εδάφιο του πολυνομοσχεδίου που αναφέρεται στον ΕΔΟΕΑΠ «Τα εν λόγω ταµεία θα τύχουν αντικείμενο ξεχωριστής ρύθμισης στο άµεσο µέλλον προκειµένου να εξορθολογιστεί ο τρόπος χρηµατοδότησής τους, ιδίως µέσω της κατάργησης τυχόν προβλεπόμενων κοινωνικών πόρων» η είδηση δεν είναι ότι εξαιρείται ο ΕΔΟΕΑΠ, αλλά ότι θα καταργηθούν οι κοινωνικοί πόροι, δηλαδή το αγγελιόσημο; Πώς να εξηγηθεί ότι όταν διαβάζουν ΝΠΙΔ και Επαγγελματικά Ταμεία, δεν αντιλαμβάνονται ότι το κράτος αποσύρεται από την ασφάλιση και ότι πλέον όποιος έχει δουλειά και χρήματα, θα απολαμβάνει και ασφαλιστικών καλύψεων;

Σταματώ εδώ για να ασχοληθώ με το δεύτερο και σπουδαιότερο μέρος της… δοκιμασίας:

Ο κλάδος τόσα χρόνια κυριαρχούνταν από συνδικαλιστικές αντιλήψεις διαχωρισμού, εξαιρέσεων, συντεχνιασμού. Όταν γινόταν στο παρελθόν λόγος για απεργία μαζί με τους εργάτες, οι επικεφαλής του κλάδου έβγαζαν φλύκταινες. Τα αιτήματα που γράφονταν στις αποφάσεις των ενώσεων (των περισσότερων) απέφευγαν να ταυτισθούν με αυτά της υπόλοιπης κοινωνίας. Ακόμα και σε μεγάλες απεργίες της τελευταίας τριετίας, ο κλάδος μας εμφανιζόταν να έχει αιτήματα διαφορετικά από αυτά που διεκδικούσε το σ.κ.

Επίσης ο κλάδος εμφανιζόταν να συντάσσεται συχνά με εργοδοτικές επιλογές. Πώς να εξηγηθεί ότι ογκώθηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια το καθεστώς της μαύρης και απλήρωτης εργασίας, τα ΔΠΥ και η εισφοροαποφυγή; Πώς να εξηγηθεί ότι θυμηθήκαμε τους εργαζόμενους στο διαδίκτυο και τα ΔΠΥ, τώρα που τα ταμεία «μας» καταρρέουν;

Κι ακόμα πόσες φορές στο παρελθόν ο κλάδος με τις απεργίες ή μη απεργίες στήριξε κυβερνητικές επιλογές;

Τώρα, λοιπόν, που έρχεται η ώρα του γενικού σαρώματος δικαιωμάτων, αλλά και τυχόν μικρών προνομίων που απολαμβάνουν κάποιοι από τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ, ξύπνησαν στον κλάδο όλα τα απολιθώματα του παλιού αυτού συνδικαλισμού και αντί να απολογηθούν για την κατάρρευση της τακτικής των εξαιρέσεων και του διαχωρισμού, εμφανίζονται οπαδοί των απεργιών διαρκείας και του αγώνα μέχρι τέλους. Να ονοματίσουμε μερικούς για να γνωρίζουμε για τι πράγμα μιλάμε:

Ο Δ. Τσαλαπάτης, ο οποίος στο παρελθόν φοβόταν τις μακιγιέζ και τους ηλεκτρολόγους που θα λυμαίνονταν το ασφαλιστικό μας σύστημα, σήμερα κάνει σχέδια για την ίδρυση ΝΠΙΔ για τους ασφαλισμένους στα περιοδικά και τους τεχνικούς τύπου και παράλληλα συντάσσεται σο Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ με αυτούς που αποκαλούσε «Εξάρχεια των ΜΜΕ» για συνεχόμενες απεργίες μαζί με τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ. Εντωμεταξύ ο εκπρόσωπός του Κ. Ντελέζος δεν παραβρέθηκε καν στο Δ.Σ. της ΠΟΕΣΥ που ψήφισε έγκαιρα την απεργία κατά της τροπολογίας Στουρνάρα.

Η Ν. Νταουντάκη, την περασμένη Τρίτη το βράδυ στη σύσκεψη συνδικαλιστών στον 6^ο όροφο του κτιρίου της ΕΣΗΕΑ φώναζε «αμάν πια με τις απεργίες, μόνο γι αυτές μιλάτε, τι καθόμαστε εδώ, πάμε στη Βουλή» (για να πιέσουν τους βουλευτές να μην ψηφιστεί η τροπολογία που κατέθεσε ο Στουρνάρας, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις προς τον κλάδο 2-3 ώρες πριν από τον Κεδίκογλου) και την Τετάρτη μετά την καταψήφιση της τροπολογίας στη Βουλή ζητούσε τη συνέχιση της απεργίας με απεργία διαρκείας, όπως έκανε και χτες το βράδυ στο Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ.

Ο Γ. Μυλωνάς, πρόεδρος της ΕΤΗΠΤΑ, ο οποίος εμφανίζεται στο διασωματειακό να υπερασπίζεται τις απεργίες διαρκείας και επιμένει να ζητά συνέχιση της χθεσινής 24ωρης, ενώ χτες που απεργούσε όλος ο κλάδος είχε δώσει άδεια να λειτουργήσει το πιεστήριο των επιχειρήσεων Καλοφωλιά στην οποία και εργάζεται, αλλά και πολλών άλλων (π.χ. η Χρυσή Ευκαιρία τυπωνόταν κανονικά).

Ο Θ. Μπερεδήμας, πρόεδρος της ΕΣΠΗΤ, ο οποίος δεν έχει πάρει (και δεν μπορεί να πάρει) κανένα ουσιαστικό μέτρο για την επιτυχία της απεργίας στα περιοδικά, εμφανίζεται κι αυτός υπέρμαχος της συνέχισης των απεργιακών κινητοποιήσεων.

Αλλά και η πρόεδρος του ΕΔΟΕΑΠ Ελένη Σπανοπούλου (άνευ σχολίων).

Μήπως έχουμε τρελαθεί τελείως; Όλοι αυτοί, αλλά και όλοι οι άλλοι, (όπως π.χ. ο πρώην πρόεδρος της ΕΣΠΗΤ Γ. Πλαχούρης, αλλά και ο Πάνος Σόμπολος που επανεμφανίστηκε ως αντιπρόεδρος του ΕΤΑΠ ΜΜΕ στο προσκήνιο) που τόσα χρόνια «πάλευαν» για να διατηρήσουν κάποια προνόμια, που τάσσονταν ανοιχτά υπέρ του νόμου Ρέππα για τα Επαγγελματικά Ταμεία, που στήριζαν ένα σύστημα όπου οι εργοδότες μας δεν πλήρωναν εργοδοτικές εισφορές, που συναλλάσσονταν με όλες τις κυβερνήσεις και όλους τους πολιτικούς αντί σήμερα να απολογηθούν στον κλάδο για το αδιέξοδο στο οποίο τον οδήγησαν με την συνδικαλιστική και πολιτική τους τακτική, προσπαθούν να εμφανιστούν, ο καθένας για τους δικούς του ιδιοτελείς λόγους, υπερασπιστές των συμφερόντων του κλάδου. Και συνεχίζουν να καλλιεργούν αντιπαλότητες και διασπαστικές τακτικές, τώρα που ο κλάδος θα έπρεπε να είναι ενωμένος και στους δρόμους μαζί με όλο το λαό για να μην περάσει το Μνημόνιο 3 και να φύγει μια ώρα αρχύτερα η καμαρίλα της τρόικας και οι πολιτικοί υπηρέτες τους.

Για το τρίτο: τόσα σωματεία στον κλάδο μας, «ταξικά» ή λιγότερο αγωνιστικά, τόσες συνδικαλιστικές δυνάμεις που ομνύουν στην… επανάσταση, αλλά και άλλες που απλά σκίζουν τα ρούχα τους για τα δίκια των εργαζομένων, δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τη σκληρή πραγματικότητα των ΕΟΖ που έχουν επιβάλει οι εργοδότες μας, εκμεταλλευόμενοι ακριβώς αυτή την αφασία και την κυβερνητική στήριξη. Οι 4 Ομοσπονδίες και τα 11 τόσα σωματεία που υπογράφουν τα εξώδικα των απεργιών, δεν μπορούν για παράδειγμα να αντιμετωπίσουν τα όσα συμβαίνουν αυτές τις ώρες στις εκδόσεις Λυμπέρη, όπου 210 εργαζόμενοι βρίσκονται αντιμέτωποι με πλιάτσικο της επιχείρησης και υπόγεια ντιλ του εργοδότη τους με άλλους αξιότιμους εργοδότες των ΜΜΕ όπως ο κ. Φιλιππόπουλος και ο κ. Κοντομηνάς και ποιος ξέρει ποιους άλλους.