από τους financialcrimes
Παραμονές ψηφοφοριών για την απεργιακή τακτική του κλάδου, κυκλοφόρησε ένα κείμενο με υπογραφές συναδέλφων, ανάμεσά τους και ο "εγώ είμαι με το μνημόνιο", όπως έχει δηλώσει στο ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, Η. Κανέλλης, αλλά και άλλοι συνάδελφοι που τους συναντάμε σπανίως, έως και καθόλου στις δραστηριότητες των σωματείων του χώρου, όπως είναι οι απεργιακές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις, οι δίκες σωματείων και εργαζομένων, οι περιφρουρήσεις απεργιών, η τελευταία γενική συνέλευση όπου χρειάζονταν η εξασφάλιση απαρτίας, αλλά αρκετοί εκ των υπογραφόντων το κείμενο έλαμψαν δια της απουσίας τους, οι συγκεντρώσεις αλληλεγγύης σε σωματεία άλλων ειδικοτήτων των ΜΜΕ, κλπ.
Στο κείμενο, που η ουσία του είναι η αποφυγή απεργιών επισημαίνονται με πολύ χαρακτηριστικό τρόπο δύο βασικά ζητήματα.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει η έκκλησή τους προς την εργοδοτική πλευρά, που αναφέρει: "Καλούμε τους εκδότες να επιδείξουν καλή θέληση και ψυχραιμία, αλλά και την απαραίτητη διαφάνεια ως προς τα οικονομικά τους".
Μάλιστα και τώρα περιμένουμε τον Κουρή να δείξει καλή θέληση, τον Αλαφούζο επίσης, τον Γιαννίκο και τον Ανδρουλιδάκη να σηκώσουν τη σημαία της διαφάνειας και στο ΔΟΛ και τον Πήγασο, να επιδείξουν "ψυχραιμία".
Μάλλον εκτός πραγματικότητας, είναι ο πόθος των συναδέλφων για μετριοπαθή εργοδοσία, που μπαίνει σε διάλογο με τα σωματεία. Τα οποία σωματεία, στην ουσία κατηγορούν για μαξιμαλιστικές διεκδικήσεις, αφού όπως αναφέρουν: "Η ΕΣΗΕΑ εξακολουθεί να χώνει το κεφάλι της στο χώμα και να οχυρώνεται πίσω από μη ρεαλιστικά συνθήματα όπως «μηδενικές αυξήσεις, μηδενικές απολύσεις», χωρίς παράλληλα να απαιτεί τον έλεγχο των πραγματικών οικονομικών στοιχείων των εκδοτικών εταιρειών και των βασικών μετόχων τους".
Συνεχίζοντας το συλλογισμό των συναδέλφων, αφού είναι μη ρεαλιστικός στόχος οι μηδενικές απολύσεις, ποιοί "πρέπει" να απολυθούν?
Επειδή φανταζόμαστε ότι κανείς από τους υπογράφοντες δεν υποννοεί τον εαυτό του, μάλλον στραβοκοιτάνε προς το διπλανό τους. Και με ποιά κριτήρια μπορούν να γίνουν "αποδεκτές" οι απολύσεις από τα σωματεία, που πρέπει να είναι "προσγειωμένα" στις συνθήκες κρίσης?
Όσο για το είδος της ενημέρωσης που υπερασπίζονται ορισμένοι από τους υπογράφοντες, αρκεί να υπενθυμίσουμε μια ενδεικτική περίπτωση, εδώ
Θα προτείναμε να προσγειωθούμε όλοι στη σκληρή πραγματικότητα, που απαιτεί σκληρούς αγώνες, τους οποίους δεν έχουμε δώσει μέχρι σήμερα, συνολικά σαν εργαζόμενοι στα ΜΜΕ και μόνο τότε μπορεί η εργοδοσία να αναγκαστεί να μπει σε διάλογο, όχι επιλογής αριθμού θυμάτων από το χώρο των εργαζομένων και περικοπής μισθών, αλλά στήριξης των θέσεων εργασίας.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει η έκκλησή τους προς την εργοδοτική πλευρά, που αναφέρει: "Καλούμε τους εκδότες να επιδείξουν καλή θέληση και ψυχραιμία, αλλά και την απαραίτητη διαφάνεια ως προς τα οικονομικά τους".
Μάλιστα και τώρα περιμένουμε τον Κουρή να δείξει καλή θέληση, τον Αλαφούζο επίσης, τον Γιαννίκο και τον Ανδρουλιδάκη να σηκώσουν τη σημαία της διαφάνειας και στο ΔΟΛ και τον Πήγασο, να επιδείξουν "ψυχραιμία".
Μάλλον εκτός πραγματικότητας, είναι ο πόθος των συναδέλφων για μετριοπαθή εργοδοσία, που μπαίνει σε διάλογο με τα σωματεία. Τα οποία σωματεία, στην ουσία κατηγορούν για μαξιμαλιστικές διεκδικήσεις, αφού όπως αναφέρουν: "Η ΕΣΗΕΑ εξακολουθεί να χώνει το κεφάλι της στο χώμα και να οχυρώνεται πίσω από μη ρεαλιστικά συνθήματα όπως «μηδενικές αυξήσεις, μηδενικές απολύσεις», χωρίς παράλληλα να απαιτεί τον έλεγχο των πραγματικών οικονομικών στοιχείων των εκδοτικών εταιρειών και των βασικών μετόχων τους".
Συνεχίζοντας το συλλογισμό των συναδέλφων, αφού είναι μη ρεαλιστικός στόχος οι μηδενικές απολύσεις, ποιοί "πρέπει" να απολυθούν?
Επειδή φανταζόμαστε ότι κανείς από τους υπογράφοντες δεν υποννοεί τον εαυτό του, μάλλον στραβοκοιτάνε προς το διπλανό τους. Και με ποιά κριτήρια μπορούν να γίνουν "αποδεκτές" οι απολύσεις από τα σωματεία, που πρέπει να είναι "προσγειωμένα" στις συνθήκες κρίσης?
Όσο για το είδος της ενημέρωσης που υπερασπίζονται ορισμένοι από τους υπογράφοντες, αρκεί να υπενθυμίσουμε μια ενδεικτική περίπτωση, εδώ
Θα προτείναμε να προσγειωθούμε όλοι στη σκληρή πραγματικότητα, που απαιτεί σκληρούς αγώνες, τους οποίους δεν έχουμε δώσει μέχρι σήμερα, συνολικά σαν εργαζόμενοι στα ΜΜΕ και μόνο τότε μπορεί η εργοδοσία να αναγκαστεί να μπει σε διάλογο, όχι επιλογής αριθμού θυμάτων από το χώρο των εργαζομένων και περικοπής μισθών, αλλά στήριξης των θέσεων εργασίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου