mediatvnews.gr

mediatvnews.gr
Μας βρίσκετε πλέον εδώ στο mediatvnews.gr
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Δρόμος της Αριστεράς. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Δρόμος της Αριστεράς. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2011

Περί ασφαλιστικών ταμείων και εξελίξεων: Σημείωμα 1ο

Στην ποδιά της Μέρκελ θυσιάζουν τα ασφαλιστικά Ταμεία

 Το «κούρεμα» φέρνει νέα ληστεία στις συντάξεις.
Της Μαίρης Ευθυμιάτου
(αναδημοσίευση από το Δρόμο της Αριστεράς)

Για τέταρτη συνολικά φορά στη μεταπολεμική ιστορία της χώρας, μια κυβέρνηση «προθύμων» και εθελόδουλων, βάζει χέρι στα αποθεματικά των ασφαλιστικών Ταμείων, επιδεικνύοντας τη μέγιστη δυνατή κοινωνική αναισθησία, παρά τις ηχηρές δηλώσεις των αξιωματούχων της, μέχρι τώρα, περί προστασίας των Ταμείων από τον κρατικό Προϋπολογισμό! Παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις του υπουργού Οικονομικών Ευ. Βενιζέλου, οι αποφάσεις που ελήφθησαν στις 26/10 για «κούρεμα» 50% του δημοσίου χρέους, θα επηρεάσουν άμεσα την περιουσία των Ταμείων, τα οποία κινδυνεύουν να χάσουν ακόμη και το 50% της περιουσίας τους, με ό,τι επαχθές αυτό προοιωνίζεται για τις συντάξεις του λαού. Κι ενώ μέχρι τώρα κανείς δεν δίνει ακριβή στοιχεία για τη συμμετοχή ή όχι των ασφαλιστικών ταμείων στο «κούρεμα», η απόφαση της Συνόδου Κορυφής της Ευρωζώνης διασφαλίζει την ενίσχυση των ιδιωτών που θα συμμετάσχουν με 30 δισ. ευρώ. Παρά το ότι ο καθ’ ύλην αρμόδιος υπουργός, Ευ. Βενιζέλος, έσπευσε πριν τη Σύνοδο να διαβεβαιώσει τις τράπεζες για την ανακεφαλαιοποίηση των αποθεματικών τους, ώστε να μη θιχτούν ουσιαστικά, ακόμη και εάν «χάσουν» λεφτά από το «κούρεμα», μέσω της συμμετοχής τους στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, δεν τόλμησε να αναλάβει την πολιτική ευθύνη της διασφάλισης των συντάξεων εξαιρώντας τα Ταμεία από τη διαδικασία.
 Τα Ταμεία έτσι απομένουν έρμαιο στις διαθέσεις των… αγορών και υποθηκεύονται στις τράπεζες τα μελλοντικά χρήματα των Ελλήνων συνταξιούχων ασφαλισμένων. Απευθείας επίθεση στη δημόσια περιουσία Τι σημαίνει πρακτικά η συμμετοχή των Ταμείων στο «κούρεμα» του χρέους; Σημαίνει ότι εξομοιώνονται τα Ταμεία (σε επίπεδο περιουσίας) με τις τράπεζες και καλούνται να χάσουν τόσα χρήματα (σε ποσοστό) όσο είναι και το ποσοστό του «κουρέματος» του χρέους. Αυτή τη στιγμή τα ελληνικά ασφαλιστικά Ταμεία εκτιμάται ότι κατέχουν τίτλους ομολόγων αξίας περίπου 24 δισ. ευρώ, από τα οποία μόνο 7 δισ. περίπου βρίσκονται στα χέρια τους, ενώ 16 με 17 δισ. ευρώ τα διαχειρίζεται η Τράπεζα της Ελλάδος μέσω του «Κοινού Κεφαλαίου ΝΠΔΔ και Ασφαλιστικών Φορέων». Άρα μιλάμε για απώλειες που μπορεί να φθάσουν τα 12 δις. ευρώ. Η ληστεία των αποθεματικών των Ταμείων είναι άλλωστε… γνώριμη διαδικασία για τις αστικές κυβερνήσεις. Τη δεκαετία του ’90 η Ν.Δ. φρόντισε με το νόμο περί «τζογαρίσματος» του 20% των αποθεματικών στο Χρηματιστήριο για την απομύζηση της περιουσίας των εργαζομένων. Το ΠΑΣΟΚ, αργότερα, ανέβασε αυτό το ποσοστό στο 23% και οδήγησε στο μέγα σκάνδαλο των «δομημένων ομολόγων».

Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011

Τους παρέδωσε την πολιτική ισχύ

Medio-λογώντας
...για την ισχύ των εκδοτών

 Της Ματίνας Παπαχριστούδη

 (αναδημοσίευση από το Δρόμο της Αριστεράς)

 Να μια είδηση που πέρασε και δεν βρήκε χώρο στο σκηνικό της πολιτικής επικαιρότητας. Οι συναντήσεις του Γιώργου Παπανδρέου στο Μαξίμου με τους εκδότες, ιδιοκτήτες Μέσων, επιχειρηματίες και διαπλεκόμενους στενά με την οικονομική και πολιτική εξουσία της τελευταίας 20ετίας στην Ελλάδα. Ο Γ. Παπανδρέου λίγα 24ωρα πριν την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου και πριν συναντήσει τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς, ζήτησε, είδε και κουβέντιασε για το «μνημονιακό μέτωπο» με τα πραγματικά αφεντικά της χώρας. Τους εκδότες. Αυτή είναι η μια όψη του νομίσματος.
Στην άλλη βρίσκεται η πραγματική οικονομική κατάσταση των επιχειρήσεων τους. Οι οποίες και καταρρέουν τα τελευταία χρόνια, με τους εκδότες να αρνούνται επίμονα να στηρίξουν το μοναδικό προϊόν που τους κάνει αφεντικά. Την ενημέρωση και τους ανθρώπους της.
Και εκεί που τα Μέσα τους ψυχορραγούσαν με κλειστή τη στρόφιγγα της κρατικής χρηματοδότησης, βουτηγμένα στην ανυποληψία και την απαξίωση, ο πρωθυπουργός τους έκανε νεύμα, παραδίδοντας τους και πάλι την πολιτική ισχύ.
Το αποτέλεσμα δηλαδή που παράγεται από την διαμεσολάβηση της είδησης, πληροφορίας, ενημέρωσης από τα Μέσα τους προς την κοινωνία. Διαμεσολάβηση που το τελευταίο διάστημα κινδυνεύει να χαρακτηριστεί ως κανονική εκπόρνευση της πληροφορίας.
Και ενώ μάθαμε τι ζήτησε ο Γιώργος Παπανδρέου από τους Σταύρο Ψυχάρη, Φώτη Μπόμπολα, συνιδιοκτήτες του MEGA και εκδότες των εφημερίδων Βήμα, Νέα, Έθνος, Μίνωα Κυριακού, ιδιοκτήτη του ΑΝΤ1, Γιάννη και Θέμη Αλαφούζο, ιδιοκτήτη και εκδότη του ΣΚΑΙ και Καθημερινής αντίστοιχα, δεν μάθαμε τι ζήτησαν αυτοί από τον Παπανδρέου.

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

Νέοι σχεδιασμοί των εκδοτών...

.....Η επόμενη μέρα στα ΜΜΕ έρχεται ακόμη πιο δραματική. Οι ιδιοκτήτες θέλουν να διατηρήσουν τα προνόμιά τους στη διαχείριση της 4ης εξουσίας και στη διαμεσολάβηση της πληροφόρησης, συρρικνώνοντας τα Μέσα τους και «σκοτώνοντας» τους εργαζόμενους. Σύμφωνα με τους νέους σχεδιασμούς, στα παλιά τζάκια των εκδοτών στο σύνολο των εφημερίδων, ραδιοφώνων και καναλιών που θα επιζήσουν θα απασχολούνται μόλις 1.000 εργαζόμενοι. Σήμερα ο κλάδος των ΜΜΕ αριθμεί περισσότερους από 5.000 εργαζόμενους. Καταλαβαίνουμε όλοι τι πρόκειται να ακολουθήσει στο δημοσιογραφικό κλάδο τους επόμενους μήνες. Και γιατί η Ένωση Εκδοτών δήλωσε με θρασύτητα πως αυτά που είχαν προτείνει τον Νοέμβριο του 2010 για τη συλλογική σύμβαση εργασίας (μειώσεις μισθών, κατάργηση κυριακάτικων, οικιοθελείς αποχωρήσεις λίγο πριν από τη συνταξιοδότηση) δεν ισχύουν πια. Γιατί θα συνεχίσουν τις απολύσεις.


(Από το Media-λογώντας στο "Δρόμο της Αριστεράς)
Πηγή: http://www.e-dromos.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=6479:media-%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CF%8E%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82&Itemid=62

Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2011

Μάχη "σώμα με σώμα" στα ΜΜΕ του Βορρά

Ολομέτωπη η επίθεση στους εργαζόμενους στα ΜΜΕ

(αναδημοσίευση από το Δρόμο της Αριστεράς)

 Πεδίο σκληρής μάχης «σώμα με σώμα» θυμίζει το τοπίο των μέσων ενημέρωσης της Θεσσαλονίκης. Και στα 4 μεγάλα «μαγαζιά» της πόλης, χωρίς στα μικρότερα η κατάσταση να είναι καλύτερη, η επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι είναι ολομέτωπη και συνεχής με απολύσεις, περικοπές και πολύμηνες καθυστερήσεις στην καταβολή της μισθοδοσίας.
Στον Αγγελιοφόρο η συνεταιριστική τριπλέτα των Μπακατσέλου- Μπόμπολα – Ψυχάρη την εβδομάδα που μας πέρασε προχώρησε αιφνιδιαστικά και χωρίς καμία προειδοποίηση σε 20 απολύσεις (κυρίως συντακτών και 5 διοικητικών). Σε συνδυασμό με τις απολύσεις και το κλίμα τρομοκρατίας που έχουν εξαπολύσει στα άλλα συγκροτήματα (ΔΟΛ και Πήγασο), οι συνεκδότες του «Α» επιχειρούν να εφαρμόσουν παλαιότερο σχέδιο 50 απολύσεων ή να πετύχουν και νέα μείωση στους ήδη μειωμένους κατά 12,5% μισθούς μέσω των ατομικών συμβάσεων εργασίας που έχουν υπογραφεί με προτροπή μάλιστα της φιλοκυβερνητικής πλειοψηφίας- διοίκησης της ΕΣΗΕΜ-Θ.

Πέμπτη 21 Ιουλίου 2011

Από τα Μέσα της χειραγώγησης στα Μέσα της εξαθλίωσης

Της Μ.Παπαχριστούδη
(αναδημοσίευση από το Δρόμο της Αριστεράς)

Τον τελευταίο χρόνο τα παραδοσιακά Μέσα βιώνουν μια τρομερή κρίση. Αναξιοπιστία περιεχομένου σε συνδυασμό με καθίζηση της οικονομικής τους θέσης. Οι ισχυροί εκδότες, ιδιοκτήτες, μεγάλο-καναλάρχες εμφανίζονται περίπου ως ικέτες έναντι των φίλων τους τραπεζιτών, με μοναδικό στόχο την επιβίωση τους και στην επόμενη φάση της εξέλιξης των Media. Το δίπολο αυτό εξηγεί σε μεγάλο βαθμό και την απάθεια, αδιαφορία του πολιτικού συστήματος να παρέμβει για να οριοθετήσει το νέο σύστημα διανομής μιντιακής εξουσίας. Είναι σαν να λέει: αφήστε τους, όσοι αντέξουν, όπως αντέξουν.
Απουσία μιας σοβαρής, δημοσιογραφικής αλλά και επιστημονικής ή καλλιτεχνικής αντίστασης για το περιεχόμενο των εφημερίδων, την είδηση, την ενημέρωση, το τηλεοπτικό πρόγραμμα, φαίνεται πολύ περισσότερο η γύμνια των ιδιοκτητών. Οι δε αναγνώστες, οι πολίτες, έχουν προ πολλού γυρίσει την πλάτη τους στον Τύπο και τα προβλήματά του. Οι εκδότες δείχνουν πως ουδόλως ενδιαφέρονται για την πληροφόρηση, για τις εφημερίδες τους, το περιεχόμενο. Καθόλου, επίσης, δεν ενδιαφέρονται για την παρεχόμενη ενημέρωσης στους πολίτες, έτσι ώστε να υποστηρίξουν πως υπηρετούν τη δημοκρατία (τους).
Σε αυτούς τους καιρούς το μόνο που υπάρχει, εξελίσσεται και δημιουργεί νέους κανόνες και φαινόμενα είναι η βίαιη αλλαγή των εργασιακών σχέσεων στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Οι εκδότες έχουν αναθέσει στις διευθυντικές ομάδες και τους λογιστές των μαγαζιών τους την υλοποίηση του στόχου συρρίκνωσης του εργασιακού κόστους. Και η συρρίκνωση γίνεται στο δίπτυχο απολύσεις και μειώσεις μισθών. Κυρίως απολύονται οι δημοσιογράφοι που υψώνουν φωνή αντίστασης, οι αγωνιστές εργαζόμενοι, με αποτέλεσμα ο φόβος των υπολοίπων να μετατρέπεται σε τρόμο. Και έτσι χειραγωγούνται πολύ ευκολότερα.

Δευτέρα 18 Ιουλίου 2011

Αποκάλυψη: Ενοικιάζονται δημοσιογράφοι σε sites ως "σύμβουλοι"!

Μια σημαντική αποκάλυψη δημοσίευσε ο "Δρόμος της Αριστεράς" το περασμένο Σάββατο. Στην ανερχόμενη εταιρεία Νέων Μέσων DPG η οποία διαθέτει ήδη 12 θεματικά sites και πρόσφατα βρέθηκε στην επικαιρότητας εξαιτίας των 60 απολύσεων αλλά και για την απαγόρευση εισόδου σε εκλεγμένα μέλη του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ από το ΠΑΜΕ, οι συντάκτες παρέχονται από τρίτη εταιρεία που υπογράφει μαζί τους συμβάσεις ως "σύμβουλοι" για εργασία σε συνθήκες σκλάβου. Το λέει και το δημοσίευμα και είναι πράγματι απορίας άξιον. Δεν μετέχουν δημοσιογράφοι μέλη της ΕΣΗΕΑ στο εν λόγω εγχείρημα;

Ένας όμιλος με εργαζόμενους - «συμβούλους»


Συνθήκες φεουδαρχίας στο θαυμαστό κόσμο των new Media

Του Μιχάλη Σιάχου

Εργαζόμενοι με καθημερινή παρουσία στην εργασία τους και αμοιβή σε 12 μηνιαίες… δόσεις, βαφτίζονται σύμβουλοι και υπογράφουν σύμβαση που έχει έντονο άρωμα φεουδαρχικών συνθηκών εργασίας. Πρόκειται για την εταιρία DPG Digital Media (η σύμβαση υπογράφεται με την Gastone Mode Α.Ε.), ιδιοκτησίας Δημητρίου Γιαννακόπουλου, η οποία αποτελεί κατά δήλωσή της «τον ταχύτερα αναπτυσσόμενο όμιλο Media network» με 13 portals και 350 εργαζόμενους!
«Τα παραδοσιακά Μέσα έχουν πεθάνει», δήλωσε κορυφαίος «συνεργάτης» της εταιρίας, σε πρόσφατη παρουσίαση των δραστηριοτήτων της, αναγγέλλοντας άλλα 10 νέα Μέσα μέχρι τον Σεπτέμβριο και δηλώνοντας ότι ο όμιλος είναι «ανοικτός σε νέους ανθρώπους».
Στα χέρια μας έχουμε τη σύμβαση που υπογράφουν αυτοί οι… νέοι άνθρωποι, όταν καλούνται να εργαστούν ή μάλλον να παράσχουν «υπηρεσίες συμβουλευτικού χαρακτήρα», όπως αναγράφει το πράγματι ευρηματικό κείμενο. Θαυμάστε το:
Ο εργαζόμενος-σύμβουλος αναλαμβάνει έργο με τίτλο «παροχή υπηρεσιών συμβουλευτικού χαρακτήρα για Μέσα ηλεκτρονικά ή μη που ασχολούνται με γενική πολιτική, οικονομική ή κοσμική ειδησεογραφία». Το πόσο συμβουλευτικός είναι ο χαρακτήρας του έργου που αναλαμβάνει ο κάθε νέος που προσέρχεται να εργαστεί, φαίνεται από την ακριβώς επόμενη παράγραφο της σύμβασης, όπου μαθαίνει ότι θα αξιολογηθεί η απόδοσή του με «δείκτες», όπως ο «αριθμός άρθρων ανά ημέρα του Μέσου», ο «αριθμός των αποκλειστικών άρθρων», αλλά και ο «αριθμός των clicks ανά Μέσο, καθώς και ο ετήσιος ρυθμός αύξησής τους». Δηλαδή ο εργαζόμενος θα κληθεί να γράφει (δηλαδή να δημοσιογραφεί) και μάλιστα θα κρίνεται η αποδοτικότητά του από την υπερεντατικοποίηση της δουλειάς τους και από την επισκεψιμότητα των άρθρων που θα αναρτά στο διαδικτυακό Μέσο (το ανάλογο για τα παλιά Μέσα – τις εφημερίδες, θα ήταν η αναγνωσιμότητα των άρθρων που υπογράφει κάθε συντάκτης).

Παρασκευή 15 Ιουλίου 2011

ΜΜΕ που χειραγωγούν ή αλήτες δημοσιογράφοι;

ΜΜΕ που χειραγωγούν ή αλήτες δημοσιογράφοι;

Tης Ματίνας Παπαχριστούδη

(αναδημοσίευση από το Δρόμο της Αριστεράς)

Την περασμένη Πέμπτη στην πλατεία πραγματοποιήθηκε ημερίδα-συζήτηση με απόφαση της Λαϊκής Συνέλευσης για την «Άμεση δημοκρατία και το Σύνταγμα». Συμμετείχα ως δημοσιογράφος σε μια απόπειρα διερεύνησης των συνθηκών αλλά και των όρων-στόχων υπό τους οποίους καλύπτουν τα Μέσα τα τεκταινόμενα επί ενάμιση μήνα στην πλατεία Συντάγματος. Αλλά και για να μεταφέρω την εμπειρία από τις προσπάθειες που έγιναν στο χώρο του Τύπου στη έκδοση εφημερίδων σε συνθήκες άμεσης, πραγματικής ή απλής δημοκρατίας. Χωρίς δηλαδή ενδιάμεσους, ιεραρχικές δομές αλλά πάντα με έναν ξεκάθαρο στόχο και συμφέρον.
Το πλέον εντυπωσιακό αν και ήδη γνωστό αλλά πάντα σοκαριστικό όταν το μυρίζεις, το νιώθεις, είναι η γνήσια εχθρότητα απέναντι στους δημοσιογράφους. Σε όλους τους δημοσιογράφους, είτε έχουν λόγο στην κυρίαρχη άποψη είτε όχι. Και την ίδια στιγμή σύγχυση για το ρόλο των media, της πληροφόρησης και της ενημέρωσης. Σύγχυση που αποτυπώνεται σε μια αντίφαση, όπως ιδιαίτερα προέκυψε τον τελευταίο ενάμιση μήνα. Παρόλες τις μεταλλαγές, μετακινήσεις του κινήματος της πλατείας ούτε μια φορά μέχρι σήμερα δεν τέθηκε από το κίνημα το αίτημα-απαίτηση για ελεύθερη ενημέρωση, ερευνητική δημοσιογραφία, αδέσμευτη έρευνα. Αίτημα που συναντάμε τόσο στο κίνημα των πλατειών στην Ισπανία, όσο και στη Γαλλία ή τη Γερμανία, ακόμη και στην Αμερική.

Σάββατο 18 Ιουνίου 2011

Τα ΜΜΕ άνοιξαν αγκαλιά στην πλατεία, για να την… πνίξουν

Της Μ.Παπαχριστούδη

Στην αρχή σιωπή. Κενό. Ποιο Σύνταγμα, ποιοι αγανακτισμένοι... Δεν φτάνει η κάμερά τους ως εκεί. Εξάλλου, στους διαδρόμους του κτιρίου της Βουλής δεν έχουν καν κάμερα. Διαθέτουν οπτική ίνα για να φθάνει απευθείας το πολιτικό-κοινοβουλευτικό μήνυμα (με προτίμηση στο κυβερνητικό ή της αξιωματικής αντιπολίτευσης, οπωσδήποτε, όμως, θεσμικό και ελεγχόμενο) στο ταμπλό ελέγχου της τηλεοπτικής ενημέρωσης. Μετά, οι έντυπες εκδόσεις των διαπλεκομένων ξύπνησαν.
Είναι που η διαδρομή τους, εντός ή εκτός πολυτελών αυτοκινήτων, ώς το Κολωνάκι περνάει από το Σύνταγμα. Αρχικά έκαναν πλάκα, μετά είδαν μόνο ελληνικές σημαίες, αργότερα τρόμαξαν. Κάποιοι βιάστηκαν να μιλήσουν για ...εκτροπή -από το λαό, δείχνοντας το δικό τους τρόπο σκέψης όταν χρειάζεται να σωθεί το σύστημά τους.
Και όσο η Πλατεία Συντάγματος μεταλλασσόταν, παλλόμενη από μυριάδες στόματα, χέρια, ιδέες σαν τον πλανήτη Σολάρις του Στάνισλαβ Λεμ, που αντιγύριζε το ασυνείδητο σε κοινή-δημόσια θέα, τα Μέσα ανακάλυψαν την πλατεία και την κερκίδα. Είδαν μέσα από τον παραμορφωτικό-καλομαθημένο να στήνει θέαμα με προκατασκευασμένους όρους φακό τους, τις συνελεύσεις και το πανηγύρι αντίστασης, αντίδρασης, άρνησης. Διαπίστωσαν πως είναι αδύνατον πια να πουν ψέματα, να κρύψουν αυτό που συμβαίνει εκεί έξω. Όταν αυτό, το εκεί έξω, έφθασε μέχρι και τη δική τους πόρτα. Όταν άρχισε να φωνάζει, προσωπικά πια, ονόματα και να καταλογίζει πράξεις και στάσεις σχολιαστών, δημοσιογράφων, δημοσιολόγων, όλων εκείνων που στρογγυλοκάθονται σε θέσεις ελίτ στην κοινωνία.
Στις συνελεύσεις της Πλατείας Συντάγματος μια από τις μάχες που δόθηκε ήταν αν πρέπει οργανωμένα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, ανεξάρτητα από το μέγεθος και τους στόχους τους, ανεξάρτητα από το αν είναι ακηδεμόνευτα, να παρακολουθούν και να μεταδίδουν απευθείας όσα συμβαίνουν. Εκεί γίνονται οι πρώτες σπερματικές απόπειρες δημιουργίας νέων Μέσων. Τα ανεξάρτητα Μέσα και οι δημοσιογράφοι τους την κέρδισαν την μάχη και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Είναι κι αυτά, αυτοί, κομμάτι της πλατείας, των «αγανακτισμένων», κομμάτι της κοινωνίας.
Μετά από δεκαπέντε μέρες το πήραν πια απόφαση. Τα πρωινάδικα γέμισαν εικόνες από το Σύνταγμα. Διευθυντές και παρουσιαστές έβαλαν τις… απαγορευμένες ως χθες λέξεις στο στόμα τους. Κάποιοι χαϊδεύουν τους ξεσηκωμένους, άλλοι αποπειρώνται να τους νουθετήσουν-συμβουλέψουν. Κι άλλοι, οι περισσότεροι, μιλάνε ξαφνικά στο όνομα των Αγανακτισμένων. Τους βάζουν ταμπέλα, τους κατηγοριοποιούν, μιλάνε για τα χαμένα δικαιώματά τους, εμφανίζονται πρόθυμοι να προωθήσουν τα συμφέροντά τους!
Αρκεί φυσικά, να επιστρέψουν μετανοημένοι και υποκύπτοντες στο κεντρικό, κομβικό μήνυμα των Μedia. «Πολιτική λύση υπάρχει, οικονομική επίσης, και αυτή μπορούμε να τη διαμεσολαβήσουμε μόνο εμείς». Και ποιοι είναι αυτοί;
Είναι τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης τα οποία μετέχουν και στις κεντρικές πολιτικές-οικονομικές αποφάσεις ενάντια στο λαό και που σήμερα η πλατεία Συντάγματος αμφισβητεί στην ουσία τους…

(δημοσιευμένο στο Δρόμο της Αριστεράς, το Σάββατο πριν τη γενική απεργία της 15ης Ιούνη, πριν τον ανασχηματισμό)

Δευτέρα 30 Μαΐου 2011

Ελεύθερη ενημέρωση δεν ζητάνε οι "αγανακτισμένοι"...

Πηγή:http://roarmag.org/
Ελεύθερη ενημέρωση δεν ζητάνε οι "αγανακτισμένοι"...

Της Ματίνας Παπαχριστούδη
(αναδημοσίευση από το Δρόμο της Αριστεράς)

Σκέψεις σκόρπιες, βιαστικές αρνούνται να στοιχηθούν σε ευθεία στη γραμμή που ενώνει την Ακαδημίας 20 με τη Βουλή. Τραπεζάκια έξω, ψηφοδέλτια, πανό, δημοσιογράφοι, υποψήφιοι. Ελάχιστοι τρέχουν στη διαδρομή ως την πλατεία Συντάγματος. Οι συνήθεις, οι ύποπτοι, οι δημοσιογράφοι, όχι οι πελάτες. Κι αυτοί, ακούνε ανάμεσα στα άλλα, για δεύτερη συνεχόμενη μέρα. «Αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι». Λίγο πριν είχαν ψηφίσει στις εκλογές της Ένωσης Συντακτών για τα μέλη του νέου διοικητικού συμβουλίου στην επαγγελματική ένωση τους που τη θέλουν να λειτουργεί ως σωματείο.
Στην Ισπανία, στο κίνημα πλατειών ανάμεσα στα αιτήματα διαβάζουμε «Προστασία της ελευθερίας πληροφόρησης και της ερευνητικής δημοσιογραφίας». Αίτημα ενταγμένο στις πολιτικής ελευθερίες και τη συμμετοχή δημοκρατία. Στο Σύνταγμα την Τετάρτη, την Πέμπτη, οι δημοσιογράφοι ήταν ένας από όλους, ίσως κάποιοι να φώναξαν ή να ήθελαν να φωνάξουν μαζί με τους άλλους, το σύνθημα «αλήτες, ρουφιάνοι...».
Πίσω στην Ακαδημίας 20. Το αποτέλεσμα των εκλογών πιστοποιεί μάλλον με νούμερα τον πολυκερματισμό της δημοσιογραφικής επαγγελματικής τάξης. Διαφορετικά συμφέροντα, διαφοροποιημένες συνθήκες εργασίας, ξεχωριστές ανάγκες, αντιθετικές θέσεις και αιτήματα. Στο χώρο των ΜΜΕ εδώ και ένα χρόνο ξέσπασε με ορμή η τυφλή σαρωτική επίθεση των εργοδοτών σε κάθε εργασιακό δικαίωμα και κεκτημένο, χωρίς καν τον μανδύα της όποιας κρατικής προστασίας. Χωρίς κάποιο φύλο συκής περί της ανάγκης προστασίας της ενημέρωσης ως συστατικό στοιχείο στην ελευθερία πληροφόρησης. Σε απόλυτο συντονισμό τα κυρίαρχα media-και σε αυτά εντάσσονται και τα new media του Διαδικτύου- μετατράπηκαν σε μακρύ χέρι στην επιβολή της μνημονιακής πολιτικής. Τα πλέον ισχυρά, ανεξαρτήτως των οικονομικών προβλημάτων τους, άσχετα με το αν θα επιβιώσουν ως επιχειρήσεις, ανέλαβαν την πολιτική καθοδήγηση, διεκδικώντας όπως και στο παρελθόν σε κρίσιμες στιγμές, πρωταγωνιστικό ρόλο στη διαμόρφωση των αναγκαίων πολιτικών συνθηκών και για την επόμενη φάση μνημονιακών επιλογών.

Πέμπτη 28 Απριλίου 2011

Ο Γολγοθάς στα media ακολουθεί την Ανάσταση

Πηγή:http://annarussu.blogspot.com/?zx=b2a2e0eb453c6d67
Ο Γολγοθάς στα media ακολουθεί την Ανάσταση

Ο Γολγοθάς για τους εργαζόμενους στο χώρο των media στρώθηκε. Μετά το κύμα απολύσεων, μειώσεων αμοιβών, προγραμμάτων εκ περιτροπής εργασίας, υποχρεωτικών αποχωρήσεων ή πληρωμή με «μαύρα», οι ιδιοκτήτες των Μέσων έραναν με βάγια τις συνδικαλιστικές ενώσεις.
Η υπογραφή κλαδικών συμβάσεων, είπαν οι… Καίσαρες των media, προϋποθέτει την αποδοχή μειώσεων στους μισθούς από 10% (το λιγότερο) ως και 30%. Τη μείωση ή και πλήρη κατάργηση της αμοιβής για την εργασία της Κυριακής. Το κυλιόμενο 8ωρο που στην πράξη γίνεται 12ωρο. Όλα αυτά θα έχουν ισχύ για τα επόμενα 5 ή 4 χρόνια. Και σαν επιμύθιο στην απόλυτα μνημονιακή πολιτική που υιοθετούν και καθοδηγούν τα περίφημα διαπλεκόμενα της χώρας, οι «απόστολοι» του συνδικαλισμού στα ΜΜΕ θα κληθούν γονυπετείς στα σκαλιά της κυβέρνησης της τρόικας να δώσουν όχι μόνο τη συναίνεσή τους, αλλά και την απαίτησή τους να διασωθούν οι εταιρίες των μιντιαρχών αρχόντων με κάθε κόστος. Κι αυτό προωθείται πριν από όλα με τη θυσία μεγάλου μέρους των θέσεων εργασίας, αφού οι εταιρίες media μετά την περίοδο της οριζόντιας συγκέντρωσης των Μέσων τους, σχεδιάζουν και στοχεύουν στη διατήρηση της παντοδυναμίας τους με τις περίφημες συγχωνεύσεις και την κάθετη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση των ξεχωριστών Μέσων που διαθέτουν.

Σε αυτό το τοπίο, αυτόν τον Γολγοθά μένει να διαβούν οι εργαζόμενοι σε όλους τους κλάδους των Μέσων αμέσως μετά την Ανάσταση.

Δευτέρα 11 Απριλίου 2011

«Οι δημοσιογράφοι βλέπουν, αυτό που όλοι οι άλλοι κοιτάνε»*

Μήπως καλύτερα να πεθάνει αυτή η δημοσιογραφία;

* (αναδημοσίευση από την ειδική απεργιακή έκδοση του "Δρόμου της Αριστεράς" την Πέμπτη 7 Απριλίου)
Της Μ. Παπαχριστούδη

Δεν θυμάμαι καν πότε, από ποιόν πρωτάκουσα τη μαγευτική για τα δικά μου αυτιά, φράση. «Οι δημοσιογράφοι βλέπουν, αυτό που όλοι οι άλλοι κοιτάνε». Δεν θυμάμαι καλά τη διαδρομή μέχρι να κατακτηθεί αυτή η ιδιαίτερη όραση στα πράγματα, την πραγματικότητα, τις σχέσεις, την πολιτική, την κοινωνία. Θυμάμαι όμως πως ο δρόμος ήταν επίπονος, δύσκολος. Με ατελείωτες ώρες δουλειάς, ρεπορτάζ, κοψίματα από τον αρχισυντάκτη, σκίσιμο της σελίδας, ξαναγράψιμο, ώρες πολλές στο δρόμο. Χωρίς όμως τείχη ανάμεσα σε αυτό που έβλεπα στην κοινωνία και αυτό που έβγαινε στις 150 λέξεις, στο τυπωμένο μονόστηλο της εφημερίδας.
Τίποτε από όλα τα παραπάνω δεν ισχύει σήμερα. Οι δημοσιογράφοι καλομαθημένοι σε ένα διαπλεκόμενο και βαθιά διεφθαρμένο σύστημα Μέσων, ξέχασαν πολύ γρήγορα να «βλέπουν» γύρω τους. Πολύ βιαστικά έμαθαν να «κοιτάνε». Κι όσο τα συμφέροντα των εκδοτών και ιδιοκτητών τους περιπλεκόταν και διαπλεκόταν με νέες εξουσίες, πέραν της ιστορικά συνυφασμένης με τον Τύπο πολιτικής εξουσίας, τόσο (πολλοί) δημοσιογράφοι, οι οποίοι βρέθηκαν σε θέσεις ευθύνης στα νέα Μέσα που προέκυψαν το μεταξύ, κοίταξαν να διαπλεχθούν. Δημιουργώντας τις δικές τους προσωπικές εξαρτήσεις που σε ορισμένες, κραχτές και πολύ γνωστές, περιπτώσεις έγιναν και επιχειρηματικές.
Η απαξίωση της δημοσιογραφίας, ως «επάγγελμα» στη διαμεσολάβηση μεταφοράς του εμπορεύματος της είδησης που αλλάζει τον κόσμο και ως «τέχνη» που καθοδηγεί αλλά και εκπαιδεύει με μαεστρία, ήταν ταχύτατη και υπό αυτές τι συνθήκες, μη αναστρέψιμη.

Τετάρτη 6 Απριλίου 2011

Στο "Δρόμο" που μιλά για τα ΜΜΕ για να αναδείξει την απεργία

Ο απεργιακός Δρόμος εκτάκτως την Πέμπτη 7/4

Αυτή τη βδομάδα ο Δρόμος της Αριστεράς κυκλοφορεί την Πέμπτη 7/4. Όχι για να προλάβει ή να σπάσει την απεργία των εργαζομένων στον Τύπο, αλλά για να μιλήσει και να αναδείξει την απεργία.

Στο έκτακτο φύλλο του Δρόμου, που είναι αφιερωμένο στην απεργία στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης μπορείτε να διαβάσετε:
Editorial: Υπέρ της απεργίας χωρίς «εάν» και «αλλά»!
Το είπε η τηλεόραση..., του Σταμάτη Μαυροειδή
Να δεις τι σου ’χω για μετά…, του Βασίλη Κουφόπουλου
Ένα προϊόν χωρίς αγοραστές, του Βασίλη Μουλόπουλου, βουλευτή επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, δημοσιογράφου
Στον «πόλεμο» οι… άλλες φωνές απαγορεύονται, του Άρη Χατζηστεφάνου
Ειδήσεις και τομάτες, του Μάριου Διονέλλη
Ο μαραθώνιος αγώνας απαιτεί ενότητα
Συνέντευξη με τον Σταμάτη Νικολόπουλο, πρόεδρο της ΠΟΕΣΥ
Κλιμάκωση και σύνδεση με όλους τους εργαζόμενους
Συνέντευξη με τον Αντώνη Νταβανέλλο, γενικό γραμματέα της ΕΣΗΕΑ
Κλάδος υπό εξαφάνιση
Συνέντευξη με τον Μάριο Λώλο, πρόεδρο της Ένωσης Φωτορεπόρτερ Ελλάδος
Αποφασισμένοι για αγώνα μέχρι τέλους
Συνέντευξη με τον Γιώργο Δεληκάρη, πρόεδρος της ΕΤΙΤΑ
Μεσαίωνας σε ιλουστρασιόν έκδοση, του Χρήστου Πραμαντιώτη, μέλους του Δ.Σ. της Ένωσης Συντακτών Περιοδικού-Ηλεκτρονικού Τύπου (ΕΣΠΗΤ)
Ο Τύπος οργανικό κομμάτι του πολιτικού συστήματος που κλονίζεται
Συνέντευξη με το Χριστόφορο Βερναρδάκη, καθηγητή πολιτικών επιστημών και επιστημονικό σύμβουλο της VPRC
Το προμελετημένο τέλος του εργατικού ρεπορτάζ, της Christine Buckley, συντάκτριας του Journalist, του περιοδικού της Εθνικής Ένωσης των Δημοσιογράφων - NUJ (National Union of Journalists. Διετέλεσε βιομηχανικός συντάκτης στους Times από το 1999 ώς το 2009
Τέλος εποχής για τον Τύπο;, του Χρήστου Γιοβανόπουλου
Πληροφορία και δημόσιος διάλογος, του James Curran, καθηγητή επικοινωνιολογίας στο πανεπιστήμιο Goldsmiths του Λονδίνου
Η κατασκευή της συναίνεσης μέσω των ΜΜΕ, της Αριάδνης Αλαβάνου
Η μνημονιακή διαπλοκή
«Δεν μας ενδιαφέρει η Περιφέρεια», του Αλέξη Αλεξιάδη
Στο κόκκινο τα ΜΜΕ και της Θεσσαλονίκης, του Λευτέρη Αρβανίτη
Οι «σφαγές» στην Πάτρα και τα καμώματα της ΕΣΗΕΠΗΝ, της Κατερίνας Παγουλάτου
Μήπως είναι καλύτερα να πεθάνει αυτή η δημοσιογραφία;, της Ματίνας Παπαχριστούδη
Αλήτες, ρουφιάνοι…, του ΚΙΜΠΙ
Τώρα που σφίγγουν οι κώλοι..., του Στέλιου Ελληνιάδη
Αγώνες και δεσμοί με την κοινωνία, του Σωκράτη
Σκιτσάρει ειδικά για την απεργία ο Πέτρος Ζερβός

Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

Το τέλος του ρεπορτάζ ταφόπλακα στη δημοσιογραφία


Της Ματίνας Παπαχριστούδη
(αναδημοσίευση από το Δρόμο της Αριστεράς)

Δυο φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους σχόλια περιγράφουν και αποτυπώνουν την κατάσταση δημοσίευσης που επικρατεί σήμερα στον Τύπο και τα ΜΜΕ συνολικά. Ο αστυνομικός ρεπόρτερ Σταμάτης Σκούρτης γράφει για το blog του «Πειρατικού» http://peiratikoreportaz.blogspot.com για τα θλιβερά γεγονότα που “παρουσιάστηκαν μονομερώς και αντεστραμμένα. Στα τηλεοπτικά δελτία και τα άλλα μέσα ενημέρωσης τηρήθηκε, σχεδόν χωρίς παρεκκλίσεις, η επίσημη γραμμή της Αστυνομίας. Ο άτυχος αστυνομικός που γλίτωσε εκ θαύματος, οι αντεξουσιαστές που τα σπάνε και τα καίνε, ο τοξοβόλος και άλλα παρόμοια. Πουθενά δεν βρήκε θέση στην «έγκυρη ενημέρωση» η ακραία βίαιη παρουσία των λογής έμμισθων κρανοφόρων.” Και ο Μιχάλης Μητσός στα “Νέα” http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artid=4619809
μεταφέρει το ρεζίλι της σύγχρονης δημοσιογραφίας στα βρετανικά Μέσα Ενημέρωσης τα οποία και αντιγράφουν χωρίς ούτε καν να αναρωτηθούν για τις πηγές προέλευσης «φανταστικές, κατασκευασμένες ψεύτικες» ιστορίες από ηλεκτρονικά sites τα οποία δημιουργήθηκαν για να τεστάρουν την αξιοπιστία του Τύπου! Το φαινόμενο «churnalism» σε άλλες εποχές θα προκαλούσε γέλιο, ίσως και προβληματισμό για τις μεθόδους που χρησιμοποιούνται προκειμένου να χτυπηθεί η κλασική, παραδοσιακή δημοσιογραφία. Σήμερα εδώ που φθάσαμε ούτε καν έκπληξη δεν προκαλεί.
Κοινός παρανομαστής στις επισημάνσεις των δυο συντακτών είναι η εξαφάνιση του ρεπορτάζ από την πράξη της δημοσιογραφίας. Το ρεπορτάζ και τους ρεπόρτερ δεν τους θέλουν στον Τύπο και στα κανάλια. Η αρχή στις εφημερίδες έγινε εδώ και πολλά χρόνια, με τον εξοβελισμό αρχικά του ελεύθερου-κοινωνικού ρεπορτάζ. Τα άλλα ήρθαν εύκολα. Θέση στον Τύπο είχε και έχει η επίσημη ενημέρωση, το δελτίο Τύπου, οι επίσημες πηγές(δηλαδή οι διαρροές, δηλαδή η χειραγώγηση) από τα υπουργεία, τους φορείς, τις διοικήσεις, τις τράπεζες και πάει λέγοντας. Σταδιακά ήταν φανερό πως δεν ήταν αναγκαίοι ούτε οι εργατικοί συντάκτες που κάλυπταν τη δράση των σωματείων, αρκούσαν αυτοί που μετέφεραν τις ανακοινώσεις του υπουργού και των κρατικών οργάνων.

Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011

Το haircut (κούρεμα) των ελληνικών ΜΜΕ

Της Ματίνας Παπαχριστούδη
(αναδημοσίευση από το Δρόμο της Αριστεράς)

Οι πληροφορίες από το πολιτικό ρεπορτάζ επιμένουν πως σε ευρεία σύσκεψη στο μέγαρο Μαξίμου με θέμα την επικοινωνιακή διαχείριση των παρεμβάσεων της κυβέρνησης, ετέθη και το ζήτημα των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν ελληνικά Μέσα. Όπως για παράδειγμα το Alter ή η Ελευθεροτυπία. Αν ξεπεράσουμε το επίπεδο των όποιων διαρροών ή πληροφοριών ότι ο πρωθυπουργός δεν προέτρεψε σε κάποια ενέργεια διάσωσης ελληνικών Μέσων, γεγονός είναι ότι τα media στην Ελλάδα βρίσκονται σε κρίσιμη και μεταβατική καμπή.
Γεγονός, επίσης, είναι ότι τα σοβαρότερα και σημαντικότερα δεν συζητούνται στα ίδια τα Μέσα, αλλά σε meeting τραπεζικών στελεχών ή σε συναντήσεις με τη συμμετοχή μεγαλοδιαφημιστών. Ειδικά αυτήν την περίοδο τις εξελίξεις τις καθορίζει το τρίγωνο Τράπεζες – μέτοχοι μιντιακών εταιριών - διαφημιστικές εταιρίες. Η αξία των media έχει υποστεί σαρωτική πτώση. Τόσο στην οικονομική της βάση, όλα τα Μέσα είναι δεμένα σφιχτά στο άρμα του τραπεζικού κεφαλαίου, όσο και- κυρίως εκεί- στο χαρακτήρα των υπηρεσιών που εμπορεύονται: Την επιρροή και χειραγώγηση των πολιτών.
Το ερώτημα αν η αγορά μπορεί να λειτουργήσει στο χώρο των media χωρίς άνωθεν, πολιτικές, επεμβάσεις και παρεμβάσεις είναι εκ των ων ουκ άνευ. Γιατί πλέον η διασύνδεση και η διαπλοκή των συμφερόντων του τραπεζικού κεφαλαίου με τα media και την πολιτική εξουσία παραπέμπει σε γόρδιο δεσμό χωρίς ορατή αρχή, μέση ή τέλος. Ένα παράδειγμα:
Ένας τηλεοπτικός σταθμός, το Alter, σύμφωνα με όλα τα επίσημα στοιχεία, έχει σωρευμένες ζημιές άνω του μισού δισεκατομμυρίου ευρώ. Ο πιο σημαντικός όμιλος media, ο ΔΟΛ, κοντεύει σε ζημιές να φθάσει το μισό δισεκατομμύριο ευρώ. Σε σειρά άλλων Μέσων, τηλεοπτικών σταθμών και εφημερίδων, οι ζημιές ξεπερνάνε τα 100 εκατομμύρια ευρώ. Στον αντίποδα των δυσθεώρητων αυτών ποσών η «Ελευθεροτυπία» που φέρεται να κινδυνεύει άμεσα με κατάρρευση, έχει ζημιές περίπου 40 εκατ. ευρώ.
Σε όλες τις περιπτώσεις οι Τράπεζες αρνούνται να δώσουν νέα δάνεια, ακόμη κι αν υπάρχουν ήδη προεγκρίσεις. Αρνούνται την αναχρηματόδηση των δανείων, παραγγέλνοντας στις διοικήσεις των media σκληρά Μνημόνια περικοπών, απολύσεων και μειώσεων μισθών, για να συζητήσουν αν θα δώσουν νέα δάνεια. Την ίδια ώρα, ωστόσο, συγκρατούν με νύχια και με δόντια ορισμένα ΜΜΕ να μην καταρρεύσουν. Συντηρούν τις ζημιές τους με ένα μόνο -λογικό- στόχο: Να μην εγγράψουν τις ζημιές αυτές (τα δάνεια που έδωσαν) στα δικά τους οικονομικά στοιχεία. Η αξιολόγησή τους εξάλλου, τα stress test των δικών τους αντοχών είναι πολύ κοντά.

Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

Κι όμως. Οι αναγνώστες χαίρονται που κλείνουν εφημερίδες...

Ας βγει η κρίση των ΜΜΕ στην κοινωνία

Της Μ. Παπαχριστούδη
(αναδημοσίευση από το Δρόμο της Αριστεράς, 27 Νοεμβρίου)

Αναμενόμενο εδώ και αρκετούς μήνες, η φούσκα στα ΜΜΕ άρχισε να σκάει. Ο κρότος και τα σκάγια πέφτουν κατ΄αρχήν επάνω στους εργαζόμενους. Η επίθεση είναι σαρωτική., σκληρή, μαφιόζικη, ωμή.
Δυστυχώς παραμένει άγνωστη στη μεγάλη μερίδα της κοινωνίας, στο κοινό και τους αναγνώστες. Όπως ακριβώς συμβαίνει και σε άλλους κλάδους εργαζομένων. Απλά η κοινωνία δεν ξέρει ή μαθαίνει ελάχιστα. Για τον ωμό εκβιασμό που γίνεται στο συγκρότημα του Φαλήρου όπου με ένα παράνομο χαρτί ιδιωτικού συμφωνητικού καλούνται όλοι να υπογράψουν 10% μείωση των μισθών τους. Όπως στον ΔΟΛ όπου το μόνο που έγινε γνωστό είναι πως η επιχείρηση επιλέγει την μετάβαση της στην ηλεκτρονική εποχή και για αυτό κλείνει το ημερήσιο φύλλο του «Βήματος». Όπως στο συγκρότημα Μπόμπολα όπου συνεχίζονται αθόρυβα οι απολύσεις και περικοπές. Όπως σε όλα σχεδόν τα ΜΜΕ τα οποία ήδη έχουν απολέσει την αξιοπιστία τους έναντι του κοινού τους. Ελάχιστα εκπλήσσουν πλέον σχόλια και ατάκες αναγνωστών-κυρίως στο Διαδίκτυο- με τα οποία εκφράζουν τη ...χαρά τους γιατί επιτέλους κλείνει η φυλλάδα του «Βήματος» ή της «Απογευματινής» ή του «Ελεύθερου Τύπου» πριν ενάμιση χρόνο. Θεωρούν πως έτσι χτυπιούνται οι διαπλεκόμενοι εκδότες. Δεν βλέπουν όμως ότι οι μιντιάρχες συνεχίζουν και κάνουν άριστα τη δουλειά τους, απλά με διαφορετικά μέσα...

Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010

Ένα διαρκές πραξικόπημα των ΜΜΕ

(αναδημοσίευση από το Δρόμο της Αριστεράς, 6 Νοεμβρίου)

Στις βραζιλιάνικες εκλογές στις 31/10, η Ντίλμα Ρουσέφ του Εργατικού Κόμματος υπερκέρασε κατά πολύ τον δεξιό αντίπαλό της Ζοζέ Σέρα (56 έναντι 44%), όπως ήταν αναμενόμενο. Η νίκη της δεν ήταν εύκολη, γιατί είχε απέναντί της μια μερίδα εξαιρετικά εχθρικών ΜΜΕ.
Οι εκλογές στη Βραζιλία αποτελούν, σχεδόν, μια περιπτωσιολογική μελέτη για το πώς μπορούν τα ΜΜΕ, στα χέρια των ελαχίστων (στη Βραζιλία, όπως έχει δηλώσει ο πρώην πρόεδρος Λούλα, ανήκουν σε 9-10 οικογένειες), να παρεμβαίνουν στα θέματα μιας εκλογικής μάχης, να αποσιωπούν τα σημαντικά και να φέρνουν σε πρώτο πλάνο δευτερεύοντα ζητήματα.

Αποπολιτικοποίηση

Ο δεύτερος γύρος των εκλογών επικεντρώθηκε σε ζητήματα όπως η άμβλωση, η θρησκεία και τα σκάνδαλα που έθεσαν σκόπιμα τα κατεστημένα ΜΜΕ. Βεβαίως, αυτά τα θέματα κυριάρχησαν στη συζήτηση και λόγω εκλογικών σκοπιμοτήτων, αφού και οι δύο υποψήφιοι προσπάθησαν να προσελκύσουν τους ευαγγελικούς ψηφοφόρους που είχαν υποστηρίξει στον πρώτο γύρο την «πράσινη» Μαρίνα Σίλβα (20%). Πολλοί πιστεύουν πως η Ρουσέφ σύρθηκε στη συζήτηση περί αμβλώσεων, θρησκείας κ.λπ. και «έβαλε νερό στο κρασί της» λόγω της πίεσης που ασκεί η Καθολική Εκκλησία. Και τα ΜΜΕ χρησιμοποίησαν το θέμα των αμβλώσεων για να ρίξουν τα ποσοστά της Ρουσέφ στις δημοσκοπήσεις, αφού το 70% του πληθυσμού είναι κατά της άμβλωσης.

Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου 2010

Τα κρατικοδίαιτα ΜΜΕ χειραγωγούν

media: Ιδεολογική χειραγώγηση από τα κρατικοδίαιτα ΜΜΕ

από: http://www.e-dromos.gr/index.php

Της Ματίνας Παπαχριστούδη

Ένα Μνημόνιο κομμένο και ραμμένο στα δικά τους μέτρα θέλουν και επιδιώκουν τα ΜΜΕ. Ήδη ξεκίνησε μαζικά η προώθηση της «ανάγκης» δραστικών περικοπών και μαζικών απολύσεων στις εταιρίες του δημοσίου. Κοινός παρανομαστής στην ιδεολογική εκστρατεία των φερέφωνων του ΔΝΤ και της κυβέρνησης Παπανδρέου είναι οι ζημιές και τα χρέη των ΔΕΚΟ του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Την ίδια ώρα ο Γιώργος Παπανδρέου χωρίς ίχνος ντροπής ισχυρίζεται πως απαιτείται η σύγκρουση με τα συμφέροντα των Μedia.
Ποια Μedia εννοεί ακριβώς; Αυτά που είναι χρεωμένα στις τράπεζες; Αυτά που συνεχίζουν να λειτουργούν σχεδόν υπό κρατική κηδεμονία, περιμένοντας την κρατική διαφήμιση, την απευθείας χρηματοδότηση εκατομμυρίων ευρώ για τη διακίνηση των εφημερίδων των εκδοτών ανά την Ελλάδα; Αυτά που πήραν το πράσινο φως να απολύσουν μαζικά, ενώ την ίδια στιγμή αιτούνται οικονομικής ενίσχυσης από τα προγράμματα του υπουργείου Οικονομίας και λαμβάνουν εκατομμύρια ευρώ για υποτιθέμενες ψηφιακές επεκτάσεις;

Τα ΜΜΕ, έντυπα και ηλεκτρονικά, ανήκουν στις υπ’ αριθμόν ένα προβληματικές επιχειρήσεις. Είναι καταχρεωμένα, χαρακτηρίζονται από υπερδανεισμό, η λειτουργία τους μπορεί να συνεχιστεί μόνο με την ενίσχυση του κράτους.
Το αντεπιχείρημα φυσικά είναι ότι διαπραγματεύονται την ενημέρωση του λαού. Δεν πρόκειται, όμως, πια για «ενημέρωση», αλλά για τι χείριστη επιχείρηση προώθησης σκληρών μέτρων του νεοφιλελευθερισμού. Και προφανώς για την κυβέρνηση Παπανδρέου η εκστρατεία αυτή έχει το τίμημα της: Τον ολοένα και σφιχτότερο εναγκαλισμό με τις απαιτήσεις των «διαπλεκόμενων» -για να θυμηθούμε και την ορολογία επί διαπραγμάτευσης κυβέρνησης Ν.Δ. Η κυβέρνηση Παπανδρέου είναι φανερό πως είναι ήδη δέσμια των συμφερόντων των Μedia. Η οποιαδήποτε απόπειρα να εμφανιστεί κάποιο χαλινάρι, κυρίως οικονομικής φύσεως, κατέληξε στον κάδο απορριμμάτων έγκυρων αρθρογράφων και δημοσιολόγων - δημοσιογράφων.
Οι τηλεοπτικοί σταθμοί, παρά τις διακηρύξεις Παπανδρέου από το Βήμα της Βουλής ότι επιστρέφει το 2% για τις συχνότητες, δεν πληρώνουν ακόμη ούτε μισό ευρώ για την κατοχή τους, επειδή τα υπουργεία Οικονομικών και Εσωτερικών φρόντισαν γι αυτό, μη εκδίδοντας την αναγκαία υπουργική πράξη. Η διάταξη του νόμου για «εισφορά» 20% επί των τηλεοπτικών διαφημίσεων πετάχτηκε στα σκουπίδια μόλις οι εκδότες έδειξαν για λίγο τα δόντια τους. Η διάταξη για ασφάλιση των εργαζομένων στα site αποσύρθηκε από έντρομους υπουργούς στις απειλές που εκτόξευσαν καταχρεωμένες εταιρίες του Διαδικτύου. Εφημερίδες της περιφέρειας δεν πληρώνουν, απολύουν εργαζόμενους, αλλά την ίδια στιγμή συνομιλούν ως «συνέταιροι» της πολιτικής πραγματικότητας με τους βουλευτές των δυο πολιτικών κομμάτων, απαιτώντας οικονομική ασυλία και απευθείας κρατική ενίσχυση.
Η κυβέρνηση δεν τολμά να εφαρμόσει την τόσο… αγαπητή της ευρωπαϊκή νομοθεσία για την κατάργηση δημοσίευσης των ισολογισμών στα έντυπα, επειδή έτσι θα δημιουργήσει προβλήματα στους εκλεκτούς φίλους της στον Τύπο. Έστω και αν αυτοί είναι που «απειλούν» ή «εκβιάζουν» τους πολιτικούς. Και ενώ είναι εξαιρετικά υπάκουη σε όποια απαίτηση των media, κάνει τα στραβά μάτια στην εφαρμογή και των πιο απλών κανόνων εξορθολογισμού στη λειτουργία των Μέσων.
Το τελευταίο διάστημα τα ίδια τα Μέσα που ξιφουλκούν υπέρ των απολύσεων στις ΔΕΚΟ και της μείωσης του κρατικού τομέα, κραυγάζουν άναρθρα για τις αδικίες του φορολογικού συστήματος, όταν τολμά να βάλει φόρο στις υπηρεσίες του ιδιωτικού κεφαλαίου ή στις δραστηριότητες των δικών τους εταιριών.
Είναι απλό: Ο σφικτός αυτός εναγκαλισμός παράγει τα φαινόμενα διαπλοκής. Και μόλις η κυβέρνηση Παπανδρέου επιχειρεί(;) να τιθασεύσει κάποιες φωνές στον Τύπο ή τα ηλεκτρονικά Μέσα, έχει η διαπλοκή τον τρόπο της. Τα συνεργεία των εφοριακών, τις κρυφές λίστες οικονομικών ενισχύσεων εκδοτών, τα ευρωπαϊκά προγράμματα και πάει λέγοντας. Το σύστημα δουλεύει άψογα και δεν απειλείται μέχρι στιγμής από κάποιον άγνωστο παράγοντα.

(αναδημοσίευση από το Δρόμος της Αριστεράς, 28 Αυγούστου 2010)

Τρίτη 24 Αυγούστου 2010

Μη χρήσιμοι πλέον οι δημοσιογράφοι....

Μαριονέτες συμφερόντων σε αναζήτηση ρόλου

http://www.e-dromos.gr/index.php?option=com

Της Ματίνας Παπαχριστούδη.

Η αξιοπιστία και εγκυρότητα των Ελλήνων δημοσιογράφων είναι πια αδύνατον να κερδηθεί, γιατί εξαρχής παραδόθηκε στην οικονομική εξουσία. Και ο πλέον αδαής πολίτης στη λειτουργία και το σύστημα δεσμεύσεων των δημοσιογράφων στον Τύπο ή τα ηλεκτρονικά Μέσα, κατανοεί πως πίσω από τις καλά βαλμένες φράσεις κρύβεται κάποιο αθέατο συμφέρον, συνήθως πολιτικό. Είναι πιο εύκολα αναγνωρίσιμο γιατί είναι το κραυγαλέο.
Διαβάζοντας το πρώτο βιβλίο της τριλογίας του Στιγκ Λάρσον «Millenium» μένεις έκπληκτος από τη σφοδρή κριτική που δέχεται η ευρωπαϊκή σχολή ανεξάρτητης δημοσιογραφίας μετά την επικυριαρχία του χρηματιστηριακού κεφαλαίου. Παρατίθενται κάποιες απλές, δεσμευτικές αρχές για τους συντάκτες των ΜΜΕ που, σύμφωνα με τον δημοσιογράφο Λάρσον, καταπατούν οι οικονομικοί συντάκτες, οι οποίοι πολύ εύκολα μετατράπηκαν σε λακέδες των «προδοτών της χώρας τους» και της «πραγματικής οικονομίας». Η απάντηση του ήρωα, επίσης δημοσιογράφου, στην ερώτηση συναδέλφου του αν καταρρεύσει η οικονομία της Σουηδίας επειδή το χρηματιστήριο πέφτει σαν πέτρα είναι μια λέξη. «Ανοησίες». Αυτά βεβαίως συμβαίνουν στη Σουηδία όπου η τήρηση των κανόνων ανεξάρτητης δημοσιογραφίας θεωρείται φυσικό να ελέγχεται.

Στη χώρα μας το μοντέλο της «ανεξάρτητης δημοσιογραφίας» δημιουργήθηκε, ήδη από τη δεκαετία του ’80, συνυφασμένο με την επέκταση των οικονομικών συμφερόντων των εκδοτών σε άλλους κλάδους της οικονομίας και λειτούργησε από την αρχή με τους κανόνες της κρατικοδίαιτης εξάρτησης. Η ιδιωτική ραδιοφωνία και τηλεόραση, χωρίς καμία αντίσταση από τον Τύπο και τους ανθρώπους του, επέβαλλε, σε λίγα μόλις χρόνια, τους δικούς της κανόνες και όρια σε όλα τα ρεπορτάζ, από το πολιτικό μέχρι και το πολιτιστικό. Παράλληλα εξαφάνισε το κοινωνικό και ελεύθερο ρεπορτάζ. Το μοντέλο της απόλυτα εξαρτημένης ενημέρωσης από την κάθε κυβέρνηση στα ελεγχόμενα κρατικά μέσα, την ΕΡΤ και το ΑΠΕ, πέρασε σχεδόν αυτούσιο στα ιδιωτικά ηλεκτρονικά ΜΜΕ.
Πολύ σύντομα όσοι δημοσιογράφοι ακολουθούσαν κάποιες αρχές ανεξαρτησίας, επιμένοντας στο ρόλο του ελέγχου της όποιας εξουσίας, πέρασαν στο περιθώριο. Χωρίς καν να δοθεί η οποιαδήποτε μάχη, έγιναν οι «περίεργοι». Κυρίως οι αποτυχημένοι στο κυρίαρχο, λαμπερό τότε, σύστημα των media. Η περίοδος του «εκσυγχρονισμού» πέρασε σαν λαίλαπα και έκαψε οποιαδήποτε διαφορετική φωνή είχε πρόσβαση σε πρώτο πλάνο στα ΜΜΕ. Οι δημοσιογράφοι έγιναν πλούσιοι, πολλοί έγιναν εκδότες-υπάλληλοι του οικονομικού συστήματος, πανίσχυροι κάτω από μανδύες προστασίας του κράτους και των οικονομικών συμφερόντων, όχι μόνο των αφεντικών τους αλλά και των φίλων τους, ερωμένων, διαφημιστών, γνωστών και παρατρεχάμενων. Η εγκατάλειψη της βασικής αρχής ότι ρόλος του δημοσιογράφου είναι να ελέγχει, οδήγησε στην επικυριαρχία του σημερινού μοντέλου της απόλυτης διαφθοράς. Δημοσιογράφοι μαριονέτες, αχθοφόροι της ενημέρωσης, που επιβάλλει το πολιτικό και οικονομικό σύστημα.
Το χειρότερο, δεν υπάρχει ή μάλλον δεν διοχετεύεται και δεν υποστηρίζεται η οποιαδήποτε απόπειρα άρθρωσης διαφορετικού λόγου και δράσης, η οποία ακόμη ζει στη βουβή πλευρά των ΜΜΕ. Κάπως έτσι εξαφανίστηκε και η όποια δύναμη ή δυναμική κατείχε το επάγγελμα. Οι δημοσιογράφοι δεν διαμορφώνουν πλέον την κοινή γνώμη, γι’ αυτό υπάρχουν άλλα κέντρα που το κάνουν καλύτερα. Στην καλύτερη περίπτωση υποδύονται ρόλους στην τηλεόραση, συνήθως σε επιθεωρήσεις πληροφόρησης για να τρομοκρατούν ή να πανικοβάλλουν το κοινό τους. Δεν προπαγανδίζουν προσφέροντας τις γνώσεις ή το γραπτό τους. Στην καλύτερη περίπτωση εκθέτουν τα επιχειρήματα όσων με πίστη υπηρετούν. Με λίγα λόγια, είναι πλέον αχρείαστοι, άχρηστοι ακόμη και στα αφεντικά τους. Για ένα κομμάτι ψωμί πια θα περιφέρουν τη γραφίδα ή την εμφάνισή τους σε όσα media αντέξουν στην κρίση.

(αναδημοσίευση από το Δρόμος της Αριστεράς, 20 Αυγούστου 2010)

Κυριακή 15 Αυγούστου 2010

Αποκωδικοποίηση στην τηλεοπτική χειραγώγηση

Της Ματίνας Παπαχριστούδη
(αναδημοσίευση από το Δρόμο της Αριστεράς, 13 Αυγούστου)

Τα ΜΜΕ, ειδικά η τηλεόραση, έχουν τη «γραμματική» τους. Κανόνες και πλαίσια μέσω των οποίων κατευθύνουν τη διέλευση του βασικού στόχου τους τη χειραγώγηση της κοινωνίας. Η αποκωδικοποίηση της τηλεοπτικής γλώσσας δεν είναι εύκολη υπόθεση ωστόσο έγινε πια αναγνωρίσιμη. Ακόμη και οι παντελώς απαίδευτοι στο ασυνείδητο μήνυμα που εκπέμπεται στις τηλεοπτικές ειδήσεις, με όσα θεατρινίστικα τσαλίμια και είναι φτιασιδωμένο από τους γκουρού της τηλε-προπαγάνδας, νιώθουν ενοχλημένοι από όσα ακούνε.
Η ανάληψη της ευθύνης για την εγκαθίδρυση του νέου οικονομικού και πολιτικού καθεστώτος με τη σφραγίδα του Δ.Ν.Τ από τα ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια, ο τρόπος που αυτό επιβάλλεται τους τελευταίους μήνες, γεννούν τις πρώτες απόπειρες αποκρυπτογράφησης τηλεοπτικών τακτικών. Αλλά και την προσπάθεια να αρθρωθεί μια τακτική αντίστασης, άμυνας έστω στην επικυριαρχία της τηλεοπτικής προπαγάνδας. Μόλις πρόσφατα στην ιστοσελίδα του indymedia δημοσιεύθηκε ένα κείμενο, προερχόμενο όπως φαίνεται από τον κλάδο των φαρμακοποιών που αναμένουν να γίνουν στόχος το προσεχές διάστημα, το οποίο αποτελεί απόπειρα αποκωδικοποίησης της τακτικής συκοφάντησης κλάδων και κινητοποιήσεων. Ως κύρια χαρακτηριστικά της προπαγάνδας αναφέρονται: 1. Η δαιμονοποίηση του "κλάδου". 2. Η κατασκευή για "Πλεονεκτήματα" του να σκοτώσουμε τον "κλάδο" 3. Η ποινικοποίηση των κινητοποιήσεων 4.ΦΗ φίμωση και απώλεια εντυπώσεων.
Τα τέσσερα παραπάνω στάδια περιγράφουν σχεδόν με ακρίβεια το περιβάλλον στο οποίο ασκείται ο τηλεοπτικός προπαγανδιστικός λόγος. Στην αρχή στοχοποείται ο κλάδος που αντιδρά ή προτίθεται να αντιδράσει εξαιτίας των ιδιαίτερα σκληρών μέτρων. Οι δημόσιοι υπάλληλοι για παράδειγμα είναι οι φταίχτες για το δημόσιο χρέος, οι λιμενεργάτες για τα χάλια των λιμανιών ή για την απώλεια τουριστών. Στη συνέχεια προβάλλονται, δήθεν αθώα υπό μορφή ερωτημάτων συνήθως, πλεονεκτήματα που θα προκύψουν από κάθε είδους «απελευθέρωση», όπως η μείωση των τιμών, η μεγιστοποίηση παρεχόμενων υπηρεσιών και της ποιότητας τους κ.λ.π. Η αντιμετώπιση των κινητοποιήσεων είναι μια ξεχωριστή κατηγορία για την παρουσίαση των οποίων χρησιμοποιείται το «βαρύ οπλοστάσιο» της χειραγώγησης. Η πρόκληση συναισθημάτων με το βομβαρδισμό εικόνων και λόγων αγανάκτησης από μια απροσδιορίστου χαρακτήρα, μάζα. Θυμηθείτε μόνο πως έδειχναν να ουρλιάζουν «ταλαιπωρημένοι» επιβάτες πλοίων. Η τελευταία πράξη παίζεται στον αέρα με τους εκπροσώπους των συνδικαλιστικών οργανώσεων ή σωματείων. Η αντιμετώπιση τους είναι αριστοτεχνικά σχεδιασμένη και σκηνοθετημένη ώστε να χάσουν τις εντυπώσεις. Ο Νόρμαν Σπίνραντ στο βιβλίο του «Ο Τζάκ Μπάρον και η αιωνιότητα» αποτυπώνει το εφιαλτικό αποτέλεσμα στη σκηνοθεσία των τηλεοπτικών προσκεκλημένων. Όποιος πρέπει να καεί τον αέρα, καίγεται σε μια έκρηξη υπερπαραγωγής δημοκρατικού διαλόγου...
Το ενδιαφέρον του κειμένου είναι μεγαλύτερο εξαιτίας της προσπάθειας εισαγωγής μιας μορφής αντίστασης στην αναγνωρίσιμη τακτική των τηλεοπτικών δελτίων. Προβάλλεται η ανάγκη προβολής και σύνδεσης των επιμέρους κλαδικών αιτημάτων με τα προβλήματα στην κοινωνία και την οικονομία. Δεν μπορείς να μιλήσεις για το ποσοστό κέρδους των φαρμακείων αν δεν πεις παράλληλα για το ρόλο των εταιρειών στα νοσοκομεία, τις σχέσεις κράτους και φαρμακευτικών, κ.λ.π. Επίσης η ιδιαίτερη προσοχή στην εκπροσώπηση του τηλε-διαλόγου. Η «συμβουλή» ποτέ κανείς από τους συνδικαλιστές στο τηλεοπτικό παράθυρο μόνος του χωρίς άλλον συνάδελφο, δείχνει πως διαβάστηκε με επιτυχία ένα από τα πιο ευφυή «κόλπα» των τηλε-σόου ενημέρωσης. Υποδύονται ρόλους οι τηλε-σχολιαστές με συγκεκριμένο ρεπερτόριο; Θα πρέπει να αντιμετωπιστούν με τα ίδια όπλα. Με καλεσμένους που θα μοιράσουν τους ρόλους της δικής τους αλήθειας και προπαγάνδας με ίσους όρους. Σε διαφορετική περίπτωση, προτείνει ο γράφων, καλύτερα να σταλεί δελτίο Τύπου.