Μετανάστες: Στη σκοτεινή ζώνη των ΜΜΕ

Του Στέλιου Ελληνιάδη
*αναδημοσίευση από το Δρόμο της Αριστεράς, 31 Ιουλίου


(Μέρος της ομιλίας του Στέλιου Ελληνιάδη σε δημοσιογράφους της Κρήτης, στο πλαίσιο διημερίδας ευαισθητοποίησης με θέμα «ΜΜΕ και μετανάστες» που οργανώθηκε από την Αναπτυξιακή Ηρακλείου, 22 και 23 Ιουλίου, και επαναλήφθηκε με προσαρμογές σε εκδήλωση για την εγκληματικότητα στο Δήμο Επισκοπής.)

Η ξαφνική έλευση ενός πολύ μεγάλου αριθμού ξένων σε μια χώρα απροετοίμαστη και άπειρη, ήταν σίγουρα ένα πολιτισμικό σοκ. Οι επιπτώσεις τής κοσμοσυρροής απρόβλεπτες και δύσκολα διαχειρίσιμες, όταν μάλιστα, το κράτος ολιγωρεί και αποφεύγει, εγκληματικά, να αντιμετωπίσει το ζήτημα έγκαιρα και σωστά, προτού αυτό εξελιχθεί σε μείζον πρόβλημα και μάλιστα ανεπίλυτο.
Το κράτος, οι κυβερνήσεις για την ακρίβεια, εξυπηρέτησαν καταστάσεις χωρίς να νοιαστούν καθόλου για τις μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες συνέπειες και παρενέργειες της μαζικής προσέλευσης και εγκατάστασης ενός εκατομμυρίου ανθρώπων φτωχών, εξαθλιωμένων και πεινασμένων που ούτε να συνεννοηθούν μπορούσαν με τους ντόπιους, ούτε ήξεραν πώς να φερθούν και να προσαρμοστούν αρμονικά σε μια διαφορετική και άγνωστη, γι’ αυτούς, κοινωνία. Το κράτος βολεύτηκε με τα άφθονα εργατικά χέρια, για να υλοποιήσει τα αμαρτωλά Ολυμπιακά Έργα. Βολεύτηκαν και οι εργολάβοι με το φτηνό και αναλώσιμο προσωπικό. Βολεύτηκαν και οι υπουργοί στις ντάτσες τους. Βολεύτηκαν και οι νεόπλουτοι που έχτιζαν στη Μύκονο πολυτελείς κατοικίες με πέτρα, χρησιμοποιώντας Αλβανούς και Βορειοηπειρώτες πετράδες, ένα επάγγελμα που είχε από καιρό εκλείψει στην Ελλάδα. Αλλά κανείς δεν νοιαζόταν να δει τι συμβαίνει τριγύρω και παρακάτω.
Όλες αυτές οι ολιγωρίες, οι παραλείψεις και τα λάθη θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν, αν τα ΜΜΕ ανταποκρίνονταν στη νοητή, αλλά όχι καθιερωμένη, αποστολή τους. Δεν το έκαναν. Γιατί τα ΜΜΕ και κυρίως η τηλεόραση δεν λειτούργησαν με κοινωνικά και πολιτιστικά κριτήρια. Λειτούργησαν και λειτουργούν υπέρ των διαπλεκομένων. Δημαγωγικά, ευκαιριακά και λαϊκίστικα. Πόνταραν όχι στην πλευρά της αγάπης που κάθε άνθρωπος έχει μέσα του, αλλά στην πλευρά του μίσους. Πόνταραν στο χειρότερο που είναι πιο εύκολο, κι όταν το ανοίξεις, διαδίδεται σαν πανούκλα, αποτελεσματικά, καταστροφικά.
Η τηλεόραση, πιο συστηματικά στα μικρά ακροδεξιά κανάλια, πιο ακατάστατα στα μεγάλα, υιοθέτησε, σε γενικές γραμμές, το μοντέλο «καλός Έλληνας» που είναι κολακευτικό και «κακός ξένος» που κάνει αμέσως αίσθηση και καταναλώνεται αβασάνιστα.
Για την τηλεόραση, οι ξένοι παραμένουν ξένοι ακόμα κι αν τα παιδιά τους μιλάνε μόνο ελληνικά και οι γονείς τους μένουν είκοσι χρόνια στην Κυψέλη ή την Πολίχνη. Πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι -μονίμως ή προσωρινώς- διαμένοντες είναι σαν να μην υπάρχουν για τα ΜΜΕ. Οι ειδήσεις, οι πολιτιστικές εκπομπές, τα σίριαλ, οι συναυλίες, οι γιορτές, τα τοκ σόου δεν τους αφορούν ούτε τους συμπεριλαμβάνουν. Μόνο η Ανίτα Πάνια τους συμπεριλαμβάνει στον κουρελέ κόσμο της. Δεν καλούνται ποτέ σε στρογγυλά τραπέζια, ούτε σε πρωινές εκπομπές. Πρέπει να σκοτωθεί κάποιος, όπως στην περίπτωση του νεαρού Αφγανού που διαμελίστηκε από τη βόμβα στον σκουπιδοτενεκέ, για να βγάλουν τη μάνα και τον πατέρα να κλαίνε στα κανάλια.
Οι θετικές δράσεις των μεταναστών είναι παντελώς απούσες. Η συμβολή τους στην ανοικοδόμηση της χώρας - είτε πρόκειται για δρόμους και στάδια είτε πρόκειται για εξοχικές κατοικίες και εκκλησίες υποτιμάται. Η συμμετοχή τους στην παραγωγή, επίσης, είναι άφαντη. Μπορεί οι Πακιστανοί και οι Αιγύπτιοι να μαζεύουν μεγάλο μέρος της αγροτικής παραγωγής, να επανδρώνουν τα αλιευτικά σκάφη και τα εμπορικά και επιβατηγά πλοία, αλλά να παραμένουν αόρατοι. Μπορεί οι γυναίκες από τις Φιλιππίνες, τη Γεωργία και την Ουκρανία, να προσέχουν τα μικρά παιδιά, να τα ταΐζουν και να τα κοιμίζουν ή να φροντίζουν τους ανάπηρους και τους ηλικιωμένους γονείς μας, αλλά κι αυτή η συμβολή τους στην ευζωία μας να μην εμφανίζεται ποτέ από τα ΜΜΕ.

Stress tests στη διαπλοκή τραπεζών - media

(αναδημοσίευση από το "Δρόμο της Αριστεράς", 24 Ιουλίου

Τα τέστ αντοχής των ελληνικών media έχουν δημιουργήσει πανικό στο εσωτερικό των τηλεοπτικών σταθμών. Δημόσια μπορούν και συνεχίζουν να το παίζουν σκληροί και μάγκες. Έναντι των εργαζομένων τους, ακόμη χειρότερα.
Ζητάνε με αυθάδεια από την κυβέρνηση να αλλάξει το θεσμικό εργασιακό πλαίσιο, ώστε να τους αλυσοδέσουν σε μελλοντικές γαλέρες ψηφιακών Μέσων, στις οποίες ονειρεύονται ότι θα παραμείνουν καπετάνιοι. Εφημερίδες, κανάλια, sites και blogs σε ομίλους απόλυτα ελεγχόμενους και με σκληρή ιεραρχία. Έναντι του κοινού τους επέλεξαν την αθλιότητα, φθηνό «άρτο» κακοστημένων σόου με το μάτι του «μεγάλου αδελφού» στο επίκεντρο.

Αυτά στο προσκήνιο. Γιατί στο παρασκήνιο ανέμεναν με πρόδηλη αγωνία τα αποτελέσματα των stress tests χθες το βράδυ. Το μέλλον τους συνδέεται άμεσα με την τύχη των ελληνικών τραπεζών. Το ποσό του 1,2 δισ. ευρώ που καταγράφεται επίσημα στους κωδικούς των «υποχρεώσεων» των τηλεοπτικών σταθμών και τα τουλάχιστον 700 εκατομμύρια σε αυτούς των εφημερίδων, δίνουν μια άλλη διάσταση στα όσα εκπέμπονται και προπαγανδίζονται στην εποχή του ΔΝΤ.
Την περασμένη εβδομάδα πολλοί εστίασαν την κριτική τους στη στάση του συνόλου των media έναντι της πρότασης Σάλλα για την εξαγορά των δυο δημόσιων τραπεζών, στις αριστοτεχνικές δημόσιες σχέσεις που έχει αναπτύξει η Τράπεζα Πειραιώς με τους δημοσιογράφους. Τα ταξιδάκια, τα ακριβά φαγητά σε εστιατόρια και τα δωράκια πάσης φύσεως, ωστόσο, δεν είναι επαρκής λόγος που θα φωτίσει την κραυγαλέα υποστήριξη όλου του μιντιακού συστήματος στην πρότασή του. Η Τράπεζα Πειραιώς διαθέτει στο «χαρτοφυλάκιο της» τα περισσότερα δάνεια προς Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Με μια πρόχειρη άσκηση μνήμης μόνο τους τελευταίους μήνες, καταγράφεται δάνειο 25 εκατ. ευρώ στην Ελευθεροτυπία, 7 εκατ. στο «Πρώτο Θέμα», συζητήσεις για 50 εκατ. στον ΔΟΛ. Αν ψάξει κάποιος στα στοιχεία των εισηγμένων στο χρηματιστήριο θα βρει πληθώρα Μέσων τα οποία η Τράπεζα Πειραιώς «αιμοδοτεί» τα τελευταία χρόνια. Σύμφωνα δε με πληροφορίες που μπορούν να δώσουν πολιτικοί συντάκτες, η τροφοδότηση εφημερίδων και καναλιών γίνεται με την παρότρυνση της κυβέρνησης Γιώργου Παπανδρέου. Και είναι ενήμερο το Μαξίμου δηλαδή, και προτρέπει την Πειραιώς να σώσει τα media. Η τρόικα στις σχέσεις κράτους (κυβέρνησης), οικονομίας (τραπεζών) και media (κανάλια, εφημερίδες) λειτουργεί άψογα στη διαπλοκή της για να παράγει την ολοκληρωτική σχεδόν χειραγώγηση της κοινωνίας.
Εννοείται πως τα παραπάνω δάνεια δίνονται με την υπογραφή σκληρών μνημονίων αναδιάρθρωσης των Μέσων. Πολλές φορές, μάλιστα, σε δημόσιες ανακοινώσεις η λέξη «αναδιάρθρωση» τονίζεται ως μοναδική λύση επιβίωσης, άσχετα αν περιορίζεται μόνο σε περικοπές μισθών και απολύσεις προσωπικού. Τα περίφημα αυτά business plan που υπογράφουν οι εκδότες και ιδιοκτήτες με τις τράπεζες χρησιμοποιούνται κατά το δοκούν και κανείς δεν ελέγχει τα golden στελέχη των media για τις επιλογές τους. Προς το παρόν. Η αντοχή των ελληνικών τραπεζών θα είναι προάγγελος εξελίξεων και στα ελληνικά Μέσα; Το ερώτημα μπορεί να κρύβει και εφιάλτες για τα ελληνικά media που έχουν συνδέσει την ύπαρξη και λειτουργία τους με τη βιωσιμότητα του τραπεζικού συστήματος στη χώρα. Είναι πάντως εξοργιστική η διαπίστωση πως μετά το ξέσπασμα των αντιδράσεων σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο και την εμφάνιση της αντίπαλης επιχειρηματικής άποψης, προερχόμενης από τον έτερο μεγαλοτραπεζίτη της χώρας, το ζήτημα της εξαγοράς Σάλλα εξαφανίστηκε από τη δημοσιότητα. Για να πάρει τη θέση του το σενάριο της δημιουργίας μιας υπερκρατικής τράπεζας.
Ματίνα Παπαχριστούδη

Μια φωτογραφία, χίλιες λέξεις( για την κατάσταση μας)

Από την εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς, 24 Ιουλίου.
Φοβερό πρωτοσέλιδο. Κρίμα που δεν κρεμιέται η εφημερίδα στα περίπτερα....

ΜΜΕ και κρίση, ποιά είναι η ανάγκη σήμερα;

ΜΜΕ και κρίση: η κότα και τ’ αβγό

του Δημήτρη Τρίμη (Από το Δρόμο της Αριστεράς, 17/7/2010)

Όσο λιγότερο οργανωμένη δημοκρατικά είναι μια κοινωνία, τόσο ενισχύεται η επιρροή των πάσης φύσεως προπαγανδιστικών μηχανισμών -και συνεπώς οι ελέγχοντες τους μηχανισμούς προπαγάνδας είναι αυτοί που καθορίζουν σχεδόν αποκλειστικά την πολιτική ατζέντα και που ουσιαστικά διευθύνουν την κοινωνία. Οι ισχυρότεροι από τους μηχανισμούς ιδεολογικής επιρροής και πολιτικής προπαγάνδας, είναι τα ηλεκτρονικά Μέσα Ενημέρωσης και κυρίως η τηλεόραση. Η ιδιωτικοποίησή τους -στην πραγματικότητα η δωρεάν εκχώρησή τους σε κατεστημένα πολιτικο-οικονομικά “τζάκια”, με τη σύμφωνη γνώμη και της επίσημης αριστεράς- το 1989, νομίζω ότι σημάδεψε από τότε τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις. Συνέβαλε στο “οικονομικό θαύμα” με τα ευρωπαϊκά προγράμματα και τις αλματώδεις αυξήσεις του ΑΕΠ, υποστήριξε τις αλλεπάλληλες “απελευθερώσεις” των αγορών και τους “εκσυγχρονισμούς” στο τραπεζοκεντρικό οικονομικό σύστημα, συσκότισε την βαρβαρότητα κατά των μεταναστών, έδωσε το σύνθημα για το “λαϊκό καπιταλισμό” και τη χρηματιστηριακή “άνοιξη”, για το εκτεταμένο real estate και τον τουρισμό, για τα δανεικά και τα λοιπά κερδοφόρα χρηματοπιστωτικά προϊόντα (που σήμερα παγιδεύουν εκατοντάδες χιλιάδες πολιτών) και συγκρότησε τελικά ένα νέο “πολιτισμό”: το νέο καταναλωτικό, ατομικιστικό μοντέλο ζωής.
Η εργασία, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια (ανεξάρτητα από φυλή και θρησκεία), το κοινωνικό κράτος, όπως και η δικαιοσύνη, τα τελευταία χρόνια απαξιώθηκαν συστηματικά. Οι πολιτικές οργανώσεις της αριστεράς, οι κοινωνικές, οι επιστημονικές ενώσεις, τα συνδικάτα, οι συλλογικές προσπάθειες της τοπικής αυτοδιοίκησης, τα δημόσια πανεπιστήμια και τα σχολεία δεν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν τη λεηλασία του δημόσιου πλούτου και τη διάλυση του κοινωνικού ιστού, αρνούμενες να αντιληφθούν ότι από τα μέσα του ’90 η χώρα μεταλάχθηκε σε ένα βαλκανικό υβρίδιο “κοινωνίας 2/3″. Πολλοί εκπρόσωποι της αριστεράς, της λεγόμενης κοινωνίας των πολιτών και των συνδικάτων σύρθηκαν στις πεπονόφλουδες που κάθε φορά τους έβαζε ο κυρίαρχος λόγος μέσω της “τηλε-δημοκρατίας” και προσχώρησαν, εσκεμμένα πολλές φορές, στο παιχνίδι του θεάματος και των εντυπώσεων …για να “επιβιώσουν”. Οι δημοκρατικές διαδικασίες, το συλλογικό όραμα, το κοινωνικό συμφέρον και ο προγραμματικός λόγος μαράζωσαν, σε πάμπολες περιπτώσεις με το αζημίωτο. Πελατειακές σχέσεις και άφθονο χρήμα εξαγόραζαν και εξαγοράζουν ελαστικές συνειδήσεις, αλλά και συντεχνίες, κλάδους, κοινότητες, πολιτιστικά και ιδεολογικά ρεύματα ολόκληρα.
Στο κενό που άφηνε ο, ουσιαστικά ανύπαρκτος, δημοκρατικός κοινωνικός έλεγχος, διαμορφώθηκε, πέρα από την εμπέδωση του νεοφιλελευθερισμού, και ένα ασύληπτης έκτασης “φαινόμενο” ανομίας, παραοικονομίας και εγκληματικότητας με αποτέλεσμα να θησαυρίζουν ιδιώτες, να διευρύνονται οι κάθε είδους ανισότητες και να “χρεοκοπούν” αργά αλλά σταθερά τα δημόσια οικονομικά, η δημόσια υγεία, η ασφάλιση, η παιδεία κ.ο.κ. Εστία της νέας “κοινωνικής συμμαχίας” του λούμπεν καπιταλισμού με ευρωπαϊκό παγκοσμιοποιημένο πρόσωπο (αλλά και “υπερπατριωτικό” εθνικιστικό προφίλ, κατά καιρούς) ήταν και παραμένουν τα ΜΜΕ. Γύρω τους στήθηκε ένα πάρτι συμμοριών με όλα τα χαρακτηριστικά της μαφίας, αλλά και άφθονο “ψυχαγωγικό θέαμα” για τον εφησυχασμό, την παραπλάνηση και την καταναλωτική καθοδήγηση των μαζών. Η κοινωνία του καναπέ ήταν γεγονός. Εκτοτε, ό,τι δεν “λέει” η τηλεόραση δεν υπάρχει και ό,τι σερβίρει, παρά τη γκρίνια και τις διαφωνίες των πελατών της, τελικά επικρατεί.
Νομίζω ότι σήμερα που η οικονομική κατάρρευση οδηγεί στη βαρβαρότητα, χωρίς αυταπάτες και ανέξοδους βερμπαλισμούς, πρέπει να δημιουργήσουμε -ίσως και από την αρχή- δημοκρατικές και δημιουργικές εστίες αντίστασης και αλληλεγγύης. Η ολομέτωπη σύγκρουση με τα ΜΜΕ, με το “κεντρικό” περιεχόμενό τους και τα καλοταϊσμένα golden boys & girls τους, αν και επιβεβλημένη, προφανώς δεν σημαίνει και πολλά πράγματα από μόνη της, πέρα από μια ακόμα βεντέτα στο έδαφος της κρίσης. Χρειάζονται εναλλακτικές, δίκαιες και παραγωγικές λύσεις για την κοινωνία, νέες μορφές οργάνωσης της ζωής μας με επικεφαλής νέους και ζωντανούς ανθρώπους που να …πολεμάνε και να τραγουδάνε.

Το σόου της ενσωματωμένης δημοσιογραφίας

Από τον Τόλη Βοσκόπουλο ως τον Τάσο Μαντέλη και τον Άκη Τσοχατζόπουλο είναι μια ανάσα τηλεοπτικός χρόνος. Στα μοναδικά εξαίσια σόου, που στήνονται το τελευταίο διάστημα στα τηλεοπτικά παράθυρα, σοκαρισμένοι ΤV αστέρες με περιουσίες και αμοιβές εκατομμυρίων ευρώ, αθέατοι ορισμένοι σε κρυφές λίστες διαφθοράς ή φοροδιαφυγής, ζητάνε να πέσουν τα κεφάλια όσων ονοματίστηκαν στην αρένα της πολιτικής διαφθοράς. Η ίδια η επιχειρηματική ή πολιτική διαφθορά, οι μηχανισμοί παραγωγής και αναπαραγωγής της από τη μήτρα του πολιτικού συστήματος δεν αγγίζονται στο ελάχιστο.
Αντιθέτως, συστηματικά και αριστοτεχνικά, υποκρύπτονται. Από το παρελθόν, αποκόπτονται με χειρουργικό τρόπο ορισμένα μόνο πρόσωπα, τα οποία και διαπομπεύονται στο ικρίωμα της αστικής κάθαρσης. Στόχος είναι να ικανοποιηθεί προς στιγμήν η οργή των πολιτών για το σύστημά τους.Παράγωγο της τακτικής αυτής, όμως, είναι η εξυπηρέτηση του κεντρικού στόχου.
Ο αποπροσανατολισμός, η σιωπή, η εξαπάτηση: Για τη χούντα του ΔΝΤ στην Ελλάδα και των μέτρων που είχαν προαποφασιστεί από την τρόικα και την ελληνική κυβέρνηση. Για την πειρατική, δολοφονική επίθεση του κράτους του Ισραήλ στο Στολίσκο της Ελευθερίας, στη Γάζα. Για τις οργισμένες αντιδράσεις του κόσμου, ακόμη και των μελών του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ, για το ασφαλιστικό. Για τις σαρωτικές αλλαγές που φέρνει το ασφαλιστικό στην εργασία, για την επιχείρηση ξεπουλήματος της χώρας.
Τα ίδια ακριβώς πρόσωπα, που πριν από ορισμένα χρόνια, στα ίδια παράθυρα των δελτίων τους, εξυμνούσαν το σύστημα Σημίτη και τον εκσυγχρονισμό, δεμένοι με πολλούς, φανερούς αλλά και κρυφούς, τρόπους με το σύστημα ΠΑΣΟΚ, σήμερα λοιδορούν και απαιτούν να ρεύσει αίμα. Όχι για την κάθαρση, όπως υποκριτικά και ψεύτικα φωνασκούν, αλλά μεμονωμένα, μόνο για όσους επιλέχθηκε να θυσιαστούν.
Τα ενσωματωμένα «παπαγαλάκια» της ελληνικής δημοσιογραφίας κάνουν αυτό που έμαθαν καλά σε όλη τη διαδρομή τους. Και αυτοί που ανήκουν στην ελίτ των ενσωματωμένων στο σύστημα πολιτικής και κοινωνικής χειραγώγησης και οι άλλοι, αυτοί που ανήκουν στη μεγάλη απαίδευτη μάζα των δημοσιογράφων-ρεπόρτερ, που αναμασά χωρίς καμία αντίσταση ή ερώτημα τα κυβερνητικά δελτία Τύπου, τις διαρροές, τις πληροφορίες. Προσωποποιούν την όποια είδηση ή γεγονός -στην περίπτωση αυτή τις μίζες και τη διαφθορά-, αποκόπτουν τα γεγονότα από το σύνολο και τις εξελίξεις παρελθόντος ή παρόντος, «γράφουν» το σενάριο της ενημέρωσης του κοινού πάνω στον επιλεχθέν προς θυσία πρωταγωνιστή, δραματοποιούν στο έπακρον ορισμένα στοιχεία, αποκρύπτουν λεπτομέρειες, μεγεθύνουν άλλες.
Στο μίξερ παραγωγής θεαματικού αποπροσανατολιστικού σόου όλα και όλοι χωράνε.
Ακόμη και η διαφορετική έως και αιρετική άποψη, η οποία αφήνεται να ακουστεί για λίγα μόνο δευτερόλεπτα στον αέρα.Θα λειτουργήσει όπως και το πιπέρι. Θα δώσει γεύση, αλλά δεν θα αλλάξει τη δομή του σόου.
Τα ίδια ακριβώς πρόσωπα, που -στα ίδια παράθυρα των δελτίων τους- εξυμνούσαν το σύστημα Σημίτη και τον εκσυγχρονισμό, σήμερα λοιδορούν και απαιτούν αίμα. Όχι για την κάθαρση, όπως υποκριτικά και ψεύτικα φωνασκούν, αλλά μεμονωμένα, μόνο για όσους επιλέχθηκε να θυσιαστούν…
(αναδημοσίευση από το Δρόμο της Αριστεράς, 5 Ιουνίου)

Οι πρώτες δηλώσεις για την φονική επίθεση

http://e-dromos.gr/
Αποκλειστική συνέντευξη του Αριστείδη Παπαδοκωστόπουλου, επιβαίνοντα στο «Ελεύθερη Μεσόγειος» και μέχρι σήμερα αιχμαλώτου του ισραηλινού στρατού στον «Δρόμο».


Πες μας τι έγινε από την στιγμή που ξεκίνησε η επίθεση;

Λίγο πριν τις 5 το πρωί της Δευτέρας ξεκίνησε η επίθεση των ισραηλινών, μέσα σε διεθνή ύδατα, 70 μίλια από την ακτή της Γάζας. Έγινε πρώτα στο μεγάλο τούρκικο καράβι, το οποίο μετέφερε τον περισσότερο κόσμο, και κατόπιν στα υπόλοιπα. Η επίθεση ξεκίνησε να γίνεται με πραγματικά πυρά και αποτέλεσμα είχε όλους αυτούς του νεκρούς. Επιβιβαστήκανε και στα δύο επιβατικά και στα τούρκικα καράβια και μετά κατέβηκαν σε μας, στο «Ελεύθερη Μεσόγειος». Εμείς συνεχίσαμε να προχωρούμε παρά τις προειδοποιήσεις γιατί δεν έχει δικαίωμα το Ισραήλ στα 70 ναυτικά μίλια έξω απ’ την ακτογραμμή του να κάνεις ελέγχους ή να σταματάει πλοία. Κι αυτό πρέπει να καταδικαστεί από όλη τη διεθνή κοινότητα. Δεν μπορεί να λειτουργεί σαν σερίφης της περιοχής το Ισραήλ, να απαγορεύει κάθε πρόσβαση στη Γάζα. Ανεβήκανε με φουσκωτά οι κομάντος πάνω στο καράβι, μας χτυπήσανε, μας οδήγησαν σ’ ένα λιμάνι, στο Ασμπότ και από κει άρχισε ο ψυχολογικός πόλεμος. Η απειλή «σας απελαύνουμε τώρα» ή πάτε φυλακή. Επιλέξαμε κάποιοι να φύγουμε νωρίτερα για να γίνει γνωστό το θέμα στην Ελλάδα, κάποιοι έχουν επιλέξει να μείνουν εκεί γιατί δεν αναγνωρίζουν καμία επικυριαρχία του Ισραήλ σε διεθνή ύδατα. Δεν ήταν παράνομοι οι αιχμάλωτοι, το Ισραήλ παράνομα τους συνέλαβε. Στο λιμάνι ξέρω σίγουρα ότι χτυπήθηκαν ο Βαγγέλης Πισσίας, ο Γιάννη Καρυπίδης και 2 ξένους ακτιβιστές, τον αμερικάνο που έπαιζε και στο ντοκιμαντέρ «Γάζα Ερχόμαστε» κι τον Σουηδό σαξοφωνίστα που κατάγεται από το Ισραήλ. Αυτούς τους χτυπήσανε μπροστά μας. Και τους χτυπάγανε σε συνθήκες λιτζαρίσματος λιμενικοί, στρατός, αστυνομία, γύρω στα 500 άτομα. Και δεν είναι υπερβολή αυτό που λέω για τα 500 άτομα

Που;

Στο χώρο υποδοχής στο λιμάνι. Σε μια μεγάλη είσοδο την ώρα που είχαμε πάει στο λιμάνι. Εκεί τους χτυπήσανε.

Γιατί τους χτυπήσανε;

Τον Βαγγέλη Πισσία γιατί δεν έδινε δακτυλικά αποτυπώματα . Χτυπήσανε άσχημα και άλλους και μάλιστα σε ορισμένους που μπόρεσα να δω κάνανε και ενέσεις. Μας είχαν μπλοκάρει πιο πέρα όλος αυτός ο όγκος από αστυνομικούς και στρατιώτες και δεν είχαμε οπτικό πεδίο. Παρόλα αυτά, είδα μπροστά μου να κάνουν ένεση στον αμερικάνο ακτιβιστή για να πέσει κάτω και να τον ακινητοποιήσουν.

Κάτι για ηλεκτροσόκ που είχαν πει στην τηλεόραση, ισχύει κάτι τέτοιο;

Ισχύει ναι, αλλά δεν ήταν στο καράβι Το έκαναν στον Μιχάλη Τικτόπουλο. Μπροστά μου του κάνανε ηλεκτροσόκ. Προχωρούσε και για να τον βγάλουν πιο γρήγορα στο λιμάνι, ένας στρατιώτης έβγαλε ένα πιστόλι που παράγει ρεύμα και τον χτύπησε.

Από τη στιγμή που φτάσατε στο λιμάνι και μετά; Ποια ήταν η κατάσταση;

Αφόρητη ψυχολογική πίεση. Αυτό το πράγμα δεν το ‘χω δει πουθενά στη ζωή μου, αυτή η χώρα είναι στρατοκρατούμενη. Μιλάμε για απίστευτη στρατιωτική δύναμη, δεν μπορείς να το διανοηθεί. Η έξοδος του αεροδρόμιου ας πούμε, ήταν γεμάτη αστυνομικούς. Είναι απίστευτο αυτό το πράγμα. Πρόκειται για να είναι στρατιωτικό καθεστώς.

Άρη, κάτι τελευταίο. Οι υπόλοιποι που έχουν μείνει μέσα, που έχουν αρνηθεί να υπογράψουν, ποια είναι η διαδικασία; Τι γίνεται με αυτούς; Πού τους έχουν μεταφέρει;

Τους πάνε στη φυλακή. Σήμερα θα επικοινωνήσει μαζί τους η πρεσβεία από το Υπουργείο Εξωτερικών και θα έρθουν σε επαφή με δικηγόρο. Χτες όταν ζητάγαμε δικηγόρο ή κάποιον από την πρεσβεία μας αρνιόντουσαν. Δεν μας αφήνανε να μιλήσουμε ούτε με δικηγόρο ούτε με την πρεσβεία. Σήμερα είπανε από το Υπουργείο Εξωτερικών ότι θα αφήσουν να έρθει σε επαφή το υπουργείο με τους ανθρώπους. Ήταν μια κατάσταση αφόρητη. Με κάθε τρόπο προσπαθούσαν να σε κάνουν να σπάσεις και να υπογράψεις την απέλαση ή να κάνεις ότι άλλο θέλανε αυτοί.

Η κρίση τους είναι έργο δικό τους

Όταν τον περασμένο Ιούνιο η Γιάννα Αγγελοπούλου έβαλε αιφνιδιαστικά λουκέτο στον Ελεύθερο Τύπο, την έκπληξη και τις σημαντικές καταγγελίες των απολυμένων δεν ακολούθησαν ενέργειες και δράσεις που –πιθανώς-να οδηγούσαν στην έκφραση και διαμόρφωση άποψης και πρότασης συνολικά για τον ελληνικό Τύπο. Η διαπίστωση ότι ο Τύπος συνολικά χαρακτηρίζεται ως «δημόσιο αγαθό» και απαιτείται η προστασία του υπό τον βασικό όρο της κατοχύρωσης της ανεξαρτησίας του έναντι της οικονομικής-πολιτικής εξουσίας του δημοσιογραφικού έργου, δεν ακούστηκε. Ορισμένοι μάλιστα μειδίασαν ειρωνικά, όντας συνηθισμένοι και προστατευμένοι στο καθεστώς αδιαφάνειας και διαπλοκής τους με κάθε είδους κέντρα και πηγές.
Εννέα σχεδόν μήνες μετά, εφημερίδες και ένθετα κλείνουν με συνοπτικές διαδικασίες, εργαζόμενοι δημοσιογράφοι μένουν άνεργοι χωρίς καμία ελπίδα επανένταξης στην εργασία, οι σκληρές περικοπές θεωρούνται μονόδρομος «σωτηρίας». Μια από τις σημαντικές επιπτώσεις που κανείς δεν προβάλλει σε επίπεδο ηγεσίας, εκδοτικής ή συνδικαλιστικής, είναι επάνω και ενάντια στο ίδιο το παραγόμενο προϊόν. Την ενημέρωση και πληροφόρηση των πολιτών και της κοινωνίας. Στην αρχή ήταν, για τους εκδότες, η αύξηση των κερδών και το ανάχωμα στην πτώση κυκλοφοριών. Αντί για την ενδυνάμωση του βασικού προϊόντος τους, της ενημέρωσης, επένδυσαν στις προσφορές. Επί μια δεκαετία πάλεψαν σκληρά και τελικά κατάφεραν να μετατρέψουν τους αναγνώστες σε εύκαιρους καταναλωτές που επιλέγουν την προσφορά αντί για την είδηση ή την αποκάλυψη. Παράλληλα επέβαλλαν τον πλήρη έλεγχο στο δημοσιογραφικό έργο, διευκόλυναν τη χειραγώγηση του όχι μόνο σε ανώτερο επίπεδο αλλά έως και πολύ χαμηλά, σε θέματα και ρεπορτάζ ήσσονος σημασίας. Έτσι σταδιακά προέκυψαν τα ανούσια θέματα, τα διαφημιστικά ρεπορτάζ, τα αδιάφορα γραπτά και οι φοβισμένοι, αδιάφοροι συντάκτες.
Σήμερα οι εκδότες είναι δέσμιοι των επιλογών τους. Θεωρούν πως μπορούν να κρατήσουν τη θέση τους ως ισχυρός παράγοντας στη διαμεσολάβηση της πληροφόρησης και της ενημέρωσης ανάμεσα σε οικονομική και πολιτική εξουσία. Αλλά δεν έχουν τη δύναμη να το κάνουν. Δεν έχουν τους αναγνώστες. Και οι «πελάτες», ειδικά σε περιόδους οικονομικής κρίσης, θα κόψουν την αγορά εφημερίδας ενώ είναι διαπιστωμένο πως χειραγωγούνται κυρίως μέσω της τηλεόρασης ή άλλων καναλιών, στην εκπαίδευση ή στην εργασία τους. Προστρέχουν στις Τράπεζες για νέο δανεισμό και εισπράττουν αρνήσεις, κινδυνεύουν να μετατραπούν σε «υπαλλήλους» στη δομή και κυκλοφορία του χρήματος, αποδεχόμενοι τις εντολές αυτών που υποτίθεται ότι διατείνονται πως ελέγχουν.
Να είναι άραγε τυχαίο ότι όλοι οι πολιτικοί διαγκωνίζονται στον προθάλαμο προβολής στο κεντρικό δελτίο του Mega για λίγα λεπτά συμμετοχής στις καθοδηγούμενες τηλεοπτικές πολιτικές «συγκεντρώσεις»; Στις εφημερίδες αντιθέτως προτιμούν να διοχετεύουν ανώνυμα σχόλια και φήμες, αποδεχόμενοι ότι ο ρόλος τους μετατοπίστηκε. Από τον κυρίαρχο της ενημέρωσης και αποκάλυψης στον παραπολιτικό σχολιασμό, στο κους- κους και το πολιτικό κουτσομπολιό, που ενίοτε λειτουργεί εκβιαστικά, άλλοτε παραπλανητικά, πολλές φορές για να θολώσει απλώς τα νερά.

Χρειαζόμαστε την ΕΣΗΕΑ ή ένα σωματείο;

Έντονο προβληματισμό- σε ορισμένους και έκπληξη-προκάλεσε η «αυτόνομη» 80 και πλέον συντακτών της εφημερίδας των «Νέων» οι οποίοι με υπογραφές προ(κάλεσαν) την Ένωση Συντακτών, τασσόμενοι κατά του «σωματείου» τους και υπέρ της εθελουσίας εξόδου στο ΔΟΛ. Προς τι όμως η έκπληξη; Η ίδια η πλειοψηφία της ΕΣΗΕΑ αρνήθηκε τις κινητοποιήσεις στο μεγαλύτερο δημοσιογραφικό οργανισμό, υπακούοντας στην επιχειρηματολογία μεγαλοστελεχών  – μεγαλοδημοσιογράφων,  οι οποίοι έχουν εδώ και πολύ καιρό αναλάβει τα ηνία των επιχειρήσεων των ιδιοκτητών. Το ίδιο ζήτησαν με το κείμενο τους και οι «80». Καμία κινητοποίηση. Μήπως το ίδιο δεν είχαν ζητήσει και οι συντάκτες της «Ελευθεροτυπίας» μερικούς μήνες πριν; Να μη μιλήσει η ΕΣΗΕΑ στη γενική συνέλευση τους. Η διαφορά είναι ότι εκείνοι το έκαναν προφορικά και όχι γραπτά. Κάπως έτσι συμπληρώνεται η εικόνας της πλήρους απαξίωσης του οργάνου της Ένωσης Συντακτών.
Η άλλη όψη του νομίσματος στην εποχή της γενικής και γενικευμένης κρίσης και κατάπτωσης του δημοσιογραφικού επαγγέλματος και του Τύπου στη λειτουργία και το ρόλο τους, είναι η απαξίωση της Ένωσης Ιδιοκτητών. Μόλις πριν λίγες μέρες οι τέσσερις «νέοι» των παραδοσιακών εκδοτικών συγκροτημάτων-Ελευθεροτυπίας-Έθνους- Καθημερινής και Νέων- συναντήθηκαν έχοντας μπροστά τους ανοιχτή την ατζέντα. Από τη δημιουργία μιας νέας Ένωσης Ιδιοκτητών, την κατάργηση του αγγελιόσημου, τη συρρίκνωση του συντακτικού προσωπικού έως και την πιθανή συγχώνευση των δυο πρακτορείων διανομής. Τα δυο γεγονότα όσο και αν δεν μπορεί να αποδειχθεί, συνδέονται άμεσα. Ο Τύπος βρίσκεται σε μεταίχμιο σαρωτικών αλλαγών. Όσο αλήθεια είναι η θέση ότι ο γραπτός Τύπος δεν θα πεθάνει μετά την κυριάρχηση των Νέων Μέσων, άλλο τόσο είναι βέβαιο ότι μετεξελίσσεται και σε αυτή τη διαδικασία οι συγκρούσεις θα είναι βίαιες. Οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι απώλεσαν και εκχώρησαν όλα τα προηγούμενα χρόνια τη σημαντικότερη λειτουργία του ρόλου τους, να ελέγχουν την εξουσία. Με όχημα την ίδια την επαγγελματική Ένωση Συντακτών εισχώρησαν στην εξουσία, έγιναν σε ορισμένες περιπτώσεις ένας από τους σημαντικούς βραχίονες της οικονομικής και πολιτικής ισχύος ενάντια στους πολίτες και τα δικαιώματα τους.
Το ερώτημα πλέον είναι αν οι δημοσιογράφοι που δέχονται όπως και όλοι οι υπόλοιποι πολίτες αυτής της χώρας πρωτοφανή επίθεση στα δικαιώματα τους, ωφείλουν να προστατέψουν την επαγγελματική Ένωση τους. Γιατί το επόμενο διάστημα και με τις αποφάσεις που θα λάβουν έστω και μέσα από διαφωνίες ή συγκρούσεις, οι εκδότες και ιδιοκτήτες θα επιβληθεί μια νέα πραγματικότητα. Δεν θα υπογράφονται συλλογικές συμβάσεις εργασίας, θα μειώνεται σταδιακά ο αριθμός των μισθωτών δημοσιογράφων, με νέου τύπου εργασιακές σχέσεις η πλειονότητα των απασχολήσιμων σε ΜΜΕ θα έχει το ρόλο ενός απλού «αχθοφόρου» διακινητή της πληροφορίας προς τα ενιαία news room από τα οποία θα διαμορφώνεται η «είδηση» και η «ενημέρωση» από την κάστα των ολίγων και εκλεκτών συντακτών ή στελεχών που θα βάζουν την υπογραφή, το πρόσωπο ή τη φωνή τους.

Άκου ποιός μιλάει για τη κοινωνία

"Η εκδίκηση των golden boys του τηλεοπτικού συστήματος". Μόνο έτσι μπορώ να τιτλοφορήσω την αντίδραση έναντι των κάθε λογής σοβαρών, έγκριτων, έγκυρων ή και λαϊκιζόντων αλλά και αριστερίζοντων τηλεσχολιαστών στις βραδυνές επιθεωρησιακές εμφανίσεις τους στα δελτία των 8.00 το βράδυ. Εκτάκτως ορισμένοι εξ΄αυτών έχουν και διπλή βάρδια, πρωινή, εμφανιζόμενοι στις πρωινές παραστάσεις της τηλεοπτικής ενημέρωσης.
Ο ρόλος τους δεν είναι η παρουσίαση κάποιας είδησης ή γεγονότος. Εξάλλου όλοι έχουμε λίγο πολύ αποδεχθεί ότι αυτοί οι ίδιοι είναι η είδηση. Αυτοί και το «μήνυμα» που μεταφέρουν καθημερινά αφού προηγουμένως έχουν αποφασίσει εντός και εκτός τηλεοπτικών τειχών για την κατασκευή ή και προσομοίωση της πραγματικότητας την οποία θα εκλαϊκεύσουν και θα σερβίρουν στον παθητικό τηλε-λαό τους.
Συνήθως το μήνυμα τους είναι εναντίον των αγροτών, των απεργών, των μεταναστών, του κάθε σκεπτόμενου πολίτη που μπορεί να απαιτεί, να αμφισβητεί ή να αντιδρά. Το τελευταίο διάστημα εμφανίζονται εκτός από υπέρτατοι κριτές και δικαστές στην προώθηση της πιο αντιδραστικής οικονομικής πολιτικής για την Ελλάδα, σε «γνώστες» των κρυφών πανίσχυρων συμφερόντων τραπεζικών ή πολιτικών συμφερόντων εκτός χώρας. Η άγνοια μαζί με τον κομπασμό και το θεατρινισμό παράγουν καθημερινά εξαίσια επεισόδια ιλαροτραγωδίας. Θα γελούσαμε δυνατά αν όλοι αυτοί δεν είχαν ανακηρυχθεί σε υποστηρικτές της κοινωνίας, αν δεν προέβαλλαν το έμβλημα του εκφραστή αναγκών του πολίτη. Τόσο στον Τύπο όσο και, κυρίως, στην τηλεόραση, οι διάφοροι έγκυροι αναλυτές έχουν υπερβεί προ πολλού το ρόλο του διαμεσολαβητή ανάμεσα σε κοινωνικές ομάδες ή συμφέροντα και την πολιτική ισχύ και εξουσία. Πλέον έχουν και προωθούν λυσαλλέα και τα δικά τους συμφέροντα. Ενός μικρόκοσμου με ισχυρά πλοκάμια και παρακλάδια σε επιχειρηματικούς πανίσχυρους κύκλους, πλήρως αποκομμένο από την κοινωνία και όσα πραγματικά συμβαίνουν σε αυτήν. Οι ίδιοι δεν κινδυνεύουν με διαπόμπευση με την ταμπέλα του golden boy. Πέραν των παχυλών μισθών τους σε κάθε Μέσο που παρέχουν υπηρεσίες –και όχι δημοσιογραφία- έχουν σχέσεις ορατές και αόρατες, με τραπεζικά, εργολαβικά, επιχειρηματικά, διαφημιστικά και πολιτικά συμφέροντα. Με ή χωρίς απόδειξε παροχής υπηρεσιών. Αυτά τα golden boys σε Τύπο και Τηλεόραση δεν κατανοούν , δεν ακούνε τι σημαίνει άνεργος, να κόψεις τη σύνταξη των 800 ευρώ, τον 14ο μισθό. Οι ίδιοι κινούνται και βιώνουν μια αλλη πραγματικότητα. Με επίσημους μισθούς από 8.000 έως και 60.000 ευρώ το μήνα και ανεπίσημα, με σχέσεις μεγάλης ισχύος και εξουσίας η οποία προστατεύεται πάντα ανεξάρτητα από οικονομικές ή πολιτικές αλλαγές.

Από το "Δρόμο της Αριστεράς", 20 Φλεβάρη 2010