Περί κρίσης και εκβιασμών εργασιακών στα ΜΜΕ

Picasso

Λίγη αξιοπρέπεια, παρακαλώ 

Του Γεράσιμου Τρύφωνα

από το sine-materia

Ντρέπομαι, που δημοσιογράφοι άνθρωποι, υποτίθεται μορφωμένοι και λίγο πιο ενημερωμένοι από τους άλλους, όλοι εμείς που θέλουμε να μας λένε έγκυρους και μας αρέσει να μας ρωτούν και να εμπιστεύονται την κρίση μας εκεί έξω στην κοινωνία, πρέπει μεταξύ μας να συζητάμε τα αυτονόητα.
Ας είναι. Ab ovo, λοιπόν.
 Καταρχάς κανένας - από εμάς τουλάχιστον που γνωριζόμαστε - δεν είναι άνετος, δεν έχει εξασφαλισμένη την αύριο, κανείς δεν ξέρει πως θα τα βγάλει πέρα αν βρεθεί χωρίς δουλειά. Αλλά προσέξτε αν είναι με αυτή τη δικαιολογία να πούμε "σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω" δεν έχει κανένα νόημα.
Σφαγμένος τι δουλειά θα κάνεις, συνάδελφε; Φωνάζουν στις συνελεύσεις μας αρκετοί συνάδελφοι «πού είναι η Ένωση» και «τι κάνει η Ένωση»! Θα τους πρότεινα, προτού ξαναφωνάξουν, να σκεφτούν δυο τρία πράγματα. Πρώτον, η Ένωση Συντακτών Ημερήσιων Εφημερίδων Αθήνας - Πειραιά είμαστε εμείς.

Δεύτερον, εμείς είμαστε που ψηφίσαμε ποιοι θα μας εκπροσωπήσουν στο σωματείο μας για να υπερασπίζονται τα συμφέροντά μας. Και τρίτον εμείς έχουμε το καθήκον να επιβάλλουμε στο σωματείο μας να μας εκπροσωπεί και να τα προασπίζει. Αντ' αυτού κάνουμε σαν να είναι το σωματείο η μαμά μας, που θα συμμαζέψει τον αυταρχικό πατέρα, ο διαιτητής που θα μπει στη μέση. Κι ας ξέρουμε ότι άλλοι είναι οι πραγματικά ισχυροί συγγενικοί δεσμοί του σωματείου που φτιάξαμε. Κι ας ξέρουμε κάτι συμπέθερους, που τι μια κρύβονται, την άλλη ανεβάζουν πυρετό και την τρίτη - ακόμα χειρότερα - εμφανίζονται ultra επαναστάτες, βαλτοί από τους εργοδότες, για να μπλοκάρουν τις διαπραγματεύσεις.
 Αλήθεια, μια και πιάσαμε τους εργοδότες, μια παρατήρηση. Γιατί ρε παιδιά, σε αυτές τις ίδιες συνελεύσεις, δεν έχουμε ποτέ τίποτα να πούμε γι' αυτούς και όσα έχουν κάνει; Λες και δεν είναι αυτοί ο εχθρός. Λες και δεν είναι αυτοί που μας εξαπατούν κάθε φορά με συμφωνίες κυρίων και ομολογίες πίστεως υπέρ εργασιακής ειρήνης.
Με τις αναγκαίες θυσίες - βέβαια - την απόλυση των κάθε φορά περιττών. Υπάρχει πάντα μια καλή δικαιολογία στη δημοσιογραφία, που αρκεί για να καλύψει όλες τις πομπές. Πώς το λέει ο λαός; Μαζί με τα ξερά... Αλλά ας το καταπιούμε κι αυτό· γιατί το κατάπιαμε, όποτε συνέβη, χωρίς απεργία, χωρίς αγώνα και μάχη καμιά. Με κατεβασμένο το κεφάλι απέναντι σ' αυτούς που έφευγαν και την ανέκφραστη αλαζονεία ότι επειδή μείναμε, τελικά, δεν είμαστε ίδιοι! Ας είμαστε ειλικρινείς για μια φορά..
 Τώρα μας ζητούν να συναινέσουμε και στην κατάργηση της συλλογικής μας σύμβασης. Να υπογράψουμε ότι δεχόμαστε 20% χαμηλότερες αποδοχές. Κι αυτό όχι μέσω μιας νέας συλλογικής σύμβασης εργασίας αλλά κατά μόνας, με ατομικές. Γιατί δεν τους φτάνει να περικόψουν μόνο τους μισθούς μας, θέλουν να μας δέσουν με χέρια και πόδια.
Στην πραγματικότητα, ό,τι κι αν λένε, δεν θέλουν καμία συλλογική σύμβαση, όπως δεν ήθελαν ποτέ - και τώρα με το μέτωπο ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ και τους προθύμους της παρέας τους να στρώνουν το παιχνίδι είναι η ευκαιρία τους να το πετύχουν. Το έχω ξαναγράψει εδώ και ισχύει στο ακέραιο και στη δική μας περίπτωση.
Ο καπιταλισμός θα κάνει τα πάντα για να ζήσει. Και θα σκοτώσει - και από μας - όσους χρειαστεί για να το πετύχει. Αλλά εμείς (που το ξέρουμε, όλοι το ξέρουμε, μην κοροϊδευόμαστε) αντί να τους γυρίσουμε την πλάτη, να τους στείλουμε θέλουν δεν θέλουν στο σωματείο μας, που έχουμε εξουσιοδοτήσει να υπογράφει τις συμβάσεις μας, συζητάμε ποιο μάγουλο θα στρέψουμε πρώτο και με ποιο χέρι να υπογράψουμε.
Τι θα πούμε αν μας φωνάξουν, ρωτάνε κάποιοι· με ποια δικαιολογία να ξεφύγουμε; Την απάντηση την ξέρει ο καθένας μόνος του. Και επειδή άκουσα πολλούς να ζητούν μια ρεαλιστική λύση από τη μαμά-Ένωση, για να διασώσουμε ό,τι μπορούμε, η μόνη που ξέρω εγώ για να το πετύχουμε λέγεται αγώνας. Εκτός αν με τις επικλήσεις περί ρεαλισμού ζητάμε να αλείψουμε μόνοι μας με σαπούνι το σκοινί που θα μας κρεμάσουν. Εάν αυτό εννοούμε να το πούμε ευθέως. Χωρίς τσιριμόνιες. Λίγη αξιοπρέπεια, παρακαλώ.

 ΥΓ: Οι μεταλλεργάτες της Ελληνικής Χαλυβουργίας μπήκαν σήμερα στο δεύτερο μήνα απεργίας, συμπλήρωσαν 31 ημέρες αγώνα για την υπεράσπιση της δουλειάς τους και της συλλογικής τους σύμβασης. Μ' άλλα λόγια για το ψωμί και την αξιοπρέπειά τους!

Πηγή:
http://sine-materia.blogspot.com/