Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν δυο κείμενα των ημερών, τα οποία μπορούν να τεθούν και ως βάση συζήτησης και δράσης, στο "μαύρο χειμώνα" των media και της δημοσιογραφίας. Για όσους τουλάχιστον ενδιαφέρονται να παραμείνουν δημοσιογράφοι.
(Προσοχή: Τα κείμενα δεν απευθύνονται σε όσους διατηρούν "άκρες" κατά το κοινώς λεγόμενο, με γραφεία Τύπου επιχειρήσεων, τραπεζών, εταιρειών, ιατρικών, κ.λ.π. ή για όσους διαγκωνίζονται σε διαφόρων ειδών "αυλές" πιστεύοντας πως αυτοί θα σωθούν).
Το πρώτο του Σπύρου Σουρμελίδη δημοσιεύτηκε στην "Παρασκευή &13".
Το δεύτερο στον "Ανεμο" που ανοίγει το ζήτημα των εξελίξεων.
Γράφειο Σπύρος Σουρμελίδης:
"Το δημοσιογραφικό προϊόν άλλαξε γρήγορα στις αρχές της δεκαετίας του ’90 και ξανάλλαξε πολύ γρήγορα στα τέλη της ίδιας δεκαετίας. Οι δημοσιογράφοι που επικράτησαν έπρεπε να έχουν περισσότερο σχέση με δημόσιες σχέσεις παρά με τη δημοσιογραφία. Το κλίμα αυτό ευνοήθηκε και από μια παλιά συνήθεια, αποτέλεσμα του κρατικοδίαιτου χαρακτήρα της ενημέρωσης και των πελατειακών σχέσεων. Στην Ελλάδα ο κανόνας επέτρεπε και επιτρέπει ο δημοσιογράφος να μπορεί να είναι συγχρόνως και συνεργάτης υπουργών, βουλευτών, πολιτικών κομμάτων, εταιρειών, τραπεζών, δημάρχων ή και γιατρών. Το πρωί βρίσκεται σ’ ένα γραφείο Τύπου και το απογευματάκι ντύνεται τη στολή της αντικειμενικής πληροφόρησης και της κριτικής. Πόσο μπορεί να κρίνει το απόγευμα το δελτίο Τύπου που ο ίδιος έγραψε το πρωί; Πόσο μπορεί να επικρίνει τον υπουργό το απόγευμα για χάρη του οποίου το πρωί μοίραζε παραπολιτικά στους συναδέλφους του;
Από δημοσιογράφους και με δημοσιογράφους στήθηκαν εταιρείες συμβούλων και προβολής προσώπων ή ακόμα και διευθέτησης μεγάλων υποθέσεων που ήθελαν το… διαμεσολαβητή τους προς την κεντρική εξουσία. Από δημοσιογράφους στήθηκαν ακόμα και χρηματιστηριακές εταιρείες. Οι ίδιοι άνθρωποι που έλεγαν από ραδιοφώνου και εφημερίδων ποιες μετοχές αποτελούν επενδυτική ευκαιρία έπαιζαν με μετοχές μέσω των εταιρειών τους ή των συνεργασιών που είχαν με εταιρείες. Κανείς δεν κινήθηκε ποτέ -ούτε η ΕΣΗΕΑ ούτε άλλη αρχή- να ψάξει την πιο σκοτεινή υπόθεση της ελληνικής δημοσιογραφίας: τη δημοσιογραφία του χρηματιστηρίου!
Για τη συνέχεια
http://www.paraskevi13.com/?s=2011%3A++%CE%97+%CE%BC%CE%B1%CF%8D%CF%81%CE%B7+%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%AC+%CF%84%CE%B7%CF%82+%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82+%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AF%CE%B1%CF%82&x=23&y=15.
Και ο "Άνεμος" γράφει:
"Τα τρένα των νέων τεχνολογιών ερχόντουσαν και έφευγαν αλλά τα ΜΜΕ σφύριζαν αδιάφορα ασχολούμενοι με το αν θα βάλουν pay-wall ή δεν θα βάλουν και πως θα το βάλουν και που θα το βάλουν, όταν κανένα σημαδι δεν έδειχνε ότι ο χρήστης είναι διατεθειμένος να βγάλει από την τσέπη ή την κάρτα του, μισή δεκάρα για να πληρώσει.
Μέχρι που έσκασαν μύτη τα Social Media και τους (μας) πήρε ο διάολος τον πατέρα!"
Για την συνέχεια
http://naftilos.blogspot.com/2011/08/blog-post_18.html
(Προσοχή: Τα κείμενα δεν απευθύνονται σε όσους διατηρούν "άκρες" κατά το κοινώς λεγόμενο, με γραφεία Τύπου επιχειρήσεων, τραπεζών, εταιρειών, ιατρικών, κ.λ.π. ή για όσους διαγκωνίζονται σε διαφόρων ειδών "αυλές" πιστεύοντας πως αυτοί θα σωθούν).
Το πρώτο του Σπύρου Σουρμελίδη δημοσιεύτηκε στην "Παρασκευή &13".
Το δεύτερο στον "Ανεμο" που ανοίγει το ζήτημα των εξελίξεων.
Γράφειο Σπύρος Σουρμελίδης:
"Το δημοσιογραφικό προϊόν άλλαξε γρήγορα στις αρχές της δεκαετίας του ’90 και ξανάλλαξε πολύ γρήγορα στα τέλη της ίδιας δεκαετίας. Οι δημοσιογράφοι που επικράτησαν έπρεπε να έχουν περισσότερο σχέση με δημόσιες σχέσεις παρά με τη δημοσιογραφία. Το κλίμα αυτό ευνοήθηκε και από μια παλιά συνήθεια, αποτέλεσμα του κρατικοδίαιτου χαρακτήρα της ενημέρωσης και των πελατειακών σχέσεων. Στην Ελλάδα ο κανόνας επέτρεπε και επιτρέπει ο δημοσιογράφος να μπορεί να είναι συγχρόνως και συνεργάτης υπουργών, βουλευτών, πολιτικών κομμάτων, εταιρειών, τραπεζών, δημάρχων ή και γιατρών. Το πρωί βρίσκεται σ’ ένα γραφείο Τύπου και το απογευματάκι ντύνεται τη στολή της αντικειμενικής πληροφόρησης και της κριτικής. Πόσο μπορεί να κρίνει το απόγευμα το δελτίο Τύπου που ο ίδιος έγραψε το πρωί; Πόσο μπορεί να επικρίνει τον υπουργό το απόγευμα για χάρη του οποίου το πρωί μοίραζε παραπολιτικά στους συναδέλφους του;
Από δημοσιογράφους και με δημοσιογράφους στήθηκαν εταιρείες συμβούλων και προβολής προσώπων ή ακόμα και διευθέτησης μεγάλων υποθέσεων που ήθελαν το… διαμεσολαβητή τους προς την κεντρική εξουσία. Από δημοσιογράφους στήθηκαν ακόμα και χρηματιστηριακές εταιρείες. Οι ίδιοι άνθρωποι που έλεγαν από ραδιοφώνου και εφημερίδων ποιες μετοχές αποτελούν επενδυτική ευκαιρία έπαιζαν με μετοχές μέσω των εταιρειών τους ή των συνεργασιών που είχαν με εταιρείες. Κανείς δεν κινήθηκε ποτέ -ούτε η ΕΣΗΕΑ ούτε άλλη αρχή- να ψάξει την πιο σκοτεινή υπόθεση της ελληνικής δημοσιογραφίας: τη δημοσιογραφία του χρηματιστηρίου!
Για τη συνέχεια
http://www.paraskevi13.com/?s=2011%3A++%CE%97+%CE%BC%CE%B1%CF%8D%CF%81%CE%B7+%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%AC+%CF%84%CE%B7%CF%82+%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82+%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AF%CE%B1%CF%82&x=23&y=15.
Και ο "Άνεμος" γράφει:
"Τα τρένα των νέων τεχνολογιών ερχόντουσαν και έφευγαν αλλά τα ΜΜΕ σφύριζαν αδιάφορα ασχολούμενοι με το αν θα βάλουν pay-wall ή δεν θα βάλουν και πως θα το βάλουν και που θα το βάλουν, όταν κανένα σημαδι δεν έδειχνε ότι ο χρήστης είναι διατεθειμένος να βγάλει από την τσέπη ή την κάρτα του, μισή δεκάρα για να πληρώσει.
Μέχρι που έσκασαν μύτη τα Social Media και τους (μας) πήρε ο διάολος τον πατέρα!"
Για την συνέχεια
http://naftilos.blogspot.com/2011/08/blog-post_18.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου