Κράτος ή παρακράτος οι παρακολουθήσεις; Στο νέο Unfollow στα περίπτερα

Διαβάστε στο UNFOLLOW 23:

«“Οποιος θέλει ακούει όποιον θέλει”: Κράτος ή παρακράτος η ΕΥΠ;», ρεπορτάζ της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου και τουΑυγουστίνου Ζενάκου
«Παρακολουθήσεις και Σύνταγμα», άρθρο του Γιώργου Κατρούγκαλου
«Νότης Μηταράκης: ο πρώην υπάλληλος του Fidelity Fund, βασικού μετόχου της Eldorado Gold», ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου
«Η καταστροφή της ελληνικής οικονομίας», ρεπορτάζ της Ντίνας Ιωακειμίδου
«Ελλάδα: κοιτίδα των μνημονίων και των μέτρων», ρεπορτάζ του Κώστα Γυφτοδήμου
«Ο χάρτης της Ευρώπης βάφεται μαύρος», άρθρο του Άρη Χατζιστεφάνου
«Ευρωπαϊκή Ένωση: ο υποβολέας της θεωρίας των “δύο άκρων”», άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου
«Το Χαμόγελο του Παιδιού και οι ρατσιστικοί μύθοι», άρθρο του Damian Mac Con Uladh
«Εργοστάσια απορριμμάτων: ας αποφασίσουν οι πολίτες», άρθρο του Θέμη Μπαλασόπουλου
«Οι Σαμαράδες και η αρχαιολογία», άρθρο του Δημήτρη Πλάντζου
«Μήλος: νερό που δεν πίνεται, σε διπλάσια τιμή» , ρεπορτάζ του Νίκου Τσακανίκα
«Πλήγμα στα δημόσια ΑΕΙ οι απολύσεις διοικητικών», ρεπορτάζ του Λεωνίδα Βατικιώτη

Ασφάλεια και ελευθερία
(Το εντιτόριαλ του UNFOLLOW 23)

Όταν πριν από καιρό είχε επισκεφθεί την Ελληνική Αστυνομία, ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς είχε δηλώσει ότι «θεμέλιο της δημοκρατίας είναι η ασφάλεια του πολίτη».
Κύριε πρωθυπουργέ, παρά τους αδιαμφισβήτητα ανασφαλείς κι επικίνδυνους καιρούς στους οποίους ζούμε, θα μας επιτρέψετε να διαφωνήσουμε, θα μας επιτρέψετε να επιμείνουμε στην – ίσως εκτός των δικών σας ιδεολογικών καταβολών και πάντως σίγουρα υποβαθμισμένη κατά τη διακυβέρνησή σας– ιδέα ότι θεμέλιο της δημοκρατίας είναι η ελευθερία.

Κι είναι ενδιαφέρον ότι η φράση που ιστορικά περιγράφει το δρόμο που η ανίερη αυτή συγκυβέρνηση έχει επιλέξει –«Αυτός που παραιτείται από την ελευθερία για να κερδίσει ασφάλεια δεν αξίζει τίποτε από τα δύο»– δεν αποδίδεται στον Μαρξ ή τον Λένιν αλλά στον Βενιαμίν Φραγκλίνο και αποτελεί έμβλημα της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Είναι ενδιαφέρον επειδή η στρεψόδικη επιμονή της συγκυβέρνησης σε έννοιες όπως η«ασφάλεια» και –εσχάτως– η «σταθερότητα», μακράν του να φαντάζει ως εγγύηση της δημοκρατικότητάς της, όπως μάλλον θα το ήθελε ο πρωθυπουργός, καταδεικνύει ότι τη δημοκρατία στην πραγματικότητα την αποστρέφεται.

Και μας εμπαίζει λέγοντας ότι θα «αντισταθεί» στην τρόικα, τη στιγμή που, για πάνω από ένα χρόνο τώρα, η συγκυβέρνηση αυτή έχει κουρελιάσει το Σύνταγμα, έχει καταπατήσει κάθε νόμο, έχει εξευτελίσει κάθε δημοκρατικό δικαίωμα, εξασφαλίζοντας δήθεν την «ασφάλεια». Και μάλιστα σχεδιάζει, την ίδια ώρα που μας εμπαίζει, να διαλύσει τον κοινωνικό ιστό με ακόμη πιο βάναυσα μέτρα, τα οποία θα επιβάλει με ακόμη πιο ακραία βία, για να εξασφαλίσει δήθεν τη «σταθερότητα».

Μας εμπαίζει με τέτοιο θράσος που μοιάζει σαν να πιστεύει ότι η ίδια είναι ο μοναδικός νόμος, ο απόλυτος δικαστής που αποφασίζει πόση ελευθερία αξίζουμε, μας εμπαίζει σαν να θεωρεί ότι δεν έχει τίποτε να φοβηθεί. Έχει δίκιο;