( γιατί "έτσι" αισθάνθηκε στις 4.20 το ξημέρωμα της επέμβασης των ΜΑΤ στην ΕΡΤ. Και είναι το μόνο "έτσι" που εξηγείται, για το οποίο είμαστε μαζί της. Μαζί σου)
"Τέσσερις και είκοσι το ξημέρωμα. Θα φύγω στις 8 το πρωί. Ο καφές, τα τσιγάρα, μου φτάνουν. Όλα εντάξει. Η Βαγγελιώ δίπλα μου, στο μεγάλο τραπέζι, το πρωί έχει να πάει τα παιδιά της στο σχολείο. Η Ηρώ στο φαρμακείο για τα χάπια της μαμάς της. Ο Νίκος θα μείνει μέχρι το μεσημέρι- ο πρωινός είναι άρρωστος και θα κάνει διπλή βάρδια.
Η Αρετή βάζει παγάκια στο ποτήρι της. Μα … είναι τρελή; Κάνει κρύο. Κι εγώ κάπου την έχω "αρπάξει" και βήχω. Η αδελφή μου το βράδυ μου είχε πει: "Γιατί δεν κάθεσαι σπίτι σου; Είσαι άρρωστη". Τη Δευτέρα συμπληρώνονται 5 μήνες από το μαύρο στην ΕΡΤ. Ήμουν στο γραφείο μου στην Κατεχάκη κι είχα ακούσει τον Κεδίκογλου απ την τηλεόραση να λέει για την… αμαρτωλή ΕΡΤ. Κλείνει η ΕΡΤ; Δεν γίνεται αυτό. ΚΛΕΙΝΕΙ Η ΕΡΤ; Δεν ξέρω τι ώρα ήταν και πόση πέρασε μέχρι που μου τηλεφώνησε ένας φίλος ηθοποιός: "πού είσαι; Εγώ φτάνω Αγ. Παρασκευή."
Όταν συμβαίνουν πράγματα που ξεπερνούν τη λογική μου δεν μπορώ να τα συνειδητοποιήσω γρήγορα. Μπλοκάρω. Κλείνει η ΕΡΤ; Γιατί κλείνει η ΕΡΤ; Πώς γίνεται να κλείσει η δημόσια τηλεόραση μιας χώρας; Πέντε μήνες παρά κάτι. Πέρασα όλα τα στάδια του πένθους: Άρνηση του γεγονότος, Θυμός, "διαπραγμάτευση", κατάθλιψη. Αποδοχή: έχει μπει μαύρο. Χωρίς "γιατί". Έτσι. Δεν είμαι από τις σταθερές παρουσίες στην ΕΡΤ. Έχω πάει διακοπές, έχω ερωτευτεί, μου χει περάσει, έχω μιλήσει για δουλειές. Αλλά αυτό το "έτσι" δεν μπορώ να το καταλάβω.
Τέσσερις και είκοσι το ξημέρωμα. Οι άνθρωποι δίπλα μου και πιο δίπλα είναι 5 μήνες εκεί. Απίκο. Εγώ είμαι περισσότερο του "για πες… τι νέα" με καφέ και τραγουδάκια. Ανώριμη; Ίσως. Οι συνάδελφοί μου είναι πολύ πιο κουρασμένοι από μένα όλους αυτούς τους μήνες. Γι αυτό και δε με νοιάζει που είναι τέσσερις και είκοσι το ξημέρωμα και είμαι εδώ, όχι στη δουλειά μου, αλλά στην ΕΡΤ όλων μας.
Τι είναι αυτά τα λευκά στις οθόνες της ασφάλειας; Κράνη. Μπήκαν τα ΜΑΤ στην ΕΡΤ. ΜΠΗΚΑΝ ΤΑ ΜΑΤ ΣΤΗΝ ΕΡΤ; Δεν γίνονται αυτά. Δεν μπορεί να γίνονται αυτά. Είχε ειπωθεί, είχε γραφτεί αλλά ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΥΤΑ. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΟΓΟΣ ΝΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΥΤΑ. Πάω στη θέση «μου», στην είσοδο. Ποια τηλέφωνα μου είχε πει η Νταίζη να καλέσω για τις λήψεις με κάμερα και τη ροή προγράμματος; Εδώ είναι. Βλέπω τον "αέρα" της ΝΕΤ: τα ΜΑΤ στην ΕΡΤ. Απέναντί μου. Δεν το πιστεύω. Βγάζω φωτογραφία απ το μόνιτορ.
Δεν ξέρω πώς να την ανεβάσω στο fb. Δεν το χω ξανακάνει. Ανεβάζω "κάτι". ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ ότι είναι απέναντί μου. Εδώ είναι η ΕΡΤ. Έχουν περάσει σπουδαίοι άνθρωποι, έχουν συμβεί σημαντικά πράγματα καταγεγραμμένα στο αρχειακό υλικό της ΕΡΤ όλων μας. Κατεβαίνει ο Καλφαγιάννης. Τόσα χρόνια δεν του έχω πει ούτε ένα "καλημέρα". Στις συνελεύσεις μας, άλλωστε, πήγαινα από σπανίως μέχρι ποτέ. Τον κατηγορούν για πολλά. Εγώ λοιπόν αυτόν τον άνθρωπο τον έχω θαυμάσει. Μου "έδωσε" πίστη. Σε μια τρέλα; Σ ένα όνειρο; "Και δε πα να με λένε τρελή…" . Μιλάει με τον εισαγγελέα και τον ταξίαρχο.
Ζητά να καταγραφεί το υλικό πριν τους παραδοθεί. Να έρθουν οι δικηγόροι μας. "Δεν θα κωλυσιεργήσουμε άλλο. Σε τρία λεπτά να έχει εκκενωθεί το κτίριο. Αλλιώς θα σας πάμε όλους στη ΓΑΔΑ". Γιατί; Ετσι! Βγαίνουμε στο προαύλιο. "Πρόεδρε, τι κάνουμε;" τον ρωτάω. Η Αγγελική απ τη γραμματεία των ειδήσεων επιμένει να μείνει και μένει. Μπαίνω στο αυτοκίνητο, φεύγω απ τη διπλανή, σπασμένη πια, πόρτα μου κρατούν τα στοιχεία όπως όλων όσων ήμασταν στο κτίριο. Το πιθανότερο είναι να μην μπορέσω να ξαναμπώ στο κτίριο.
Όπως δεν μας άφησαν να ξαναπάμε στα γραφεία μας στην Κατεχάκη. Στην ΕΡΤ έχει γίνει κατάληψη απ τα ΜΑΤ. Σε μια ΕΡΤ που 5 μήνες παρά κάτι ήταν ανοιχτή για ΟΛΟΥΣ και όχι υπό κατάληψη. Κάνω αναστροφή και παρκάρω στη Μεσογείων. Εχει μαζευτεί κόσμος. Είναι 5.30 το πρωί; Τα ΜΑΤ μας σπρώχνουν όλους. Ρίχνουν χημικά. Γιατί; ΕΤΣΙ. Fb μου φίλε… δεν ξέρω αν ακόμα και τώρα πιστεύεις ότι η ΕΡΤ είναι διεφθαρμένη. Για την ακρίβεια, μου είναι αδιάφορο. Ξέρω ότι σε όλα αυτά τα ΕΤΣΙ δεν μπορείς να μου απαντήσεις. Κι αν χαίρεσαι, κι αν λες πως χάσαμε, εγώ 5 μήνες νιώθω ότι έχουμε κερδίσει το πιο σημαντικό: ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ. Σήμερα, στις 4 έχουμε συλλαλητήριο. Το πιθανότερο, όπως έχουμε γίνει στη χώρα, είναι να μην υπάρξει αποτέλεσμα. Εγώ στο λέω. Αλλά, όπως λέει κι ο ποιητής "ΔΕΥΤΕΡΗ ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ" για να αντιδράσεις σε όλα αυτά "Τα ΕΤΣΙ" που μας πληγώνουν κάθε μέρα. Ελα για το παιδί σου. Για σένα. Για ένα όνειρο. Για την τρέλα σου".
Η Αρετή βάζει παγάκια στο ποτήρι της. Μα … είναι τρελή; Κάνει κρύο. Κι εγώ κάπου την έχω "αρπάξει" και βήχω. Η αδελφή μου το βράδυ μου είχε πει: "Γιατί δεν κάθεσαι σπίτι σου; Είσαι άρρωστη". Τη Δευτέρα συμπληρώνονται 5 μήνες από το μαύρο στην ΕΡΤ. Ήμουν στο γραφείο μου στην Κατεχάκη κι είχα ακούσει τον Κεδίκογλου απ την τηλεόραση να λέει για την… αμαρτωλή ΕΡΤ. Κλείνει η ΕΡΤ; Δεν γίνεται αυτό. ΚΛΕΙΝΕΙ Η ΕΡΤ; Δεν ξέρω τι ώρα ήταν και πόση πέρασε μέχρι που μου τηλεφώνησε ένας φίλος ηθοποιός: "πού είσαι; Εγώ φτάνω Αγ. Παρασκευή."
Όταν συμβαίνουν πράγματα που ξεπερνούν τη λογική μου δεν μπορώ να τα συνειδητοποιήσω γρήγορα. Μπλοκάρω. Κλείνει η ΕΡΤ; Γιατί κλείνει η ΕΡΤ; Πώς γίνεται να κλείσει η δημόσια τηλεόραση μιας χώρας; Πέντε μήνες παρά κάτι. Πέρασα όλα τα στάδια του πένθους: Άρνηση του γεγονότος, Θυμός, "διαπραγμάτευση", κατάθλιψη. Αποδοχή: έχει μπει μαύρο. Χωρίς "γιατί". Έτσι. Δεν είμαι από τις σταθερές παρουσίες στην ΕΡΤ. Έχω πάει διακοπές, έχω ερωτευτεί, μου χει περάσει, έχω μιλήσει για δουλειές. Αλλά αυτό το "έτσι" δεν μπορώ να το καταλάβω.
Τέσσερις και είκοσι το ξημέρωμα. Οι άνθρωποι δίπλα μου και πιο δίπλα είναι 5 μήνες εκεί. Απίκο. Εγώ είμαι περισσότερο του "για πες… τι νέα" με καφέ και τραγουδάκια. Ανώριμη; Ίσως. Οι συνάδελφοί μου είναι πολύ πιο κουρασμένοι από μένα όλους αυτούς τους μήνες. Γι αυτό και δε με νοιάζει που είναι τέσσερις και είκοσι το ξημέρωμα και είμαι εδώ, όχι στη δουλειά μου, αλλά στην ΕΡΤ όλων μας.
Τι είναι αυτά τα λευκά στις οθόνες της ασφάλειας; Κράνη. Μπήκαν τα ΜΑΤ στην ΕΡΤ. ΜΠΗΚΑΝ ΤΑ ΜΑΤ ΣΤΗΝ ΕΡΤ; Δεν γίνονται αυτά. Δεν μπορεί να γίνονται αυτά. Είχε ειπωθεί, είχε γραφτεί αλλά ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΥΤΑ. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΟΓΟΣ ΝΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΥΤΑ. Πάω στη θέση «μου», στην είσοδο. Ποια τηλέφωνα μου είχε πει η Νταίζη να καλέσω για τις λήψεις με κάμερα και τη ροή προγράμματος; Εδώ είναι. Βλέπω τον "αέρα" της ΝΕΤ: τα ΜΑΤ στην ΕΡΤ. Απέναντί μου. Δεν το πιστεύω. Βγάζω φωτογραφία απ το μόνιτορ.
Δεν ξέρω πώς να την ανεβάσω στο fb. Δεν το χω ξανακάνει. Ανεβάζω "κάτι". ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ ότι είναι απέναντί μου. Εδώ είναι η ΕΡΤ. Έχουν περάσει σπουδαίοι άνθρωποι, έχουν συμβεί σημαντικά πράγματα καταγεγραμμένα στο αρχειακό υλικό της ΕΡΤ όλων μας. Κατεβαίνει ο Καλφαγιάννης. Τόσα χρόνια δεν του έχω πει ούτε ένα "καλημέρα". Στις συνελεύσεις μας, άλλωστε, πήγαινα από σπανίως μέχρι ποτέ. Τον κατηγορούν για πολλά. Εγώ λοιπόν αυτόν τον άνθρωπο τον έχω θαυμάσει. Μου "έδωσε" πίστη. Σε μια τρέλα; Σ ένα όνειρο; "Και δε πα να με λένε τρελή…" . Μιλάει με τον εισαγγελέα και τον ταξίαρχο.
Ζητά να καταγραφεί το υλικό πριν τους παραδοθεί. Να έρθουν οι δικηγόροι μας. "Δεν θα κωλυσιεργήσουμε άλλο. Σε τρία λεπτά να έχει εκκενωθεί το κτίριο. Αλλιώς θα σας πάμε όλους στη ΓΑΔΑ". Γιατί; Ετσι! Βγαίνουμε στο προαύλιο. "Πρόεδρε, τι κάνουμε;" τον ρωτάω. Η Αγγελική απ τη γραμματεία των ειδήσεων επιμένει να μείνει και μένει. Μπαίνω στο αυτοκίνητο, φεύγω απ τη διπλανή, σπασμένη πια, πόρτα μου κρατούν τα στοιχεία όπως όλων όσων ήμασταν στο κτίριο. Το πιθανότερο είναι να μην μπορέσω να ξαναμπώ στο κτίριο.
Όπως δεν μας άφησαν να ξαναπάμε στα γραφεία μας στην Κατεχάκη. Στην ΕΡΤ έχει γίνει κατάληψη απ τα ΜΑΤ. Σε μια ΕΡΤ που 5 μήνες παρά κάτι ήταν ανοιχτή για ΟΛΟΥΣ και όχι υπό κατάληψη. Κάνω αναστροφή και παρκάρω στη Μεσογείων. Εχει μαζευτεί κόσμος. Είναι 5.30 το πρωί; Τα ΜΑΤ μας σπρώχνουν όλους. Ρίχνουν χημικά. Γιατί; ΕΤΣΙ. Fb μου φίλε… δεν ξέρω αν ακόμα και τώρα πιστεύεις ότι η ΕΡΤ είναι διεφθαρμένη. Για την ακρίβεια, μου είναι αδιάφορο. Ξέρω ότι σε όλα αυτά τα ΕΤΣΙ δεν μπορείς να μου απαντήσεις. Κι αν χαίρεσαι, κι αν λες πως χάσαμε, εγώ 5 μήνες νιώθω ότι έχουμε κερδίσει το πιο σημαντικό: ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ. Σήμερα, στις 4 έχουμε συλλαλητήριο. Το πιθανότερο, όπως έχουμε γίνει στη χώρα, είναι να μην υπάρξει αποτέλεσμα. Εγώ στο λέω. Αλλά, όπως λέει κι ο ποιητής "ΔΕΥΤΕΡΗ ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ" για να αντιδράσεις σε όλα αυτά "Τα ΕΤΣΙ" που μας πληγώνουν κάθε μέρα. Ελα για το παιδί σου. Για σένα. Για ένα όνειρο. Για την τρέλα σου".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου