Κι όμως! Δυο χρόνια μετά το "λουκέτο" του Alter από τον τηλεοπτικό αέρα, η εταιρεία υφίσταται, είναι μέλος της ένωσης ιδιοκτητών, το ΕΣΡ δεν έχει πάρει πίσω τις συχνότητες για το κράτος, οι πιστωτές περιμένουν την εξόφληση των χρεών τα οποία χάθηκαν κάπου στη διαδρομή των μνημονιακών πολιτικών. Αλώβητη η διαπλοκή συνεχίζει να σκορπά τα θύματα της: Τους εργαζόμενους. Ενόψει της σνέλευσης των πιστωτών σήμερα το πρωί, δημοσιεύουμε την επιστολή του εκπροσώπου των συντακτών του Alter Βασίλη Τζήμτσου, από τον ιστότοπο του pressarismenou.
11/11/2011. Ημερομηνία έναρξης της επίσχεσης εργασίας στον τηλεοπτικό σταθμό Αλτερ. Αυτήν την ημέρα η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων όλων των ειδικοτήτων (δημοσιογράφοι, διοικητικοί, τεχνικοί) αποφάσισε να δώσει ένα τέλος στην κοροϊδία (απλήρωτοι επί μήνες παρά τις αλλεπάλληλες υποσχέσεις των βασικών μετόχων Γιώργου Κουρή και Κώστα Γιαννίκου) και στην ομηρία (λόγω της δικαστικής προστασίας της εργοδότριας εταιρείας που είχε υποβάλει αίτηση υπαγωγής στο άρθρο 99).Ο κοινός αγώνας των εργαζομένων του Αλτερ με εξαμελή επιτροπή την οποία αποτελούσαμε δύο δημοσιογράφοι, τρεις τεχνικοί και ένας διοικητικός υπάλληλος, ήταν ένα στοίχημα. Ένα στοίχημα για να διαπιστωθεί στην πράξη, αν μπορεί να δημιουργηθεί συνδικάτο Τύπου και να αντιμετωπιστούν από κοινού τα προβλήματα στον κλάδο των Media…
Μετά τις απεργίες, τις πορείες και την επίσχεση εργασίας, ήρθε και η περιφρούρηση των χώρων εργασίας με βάρδιες, αλλά και η εκπομπή απεργιακού δελτίου, η οποία διακόπηκε βίαια το Φεβρουάριο του 2012, όταν η εργοδοσία έριξε το σήμα από τις κεραίες στον Υμηττό και στην Πάρνηθα, ενώ ακολούθησε και το «μαύρο» από τις ψηφιακές συχνότητες της Digea.
Ήταν η πρώτη φορά που έριξαν μαύρο οι καναλάρχες δίχως να ρωτήσουν το κράτος… Το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης δεν ανακαλεί την άδεια του Αλτερ παρά το γεγονός ότι είχε διακοπεί η λειτουργία του τηλεοπτικού σταθμού, ευελπιστώντας ενδεχομένως στην επαναλειτουργία του ώστε να μην μείνουν άνεργοι 600 εργαζόμενοι… Και όμως ότι δεν έκανε το επίσημο κράτος και τα αρμόδια όργανα της Πολιτείας, το έκαναν μόνοι τους οι καναλάρχες, μέτοχοι της digea, ρίχνοντας «μαύρο» σε ένα τηλεοπτικό κανάλι πανελλαδικής εμβέλειας. Τηλεοπτική δικτατορία…
Τους πρώτους μήνες του αγώνα των εργαζομένων του Αλτερ, πέρασαν από τις εγκαταστάσεις του τηλεοπτικού σταθμού άνθρωποι των media από την Ελλάδα και το εξωτερικό. BBC, RAI, Al Jazeera, το κρατικό κανάλι της Κίνας CCTV, ραδιοτηλεοπτικά μέσα από όλα τα μέρη του κόσμου ασχολήθηκαν με το πρώτο ιδιωτικό τηλεοπτικό κανάλι εθνικής εμβέλειας που άτυπα πέρασε «στα χέρια» των εργαζομένων κάνοντας περιφρούρηση της επίσχεσης εργασίας τους σε 24ωρη βάση στις εγκαταστάσεις του σταθμού.
Εκτός από τα Media, το Αλτερ έγινε …σταθμός για αντιμνημονιακά κόμματα, φορείς και σωματεία. Στελέχη τους πέρασαν από το κανάλι και συμμετείχαν με δηλώσεις στα απεργιακά δελτία, αλλά όταν τελείωσε η «μόδα», όλοι εξαφανίστηκαν. Από την πρώτη στιγμή επέμενα πως το μόνο που μας ενώνει 600 ανθρώπους είναι η άδεια τσέπη. Δυστυχώς (ή ευτυχώς για κάποιους θιασώτες του συστήματος εξουσίας), δεν υπήρχε ιδεολογικό υπόβαθρο πίσω από τις κινητοποιήσεις. Για μένα δυστυχώς γιατί έτσι οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων του Αλτερ καταδικάστηκαν στην απομόνωση από την υπόλοιπη κοινωνία η οποία, επίσης, περνά δραματικές στιγμές στα χρόνια του Μνημονίου και της Τρόικας…
Ένα χρόνο μετά τις κινητοποιήσεις και ενώ φαγώθηκε από τους εργαζόμενους το επίδομα ανεργίας, το Νοέμβριο του 2012, ο βασικός μέτοχος Γιώργος Κουρής επιχείρησε να διασπάσει τους εργαζόμενους και δυστυχώς το πέτυχε. Ξεκίνησε μυστικές διαπραγματεύσεις με τους τεχνικούς με τους οποίους συμφώνησε ώστε να δοθούν λεφτά σε σχεδόν 200 εργαζόμενους οι οποίοι θα επαναλειτουργούσαν το Αλτερ, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι οι υπόλοιποι θα παρέμεναν απλήρωτοι και άνεργοι… Αυτό ήταν η αρχή του τέλους. Η εξαμελής επιτροπή αγώνα των εργαζομένων διαλύθηκε.
Συνολικά 207 εργαζόμενοι όλων των ειδικοτήτων ακολουθήσαμε το δικό μας δρόμο. Υποβάλαμε αίτηση πτώχευσης, στέλνοντας ένα μήνυμα στο βασικό μέτοχο: ΄Η πληρωνόμαστε όλοι ή πτωχεύει το Αλτερ. Η συμφωνία Κουρή-συνδικαλιστών τεχνικών έπεσε στο κενό, αφού αποδείχθηκε πως λεφτά δεν υπήρχαν. Έτσι με μηδέν κόστος για τον ίδιο, ο Κουρής κατάφερε να διασπάσει τους εργαζόμενους… Τον Απρίλιο του 2013 συζητήθηκε η αίτηση πτώχευσης των 207 εργαζομένων, ενώ ακόμα 184 συνάδελφοι τους υπέβαλαν πρόσθετη παρέμβαση υπέρ της πτώχευσης.
Τον περασμένο Αύγουστο και εν αναμονή της απόφασης του δικαστηρίου για την πτώχευση του Αλτερ, ο Κουρής επιχείρησε εκ νέου να διασπάσει τους εργαζόμενους. Προσέγγισε για ακόμα μια φορά τους «φίλους», όπως τους αποκαλεί, τεχνικούς προκειμένου να δεχθούν να επιστρέψουν στο κανάλι, μοιράζοντας το ποσό των 2.000.000 ευρώ. Στις δύο πρώτες συναντήσεις είχα κληθεί και εγώ ως εκπρόσωπος των δημοσιογράφων, αλλά όταν διαπίστωσα πως οι εκπρόσωποι των τεχνικών και διοικητικών ήθελαν να μοιραστούν τα 2.000.000 ευρώ μόνο με κάποιους και όχι όλους τους εργαζόμενους του τηλεοπτικού σταθμού, διαφώνησα.
Ακολούθησαν νέες διαπραγματεύσεις και μια υποτιθέμενη «συνέλευση των εργαζομένων του Αλτερ» που συγκάλεσαν οι συνδικαλιστές των τεχνικών και διοικητικών, χωρίς τη συναίνεση των δημοσιογράφων. Σε αυτή τη συνέλευση περίπου 70 εργαζόμενοι αποφάσισαν να μοιραστούν το ποσό των 1.800.000 ευρώ οι περίπου 200 εργαζόμενοι που θα συνέχιζαν να εργάζονται στο Αλτερ και τα υπόλοιπα 200.000 ευρώ στους υπόλοιπους 300 με 400 εργαζόμενους. Λογική του παραλόγου… Φυσικά απείχα από αυτή τη «μοιρασιά», διεκδικώντας ισόποση καταβολή του ποσού και μάλιστα μπόνους για όσους θα απολύονταν.
Όμως στις 12 Σεπτεμβρίου, αποδείχθηκε για δεύτερη φορά μέσα σε ένα χρόνο ότι ο Κουρής κορόιδευε τους τεχνικούς που είχαν συμφωνήσει μαζί του. Τους είπε να βάλουν νερό στο κρασί τους και να δουλέψουν τζάμπα για να πάρουν μετά τα 2.000.000 ευρώ που τους είχε υποσχεθεί ως προκαταβολή. Μια ημέρα μετά δικαιώθηκαν οι 207 που έλεγαν επί ένα χρόνο «ή όλοι ή τίποτα»…
Από τη στιγμή που η εργοδοσία δεν είχε πληρώσει ούτε ένα ευρώ επί σχεδόν δύο χρόνια στους εργαζόμενους, το δικαστήριο έκρινε πως η μόνη λύση είναι η πτώχευση της εταιρείας ώστε οι εργαζόμενοι να πάρουν ό,τι είναι δυνατό, μέσω των πλειστηριασμών της περιουσίας του τηλεοπτικού σταθμού. Βέβαια, αν θέλει η εργοδοσία να αποφύγει την πτώχευση, έχει τη δυνατότητα πληρώνοντας τους εργαζόμενους, κάνοντας έφεση και αποδεικνύοντας έμπρακτα (δίνοντας λεφτά) πως ενδιαφέρεται να επαναλειτουργήσει το κανάλι.
Διαφορετικά, δύο χρόνια μετά τον αγώνα των εργαζομένων του Αλτερ, η πτώχευση αποδεικνύεται μονόδρομος…
Βασίλης Τζήμτσος---εργασιακός εκπρόσωπος των δημοσιογράφων του Αλτερ μέλος του Μεικτού Συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ
Πηγή: http://pressarismenos.blogspot.com
Ήταν η πρώτη φορά που έριξαν μαύρο οι καναλάρχες δίχως να ρωτήσουν το κράτος… Το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης δεν ανακαλεί την άδεια του Αλτερ παρά το γεγονός ότι είχε διακοπεί η λειτουργία του τηλεοπτικού σταθμού, ευελπιστώντας ενδεχομένως στην επαναλειτουργία του ώστε να μην μείνουν άνεργοι 600 εργαζόμενοι… Και όμως ότι δεν έκανε το επίσημο κράτος και τα αρμόδια όργανα της Πολιτείας, το έκαναν μόνοι τους οι καναλάρχες, μέτοχοι της digea, ρίχνοντας «μαύρο» σε ένα τηλεοπτικό κανάλι πανελλαδικής εμβέλειας. Τηλεοπτική δικτατορία…
Τους πρώτους μήνες του αγώνα των εργαζομένων του Αλτερ, πέρασαν από τις εγκαταστάσεις του τηλεοπτικού σταθμού άνθρωποι των media από την Ελλάδα και το εξωτερικό. BBC, RAI, Al Jazeera, το κρατικό κανάλι της Κίνας CCTV, ραδιοτηλεοπτικά μέσα από όλα τα μέρη του κόσμου ασχολήθηκαν με το πρώτο ιδιωτικό τηλεοπτικό κανάλι εθνικής εμβέλειας που άτυπα πέρασε «στα χέρια» των εργαζομένων κάνοντας περιφρούρηση της επίσχεσης εργασίας τους σε 24ωρη βάση στις εγκαταστάσεις του σταθμού.
Εκτός από τα Media, το Αλτερ έγινε …σταθμός για αντιμνημονιακά κόμματα, φορείς και σωματεία. Στελέχη τους πέρασαν από το κανάλι και συμμετείχαν με δηλώσεις στα απεργιακά δελτία, αλλά όταν τελείωσε η «μόδα», όλοι εξαφανίστηκαν. Από την πρώτη στιγμή επέμενα πως το μόνο που μας ενώνει 600 ανθρώπους είναι η άδεια τσέπη. Δυστυχώς (ή ευτυχώς για κάποιους θιασώτες του συστήματος εξουσίας), δεν υπήρχε ιδεολογικό υπόβαθρο πίσω από τις κινητοποιήσεις. Για μένα δυστυχώς γιατί έτσι οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων του Αλτερ καταδικάστηκαν στην απομόνωση από την υπόλοιπη κοινωνία η οποία, επίσης, περνά δραματικές στιγμές στα χρόνια του Μνημονίου και της Τρόικας…
Ένα χρόνο μετά τις κινητοποιήσεις και ενώ φαγώθηκε από τους εργαζόμενους το επίδομα ανεργίας, το Νοέμβριο του 2012, ο βασικός μέτοχος Γιώργος Κουρής επιχείρησε να διασπάσει τους εργαζόμενους και δυστυχώς το πέτυχε. Ξεκίνησε μυστικές διαπραγματεύσεις με τους τεχνικούς με τους οποίους συμφώνησε ώστε να δοθούν λεφτά σε σχεδόν 200 εργαζόμενους οι οποίοι θα επαναλειτουργούσαν το Αλτερ, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι οι υπόλοιποι θα παρέμεναν απλήρωτοι και άνεργοι… Αυτό ήταν η αρχή του τέλους. Η εξαμελής επιτροπή αγώνα των εργαζομένων διαλύθηκε.
Συνολικά 207 εργαζόμενοι όλων των ειδικοτήτων ακολουθήσαμε το δικό μας δρόμο. Υποβάλαμε αίτηση πτώχευσης, στέλνοντας ένα μήνυμα στο βασικό μέτοχο: ΄Η πληρωνόμαστε όλοι ή πτωχεύει το Αλτερ. Η συμφωνία Κουρή-συνδικαλιστών τεχνικών έπεσε στο κενό, αφού αποδείχθηκε πως λεφτά δεν υπήρχαν. Έτσι με μηδέν κόστος για τον ίδιο, ο Κουρής κατάφερε να διασπάσει τους εργαζόμενους… Τον Απρίλιο του 2013 συζητήθηκε η αίτηση πτώχευσης των 207 εργαζομένων, ενώ ακόμα 184 συνάδελφοι τους υπέβαλαν πρόσθετη παρέμβαση υπέρ της πτώχευσης.
Τον περασμένο Αύγουστο και εν αναμονή της απόφασης του δικαστηρίου για την πτώχευση του Αλτερ, ο Κουρής επιχείρησε εκ νέου να διασπάσει τους εργαζόμενους. Προσέγγισε για ακόμα μια φορά τους «φίλους», όπως τους αποκαλεί, τεχνικούς προκειμένου να δεχθούν να επιστρέψουν στο κανάλι, μοιράζοντας το ποσό των 2.000.000 ευρώ. Στις δύο πρώτες συναντήσεις είχα κληθεί και εγώ ως εκπρόσωπος των δημοσιογράφων, αλλά όταν διαπίστωσα πως οι εκπρόσωποι των τεχνικών και διοικητικών ήθελαν να μοιραστούν τα 2.000.000 ευρώ μόνο με κάποιους και όχι όλους τους εργαζόμενους του τηλεοπτικού σταθμού, διαφώνησα.
Ακολούθησαν νέες διαπραγματεύσεις και μια υποτιθέμενη «συνέλευση των εργαζομένων του Αλτερ» που συγκάλεσαν οι συνδικαλιστές των τεχνικών και διοικητικών, χωρίς τη συναίνεση των δημοσιογράφων. Σε αυτή τη συνέλευση περίπου 70 εργαζόμενοι αποφάσισαν να μοιραστούν το ποσό των 1.800.000 ευρώ οι περίπου 200 εργαζόμενοι που θα συνέχιζαν να εργάζονται στο Αλτερ και τα υπόλοιπα 200.000 ευρώ στους υπόλοιπους 300 με 400 εργαζόμενους. Λογική του παραλόγου… Φυσικά απείχα από αυτή τη «μοιρασιά», διεκδικώντας ισόποση καταβολή του ποσού και μάλιστα μπόνους για όσους θα απολύονταν.
Όμως στις 12 Σεπτεμβρίου, αποδείχθηκε για δεύτερη φορά μέσα σε ένα χρόνο ότι ο Κουρής κορόιδευε τους τεχνικούς που είχαν συμφωνήσει μαζί του. Τους είπε να βάλουν νερό στο κρασί τους και να δουλέψουν τζάμπα για να πάρουν μετά τα 2.000.000 ευρώ που τους είχε υποσχεθεί ως προκαταβολή. Μια ημέρα μετά δικαιώθηκαν οι 207 που έλεγαν επί ένα χρόνο «ή όλοι ή τίποτα»…
Από τη στιγμή που η εργοδοσία δεν είχε πληρώσει ούτε ένα ευρώ επί σχεδόν δύο χρόνια στους εργαζόμενους, το δικαστήριο έκρινε πως η μόνη λύση είναι η πτώχευση της εταιρείας ώστε οι εργαζόμενοι να πάρουν ό,τι είναι δυνατό, μέσω των πλειστηριασμών της περιουσίας του τηλεοπτικού σταθμού. Βέβαια, αν θέλει η εργοδοσία να αποφύγει την πτώχευση, έχει τη δυνατότητα πληρώνοντας τους εργαζόμενους, κάνοντας έφεση και αποδεικνύοντας έμπρακτα (δίνοντας λεφτά) πως ενδιαφέρεται να επαναλειτουργήσει το κανάλι.
Διαφορετικά, δύο χρόνια μετά τον αγώνα των εργαζομένων του Αλτερ, η πτώχευση αποδεικνύεται μονόδρομος…
Βασίλης Τζήμτσος---εργασιακός εκπρόσωπος των δημοσιογράφων του Αλτερ μέλος του Μεικτού Συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ
Πηγή: http://pressarismenos.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου