εργαζόμενου στην ελεύθερη ΕΡΤ, στην "Εποχή" της Κυριακής
Από το αφιέρωμα της εφημερίδας "Οι χειροπέδες στην ΕΡΤ και η ψηφιακή διαπλοκή"
Την περασμένη Τρίτη 5/11 ψηφίστηκε στη Βουλή μια νομοθετική ρύθμιση, ενταγμένη ως συνήθως σε νομοσχέδιο παντελώς άσχετο με το περιεχόμενό της. Βάσει αυτής, οποιοσδήποτε τηλεοπτικός σταθμός λειτουργούσε νομίμως στις 31 Αυγούστου 2013, μπορεί να ενταχθεί στην ψηφιακή τηλεόραση, υπογράφοντας νόμιμη σύμβαση με τον πάροχο δικτύου ψηφιακής τηλεόρασης που θα είναι ο ανάδοχος του επικείμενου διαγωνισμού.
Δύο ημέρες μετά, τα ξημερώματα, αστυνομικές δυνάμεις εισβάλλουν στο Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ, το καταλαμβάνουν και απομακρύνουν από το χώρο τους εργαζόμενους στην αυτοδιαχειριζόμενη ΕΡΤ.
Τα δύο γεγονότα ίσως δείχνουν άσχετα μεταξύ τους για έναν όχι καλά πληροφορημένο πολίτη. Δεν είναι όμως. Όπως δεν είναι τυχαίο και το γεγονός ότι το κλείσιμο της ΕΡΤ, στις 11 Ιουνίου, την εμπόδισε να πάρει μέρος στη διαβούλευση των προδιαγραφών του διαγωνισμού για τον πάροχο δικτύου ψηφιακής τηλεόρασης που εκείνες τις μέρες ήταν σε εξέλιξη.
Ας δούμε παρακάτω τη σχέση τους.
Η δυνατότητα αποτελεσματικής διαχείρισης των τηλεοπτικών διαύλων είναι σημαντική για την οικονομία μιας χώρας. Το φάσμα των συχνοτήτων έχει χαρακτηριστεί διεθνώς ως «σπάνιος και πολύτιμος δημόσιος πόρος». Ως δημόσιος πόρος δεν μπορεί να πωληθεί. Μεγάλο μέρος του (εξαιρουμένων των διαύλων που είναι απαραίτητοι για τη μετάδοση τηλεοπτικών προγραμμάτων δημοσίου συμφέροντος, όπως στη χώρα μας (ΕΡΤ, ΒΟΥΛΗ, ΡΙΚSat, συχνότητες που χρησιμοποιούνται από τις Ένοπλες Δυνάμεις, κ.λπ.) θα πρέπει να εκμισθώνεται έναντι αδρού μισθώματος για μεγάλα χρονικά διαστήματα (π.χ. 5 - 15 έτη) σε ιδιωτικές επιχειρήσεις μετά από δημοπράτηση που διεξάγεται πάντοτε με ανοικτό διεθνή διαγωνισμό, αφού προηγηθεί δημόσια διαβούλευση. Αυτή είναι η μοναδική διαδικασία που μπορεί να διασφαλίσει το δημόσιο συμφέρον.
Στη χώρα μας ουδέποτε ακολουθήθηκε αυτή η διαδικασία για το φάσμα της αναλογικής τηλεόρασης. Αντιθέτως, ένα «κλειστό επάγγελμα» καναλαρχών που τυγχάνουν και μεγαλοεργολάβοι του δημοσίου, αρχικώς οικειοποιήθηκε με πειρατικό τρόπο τη συχνότητα μετάδοσης του τηλεοπτικού σταθμού που δημιούργησε και αργότερα κατόρθωσε να υφαρπάξει προσωρινή άδεια χωρίς να καταβάλλει αντάλλαγμα, επικαλούμενο την de facto κατάσταση που είχε δημιουργήσει. Ακόμα και μετά από το 2007, οπότε και νομοθετήθηκε να καταβάλλουν όλοι οι τηλεοπτικοί σταθμοί ετησίως το 2% του ετήσιου τζίρου τους για τη χρήση συχνοτήτων, κατόρθωσαν να επιβάλουν σε όλες τις κυβερνήσεις να το μετατρέπει με αλλεπάλληλες υπουργικές αποφάσεις σε 0,1 ή 0,2%. Η πραγματικότητα είναι ότι με ποικίλα τεχνάσματα δεν πλήρωναν ούτε αυτές τις πενιχρές οφειλές.
Το 2010 το η ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας αποφασίζει ότι το καθεστώς των προσωρινών αδειών είναι παράνομο και δεν επιτρέπεται να συνεχιστεί. Η απόφαση αυτή δεν εφαρμόστηκε ποτέ.
Έτσι, φθάσαμε στο 2013, χωρίς κανένας ιδιωτικός τηλεοπτικός σταθμός να διαθέτει νόμιμη άδεια. Η έλευση της ψηφιακής τηλεόρασης, ένα εντελώς νέο περιβάλλον για τηλεόραση, αποτελούσε μια ευκαιρία για την ελληνική πολιτεία να εισπράξει αφενός τα οφειλόμενα και να βάλει τέλος στην ανομία δημιουργώντας ένα υγιές πλαίσιο λειτουργίας τους και αδειοδοτώντας εκείνους που διαθέτουν την απαραίτητη τεχνική και οικονομική επάρκεια αλλά εξασφαλίζουν και βιωσιμότητα.
Η ψήφιση της νομοθετικής ρύθμισης που αναφέραμε στην αρχή μετατρέπει αυτή την ευκαιρία σε πρόσχημα για την εκ νέου παράταση των «προσωρινών» αδειών στο νέο περιβάλλον της ψηφιακής τηλεόρασης. Έτσι, δημιουργεί μια νέα de facto κατάσταση, όπου η προσωρινότητα θα διαιωνίζεται. Αν κάποιος προσπαθήσει να βάλει μία τάξη και να μην δώσει μόνιμη άδεια σε τηλεοπτικούς σταθμούς που δεν πληρούν τα κριτήρια, θα αντιμετωπίσει όχι μόνον τη δική τους αντίσταση αλλά και του παρόχου δικτύου που θα χάνει πελάτες. Και στην περίπτωση της χώρας μας ο πάροχος δικτύου που θα αναδειχθεί από τον επικείμενο διαγωνισμό, όλα δείχνουν ότι θα είναι μία κοινοπραξία των … πελατών του, δηλαδή η Digea, που την συγκροτούν οι έξι μεγαλύτεροι τηλεοπτικοί σταθμοί της χώρας, ιδιοκτησίας των γνωστών ισχυρών παραγόντων της διαχρονικής διαπλοκής (Μπόμπολας, Ψυχάρης, Βαρδινογιάννης, Κοντομηνάς, Κυριακού, Αλαφούζος).
Η διαπλοκή, λοιπόν, μεταφέρεται και στην ψηφιακή τηλεόραση.
Γιατί όμως έπρεπε να πέσει μαύρο στην ΕΡΤ και μάλιστα δύο φορές;
Στο πρώτο «μαύρο», η ΕΡΤ ετοιμαζόταν να καταθέσει τις προτάσεις της στην διαβούλευση για τον διαγωνισμό, όπου ως εκφραστής του δημοσίου συμφέροντος, ετοιμαζόταν να καταγγείλει τη συνέχιση της εύνοιας των ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών. Πριν δε, το δεύτερο «μαύρο», οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ κατήγγειλαν συστηματικά και με ισχυρότατα επιχειρήματα ότι οι προδιαγραφές του επικείμενου διαγωνισμού για τον πάροχο δικτύου ευνοούν σκανδαλωδώς την Digea. Κατήγγειλαν τέλος ότι η Digea μετά την εξαφάνιση της ΕΡΤ από τον τηλεοπτικό χάρτη, θα οικειοποιηθεί τις μεγάλες υποδομές που διατηρούσε η ΕΡΤ στα Κέντρα Εκπομπής (κτήρια, ρευματοδότηση, ιστούς, κεραιοσυστήματα) για να εξασφαλίσει δωρεάν τις υποδομές που θα έπρεπε η ίδια να κατασκευάσει.
Για την κυβέρνηση και τους μεγαλοκαναλάρχες, η φωνή των εργαζομένων της ελεύθερης και αυτοδιαχειριζόμενης ΕΡΤ έπρεπε να σιγήσει. Η πρόσφατη όμως διαδικτυακή μετάδοση του συγκλονιστικού δελτίου ειδήσεων μπροστά από το Ραδιομέγαρο με φόντο τα ΜΑΤ, την οποία παρακολούθησαν περισσότεροι από 1,2 εκατομμύρια πολιτών, δείχνει το αντίθετο.
Ολόκληρο το αφιέρωνα της Εποχής μπορείτε να το διαβάσετε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου