Οι δημοσιογράφοι ηττήθηκαν όταν απομακρύνθηκαν από την κοινωνία

Ο δημοσιογράφος να ξαναβρεί την κοινωνία
(αναδημοσίευση από τη στήλη "Media-λογώντας" στο "Δρόμο της Αριστεράς"

Της Ματίνας Παπαχριστούδη
 Σήμερα το απόγευμα στο μεγάλο συλλαλητήριο της Δ.Ε.Θ συμμετέχουν και οι εργαζόμενοι των ΜΜΕ. Η συμμετοχή τους εξασφαλίστηκε με κάλεσμα από τις ομοσπονδίες δημοσιογράφων, προσωπικού και την ΠΟΣΠΕΡΤ και επικυρώθηκε από τα πρωτοβάθμια σωματεία. Το αν αυτή η συμμετοχή στη μεγάλη διαδήλωση της Θεσσαλονίκης γίνει αφετηρία στη μετατροπή του αγώνα τους για την ικανοποίηση των εργασιακών αιτημάτων στο χώρο των ΜΜΕ σε αγώνα κοινωνικό, πολιτικό στην ουσία, είναι ένα ανοιχτό ερώτημα από μεθαύριο.
Στο σημείο που βρίσκονται σήμερα τα media οι μεμονωμένες κινητοποιήσεις ανά Μέσο ή οι γενικευμένες σε όλα τα ΜΜΕ, θεωρούμε πως είναι καταδικασμένες.
Ο εργασιακός μεσαίωνας στα media έχει ήδη επιβληθεί, αρκεί μια απλή καταγραφή για να διαπιστωθεί το προφανές.

Επιπλέον τα διαφορετικά συμφέροντα που εξυπηρετούν και προωθούν οι ιδιοκτήτες τους, εντείνουν τον κατακερματισμό, ενίοτε και την αντιπαλότητα ανάμεσα στους εργαζόμενους στα διαφορετικά Μέσα. 

 Ακόμη και σήμερα που οι μισθοί των νέων δημοσιογράφων είναι χαμηλότεροι από αυτούς μιας πωλήτριας σε σούπερ μάρκετ, η παλιά γενιά των συντακτών οχυρώνεται πίσω από τη μαρκίζα των συμφερόντων των αφεντικών τους, θεωρώντας πως μόνο έτσι θα σώσουν μεγάλο μέρος των παλιών τους μισθών. 

Ακόμη κι όταν αυτή η ψευδαίσθηση καταρρέει, οι ίδιοι είναι έτοιμοι να αποδεχθούν την απλήρωτη εργασία στο όνομα διατήρησης της θέσης εργασίας τους. Διαπιστώνουν ηττημένοι πως οι νεότεροι δημοσιογράφοι έχουν ήδη προετοιμαστεί με πολύ λιγότερα χρήματα, να κάνουν τη δική τους δουλειά.
Ποια όμως ακριβώς δουλειά; Μια απλή μεταφορά των εντολών προϊσταμένων σε ανοιχτή γραμμή με τα αφεντικά; Μια θέση «δούλου» στη γραμμή παραγωγής της πληροφορίας;

Σε αυτό το σημείο φθάνουμε στην καρδιά του προβλήματος. Σε αυτό που λείπει από τη συζήτηση αγωνιστικών κινητοποιήσεων στο χώρο των media, σε αυτό που πρέπει να γίνει. Την επανασύνδεση του εργαζόμενοι δημοσιογράφου με την κοινωνία, της οποίας το μήνυμα υποτίθεται πως διαμεσολαβεί στην πολιτική και οικονομική εξουσία. Είναι αυτό όμως συνδικαλιστικό αίτημα, θα μπορούσε κάποιος να αντιτάξει. Ειδικά σήμερα μόνο ως τέτοιο μπορεί να νοηθεί. Και εξηγούμε γιατί.

Η μέχρι σήμερα σιωπή των εργαζομένων δημοσιογράφων στην παραγωγή και διακίνηση πληροφορίας και είδησης στη βιομηχανία των ΜΜΕ για το δικό τους ρόλο και βαθμό συμμετοχής, ας αποδεχθούμε πως «εξαργυρώθηκε» το προηγούμενο διάστημα με καλύτερους μισθούς. Σήμερα όμως δεν κινδυνεύουν απλά οι μισθοί ή οι θέσεις των δημοσιογράφων. Στην ουσία κρίνεται η ίδια η λειτουργία της δημοσιογραφίας, του επαγγέλματος ανάμεσα σε μισθωτή εργασία και τέχνη.
Στο χέρι των επαγγελματιών δημοσιογράφων, όσων απέμειναν πια από τις παλιές γενιές, είναι αν θα αποδεχθούν σιωπηρά πέρα από το δικό τους εργασιακό θάνατο και το φόνο των ρεπορτάζ τους, την προμελετημένη δολοφονία του ρόλου της στη διακίνηση της ενημέρωσης.

Παραδειγματικά και μόνο επειδή αυτό το μέτωπο έχει ανοίξει ηχηρά, αναφέρουμε την περίπτωση της ΕΡΤ. Την κρατική τηλεόραση που βρίσκεται ουσιαστικά στον προθάλαμο του λουκέτου εξαιτίας της μνημονιακής πολιτικής της κυβέρνησης. Τα όσα συνέβησαν στην Αργεντινή ή τη Ρουμανία στα δημόσια ραδιοτηλεοπτικά δίκτυα σε εποχές Δ.Ν.Τ δεν είναι άγνωστα. Απαξίωση, απολύσεις, συρρίκνωση χρηματοδότησης, λουκέτα. Το συνδικαλιστικό κίνημα στην ΕΡΤ αν παραμείνει μόνο στη διεκδίκηση των μισθολογικών και των στενά ερτικών αιτημάτων του, απλώς θα επικυρώσει το σταδιακό θάνατο της δημόσιας τηλεόρασης. Αυτό που απαιτείται είναι η διεκδίκηση του ρόλου της εκτός κομματικής, τροικανής πολιτικής, ως Μέσο «ουδέτερο» στη διαμεσολάβηση της ενημέρωσης.