Λίγο πριν στον ΔΟΛ τεθεί θέμα για μείωση 30% προκειμένου να πέσουν τα λεφτά των μετόχων για την επόμενη περίοδο, η πρόταση που κατέθεσε ο εκπρόσωπος στο "Βήμα" Τ.Αναστασιάδης, αποκτά ξεχωριστή σημασία. Οι εργαζόμενοι έδωσαν ήδη πολλά από τη δική τους πλευρά. Σημασία έχει με ποιους όρους θα γίνει η συζήτηση για την επόμενη μέρα στον οργανισμό. Και αν η πλευρά των δημοσιογράφων, των εργαζόμενων δημοσιογράφων, θα έχει ρόλο στις συζητήσεις. Η πρόταση του εκπροσώπου είναι και για αυτό διπλά σημαντική.
Ας τη θυμηθούμε...
Από: Τάσο Αναστασιάδη, εκπρόσωπο Βήματος στο μεικτό της ΕΣΗΕΑ
Θέμα: Υπόμνημα θέσεων και προτάσεων για την αντιμετώπιση της κρίσης
Σας υποβάλλω και γραπτώς προτάσεις και άξονες τοποθέτησης, εκ μέρους των εργαζομένων, απέναντι στην κατάσταση όπως μας περιεγράφη.
Γενική τοποθέτηση
Εκτιμάται ως θετικό βήμα ότι η εταιρεία αποφασίζει να εκθέσει την κατάσταση και να ζητήσει από τους εργαζόμενους τη συμβολή τους με ιδέες και με προτάσεις1.
Ωστόσο, είναι αυτονόητο ότι, για να έχει ένα νόημα η όποια συζήτηση, δεν μπορεί να παίρνει τη μορφή επιλογής ανάμεσα σε ετοιματζήδικες εκδοχές μιας αποδοχής “θυσιών”: κάτι τέτοιο θα λειτουργούσε απλώς ως εκβιασμός. Μια αυθεντική, ορθολογική, συζήτηση ξεκινάει πάντα από το δικαίωμα του συνομιλητή να θέσει τα ζητήματα όπως εκείνος τα βλέπει.
Το παρόν υπόμνημα αποτελεί μια τέτοια αφετηρία.
Η επιχείρηση και οι εργαζόμενοί της
Είναι κατανοητό ότι η επιχείρηση κοιτάει τα ζητήματα σε όρους κερδών και ζημιών (για αυτό αποτελεί και επιχείρηση), ωστόσο η επιχειρηματική διαχείριση είναι ακριβώς προνόμιό της: ζημιές, όπως και κέρδη, ανήκουν στη δικαιοδοσία της, γιατί ακριβώς οι επιχειρηματικές αποφάσεις2 και οι επιπτώσεις τους είναι δικές της.
Ό,τι ισχύει για τις βασικές επιχειρηματικές αποφάσεις, άλλωστε, ισχύει και για τη λογιστική αποτίμηση της πραγματικότητας. Εμείς, οι εργαζόμενοι, δεν έχουμε λόγο να αμφισβητήσουμε τις ανακοινώσεις και τις καταγραφές της εταιρείας (για ζημιές, κλπ.), αλλά δεν ελέγχουμε τις συνιστώσες τους και, κυρίως, η συμβολή μας δεν είναι στην επιχειρηματικότητα, είναι στην εργασία μας και στο προϊόν. Σε αυτά είναι που η συνεισφορά μας μπορεί να έχει νόημα. Σε αυτά είναι που κυρίως μπορούμε να συμβάλουμε.
Οποιαδήποτε ανάμειξη στην επιχειρηματική σφαίρα θα είχε ένα νόημα μόνο αν (α) είχε διαχρονική πραγματικότητα και (β) επεκτεινόταν σε όλες τις ουσιαστικές της συνιστώσες:
(α) Το πρώτο θα προϋπέθετε ότι οι όποιες επιχειρηματικές “συναποφάσεις”, αλλά και τα κέρδη της επιχείρησης στην εποχή της ευφορίας, θα έπρεπε να είχαν μοιραστεί και με συναποφασιζόμενο τρόπο. Στο μέτρο που αυτό ποτέ δεν έγινε, μια ενδεχόμενη σημερινή “πρόταση” για μοιρασιά στις ζημιές θα αποτελούσε απλώς (και θα εκλαμβάνετο) ως κοροϊδία. Ασφαλώς, ποτέ δεν είναι αργά για τίποτα, αλλά ένα μοντέλο συναποφάσεων, συνδιαχείρισης, ή κάτι ανάλογο, δεν μπορεί να οικοδομηθεί πάνω στις επιχειρηματικές ζημιές που άφησε μια προηγούμενη διαχείριση ούτε και οικοδομείται σε μια μέρα.
(β) Όσο για το δεύτερο, θα προϋπέθετε πρόσβαση, όχι μόνο στα αποτελέσματα της διαχείρισης ή στη φωτογραφίας μιας στιγμής, αλλά σε όλα τα στοιχεία και την ιστορία της. Ένα πολύ μικρό τμήμα, άλλωστε, θα ήταν η διαφάνεια των αμοιβών3. Επιπλέον, καθώς οι ίδιες οι αμοιβές αποτελούν μικρό τμήμα του κύκλου εργασιών και του οικονομικού αποτελέσματος4, είναι προφανές ότι καθόλου δεν αποτελούν την πηγή των δυσκολιών ούτε και το μέσον για να διορθωθούν σε έναν κλάδο που θεωρητικά είναι (ή θα έπρεπε να είναι) “έντασης εργασίας”.
Περί θυσιών από τους εργαζόμενους
Σε σχέση με την ιδέα για νέες, πρόσθετες, θυσίες από τους εργαζόμενους, αυτή είναι πολύ επικίνδυνη και όχι μόνο επειδή θα έσπρωχνε περαιτέρω προς τον κατήφορο, προς τον οποίο μας σπρώχνει η κρίση5. Πρώτον, γιατί θυσίες έχουν ήδη γίνει και δεύτερον γιατί οι θυσίες πλήττουν ακριβώς το προϊόν!
Ακριβέστερα, οι εργαζόμενοι έχουν ήδη υποστεί τεράστιες θυσίες, από άποψη αμοιβών αλλά και συνθηκών, τα οποία επιπλέον όχι μόνο δεν τα αξίζουν αλλά και έχουν ενδεχόμενες επιπτώσεις στο προϊόν, εντείνοντας την κρίση. Για παράδειγμα, οι πραγματικοί μισθοί έχουν μειωθεί κατά σχεδόν 15% σε σχέση με την τελευταία χρονιά ρυθμισμένης από τη σύμβαση αμοιβής (χωρίς να συνυπολογιστεί η μείωση των εισοδημάτων από την αύξηση της φορολογίας τους), ενώ στην πραγματικότητα ο συνολικός μισθός έχει περικοπεί πολύ περισσότερο: μόνο από το Βήμα έχουν αποχωρήσει “εθελοντικά” μια σειρά από συνάδελφοι και απολύθηκαν 21 το Δεκέμβρη6. Ταυτόχρονα, η εργασία των συναδέλφων αυτών αναλήφθηκε (περισσότερο ή λιγότερο) από άλλους συναδέλφους, αυξάνοντας την ένταση της εργασίας χωρίς αντίστοιχη αμοιβή -ενώ το κλείσιμο του καθημερινού Βήματος υποκαταστάθηκε αμέσως και με πιο εντατική εργασία (εκτός εξαιρέσεων) από την εργασία στο site. Ακόμα περισσότερο και από την ένταση της εργασίας, το τελευταίο εκφράστηκε ακόμα χειρότερα από συνθήκες αβεβαιότητας και ανασφάλειας που έφεραν οι αναδιαρθρώσεις της ηλεκτρονικής έκδοσης, σε αυτό το καθεστώς7.
