Η Γιάννα Αγγελοπούλου έκλεισε τον Ελεύθερο Τύπο και νοίκιασε το κτήριο Βουδούρη!

Καταλαβαίνεις, πιό πολύ κι απ' την εφημερίδα τους ανθρώπους αγάπησα! 

Από ένα συγκλονιστικό "ρεπορτάζ", κατάθεση ψυχής του επί δεκάδες χρόνια εργαζόμενου στον "Ελεύθερο Τύπο" Γιάννη Κουκουλομάτη, διαπιστώσαμε πως το κτήριο του "Ελεύθερου Τύπου" επί ιδιοκτησίας Ιδρύματος Τύπου νοικιάστηκε! Σε εταιρείες γνωστές και μη. Το παρελθόν της εφημερίδας στους Τράχωνες έσβησε και ο Γιάννης Κουκουλομάτης μιλάει από την καρδιά του θυμίζοντας πάλι και πάλι πως Εφημερίδα είναι οι άνθρωποι της. Αυτό δηλαδή που σκότωσαν οι εκδότες μέσα στη διαπλοκή τους.

Τράχωνες, πρώην κτίριο Ελεύθερου Τύπου

Καλημέρα σας.
Λίγα πράγματα αντέχω πιά. Λίγα λόγια, λίγα ποτά, λίγους ανθρώπους! 
Και πάνω απ' όλα με τρελαίνει το σπίτι. Οι τέσσερις τοίχοι.
Που όσο τους κυττάζω κλείνουν κι όσο κλείνουν τους κυττάζω.
Γι' αυτό φεύγω και πάω βόλτες, καθημερινά χωρίς σχέδιο χωρίς προορισμό.
Μιά τέτοια ακανόνιστη διαδρομή με πήγε από το σήμερα στο χθες.
Και βρέθηκα σους τράχωνες και το κτίριο του Ελεύθερου Τύπου.
Το οποίο έχει βαφτεί, ανακαινισθεί και αξιοποιηθεί.
Αλλά δε μοιάζει ούτε να είναι ελεύθερο ούτε να έχει τύπο!
Με κάμερες τελευταίας τεχνολογίας και κουμπάκια στην είσοδο,
που βάζεις κωδικό κι ανοίγει μόνη της!

Το άνοιξε ρε μαλάκα θανάση ξεπεράστηκε τεχνολογικά.
Κι ο θανάσης? Ξεπεράστηκε κι αυτός.
Τίποτα που να θυμίζει το παρελθόν εκτός ίσως από ένα μικρό κουτι,
στην είσοδο που γράφει, Τύπος - Περιοδικά...
Πολύ μικρό για να χωρέσει τη ζωή τόσων ανθρώπων όμως.
Αλλά να, μια κοπέλα πλησιάζει, μπορεί να ξέρει να μου πει!
-Καλησπέρα κοπελιά, εδώ δουλεύεις?
-Μάλιστα.
-Ποιά εταιρία έχει πάρει το κτίριο?
-Είναι πολλές εταιρίες εδώ.
-Και δεν έχει μείνει τίποτα από την εφημερίδα?
-Υπήρχε εφημερίδα εδώ, δεν το ήξερα!
Το μυστικό ως φαίνεται θα μείνει ακόμα μυστικό. 
Αλλά αν έχεις λίγη ώρα, ας πάμε στο μπαρ εκεί στο τραπέζι 
με τις πορτοκαλί πολυθρόνες να κάτσουμε να σου τα πω.
Υπήρχε μια εφημερίδα παλιά, πετυχημένη, πρώτη σε κυκλοφορία
αλλά δε θέλω να σου πω αυτό.
Θέλω να σου μιλήσω για την οικογένεια που ζούσε εδώ,
για τα νεύρα, τη τρεχάλα, τη φιλία, την αγάπη!
Κάθε μέρα, κάθε βδομάδα, κάθε μήνα, κάθε χρόνο.
Για το πως λατρεύαμε αυτή τη δουλειά, για το πως τελειώναμε
και δεν μας έκανε καρδιά να φύγουμε, όχι πριν
πιούμε δυό τρία ποτά σε αυτό το ίδιο τραπέζι.
Να σου πω για τη μυρωδιά του μελανιού που βγάζει το
φρεσκοτυπωμένο φύλλο και το άγχος για τη ρημάδα τη φωτό
που περιμένει για να κλείσει η πρώτη σελίδα.
Για τον Ανδρέα,το Θοδωρή, τη Μαρία,τη Ζωή και το Χρήστο και τα υπόλοιπα παιδιά.

Τις αλλαγές, το ξενύχτι, τον Βασίλη, τις μπύρες και τη Κατερίνα που έκλαιγε
όταν χώρισε κι έκανε μούσκεμα τις φωτογραφίες κι έβριζε ο Μπάμπης.
Που όταν του είπα τι παίχτηκε, απάντησε χέσε τις φωτογραφίες.
Καταλαβαίνεις, πιό πολύ κι απ' την εφημερίδα τους ανθρώπους αγάπησα!
Νύχτωσε όμως, κούκλα μου και πρέπει να προχωρήσουμε.
Γιατί αυτό κάνουμε, μαζεύουμε τις αναμνήσεις μας
και προχωράμε...μιά βόλτα, μια ζωή!

Καληνύχτα σας.