Γιατί ο κόσμος δεν πιστεύει πια τα ΜΜΕ;
Απονομιμοποιούνται ως διαμεσολαβητές ανάμεσα στην κοινωνία και την πολιτική
Της ΑΓΓΕΛΑΣ ΝΤΑΡΖΑΝΟΥ
Όταν ένα πολιτικό κόμμα ή ένας αρχηγός «εισπράττουν» από το δυσμενές κλίμα που δημιουργούν σε βάρος τους τα ΜΜΕ, τότε κάτι δεν πάει καλά.
Να σε συκοφαντούν όλες οι τηλεοράσεις, να διαστρεβλώνουν τις θέσεις σου, να σε δείχνουν με το δάχτυλο ότι είσαι αδιάλλακτος και αλαζόνας, να σου φορτώνουν την έλλειψη ρευστότητας των τραπεζών και τη φτώχεια, να σε δαιμονοποιούν, σπέρνοντας το φόβο ότι θα προκαλέσεις τη διάλυση της χώρας, την έξοδο από το ευρώ και από την Ε.Ε., να ενοχοποιούν τους πολίτες για την ψήφο που έδωσαν στον ΣΥΡΙΖΑ και να απειλούν με περισσότερα δεινά εάν τον ξαναψηφίσουν, να βρίσκεσαι στο κέντρο της επίθεσης και να κερδίζεις σε δημοτικότητα, σε ψήφους και σε κοινωνική αποδοχή, εδώ κάτι πολύ περίεργο συμβαίνει.
Γιατί η δουλειά των μέσων είναι να κάνουν το ακριβώς αντίθετο: το αντίθετο είναι, όπως μάθαμε στα σχολεία, ότι δημιουργούν την «κοινωνική συναίνεση» μέσα από την αναπαραγωγή της «ιδεολογικής ηγεμονίας» της άρχουσας τάξης την οποία εξυπηρετούν. Εν προκειμένω, εξυπηρετούν την επιχειρηματική και πολιτική ελίτ της χώρας προβάλλοντας τις μνημονιακές πολιτικές ως τις μόνες σωτήριες, με τρόπο που οι πολίτες να ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ. Αυτό δεν θα ‘πρεπε να έχει γίνει κανονικά;
Τι πήγε στραβά και ο κόσμος έκανε ακριβώς το αντίθετο; Γιατί οι δύο μνημονιακοί πήραν μόλις 32%; Μικρή παρένθεση: έχω αρχίσει και ανησυχώ με το κράξιμο που ρίχνουν στη Χρυσή Αυγή. Πολύ φοβάμαι μήπως λειτουργήσει ο ίδιος μηχανισμός και τελικά τη δυναμώσουν...
Να επανέλθουμε στο ερώτημα, συμπληρώνοντας ότι δεν είναι η πρώτη φορά που χαλάει η σούπα. Το ίδιο έγινε με την υποστήριξη του Ε.Βενιζέλου από το MEGA απέναντι στον Γ.Παπανδρέου στις εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ το 2007. Το ίδιο και το 2009, όταν υποστηρίχθηκε η Μπακογιάννη απέναντι στον Σαμαρά, από το ίδιο κανάλι. Όπως μας θύμισε μάλιστα ο διευθυντής ειδήσεων του MEGA από την ιστοσελίδα του, ο Κώστας Καραμανλής στην προεκλογική περίοδο του 2007 και ο Γιώργος Παπανδρέου στην προεκλογική περίοδο του 2009 είχαν αρνηθεί να δώσουν συνέντευξη στο MEGA. Και οι δύο εξελέγησαν πρωθυπουργοί. Τυχαίο; Το ίδιο έκανε ο Αλέξης Τσίπρας στις εκλογές του Μαΐου και πήρε 1 εκατομμύριο ψήφους και ποσοστό που δεν φανταζόταν ποτέ.
Σερί αποτυχιών, επί πέντε χρόνια. Έχει καταντήσει ανέκδοτο. Αυτό που αποτύπωσε ανησυχητικά την κατάσταση ήταν μια συνομιλία με ψηφοφόρο του ΣΥΡΙΖΑ. Όταν τον ρώτησα ποιους σταύρωσε, μου απάντησε κανέναν, δεν ήξερα κάποιον, μετά είδα ένα γνωστό όνομα, αλλά σκέφτηκα: όλο στα κανάλια τον βλέπω, σιγά μην του βάλω σταυρό.
Είναι πλέον βέβαιο ότι κάτι πάει στραβά με το σύστημα προπαγάνδας στη χώρα. Το επικοινωνιακό σύστημα δεν επιτέλεσε το ρόλο του, φάνηκε στις εκλογές. Τι μπορεί να φταίει γι αυτό; Φταίει ο πομπός; Φταίει ο δέκτης; Φταίει το «μήνυμα» που μεταφέρουν; Μερικές σκέψεις θα μπορούσαν να δώσουν λαβή για συζήτηση:
*** Ένα πρώτο συμπέρασμα είναι ότι τα ΜΜΕ απονομιμοποιούνται ως διαμεσολαβητές. Σύμφωνα με τη θεωρία, πρέπει να κρατούν ίσες αποστάσεις μεταξύ των διαφόρων απόψεων και να τις παρουσιάζουν «αντικειμενικά», σύμφωνα τουλάχιστον με το αγγλοσαξωνικό μοντέλο δημοσιογραφίας. Αυτό δεν το κάνουν. Τα έντυπα είναι σαφώς ταυτισμένα με πολιτικές παρατάξεις, όμως αυτό έχει περάσει και στην τηλεόραση. Η τηλεόραση δεν κρατάει αποστάσεις, δεν κρατάει κάν τα προσχήματα, αλλά ταυτίζεται. Χρειάζεται μια επίφαση «ουδετερότητας» να εμφανίζεται αξιόπιστος, δεν είναι έτσι;
*** Η οικονομική κρίση δείχνει ότι υπάρχουν όρια στην ιδεολογική ηγεμονία των ΜΜΕ. Δεν μπορούν να κάνουν το άσπρο μαύρο ερήμην της πραγματικότητας, που γίνεται όλο και πιο επώδυνη. Γιατί η πραγματικότητα είναι πιο ισχυρή. Ο γάϊδαρος δεν πετάει.
*** Έχουν ισχυρούς αντιπάλους. Η τηλεόραση, αν και παραμένει βασικό μέσο ενημέρωσης, έχει χάσει το μονοπώλιο στην ενημέρωση. Το internet και τα κοινωνικά δίκτυα προσφέρουν εναλλακτική πληροφόρηση και κυρίως αποδομούν τα μηνύματά της, μέσω της αμφίδρομης επικοινωνίας.
*** Επί μακρόν, τα ΜΜΕ καταδίκαζαν το πολιτικό σύστημα συνολικά, ως ανίκανο και διεφθαρμένο. Αυτό δημιούργησε συνειδήσεις και αντιστάσεις σε διαφορετικές κατευθύνσεις, τις οποίες δεν μπορούν πλέον να μαζέψουν προωθώντας τη συναίνεση.
*** Είναι τελικά επικίνδυνο ή απελευθερωτικό για μια κοινωνία να γυρνάει την πλάτη στα media; Να μην λειτουργούν οι «ιδεολογικοί μηχανισμοί του κράτους»; Τι θα συνέβαινε εάν οι μαθητές αμφισβητούσαν τους δασκάλους και τους κορόϊδευαν κατάμουτρα; Τι μπορούμε να περιμένουμε όταν μια κοινωνία ξεφεύγει από την ηγεμονία των ΜΜΕ και λέει «απ’ ό,τι μας λέτε, εμείς πάμε αντίθετα»;
Μάλλον η στάση αυτή περιέχει κινδύνους, αλλά και στοιχεία χειραφέτησης. Υπάρχουν στοιχεία επικινδυνότητας, όπως για παράδειγμα η άνοδος της ακροδεξιάς, η αποστροφή στο πολιτικό σύστημα στο σύνολό του. Αυτό είναι δημιούργημα των ΜΜΕ. Από την άλλη πλευρά, η δυναμική αυτή, εμπεριέχει κάτι το εξαιρετικά απελευθερωτικό για την κοινωνία, τη χειραφέτησή της.
*** Είναι εξαιρετικά αμφίβολο εάν οι ελίτ στην Ελλάδα, το μεγάλο επιχειρηματικό κεφάλαιο και η πολιτική ελίτ έχουν πράγματι συγκροτημένα συμφέροντα ώστε να εκφραστούν από τα ΜΜΕ ενιαία και αποτελεσματικά . Αμφισβητείται βασίμως ότι έχει βρεθεί κοινός παρανομαστής ο οποίος συνενώνει σε ενιαία στρατηγική τα συμφέροντα των ελίτ. Το ρόλο αυτό είχε αναλάβει με το κύρος και την ισχύ τους τις προηγούμενες δεκαετίες ο Χρήστος Λαμπράκης και το Συγκρότημα. Η απουσία του είναι ηχηρή, όσο οι έλληνες επιχειρηματίες δρουν περισσότερο όπως οι κοτζαμπάσηδες του 19ου αιώνα, παρά ως συγκροτημένη αστική τάξη. Η αθρόα έξοδος των κεφαλαίων στο εξωτερικό, ακόμα και ο πόλεμος μεταξύ τους δείχνουν ότι δεν είναι ικανοί να συγκροτήσουν ενιαίο λόγο. Ένα πολιτικό και ιδεολογικό πρόταγμα, το οποίο στη συνέχεια θα αναλάβουν τα media να το επιβάλλουν ως ηγεμονεύουσα ιδεολογία. Όμως τα media δεν μπορούν να αναλάβουν αυτό το ρόλο για λογαριασμό των ελίτ.
*** Τις τελευταίες ημέρες φαίνεται ότι η συνένωση των συμφερόντων των ελίτ συγκροτείται στη βάση ενός κοινού εχθρού, του ΣΥΡΙΖΑ. Σε κανένα θετικό πρόταγμα, σε κανένα αναπτυξιακό σχέδιο, σε καμία ελπίδα για την κοινωνία, παρά μόνο στη δημιουργία ενός «δαίμονα» από την άλλη πλευρά, ο οποίος απειλεί. Αν και δεν απειλεί, παρά τη φτώχεια μας, ένα ολόκληρο μιντιακό σύστημα, με τον πιο άγαρμπο τρόπο συκοφαντεί τον ΣΥΡΙΖΑ, επιχειρεί να ευτελίσει τις προτάσεις του και να τρομοκρατήσει τον κόσμο. "Τι θα λέγατε στην κ. Μέρκελ; Δεν υπάρχει μνημόνιο, ξέχνα το"; ρώτησε άτσαλα και με φανερό εκνευρισμό η Ο.Τρέμη τον Αλέξη Μητρόπουλο. Πιάνει: ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ θα ψηφίσουν Ν.Δ., τον νέο μεγάλο αυθεντικό πόλο της μηνημονιακής υπανάπτυξης. Το δίλημμα των εκλογών της 6ης Μαΐου επιχειρείται να μετατοπιστεί από το "μνημόνιο- αντιμνημόνιο" όχι μόνο στο νόμισμα, αλλά στο "Μέσα στην Ευρώπη- Έξω από την Ευρώπη". Με τον ίδιο άγαρμπο τρόπο η γερμανική Καγγελαρία επιβεβαιώνει τη μιντιακή ατζέντα και με ευθεία παρέμβασή της στα εσωτερικά της χώρας, υποδεικνύει ...δημοψήφισμα για το ευρώ.
(Από την Αυγή της Κυριακής)
Απονομιμοποιούνται ως διαμεσολαβητές ανάμεσα στην κοινωνία και την πολιτική
Της ΑΓΓΕΛΑΣ ΝΤΑΡΖΑΝΟΥ
Όταν ένα πολιτικό κόμμα ή ένας αρχηγός «εισπράττουν» από το δυσμενές κλίμα που δημιουργούν σε βάρος τους τα ΜΜΕ, τότε κάτι δεν πάει καλά.
Να σε συκοφαντούν όλες οι τηλεοράσεις, να διαστρεβλώνουν τις θέσεις σου, να σε δείχνουν με το δάχτυλο ότι είσαι αδιάλλακτος και αλαζόνας, να σου φορτώνουν την έλλειψη ρευστότητας των τραπεζών και τη φτώχεια, να σε δαιμονοποιούν, σπέρνοντας το φόβο ότι θα προκαλέσεις τη διάλυση της χώρας, την έξοδο από το ευρώ και από την Ε.Ε., να ενοχοποιούν τους πολίτες για την ψήφο που έδωσαν στον ΣΥΡΙΖΑ και να απειλούν με περισσότερα δεινά εάν τον ξαναψηφίσουν, να βρίσκεσαι στο κέντρο της επίθεσης και να κερδίζεις σε δημοτικότητα, σε ψήφους και σε κοινωνική αποδοχή, εδώ κάτι πολύ περίεργο συμβαίνει.
Γιατί η δουλειά των μέσων είναι να κάνουν το ακριβώς αντίθετο: το αντίθετο είναι, όπως μάθαμε στα σχολεία, ότι δημιουργούν την «κοινωνική συναίνεση» μέσα από την αναπαραγωγή της «ιδεολογικής ηγεμονίας» της άρχουσας τάξης την οποία εξυπηρετούν. Εν προκειμένω, εξυπηρετούν την επιχειρηματική και πολιτική ελίτ της χώρας προβάλλοντας τις μνημονιακές πολιτικές ως τις μόνες σωτήριες, με τρόπο που οι πολίτες να ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ. Αυτό δεν θα ‘πρεπε να έχει γίνει κανονικά;
Τι πήγε στραβά και ο κόσμος έκανε ακριβώς το αντίθετο; Γιατί οι δύο μνημονιακοί πήραν μόλις 32%; Μικρή παρένθεση: έχω αρχίσει και ανησυχώ με το κράξιμο που ρίχνουν στη Χρυσή Αυγή. Πολύ φοβάμαι μήπως λειτουργήσει ο ίδιος μηχανισμός και τελικά τη δυναμώσουν...
Να επανέλθουμε στο ερώτημα, συμπληρώνοντας ότι δεν είναι η πρώτη φορά που χαλάει η σούπα. Το ίδιο έγινε με την υποστήριξη του Ε.Βενιζέλου από το MEGA απέναντι στον Γ.Παπανδρέου στις εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ το 2007. Το ίδιο και το 2009, όταν υποστηρίχθηκε η Μπακογιάννη απέναντι στον Σαμαρά, από το ίδιο κανάλι. Όπως μας θύμισε μάλιστα ο διευθυντής ειδήσεων του MEGA από την ιστοσελίδα του, ο Κώστας Καραμανλής στην προεκλογική περίοδο του 2007 και ο Γιώργος Παπανδρέου στην προεκλογική περίοδο του 2009 είχαν αρνηθεί να δώσουν συνέντευξη στο MEGA. Και οι δύο εξελέγησαν πρωθυπουργοί. Τυχαίο; Το ίδιο έκανε ο Αλέξης Τσίπρας στις εκλογές του Μαΐου και πήρε 1 εκατομμύριο ψήφους και ποσοστό που δεν φανταζόταν ποτέ.
Σερί αποτυχιών, επί πέντε χρόνια. Έχει καταντήσει ανέκδοτο. Αυτό που αποτύπωσε ανησυχητικά την κατάσταση ήταν μια συνομιλία με ψηφοφόρο του ΣΥΡΙΖΑ. Όταν τον ρώτησα ποιους σταύρωσε, μου απάντησε κανέναν, δεν ήξερα κάποιον, μετά είδα ένα γνωστό όνομα, αλλά σκέφτηκα: όλο στα κανάλια τον βλέπω, σιγά μην του βάλω σταυρό.
Είναι πλέον βέβαιο ότι κάτι πάει στραβά με το σύστημα προπαγάνδας στη χώρα. Το επικοινωνιακό σύστημα δεν επιτέλεσε το ρόλο του, φάνηκε στις εκλογές. Τι μπορεί να φταίει γι αυτό; Φταίει ο πομπός; Φταίει ο δέκτης; Φταίει το «μήνυμα» που μεταφέρουν; Μερικές σκέψεις θα μπορούσαν να δώσουν λαβή για συζήτηση:
*** Ένα πρώτο συμπέρασμα είναι ότι τα ΜΜΕ απονομιμοποιούνται ως διαμεσολαβητές. Σύμφωνα με τη θεωρία, πρέπει να κρατούν ίσες αποστάσεις μεταξύ των διαφόρων απόψεων και να τις παρουσιάζουν «αντικειμενικά», σύμφωνα τουλάχιστον με το αγγλοσαξωνικό μοντέλο δημοσιογραφίας. Αυτό δεν το κάνουν. Τα έντυπα είναι σαφώς ταυτισμένα με πολιτικές παρατάξεις, όμως αυτό έχει περάσει και στην τηλεόραση. Η τηλεόραση δεν κρατάει αποστάσεις, δεν κρατάει κάν τα προσχήματα, αλλά ταυτίζεται. Χρειάζεται μια επίφαση «ουδετερότητας» να εμφανίζεται αξιόπιστος, δεν είναι έτσι;
*** Η οικονομική κρίση δείχνει ότι υπάρχουν όρια στην ιδεολογική ηγεμονία των ΜΜΕ. Δεν μπορούν να κάνουν το άσπρο μαύρο ερήμην της πραγματικότητας, που γίνεται όλο και πιο επώδυνη. Γιατί η πραγματικότητα είναι πιο ισχυρή. Ο γάϊδαρος δεν πετάει.
*** Έχουν ισχυρούς αντιπάλους. Η τηλεόραση, αν και παραμένει βασικό μέσο ενημέρωσης, έχει χάσει το μονοπώλιο στην ενημέρωση. Το internet και τα κοινωνικά δίκτυα προσφέρουν εναλλακτική πληροφόρηση και κυρίως αποδομούν τα μηνύματά της, μέσω της αμφίδρομης επικοινωνίας.
*** Επί μακρόν, τα ΜΜΕ καταδίκαζαν το πολιτικό σύστημα συνολικά, ως ανίκανο και διεφθαρμένο. Αυτό δημιούργησε συνειδήσεις και αντιστάσεις σε διαφορετικές κατευθύνσεις, τις οποίες δεν μπορούν πλέον να μαζέψουν προωθώντας τη συναίνεση.
*** Είναι τελικά επικίνδυνο ή απελευθερωτικό για μια κοινωνία να γυρνάει την πλάτη στα media; Να μην λειτουργούν οι «ιδεολογικοί μηχανισμοί του κράτους»; Τι θα συνέβαινε εάν οι μαθητές αμφισβητούσαν τους δασκάλους και τους κορόϊδευαν κατάμουτρα; Τι μπορούμε να περιμένουμε όταν μια κοινωνία ξεφεύγει από την ηγεμονία των ΜΜΕ και λέει «απ’ ό,τι μας λέτε, εμείς πάμε αντίθετα»;
Μάλλον η στάση αυτή περιέχει κινδύνους, αλλά και στοιχεία χειραφέτησης. Υπάρχουν στοιχεία επικινδυνότητας, όπως για παράδειγμα η άνοδος της ακροδεξιάς, η αποστροφή στο πολιτικό σύστημα στο σύνολό του. Αυτό είναι δημιούργημα των ΜΜΕ. Από την άλλη πλευρά, η δυναμική αυτή, εμπεριέχει κάτι το εξαιρετικά απελευθερωτικό για την κοινωνία, τη χειραφέτησή της.
*** Είναι εξαιρετικά αμφίβολο εάν οι ελίτ στην Ελλάδα, το μεγάλο επιχειρηματικό κεφάλαιο και η πολιτική ελίτ έχουν πράγματι συγκροτημένα συμφέροντα ώστε να εκφραστούν από τα ΜΜΕ ενιαία και αποτελεσματικά . Αμφισβητείται βασίμως ότι έχει βρεθεί κοινός παρανομαστής ο οποίος συνενώνει σε ενιαία στρατηγική τα συμφέροντα των ελίτ. Το ρόλο αυτό είχε αναλάβει με το κύρος και την ισχύ τους τις προηγούμενες δεκαετίες ο Χρήστος Λαμπράκης και το Συγκρότημα. Η απουσία του είναι ηχηρή, όσο οι έλληνες επιχειρηματίες δρουν περισσότερο όπως οι κοτζαμπάσηδες του 19ου αιώνα, παρά ως συγκροτημένη αστική τάξη. Η αθρόα έξοδος των κεφαλαίων στο εξωτερικό, ακόμα και ο πόλεμος μεταξύ τους δείχνουν ότι δεν είναι ικανοί να συγκροτήσουν ενιαίο λόγο. Ένα πολιτικό και ιδεολογικό πρόταγμα, το οποίο στη συνέχεια θα αναλάβουν τα media να το επιβάλλουν ως ηγεμονεύουσα ιδεολογία. Όμως τα media δεν μπορούν να αναλάβουν αυτό το ρόλο για λογαριασμό των ελίτ.
*** Τις τελευταίες ημέρες φαίνεται ότι η συνένωση των συμφερόντων των ελίτ συγκροτείται στη βάση ενός κοινού εχθρού, του ΣΥΡΙΖΑ. Σε κανένα θετικό πρόταγμα, σε κανένα αναπτυξιακό σχέδιο, σε καμία ελπίδα για την κοινωνία, παρά μόνο στη δημιουργία ενός «δαίμονα» από την άλλη πλευρά, ο οποίος απειλεί. Αν και δεν απειλεί, παρά τη φτώχεια μας, ένα ολόκληρο μιντιακό σύστημα, με τον πιο άγαρμπο τρόπο συκοφαντεί τον ΣΥΡΙΖΑ, επιχειρεί να ευτελίσει τις προτάσεις του και να τρομοκρατήσει τον κόσμο. "Τι θα λέγατε στην κ. Μέρκελ; Δεν υπάρχει μνημόνιο, ξέχνα το"; ρώτησε άτσαλα και με φανερό εκνευρισμό η Ο.Τρέμη τον Αλέξη Μητρόπουλο. Πιάνει: ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ θα ψηφίσουν Ν.Δ., τον νέο μεγάλο αυθεντικό πόλο της μηνημονιακής υπανάπτυξης. Το δίλημμα των εκλογών της 6ης Μαΐου επιχειρείται να μετατοπιστεί από το "μνημόνιο- αντιμνημόνιο" όχι μόνο στο νόμισμα, αλλά στο "Μέσα στην Ευρώπη- Έξω από την Ευρώπη". Με τον ίδιο άγαρμπο τρόπο η γερμανική Καγγελαρία επιβεβαιώνει τη μιντιακή ατζέντα και με ευθεία παρέμβασή της στα εσωτερικά της χώρας, υποδεικνύει ...δημοψήφισμα για το ευρώ.
(Από την Αυγή της Κυριακής)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου