Του Γιάννη Αγιάννη
(αναδημοσίευση από http://themediaproject.gr/mediadetails.php?id=8713
Το 1996 το εκδοτικό κατεστημένο στήριζε ολόψυχα τον Κώστα Σημίτη. «Ο κύριος καθηγητής» ήταν απέναντι στο ‘χοντρό» όπως αποκαλούσε ακόμη και ο κ. Σημίτης το μακαρίτη, Μιλτιάδη Εβερτ, αρχηγό, τότε της συντηρητικής παράταξης. Η έκφραση της «συμπάθειας» αυτής, είχε ένα αντίτιμο. Τη διάθεση τεράστιων δημοσίων έργων σε διαπλεκόμενους επιχειρηματίες, και τη μαζική είσοδο αμφιβόλου οικονομικής κατάστασης στο χρηματιστήριο. Οι εκδότες, που σήμερα δηλώνουν πως πένονται και οι πρώην υπάλληλοι τους που έχουν πολιτικές θέσεις πως για όλα φταίει η φούσκα. Κανείς δεν θέλει να θυμάται πως οι επιχειρηματίες συγκέντρωσαν από τα θύματα το χρηματιστηρίου περισσότερο από μισό δισεκατομμύριο ευρώ. Αυτά τα λεφτά χάθηκαν!
Αν τα στελέχη τους διαχειρίζονταν με στοιχειώδη ευθύνη, οι επιχειρήσεις τους σήμερα δεν θα κινδύνευαν με λουκέτο. Η θρασύτητα τους είναι τέτοια που βγαίνουν και από πάνω λέγοντας, πως οι εργαζόμενοι που παρείχαν την εργασία τους τσέπωσαν τα χρήματα. Υπάρχει όμως κάτι βαθύτερο και αυτός είναι ο ρόλος των τραπεζών, οι οποίες κατόπιν πολιτικών υποδείξεων και επειδή τα δάνεια που έδιναν στα ΜΜΕ ήταν «θαλάσσια» αποφάσισαν, για λίγο, να σφίξουν τη θήλεια στο λαιμό των επιχειρήσεων.
(αναδημοσίευση από http://themediaproject.gr/mediadetails.php?id=8713
Το 1996 το εκδοτικό κατεστημένο στήριζε ολόψυχα τον Κώστα Σημίτη. «Ο κύριος καθηγητής» ήταν απέναντι στο ‘χοντρό» όπως αποκαλούσε ακόμη και ο κ. Σημίτης το μακαρίτη, Μιλτιάδη Εβερτ, αρχηγό, τότε της συντηρητικής παράταξης. Η έκφραση της «συμπάθειας» αυτής, είχε ένα αντίτιμο. Τη διάθεση τεράστιων δημοσίων έργων σε διαπλεκόμενους επιχειρηματίες, και τη μαζική είσοδο αμφιβόλου οικονομικής κατάστασης στο χρηματιστήριο. Οι εκδότες, που σήμερα δηλώνουν πως πένονται και οι πρώην υπάλληλοι τους που έχουν πολιτικές θέσεις πως για όλα φταίει η φούσκα. Κανείς δεν θέλει να θυμάται πως οι επιχειρηματίες συγκέντρωσαν από τα θύματα το χρηματιστηρίου περισσότερο από μισό δισεκατομμύριο ευρώ. Αυτά τα λεφτά χάθηκαν!
Αν τα στελέχη τους διαχειρίζονταν με στοιχειώδη ευθύνη, οι επιχειρήσεις τους σήμερα δεν θα κινδύνευαν με λουκέτο. Η θρασύτητα τους είναι τέτοια που βγαίνουν και από πάνω λέγοντας, πως οι εργαζόμενοι που παρείχαν την εργασία τους τσέπωσαν τα χρήματα. Υπάρχει όμως κάτι βαθύτερο και αυτός είναι ο ρόλος των τραπεζών, οι οποίες κατόπιν πολιτικών υποδείξεων και επειδή τα δάνεια που έδιναν στα ΜΜΕ ήταν «θαλάσσια» αποφάσισαν, για λίγο, να σφίξουν τη θήλεια στο λαιμό των επιχειρήσεων.