Αναδημοσίευση από το Media-λογώντας στο Δρόμο της Αριστεράς
Της Ματίνας Παπαχριστούδη
Για να κατανοήσουμε το μέγεθος της συμφωνίας, μεταξύ κυβερνώντων και ιδιοκτητών ιδιωτικής τηλεόρασης, χρειάζεται να πάμε λίγο πίσω. Στο 1989, όταν με το νόμο για την ίδρυση του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης σύσσωμο το πολιτικό σύστημα, με εξαίρεση τον Κωστή Στεφανόπουλο, παρέδωσε τα ιδιωτικά κανάλια στα εκδοτικά συγκροτήματα. Από το 1990 ώς το 1995 που ψηφίστηκε ο νόμος 2328/95 του Ευάγγελου Βενιζέλου (τότε υπουργός Τύπου), τα ιδιωτικά κανάλια αυξήθηκαν και καθιερώθηκαν με υπουργικές αποφάσεις. Με τη λήξη των τότε αδειών τους, ξεκίνησε η μεγάλη περίοδος ανομίας και πολιτικό-οικονομικών παζαριών. Χωρίς νόμιμες άδειες οι τηλεοπτικοί σταθμοί παζαρεύουν με το πολιτικό σύστημα τα μεταξύ τους ανταλλάγματα. Δεν πλήρωναν για τις τηλεοπτικές συχνότητες, κατά τις προεκλογικές περιόδους, έπαιρναν δωρεάν τηλεοπτικές εικόνες από την ΕΡΤ, δεν εφάρμοζαν καμία απολύτως από τις θεσμικές υποχρεώσεις τους.
Το δυο επόμενα μεγάλα δώρα, δίνονται επί κυβέρνησης Ν.Δ. και υπουργίας Θοδωρή Ρουσόπουλου. Τα ιδιωτικά κανάλια αποκτούν, κατά παράβαση ακόμη και της ευρωπαϊκής νομοθεσίας, την ιδιότητα του «ανεξάρτητου τηλεοπτικού παραγωγού». Το 2008 παίρνουν το πράσινο φως για το πέρασμα στην ψηφιακή τηλεόραση. Ιδρύουν κοινή εταιρία με ισόποσα μερίδια, τη Digea η οποία αναλαμβάνει την εκπομπή του ψηφιακού σήματος με πελάτες τους μετόχους της! Πέντε χρόνια μετά η Digea καθορίζει τα βήματα της ψηφιακής μετάβασης στην τηλεόραση, απαιτεί και αλλάζει τους όρους στον ψηφιακό χάρτη, πληρώνεται αδρά από τους «πελάτες» της πανελλαδικά ή περιφερειακά κανάλια για τη μεταφορά του ψηφιακού σήματος τους, αναλαμβάνει το κοινό επίγειο δίκτυο για όλους τους πανελλαδικούς σταθμούς, δίνοντάς τους την ευκαιρία να απολύσουν το σύνολο των τεχνικών δκτύων.
Η κοινή εταιρία των ιδιωτικών καναλιών έθεσε ήδη τους όρους της να της δοθούν οι ψηφιακές συχνότητες με ισχνό ή καθόλου τίμημα, επειδή όπως υποστηρίζουν, παρέχουν δωρεάν ενημέρωση στους πολίτες. Με αυτό το επιχείρημα-ανέκδοτο, προετοιμαζόταν ο διαγωνισμός που καταγγέλλεται ως φωτογραφικός υπέρ των εκδοτικών συγκροτημάτων που μετέχουν στα ιδιωτικά κανάλια, τα οποία κατέχουν τον πάροχο δικτύου, τη Digea.
Έπρεπε να ξεσηκωθεί το σύμπαν με το λουκέτο στον κρατικό ραδιοτηλεοπτικό φορέα της ΕΡΤ για να αποκαλυφθεί σε όλο του το μέγεθος το μέγα σκάνδαλο των τηλεοπτικών συχνοτήτων. Στο παραπέντε της παράδοσης των ψηφιακών συχνοτήτων στην κοινή πολυμετοχική εταιρία των μεγάλων ιδιωτικών τηλεοπτικών καναλιών στην οποία μετέχουν τα παραδοσιακά κυρίαρχα εκδοτικά συμφέροντα -τον πάροχο δικτύου Digea- αποκαλύφθηκαν όλες οι παράμετροι του τηλεοπτικού παζαριού στη διαπλεκόμενη, βρόμικη σχέση ανάμεσα στην πολιτική και media-κή εξουσία.
Αποκαλύφθηκαν οι φωτογραφικοί όροι του διαγωνισμού (να δοθούν όλες οι συχνότητες σε έναν πάροχο δικτύου με κριτήριο την πρότερη εμπειρία στην επικοινωνία της ψηφιακής μετάβασης), με τους οποίους πριμοδοτείται η κοινή εταιρία των καναλιών Mega, Αnt1, Alpha, Star και Σκάι.
Αποκαλύφθηκαν τα αθέατα στοιχεία του «διαγωνισμού» με τα οποία θα έβγαιναν εκτός διεκδίκησης οι πιθανοί ξένοι παίχτες της ψηφιακής TV (σφιχτό χρονοδιάγραμμα που είναι αδύνατον να τηρηθεί εκτός αν κάποιος έχει ήδη στημένο δίκτυο πομπών).
Αποκαλύφθηκαν τα αθέατα στοιχεία του «διαγωνισμού» με τα οποία θα έβγαιναν εκτός διεκδίκησης οι πιθανοί ξένοι παίχτες της ψηφιακής TV (σφιχτό χρονοδιάγραμμα που είναι αδύνατον να τηρηθεί εκτός αν κάποιος έχει ήδη στημένο δίκτυο πομπών).
Κυρίως έγινε γνωστό πως θα παραδοθούν οι ψηφιακές συχνότητες, χωρίς να έχουν δοθεί νόμιμες τηλεοπτικές άδειες στα κανάλια με κανόνες και όρους ελέγχου. Το καθεστώς της διαπλεκόμενης ανομίας κορυφώνεται και στην ψηφιακή εποχή της τηλεόρασης.
Για να κατανοήσουμε το μέγεθος της συμφωνίας, μεταξύ κυβερνώντων και ιδιοκτητών ιδιωτικής τηλεόρασης, χρειάζεται να πάμε λίγο πίσω. Στο 1989, όταν με το νόμο για την ίδρυση του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης σύσσωμο το πολιτικό σύστημα, με εξαίρεση τον Κωστή Στεφανόπουλο, παρέδωσε τα ιδιωτικά κανάλια στα εκδοτικά συγκροτήματα. Από το 1990 ώς το 1995 που ψηφίστηκε ο νόμος 2328/95 του Ευάγγελου Βενιζέλου (τότε υπουργός Τύπου), τα ιδιωτικά κανάλια αυξήθηκαν και καθιερώθηκαν με υπουργικές αποφάσεις. Με τη λήξη των τότε αδειών τους, ξεκίνησε η μεγάλη περίοδος ανομίας και πολιτικό-οικονομικών παζαριών. Χωρίς νόμιμες άδειες οι τηλεοπτικοί σταθμοί παζαρεύουν με το πολιτικό σύστημα τα μεταξύ τους ανταλλάγματα. Δεν πλήρωναν για τις τηλεοπτικές συχνότητες, κατά τις προεκλογικές περιόδους, έπαιρναν δωρεάν τηλεοπτικές εικόνες από την ΕΡΤ, δεν εφάρμοζαν καμία απολύτως από τις θεσμικές υποχρεώσεις τους.
Το δυο επόμενα μεγάλα δώρα, δίνονται επί κυβέρνησης Ν.Δ. και υπουργίας Θοδωρή Ρουσόπουλου. Τα ιδιωτικά κανάλια αποκτούν, κατά παράβαση ακόμη και της ευρωπαϊκής νομοθεσίας, την ιδιότητα του «ανεξάρτητου τηλεοπτικού παραγωγού». Το 2008 παίρνουν το πράσινο φως για το πέρασμα στην ψηφιακή τηλεόραση. Ιδρύουν κοινή εταιρία με ισόποσα μερίδια, τη Digea η οποία αναλαμβάνει την εκπομπή του ψηφιακού σήματος με πελάτες τους μετόχους της! Πέντε χρόνια μετά η Digea καθορίζει τα βήματα της ψηφιακής μετάβασης στην τηλεόραση, απαιτεί και αλλάζει τους όρους στον ψηφιακό χάρτη, πληρώνεται αδρά από τους «πελάτες» της πανελλαδικά ή περιφερειακά κανάλια για τη μεταφορά του ψηφιακού σήματος τους, αναλαμβάνει το κοινό επίγειο δίκτυο για όλους τους πανελλαδικούς σταθμούς, δίνοντάς τους την ευκαιρία να απολύσουν το σύνολο των τεχνικών δκτύων.
Η κοινή εταιρία των ιδιωτικών καναλιών έθεσε ήδη τους όρους της να της δοθούν οι ψηφιακές συχνότητες με ισχνό ή καθόλου τίμημα, επειδή όπως υποστηρίζουν, παρέχουν δωρεάν ενημέρωση στους πολίτες. Με αυτό το επιχείρημα-ανέκδοτο, προετοιμαζόταν ο διαγωνισμός που καταγγέλλεται ως φωτογραφικός υπέρ των εκδοτικών συγκροτημάτων που μετέχουν στα ιδιωτικά κανάλια, τα οποία κατέχουν τον πάροχο δικτύου, τη Digea.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου