TV, Χόλιγουντ κατασκευάζουν τους "κακούς" στη Δύση

(αναδημοσίευση από Σχολιαστές χωρίς σύνορα)

http://sxoliastesxwrissynora.wordpress.com/2011/07/25/httpwp-meppn6y-9hx/
Οι “κακοί Άραβες” τα ΜΜΕ και το Χόλιγουντ
Από FILISTINA

Παρασκευή 23 Ιουλίου γύρω στις 6.00 το απόγευμα όπου περισσότεροι από 90 άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους μετά από βομβιστικό χτύπημα στο Όσλο και επίθεση ενόπλου στο νησί Οτόγια. Το διάστημα ανάμεσα στο διπλό μακελειό και την σύλληψη από την αστυνομία του Νορβηγού Anders Behring Breivik (πρώην μέλος του ακροδεξιού ‘Κόμματος της Προόδου’) ήταν αρκετό για να αναδείξει για άλλη μια φορά το μέγεθος της αντι-ισλαμιστικής προπαγάνδας στην οποία -με πολύ έντεχνο τρόπο -επιδίδονται οι δυτικοί φιλοσιωνιστές.

Έτσι, το ρεπορτάζ του “ειδικού” των New York Times Will McCants έδειχνε καθαρά προς την κατεύθυνση ακραίων μουσουλμανικών ομάδων, θυμωμένων με τον πόλεμο στο Αφγανιστάν. Οι Νew York Times λοιπόν επέτρεψαν να προκύψει μέσα από το ρεπορτάζ ότι ένας Μουσουλμάνος τρομοκράτης ευθύνεται για τη μεγαλύτερη καταστροφή στην ιστορία της Νορβηγίας μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ακολουθώντας την ίδια τακτική οι Financial Times από την αρχή ανέφεραν ισχυρισμούς περί ισλαμικής τρομοκρατίας και μάλιστα επικαλέστηκαν ειδικούς στην τρομοκρατία οι οποίοι πειστικά εξηγούσαν ότι η επίθεση στο camping της νεολαίας πραγματοποιήθηκε από κάποιον “πρόθυμο να θυσιάσει τη ζωή του”, άρα από κάποιον Μουσουλμάνο καμικάζι.

Ένα παρόμοιο σενάριο ακολούθησε και η Judy Woodruff σε συνέντευξη με έναν δημοσιογράφο από τη Νορβηγία , στην εκπομπή PBS’s Newshour. Από την συνέντευξη μαθαίνουμε πως ένας 32χρονος λευκός Νορβηγός συνελήφθη ως βασικό ύποπτος, όμως η Woodruff δεν θέτει κανένα ερώτημα σχετικά με το κίνημα των νεοναζί στη Νορβηγία και τις κομματικές του διασυνδέσεις . Αντιθέτως, εστιάζει το υπόλοιπο της συνέντευξης κυρίως στις σχέσεις της Νορβηγίας με χώρες όπως η Σρι Λάνκα, το Σουδάν, η Λιβύη και το Αφγανιστάν και πως η Νορβηγία, ως ενεργό μέλος του ΝΑΤΟ, συμμετέχει στον πόλεμο στη Λιβύη και στο Αφγανιστάν.

Η εκστρατεία που προσπαθεί να αμαυρώσει την εικόνα των Αράβων -προς όφελος βέβαια των σιωνιστών- δεν είναι κάτι καινούργιο, έχει ξεκινήσει εδώ και δεκαετίες και αυτό βέβαια έχει επιτευχθει με όλα τα μέσα που ελέγχουν, δηλαδή ΜΜΕ αλλά και τον κινηματογράφο.

Το άρθρο που ακολουθεί είναι του Ab. Mohamed Sidi ο οποίος κα­τά­γε­ται α­πό τη Σα­ου­δι­κή Α­ρα­βί­α και ζει στην Κα­λι­φόρ­νια ό­που ερ­γά­ζε­ται ως πα­νε­πι­στη­μια­κός. Το κεί­με­νό (σε συντόμευση) δη­μο­σιεύ­τη­κε για πρώ­τη φο­ρά στο Journal of Historical Review, τόμ. 17, αρ. 6, Σε­πτέμ­βριος/Ο­κτώ­βριος 1998, σσ. 2-9.
Με­τά­φρα­ση: Βαγ­γέ­λης Πα­τσός

Οι κακοί Άραβες και οι καλοί Ισραηλινοί στα αμερικανικά ΜΜΕ
του Ab. Mohamed Sidi



Α­ναμ­φι­σβή­τη­τα ο πλέ­ον ι­σχυ­ρός δια­μορ­φω­τής της κοι­νής γνώ­μης στον ση­με­ρι­νό κό­σμο εί­ναι τα α­με­ρι­κα­νι­κά πλα­νη­τι­κά μέ­σα ε­νη­μέ­ρω­σης, και ει­δι­κό­τε­ρα η κι­νη­μα­το­γρα­φι­κή βιο­μη­χα­νί­α του Χόλ­λυ­γου­ντ. Α­πό τό­τε που οι σιω­νι­στές Ε­βραί­οι ί­δρυ­σαν δια της βί­ας το κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ στη γη της α­ρα­βι­κής Πα­λαι­στί­νης, το 1948, το Χόλ­λυ­γου­ντ και τα υ­πό­λοι­πα μα­ζι­κά μέ­σα ε­νη­μέ­ρω­σης έ­χουν ε­ξα­πο­λύ­σει μια εκ­στρα­τεί­α που έ­χει ως στό­χο να ε­ξευ­τε­λί­σει τους Ά­ρα­βες και να α­μαυ­ρώ­σει την ει­κό­να τους. Ο α­με­ρι­κα­νι­κός κι­νη­μα­το­γρά­φος και η τη­λε­ό­ρα­ση –που προ­ω­θούν συ­στη­μα­τι­κά μια αρ­νη­τι­κή ει­κό­να των μη καυ­κα­σια­νών, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων των Ιν­διά­νων, Α­φρο­α­με­ρι­κα­νών, Ι­σπα­νο-Α­με­ρι­κα­νών και Α­σια­το-Α­με­ρι­κα­νών– α­πό το 1950 ε­πι­κε­ντρώ­νουν στους Ά­ρα­βες και τους Μου­σουλ­μά­νους πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πό ο­ποια­δή­πο­τε άλ­λη ε­θνο-θρη­σκευ­τι­κή ο­μά­δα, ως α­ντι­κεί­με­να μί­σους, κα­τα­φρό­νιας και χλευα­σμού. (Ε­πει­δή οι Ά­ρα­βες εί­ναι α­ριθ­μη­τι­κά η με­γα­λύ­τε­ρη ση­μι­τι­κή ο­μά­δα, αυ­τή η ε­χθρό­τη­τα ε­να­ντί­ον τους συ­νι­στά, στην κυ­ριο­λε­ξί­α, α­ντι-ση­μι­τι­σμό).

Ο συ­νή­θης “κα­κός”

“Στην α­με­ρι­κα­νι­κή τη­λε­ό­ρα­ση”, γρά­φει ο κα­θη­γη­τής Σα­χήν (Shaheen), “ο συ­νή­θης ‘κα­κός’ εί­ναι σή­με­ρα ο Ά­ρα­βας. Το να εί­σαι Ά­ρα­βας στην Α­με­ρι­κή ση­μαί­νει αυ­το­μά­τως ό­τι με­τα­βάλ­λε­σαι σε α­ντι­κεί­με­νο πε­ρι­φρό­νη­σης και ε­ξευ­τε­λι­σμού α­πό την τη­λε­ό­ρα­ση υ­πό το έν­δυ­μα της ψυ­χα­γω­γί­ας. Για μέ­να αυ­τή η α­ντι-α­ρα­βι­κή ει­κό­να στον το­μέ­α της ψυ­χα­γω­γί­ας εκ­φρά­ζε­ται και μέ­σα α­πό την πο­λι­τι­κή της Α­με­ρι­κής”1.

Πλά­νες

Αυ­τή η εκ­στρα­τεί­α των μέ­σων τρο­φο­δο­τεί α­να­ρίθ­μη­τες πλά­νες για τους Ά­ρα­βες και το κυ­ρί­αρ­χο θρή­σκευ­μά τους, το Ι­σλάμ. Πολ­λοί κά­τοι­κοι της Δύ­σης έ­χουν πει­στεί ό­τι οι Ά­ρα­βες, ου­σια­στι­κά, εί­ναι α­καλ­λιέρ­γη­τοι νο­μά­δες που ζουν στην έ­ρη­μο σε σκη­νές. Πα­ρο­μοί­ως πολ­λοί Α­με­ρι­κα­νοί θε­ω­ρούν τον Ο­ΠΕΚ (Ορ­γα­νι­σμός Πε­τρε­λαιο-Ε­ξα­γω­γών Κρα­τών) ως συ­νώ­νυ­μο των Α­ρά­βων και του α­ρα­βι­κού κό­σμου· τα ΜΜΕ κα­τη­γο­ρούν συ­στη­μα­τι­κά τους Ά­ρα­βες ό­πο­τε ο Ο­ΠΕΚ α­νε­βά­ζει τις τι­μές του πε­τρε­λαί­ου, στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα οι έ­ξι α­πό τις 13 χώ­ρες του Ο­ΠΕΚ δεν εί­ναι α­ρα­βι­κές. Ε­πί­σης τα ΜΜΕ εκ­θέ­τουν διαρ­κώς τους Ά­ρα­βες και τους Μου­σουλ­μά­νους, με έ­ναν πρω­το­φα­νή τρό­πο, ως φα­να­τι­κούς και κα­θό­λου α­νε­κτι­κούς στις θρη­σκευ­τι­κές ευαι­σθη­σί­ες των υ­πο­λοί­πων. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα το Ι­σλάμ, για έ­να με­γά­λο μέ­ρος της ι­στο­ρί­ας του, υ­πήρ­ξε πε­ρισ­σό­τε­ρο α­νε­κτι­κό προς τον χρι­στια­νι­σμό και τον ιου­δα­ϊ­σμό α­πό ό,­τι το α­ντί­στρο­φο. Και ό­μως ή­ταν οι Ε­βραί­οι Σιω­νι­στές που ί­δρυ­σαν το κρά­τος τους στη “γη της ε­παγ­γε­λί­ας” της Πα­λαι­στί­νης, ως έ­να κρά­τος προ­ο­ρι­σμέ­νο α­πο­κλει­στι­κά για τον “ε­κλε­κτό λα­ό”. Ε­νώ η α­ρα­βι­κή λέ­ξη Αλ­λάχ συ­χνά προ­βάλ­λε­ται στις α­με­ρι­κα­νι­κές ται­νί­ες με έ­ναν τρό­πο που προ­κα­λεί χλεύ­η και κυ­νι­σμό, στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα “Αλ­λάχ” εί­ναι α­πλά η α­ρα­βι­κή λέ­ξη για τον Θε­ό. Ό­χι μό­νο οι Ά­ρα­βες μου­σουλ­μά­νοι αλ­λά και οι Ά­ρα­βες χρι­στια­νοί, α­κό­μα και οι Ά­ρα­βες Ιου­δαί­οι, χρη­σι­μο­ποιούν αυ­τή τη λέ­ξη για να ε­πι­κα­λε­στούν τον Θε­ό.
[ ] Ό­σο για την ταύ­τι­ση των Α­ρά­βων με “τρο­μο­κρά­τες”, θα πρέ­πει να υ­πεν­θυ­μί­σου­με ό­τι “τρο­μο­κρά­τες” δρα­στη­ριο­ποιού­νται σ’ ό­λο τον κό­σμο, σε χώ­ρες τό­σο δια­φο­ρε­τι­κές ό­σο η Βρε­τα­νί­α, η Ι­τα­λί­α, η Ιρ­λαν­δί­α, η Ρω­σί­α, η Γερ­μα­νί­α, η Ι­σπα­νί­α, η Ια­πω­νί­α, το Ισ­ρα­ήλ και οι Η­ΠΑ. Η Ε­βρα­ϊ­κή Α­μυ­ντι­κή Έ­νω­ση (JDL), για πα­ρά­δειγ­μα, έ­χει έ­να αρ­κε­τά πλού­σιο ι­στο­ρι­κό τρο­μο­κρα­τι­κής δρα­στη­ριό­τη­τας. Το 1985 το FBI υ­πέ­δει­ξε το JDL σαν την δεύ­τε­ρη κα­τά σει­ράν πιο ε­νερ­γό τρο­μο­κρα­τι­κή ο­μά­δα στις Η­ΠΑ2. Ε­ντού­τοις, το Χόλ­λυ­γου­ντ έ­χει κά­νει πολ­λά για να εν­θαρ­ρύ­νει τους Α­με­ρι­κα­νούς να συ­νε­χί­σουν να συ­σχε­τί­ζουν τους “τρο­μο­κρά­τες” με τους Ά­ρα­βες (ει­δι­κά τους Πα­λαι­στί­νιους) και τους μου­σουλ­μά­νους “α­γω­νι­στές”.

Κυ­ριαρ­χί­α των Α­ρά­βων;

Οι ­διαι­τέ­ρως προ­βε­βλη­μέ­νες ε­ξα­γο­ρές α­με­ρι­κα­νι­κών ε­ται­ριών α­πό τους Ά­ρα­βες κα­τά τη δε­κα­ε­τί­α 1970-1980 πυ­ρο­δό­τη­σαν έ­να κύ­μα υ­στε­ρί­ας στον πε­ριο­δι­κό τύ­πο και τα η­λε­κτρο­νι­κά μέ­σα εν ό­ψει του κινδύνου, ό­πως δια­τεί­νο­νταν, της ε­ξα­γο­ράς σχε­δόν ο­λό­κλη­ρης της Α­με­ρι­κής α­πό τους Ά­ρα­βες. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, οι ά­με­σες ξέ­νες ε­πεν­δύ­σεις α­πό μέ­λη-χώ­ρες του Ο­ΠΕΚ, ό­πως α­να­φέ­ρει το α­με­ρι­κα­νι­κό υ­πουρ­γεί­ο Ε­μπο­ρί­ου, υ­πο­λο­γί­ζο­νται σε λι­γό­τε­ρο α­πό το 1% του συ­νό­λου3.

Η ε­βρα­ϊ­κή ε­πιρ­ρο­ή στο Χόλ­λυ­γου­ντ
Οι αρ­νη­τι­κές ει­κό­νες που πλά­θει το Χόλ­λυ­γου­ντ για τους Ά­ρα­βες δεν εκ­πλήσ­σουν πλέ­ον, ε­ξαι­τί­ας του κυ­ρί­αρ­χου ρό­λου που παί­ζουν οι Ε­βραί­οι και οι άλ­λοι υ­πο­στη­ρι­κτές του Σιω­νι­στι­κού κινή­μα­τος στο Χόλ­λυ­γου­ντ. Στην με­λέ­τη του, του 1988, “Μια καθ’ ό­λα δι­κή τους αυ­το­κρα­το­ρί­α: Πώς οι Ε­βραί­οι ε­φη­ύ­ραν το Χόλ­λυ­γου­ντ”, ο Εβραί­ος συγ­γρα­φέ­ας Νηλ Γκά­μπλερ (Neal Gabler) υ­πο­στη­ρί­ζει πως οι Ε­βραί­οι ί­δρυ­σαν ό­λα τα με­γά­λα α­με­ρι­κά­νι­κα στού­ντιο ται­νιών συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων των Columbia, Metro Goldwyn Mayer, Warner Brothers, Paramount, Universal και Twentieth Century Fox. Η α­με­ρι­κα­νι­κή βιο­μη­χα­νί­α ται­νιών –γρά­φει ο Γκά­μπλερ4– ι­δρύ­θη­κε… και λει­τούρ­γη­σε α­πό Ε­βραί­ους της Α­να­το­λι­κής Ευ­ρώ­πης… Ό­ταν δε οι ο­μι­λού­σες ται­νί­ες κυ­ριάρ­χη­σαν στη βιο­μη­χα­νί­α, το Χόλ­λυ­γου­ντ δέ­χθη­κε ει­σβο­λή α­πό έ­να πλή­θος Ε­βραί­ων συγ­γρα­φέ­ων, που προ­έρ­χο­νταν κυ­ρί­ως α­πό την Α­να­το­λι­κή Ευ­ρώ­πη. Τα πιο ση­μα­ντι­κά πρα­κτο­ρεί­α η­θο­ποιών τα δια­χει­ρί­ζο­νταν Ε­βραί­οι. Ε­βραί­οι δι­κη­γό­ροι δια­πραγ­μα­τεύ­ο­νταν τις πε­ρισ­σό­τε­ρες υ­πο­θέ­σεις και Ε­βραί­οι για­τροί πρό­σφε­ραν βο­ή­θεια στους α­σθε­νείς του κλά­δου. Και πά­νω απ’ ό­λα, πα­ρή­γα­γαν τις ται­νί­ες… Ό­λα αυ­τά, ώ­θη­σαν τον F. Scott Fitzgerald να χα­ρα­κτη­ρί­σει το Χόλ­λυ­γου­ντ ε­πι­κρι­τι­κά ως “έ­να ξε­φά­ντω­μα για τους Ε­βραί­ους, και μια τρα­γω­δί­α για τους μη Ε­βραί­ους”5. Μό­λις οι Ε­βραί­οι κυ­ριάρ­χη­σαν στις “ται­νί­ες”, α­πο­κτή­σα­με έ­να πρό­βλη­μα στον κι­νη­μα­το­γρά­φο οι συ­νέ­πειες του ο­ποί­ου δεν εί­ναι α­κό­μα ο­ρα­τές. Στην ε­ξο­νυ­χι­στι­κή με­λέ­τη του “Ιε­ροί δε­σμοί: Μια ι­στο­ρί­α των Ε­βραί­ων”, το 1994, ο κα­θη­γη­τής του πα­νε­πι­στη­μί­ου της Νέ­ας Υόρ­κης, Νόρ­μαν Κά­ντορ (Norman F. Cantor), κα­τέ­δει­ξε ό­τι η πα­ρα­γω­γή και δια­κί­νη­ση ται­νιών του Χόλ­λυ­γου­ντ “κυ­ριαρ­χού­νταν σχε­δόν ο­λο­κλη­ρω­τι­κά α­πό με­τα­νά­στες Ε­βραί­ους τα πρώ­τα πε­νή­ντα χρό­νια και συ­νε­χί­ζει α­κό­μα να κυ­ριαρ­χεί­ται α­πό τους ί­διους στα α­νώ­τα­τα κλι­μά­κια. Ο τε­λευ­ταί­ος μη ε­βρα­ϊ­κός προ­μα­χώ­νας του Χόλ­λυ­γου­ντ, το στού­ντιο της Disney, πε­ρι­ήλ­θε υ­πό τη διοί­κη­σή τους στις αρ­χές της δε­κα­ε­τί­ας του 1990”6. Ο Ε­βραί­ος ι­στο­ρι­κός και δη­μο­σιο­γρά­φος Τζό­να­θαν Γκόλ­ντμπερ­γκ (Jonathan J. Goldberg) γρά­φει το 1996, στην ε­πι­σκό­πη­σή του “Ε­βρα­ϊ­κή ι­σχύς: Στο ε­σω­τε­ρι­κό του Α­με­ρι­κα­νο-Ε­βρα­ϊ­κού οι­κο­δο­μή­μα­τος”: η α­ντι­προ­σώ­πευ­ση των Ε­βραί­ων στα ΜΜΕ φτά­νει σε πο­λύ υ­ψη­λά πο­σο­στά συ­γκρι­τι­κά με τη συμ­με­το­χή τους στον πλη­θυ­σμό.7 [ ]
Το Χόλ­λυ­γου­ντ, στο τέ­λος του 20ού αιώ­να, πα­ρα­μέ­νει πά­ντα μια βιο­μη­χα­νί­α με σα­φή ε­θνι­κό προσ­διο­ρι­σμό. Στην ου­σί­α, ό­λοι οι διευ­θυ­ντές στα με­γά­λα στού­ντιο εί­ναι ε­βρα­ϊ­κής κα­τα­γω­γής. Το ί­διο ι­σχύ­ει για τους συγ­γρα­φείς, τους πα­ρα­γω­γούς, και, σε μι­κρό­τε­ρο βαθ­μό, για τους σκη­νο­θέ­τες (σε μια πρό­σφα­τη με­λέ­τη για τις κο­ρυ­φαί­ες ε­μπο­ρι­κές ται­νί­ες, το πο­σο­στό της συμ­με­το­χής τους φτά­νει το 59%). Η ι­σχύς τους σε μια α­πό τις πιο κερ­δο­φό­ρες και α­πο­δο­τι­κές βιο­μη­χα­νί­ες της Α­με­ρι­κής τους δί­νει με­γά­λη πο­λι­τι­κή δύ­να­μη. Α­πο­τε­λούν μια βα­σι­κή πη­γή χρη­μά­των για τους Δη­μο­κρα­τι­κούς υ­πο­ψη­φίους. Ο ά­τυ­πος πα­τριάρ­χης της βιο­μη­χα­νί­ας, ο πρό­ε­δρος της MCA Λιου Βά­ι­σμαν (Lew Weis­serman), διο­χε­τεύ­ει τα τε­ρά­στια α­πο­θέ­μα­τα του κύ­ρους του στην πο­λι­τεια­κή και την ο­μο­σπον­δια­κή πο­λι­τι­κή.

Τα διευ­θυ­ντι­κά στε­λέ­χη του Χόλ­λυ­γου­ντ χαι­ρέ­τη­σαν με εν­θου­σια­σμό την ί­δρυ­ση του Ισ­ρα­ήλ το 1948. Στις δε­κα­ε­τί­ες που α­κο­λού­θη­σαν, το Χόλ­λυ­γου­ντ προ­βάλ­λει συ­χνά μια ω­μή και βάρ­βα­ρη ει­κό­να των Α­ρά­βων. Δια­δη­λώ­νο­ντας την υ­πο­στή­ρι­ξή τους προς το Ισ­ρα­ήλ και την α­ντί­θε­σή τους προς τον Α­ρα­βι­κό και τον Μου­σουλ­μα­νι­κό κό­σμο που έ­χουν α­ντι­τα­χθεί με σθέ­νος στο ε­πι­θε­τι­κό σιω­νι­στι­κό κρά­τος, το Χόλ­λυ­γου­ντ α­νέ­πτυ­ξε έ­να ι­διαί­τε­ρο κι­νη­μα­το­γρα­φι­κό εί­δος που α­φο­ρά την Α­ρα­βο-ισ­ρα­η­λι­νή σύ­γκρου­ση.8 Σ’ αυ­τό το πνεύ­μα πα­ρή­χθη­σαν α­να­ρίθ­μη­τες ται­νί­ες “κα­λών-κα­κών” τα τε­λευ­ταί­α 50 χρό­νια, οι ο­ποί­ες πε­ρι­γρά­φουν με α­πλου­στευ­τι­κό τρό­πο τους Ισ­ρα­η­λι­νούς ως κα­λούς και δί­καιους ν’ α­ντι­με­τω­πί­ζουν τους α­να­ξιό­πι­στους και βάρ­βα­ρους Ά­ρα­βες.

Μό­νο κα­τά τη διάρ­κεια της δε­κα­ε­τί­ας του 1960, πα­ρή­χθη­σαν του­λά­χι­στον 10 τέ­τοιες με­γά­λες ται­νί­ες.9 Σ’ αυ­τές τις ται­νί­ες οι ισ­ρα­η­λί­τες και οι α­με­ρι­κα­νοί φί­λοι τους συ­χνά α­πο­δί­δο­νται α­πό δη­μο­φι­λείς και ό­μορ­φους α­με­ρι­κα­νούς η­θο­ποιούς ε­βρα­ϊ­κής κα­τα­γω­γής, σαν τους Πωλ Νιού­μαν, Τό­νυ Κέρ­τις, Κερ­κ Ντά­γκλας, ό­πως ε­πί­σης και α­πό εμ­φα­νί­σι­μους μη Ε­βραί­ους η­θο­ποιούς ό­πως οι Γιούλ Μπρί­νερ, Τζον Γουέ­ιν, Τζέ­ιν Φό­ντα, Φράν­κ Σι­νά­τρα, Τσάρ­λτον Ή­στον, Τζωρ­τζ Πέ­παρ­ντ, Ροκ Χά­τσον, Σαλ Μι­νέ­ο και Άρ­νολ­τ Σβαρ­τσε­νέ­γκερ. Οι Ά­ρα­βες, προ­φα­νώς, πα­ρου­σιά­ζο­νται, εκ μη­χα­νι­κής συ­νη­θεί­ας, ω­μοί, κυ­νι­κοί και ά­σχη­μοι.

Κα­τά τη διάρ­κεια μιας δια­φη­μι­στι­κής συ­νέ­ντευ­ξης για την ται­νί­α της “Rollover” το 1981, στην ο­ποί­α οι “Ά­ρα­βες” κα­τα­στρέ­φουν το πα­γκό­σμιο οι­κο­νο­μι­κό σύ­στη­μα, η η­θο­ποιός Τζέ­ιν Φό­ντα, “η προ­ο­δευ­τι­κή α­ρι­στε­ρί­στρια” του ’60, ε­ξέ­φρα­σε αυ­θόρ­μη­τα τη δι­κιά της φα­να­τι­κή α­ντί­λη­ψη για τους Ά­ρα­βες: “Το να μη φο­βό­μα­στε τους Ά­ρα­βες ση­μαί­νει ό­τι πρέ­πει να κοι­τα­χτού­με σε για­τρό. Έ­χουν μια στρα­τη­γι­κή ι­σχύ την ο­ποί­α στρέ­φουν ε­να­ντί­ον μας. Εί­ναι α­στα­θείς, φο­ντα­με­ντα­λι­στές, τύ­ραν­νοι, μι­σο­γύ­νη­δες και ε­χθροί της ε­λευ­θε­ρο­τυ­πί­ας.”10 Στην ται­νί­α “Έ­ξο­δος” (1960), κτη­νώ­δεις Ά­ρα­βες σκο­τώ­νουν μια ό­μορ­φη 15χρο­νη Ε­βραιο­πού­λα που υ­πο­δύ­ε­ται η Jill Hayworth. Στο “Cast a giant shadow” (1966), Ά­ρα­βες κο­ρο­ϊ­δεύ­ουν και γε­λούν, κα­θώς πυ­ρο­βο­λούν μια ισ­ρα­η­λι­νή ε­γκλω­βι­σμέ­νη σ’ έ­να φορ­τη­γό. Στο “Δί­κτυο” (1976), μια ται­νί­α βρα­βευ­μέ­νη με 4 Ό­σκαρ, πα­ρου­σιά­ζε­ται μια σταυ­ρο­φό­ρος σχο­λιά­στρια ει­δή­σε­ων να προ­ει­δο­ποιεί ό­τι οι Ά­ρα­βες, “οι ο­πι­σθο­δρο­μι­κοί φα­να­τι­κοί”, ε­λέγ­χουν τις Η.Π.Α. Στην “Μαύ­ρη Κυ­ρια­κή” (1977), ο Ισ­ρα­η­λι­νός εί­ναι ο ή­ρω­ας, ε­νώ οι Ά­ρα­βες εί­ναι οι κα­κούρ­γοι και οι τρο­μο­κρά­τες που θέ­λουν να σκο­τώ­σουν τους θε­α­τές της Υ­περ­σφαί­ρας, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νου του πρό­ε­δρου των Η.Π.Α. Στο “Δύ­να­μη Δέλ­τα” (1986), τον “Α­τσα­λέ­νιο Α­ε­τό” (1986) και το “Θά­να­τος πριν την Α­τί­μω­ση”, το Χόλ­λυ­γου­ντ δεί­χνει στους θε­α­τές πώς να λει­τουρ­γή­σουν α­πο­φα­σι­στι­κά ε­νά­ντια σε κοι­νούς, βρώ­μι­κους, υ­πάν­θρω­πους Ά­ρα­βες τρο­μο­κρά­τες. Στο “Αλ­λα­ντίν”, ται­νί­α κι­νου­μέ­νων σχε­δί­ων της Disney(1992), το τρα­γού­δι της ται­νί­ας πα­ρου­σιά­ζει την Α­ρα­βί­α ως βαρ­βα­ρι­κή. (“Εί­ναι βάρ­βα­ρη αλ­λά εί­ναι η πα­τρί­δα”). Στ’ “Α­λη­θι­νά Ψέμ­μα­τα” (1994), έ­νας Ά­ρα­βας τρο­μο­κρά­της με πυ­ρη­νι­κά ό­πλα πρέ­πει να ε­ξο­ντω­θεί. Στην “Executive Decision” (1996), και πά­λι μια ο­μά­δα Α­ρά­βων α­γω­νι­στών πραγ­μα­το­ποιεί α­ε­ρο­πει­ρα­τεί­α σε α­με­ρι­κα­νι­κό α­ε­ρο­πλά­νο, ε­νώ στο “Kazaam” (1996) έ­νας Ά­ρα­βας δο­λο­φό­νος κι έ­να μαύ­ρο τζί­νι α­πο­λαμ­βά­νουν μια “πα­ρα­δο­σια­κή α­ρα­βι­κή λι­χου­διά”, έ­να πιά­το α­πό μά­τια κα­τσι­κιών.

Πιο πρό­σφα­τες ται­νί­ες με αρ­νη­τι­κές ει­κό­νες Α­ρά­βων ή μου­σουλ­μά­νων εί­ναι οι: “Ό­χι χω­ρίς την κό­ρη μου” και το “Η Πο­λιορ­κί­α”. Στο “Η Πο­λιορ­κί­α” οι μου­σουλ­μά­νοι ε­πι­χει­ρούν μια βομ­βι­στι­κή εκ­στρα­τεί­α ε­να­ντί­ον α­θώ­ων Α­με­ρι­κανών. Σαν α­πά­ντη­ση, οι ο­μο­σπον­δια­κές αρ­χές κη­ρύσ­σουν στρα­τιω­τι­κό νό­μο και διε­νερ­γούν μα­ζι­κές συλ­λή­ψεις μου­σουλ­μά­νων και Α­ρά­βων σ’ ό­λες τις Η.Π.Α.11


Τη­λε­ό­ρα­ση

Ό­πως η α­με­ρι­κανι­κή βιο­μη­χα­νί­α κι­νη­μα­το­γρά­φου, έ­τσι και η α­με­ρι­κανι­κή τη­λε­ό­ρα­ση κυ­ριαρ­χεί­ται α­πό Ε­βραί­ους και υ­πο­στη­ρι­κτές του σιω­νι­σμού. Ε­νώ οι α­με­ρι­κα­νο-ε­βραί­οι α­πο­τε­λούν το 2%-3% του α­με­ρι­κα­νι­κού πλη­θυ­σμού, ο Ίρβιν Πήρλμπεργκ (Irving Pearlberg)12, τη­λε­ο­πτι­κός συγ­γρα­φέ­ας α­με­ρι­κα­νο­ε­βρα­ϊ­κής κα­τα­γω­γής, υ­πο­λο­γί­ζει ό­τι α­πο­τε­λούν του­λά­χι­στον το 40% των α­με­ρι­κα­νών τη­λε-συγ­γρα­φέ­ων.13
Στις αρ­χές της δε­κα­ε­τί­ας του 1990, ο κα­θη­γη­τής Νόρ­μαν Κά­ντορ ση­μειώ­νει: “ή­δη έ­να τη­λε­ο­πτι­κό δί­κτυο διευ­θύ­νε­ται α­πό έ­ναν α­με­ρι­κα­νο­ε­βραί­ο (Laurence Tisch του CBS) και το ί­διο συμ­βαί­νει με τους διευ­θυ­ντές και τους πα­ρα­γω­γούς σε άλ­λα δύ­ο με­γά­λα δί­κτυα”.14 Ο α­με­ρι­κα­νο­ε­βραί­ος Μπέν Στά­ιν (Ben Stein), συγ­γρα­φέ­ας του “Η θέ­α α­πό τη Δυ­τι­κή Λε­ω­φό­ρο”, ο­μο­λο­γεί με παρ­ρη­σί­α:15 “η σα­φής πλειο­ψη­φί­α των συγ­γρα­φέ­ων, ι­διαί­τε­ρα ε­κεί­νων που γρά­φουν τις σει­ρές, εί­ναι ε­βρα­ϊ­κής κα­τα­γω­γής. Οι άν­θρω­ποι της τη­λε­ό­ρα­σης έ­χουν συ­μπά­θειες και α­ντι­πά­θειες που με­τα­φέ­ρο­νται στα προ­γράμ­μα­τα της τη­λε­ό­ρα­σης. Με τη σει­ρά του αυ­τό ε­νι­σχύ­ει τη δη­μό­σια α­πο­δο­χή των ευ­νο­ού­με­νων ο­μά­δων και η α­ντι­πά­θεια του κοι­νού κα­τευ­θύ­νε­ται προς τις υ­πο­λει­πό­με­νες ο­μά­δες.” Δε­δο­μέ­νης αυ­τής της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας, σί­γου­ρα θα εκ­πλα­γεί κα­νείς αν πο­τέ μια ε­βρα­ϊ­κή ή ισ­ρα­η­λι­νή φι­γού­ρα σκια­γρα­φη­θεί ως “κα­κός” στην α­με­ρι­κα­νι­κή τη­λε­ό­ρα­ση. Α­ντι­θέ­τως, οι Ισ­ρα­η­λι­νοί ει­δι­κά και οι Ε­βραί­οι γε­νι­κά πα­ρου­σιά­ζο­νται σε στα­θε­ρή βά­ση στα α­με­ρι­κα­νι­κά μα­ζι­κά μέ­σα ως η­ρω­ι­κοί, φρό­νι­μοι, ε­κλε­πτυ­σμέ­νοι, χα­ρί­εις, έ­ξυ­πνοι, συ­μπα­θη­τι­κοί, ό­μορ­φοι, έ­μπι­στοι, αν­θρώ­πι­νοι και ε­πι­τυ­χη­μέ­νοι. Απ’ την άλ­λη, ό­πως ο Ά­ρα­βας στις Χολ­λυ­γου­ντια­νές ται­νί­ες, ο τη­λε­ο­πτι­κός Ά­ρα­βας των Η­ΠΑ εί­ναι συ­νή­θως ά­σχη­μος, πλού­σιος, βλαξ, σε­ξι­στής, σκλη­ρός, τε­μπέ­λης, α­καλ­λιέρ­γη­τος, βί­αιος, ά­σε­μνος, ά­πλη­στος, φα­να­τι­κός, α­ντια­με­ρι­κα­νός και α­ντι­χρι­στια­νός· τρο­μο­κρά­της, α­ε­ρο­πει­ρα­τής, πο­λυ­γα­μι­κός, σε­ξο­μα­νής, άρ­πα­γας ο­μή­ρων, φο­νιάς, α­πα­γω­γέ­ας νε­α­ρών ξαν­θών γα­λα­νο­μά­τη­δων γυ­ναι­κών, εκ­βια­στής, πε­τρε­λαιάς και πα­λιο­μο­δί­της στο ντύ­σι­μο (συ­χνά με κόκ­κι­νη κα­ρό α­ρα­βι­κή μα­ντί­λα ή με ρό­μπες και κε­λε­μπί­ες). Οι ει­δή­σεις της α­με­ρι­κα­νι­κής τη­λε­ό­ρα­σης ό­πως και οι ι­στο­ρι­κές εκ­πο­μπές και άλ­λα σο­βα­ρά θέ­μα­τα έ­χουν μια στα­θε­ρή φι­λο-ε­βρα­ϊ­κή και φι­λο-ισ­ρα­η­λι­νή ο­πτι­κή. Αυ­τό εί­ναι κα­τα­νο­η­τό βέ­βαια δε­δο­μέ­νου του πρω­τεύ­ο­ντος ρό­λου των Ε­βραί­ων στους τη­λε­ο­πτι­κούς το­μείς των ει­δή­σε­ων και του γεγονότος ότι είναι πολλοί αυτοί (συ­νή­θως με φα­νε­ρές σιω­νι­στι­κές προ­κα­τα­λή­ψεις) που ερ­γά­ζο­νται σαν δη­μο­σιο­γρά­φοι, και συ­χνό­τα­τα κα­λύ­πτουν την α­ρα­βο-ισ­ρα­η­λι­νή δια­μά­χη ή τη Μέ­ση Α­να­το­λή γε­νι­κά. Σπά­νια τα ε­λεγ­χό­με­να α­πό τα α­με­ρι­κα­νο-σιω­νι­στι­κά μέ­σα πα­ρου­σιά­ζουν α­ντι­κει­με­νι­κά την α­ρα­βι­κή ή μου­σουλ­μα­νι­κή σκο­πιά, ι­διαί­τε­ρα σε θέ­μα­τα ό­πως η ε­ξα­θλί­ω­ση των διω­κό­με­νων Πα­λαι­στι­νί­ων, η πε­τρε­λα­ϊ­κή πο­λι­τι­κή και ο α­γώ­νας ε­νά­ντια στον δυ­τι­κό ι­μπε­ρια­λι­σμό. Για πα­ρά­δειγ­μα, οι Σιω­νι­στές που ει­σέ­βα­λαν στην α­ρα­βι­κή Πα­λαι­στί­νη κα­τά τη διάρ­κεια των δε­κα­ε­τιών του 1930 και του 1940, συ­χνά (και α­πο­προ­σα­να­το­λι­στι­κά) α­να­φέ­ρο­νται σαν “α­νέ­στιοι” Ε­βραί­οι. Πα­ρο­μοί­ως, οι ισ­ρα­η­λι­νές στρα­τιω­τι­κές ε­νέρ­γειες κα­τά των Α­ρά­βων κα­τά τα τε­λευ­ταί­α 50 χρό­νια στα­θε­ρώς α­να­φέ­ρο­νται ως ε­νέρ­γειες “α­ντα­πό­δω­σης” κα­τά της πα­λαι­στι­νια­κής και α­ρα­βι­κής ε­πι­θε­τι­κό­τη­τας ή τρο­μο­κρα­τί­ας. Ε­πι­προ­σθέ­τως, πα­ρά­γοντας ται­νί­ες και προ­γράμ­μα­τα που υ­πο­στη­ρί­ζουν το Ισ­ραήλ και δια­στρε­βλώ­νοντας τις ο­πτι­κές και θέ­σεις των Α­ρά­βων και μου­σουλ­μά­νων (ει­δι­κά με α­πό­κρυ­ψη του α­γώ­να κα­τά της σιω­νι­στι­κής κα­το­χής της Πα­λαι­στί­νης), το Χόλ­λυ­γου­ντ και τα α­με­ρι­κα­νι­κά τη­λε­ο­πτι­κά δί­κτυα λο­γο­κρί­νουν α­πο­τε­λε­σμα­τι­κά τις φι­λο-α­ρα­βι­κές και φι­λο-μου­σουλ­μα­νι­κές ται­νί­ες και τα τη­λε­ο­πτι­κά προ­γράμ­μα­τα. Κα­τά τη διάρ­κεια της δε­κα­ε­τί­ας του 1970, για πα­ρά­δειγ­μα, οι κι­νη­μα­το­γρά­φοι και τα δί­κτυα της τη­λε­ό­ρα­σης της Α­με­ρι­κής μπο­ϋ­κο­τά­ρι­σαν και “σκό­τω­σαν” μια φι­λο-πα­λαι­στι­νια­κή ται­νί­α που πα­ρή­χθη α­πό την Βα­νέσ­σα Ρε­ντγκρέ­ιβ, την πα­σί­γνω­στη Βρε­τα­νί­δα η­θο­ποιό και ε­νερ­γή α­ρι­στε­ρί­στρια. Ο Τζέ­ιμ­ς Μακ Κάρ­ντε­ϋ, έ­νας βε­τε­ρά­νος δη­μο­σιο­γρά­φος, εί­πε κά­πο­τε αυ­τό που για δε­κα­ε­τί­ες σκε­φτό­ντου­σαν πολ­λοί Ά­ρα­βες και μου­σουλ­μά­νοι:16 “Προ­σω­πι­κά πι­στεύ­ω ό­τι αν τα ΜΜΕ ως σύ­νο­λο στον Δυ­τι­κό κό­σμο εί­χαν κά­νει μια α­ντι­κει­με­νι­κή δου­λειά στις α­να­φο­ρές τους α­πό τη Μ. Α­να­το­λή, δεν θα χρεια­ζό­ταν οι Πα­λαι­στί­νιοι να κα­τα­φύ­γουν στη βί­α για να τρα­βή­ξουν την προ­σο­χή στην υ­πό­θε­σή τους”.


Χρι­στια­νοί Α­πο­λο­γη­τές

Ε­πί­σης πολ­λοί μη Εβραί­οι βο­ή­θη­σαν στο να δια­μορ­φω­θεί μια ε­νι­σχυ­μέ­νη φι­λο­σιω­νι­στι­κή και α­ντια­ρα­βι­κή α­πει­κό­νι­ση του πα­ρελ­θό­ντος και του πα­ρό­ντος στην α­με­ρι­κα­νι­κή τη­λε­ό­ρα­ση. Αυ­τό α­λη­θεύ­ει ι­διαί­τε­ρα για τους Χρι­στια­νούς “τη­λε-ευαγ­γε­λι­στές” –ό­πως ο Πατ Ρό­μπερ­τσον, Τζίμ­μυ Σουάγ­γερ­τ, Τζιμ Μπέ­ι­κερ, Τζέρ­ρυ Φάλ­γουελ και Ό­ραλ Ρό­μπερ­τς– που έ­χουν κυ­ριαρ­χή­σει στις α­με­ρι­κα­νι­κές “θρη­σκευ­τι­κές” εκ­πο­μπές. Αυ­τοί οι πα­θια­σμέ­νοι υ­πε­ρα­σπι­στές του Ισ­ρα­ήλ και του σιω­νι­σμού ό­χι μό­νο δεν δεί­χνουν κα­μί­α συ­μπά­θεια για την κα­τα­πί­ε­ση των Χρι­στια­νών α­δελ­φών τους α­πό τη σιω­νι­στι­κή κυ­βέρ­νη­ση αλ­λά α­πο­δο­κι­μά­ζουν α­νε­λέ­η­τα τους Χρι­στια­νούς και Μου­σουλ­μά­νους Πα­λαι­στι­νί­ους που α­ντι­στέ­κο­νται στη σιω­νι­στι­κή κα­τα­πί­ε­ση και την υ­πο­δού­λω­ση της ι­στο­ρι­κής πα­τρί­δας τους.

Μια διά­χυ­τη αρ­νη­τι­κή ει­κό­να

Στη λε­πτο­με­ρή του με­λέ­τη, “Ο Άραβας στην τη­λε­ό­ρα­ση”, ο Α­ρα­βο-α­με­ρι­κα­νός α­κα­δη­μα­ϊ­κός Τζακ Τζ. Σα­χήν –ε­πί­τι­μος κα­θη­γη­τής της ρα­διο­τηλεοπτικής δη­μο­σιο­γρα­φί­ας στο Πα­νε­πι­στή­μιο του Νο­τί­ου Ιλ­λι­νό­ις– α­να­τέ­μνει τη διά­χυ­τη αρ­νη­τι­κή ει­κό­να των Α­ρά­βων απ’ ό­λα τα α­με­ρι­κανι­κά τη­λε­ο­πτι­κά δί­κτυα και σχε­δόν απ’ ό­λους τους διευ­θυ­ντές ει­δή­σε­ων και τις προ­σω­πι­κό­τη­τες που ερ­γά­ζο­νται σ’ αυ­τά. Γι’ αυ­τό το βι­βλί­ο ο δρ. Σα­χήν ε­ξέ­τα­σε πε­ρισ­σό­τε­ρα α­πό 100 δη­μο­φι­λή τη­λε­ο­πτι­κά προ­γράμ­μα­τα, συ­νο­λι­κά πε­ρί­που 200 εκ­πο­μπές και πή­ρε συ­νε­ντεύ­ξεις α­πό α­να­ρίθ­μη­τους διευ­θυ­ντές, πα­ρα­γω­γούς και συγ­γρα­φείς. Ό­πως συ­μπε­ραί­νει, η α­με­ρι­κα­νι­κή τη­λε­ό­ρα­ση σε ό­λα τα εί­δη των προ­γραμ­μά­των –ψυ­χα­γω­γι­κά, κω­μω­δί­α, δρά­μα, ντο­κι­μα­ντέρ, ει­δή­σεις, α­κό­μα και α­θλη­τι­κές, θρη­σκευ­τι­κού πε­ριε­χο­μέ­νου, κα­θώς και παι­δι­κές εκ­πο­μπές– έ­χει κα­τά και­ρούς πα­ρου­σιά­σει μια δια­στρε­βλω­μέ­νη και υ­πο­τι­μη­τι­κή ει­κό­να των Αράβων. Για να κερ­δί­σει το γέ­λιο των τη­λε­θε­α­τών, ο Μέρ­β Γκρί­φιν (που δεν εί­ναι Ε­βραί­ος) α­ναι­δώς ε­ξί­σω­σε κά­πο­τε τους Ά­ρα­βες με τα ζώ­α: “Αν ξα­πλώ­σεις με Ά­ρα­βα θα γε­μί­σεις ψεί­ρες”. Η ε­βρα­ϊ­κής κα­τα­γω­γής κω­μι­κός Τζό­αν Ρί­βερ­ς, α­να­φε­ρό­με­νη στα πα­ρα­δο­σια­κά α­ρα­βι­κά ρού­χα και τη μό­δα, εί­πε: “Δεν μπο­ρώ πο­τέ να ξε­χω­ρί­σω αν εί­ναι ο σύ­ζυ­γος ή η σύ­ζυ­γος για­τί εί­ναι ντυ­μέ­νοι με σε­ντό­νια”, ε­νώ έ­νας άλ­λος Ε­βραί­ος κω­μι­κός, ο Ά­λαν Κίν­γκ, πε­ρι­γρά­φο­ντας υ­πο­τι­μη­τι­κά το πα­ρα­δο­σια­κό ντύ­σι­μο του σουλ­τά­νου Κα­μπούς του Ο­μάν, εί­πε: “Για ποιόν στο διά­ο­λο στο­λί­στη­κε; Το Ο­μάν έ­χει 11 αν­θρώ­πους και 1 κα­τσί­κα!”17 Α­κό­μα και παι­δι­κά προ­γράμ­μα­τα κι­νου­μέ­νων σχε­δί­ων προ­ω­θούν μια ε­ξευ­τε­λι­στι­κή και μι­ση­τή ει­κό­να των Α­ρά­βων. Ο δρ. Σα­χήν α­να­φέ­ρει εν­δει­κτι­κά: Μπα­γκς Μπάν­νυ, Γκού­φυ, Γού­ντυ ο τρυ­πο­κά­ρυ­δος, Πο­πά­υ, Σκού­μπυ ντου κ.ά.
Πιέ­ζο­ντας για ε­ξη­γή­σεις

Ο Ντον Ο’ Μπρά­ιαν, α­ντι­πρό­ε­δρος του CBS, πα­ρα­δέ­χθη­κε α­νεν­δοί­α­στα στον Σα­χήν ό­τι πο­τέ δεν εί­δε έ­ναν “κα­λό Ά­ρα­βα” στην α­με­ρι­κα­νι­κή τη­λε­ό­ρα­ση και ό­τι οι Ά­ρα­βες συ­νε­χώς πα­ρου­σιά­ζο­νται σαν ά­πλη­στοι η­γέ­τες της ε­ρή­μου και πο­λε­μο­κά­πη­λοι. “Οι Ά­ρα­βες σπά­νια πα­ρου­σιά­ζο­νται σαν κα­λοί”, α­να­φέ­ρει ο Φράν­κ Γκλίκ­σμαν, έ­νας Αμε­ρι­κα­νο­ε­βραί­ος πα­ρα­γω­γός τη­λε­ό­ρα­σης στο Λος Ά­ντζε­λες. “Δεν τους έ­χω δει να πα­ρου­σιά­ζο­νται σαν κά­τι άλ­λο ε­κτός α­πό ε­πιρ­ρε­πείς στο με­λό­δρα­μα. Αυ­τό νο­μί­ζω εί­ναι ά­δι­κο”. Έ­νας άλ­λος τη­λε­πα­ρα­γω­γός του Χόλ­λυ­γου­ντ, ο Nτον Μπρίν­κλε­ϋ, συ­μπλη­ρώ­νει: “Η ει­κό­να του Ά­ρα­βα στην τη­λε­ό­ρα­ση εί­ναι γε­νι­κά τρο­μα­κτι­κή”. Και ο Τζωρ­τζ Γουά­τσον, α­ντι­πρό­ε­δρος των ει­δή­σε­ων του ABC, πα­ρα­δέ­χε­ται: “οι Ά­ρα­βες δεν έ­χουν πα­ρου­σια­στεί πο­τέ τό­σο πραγ­μα­τι­κοί, οι­κεί­οι και α­πτοί, εί­τε ως ά­το­μα εί­τε ως ο­μά­δα, ό­σο οι Ισ­ρα­η­λι­νοί…”18
Δεν ή­ταν ό­μως τό­σο δια­θέ­σι­μα ό­λα τα στε­λέ­χη –εβραϊκής καταγωγής. Για πα­ρά­δειγ­μα, η πα­ρα­γω­γός τη­λε­ό­ρα­σης, Μέ­τα Ρό­ζεν­μπερ­γκ, α­πά­ντη­σε νω­θρά στην έ­ρευ­να του Σα­χήν λέ­γο­ντας ό­τι δεν εν­δια­φέ­ρε­ται για τους Ά­ρα­βες και θε­ω­ρεί την α­ρα­βο-α­με­ρι­κα­νι­κή κοι­νό­τη­τα –η ο­ποί­α α­ριθ­μεί πά­νω α­πό 3 ε­κα­τομ­μύ­ρια– α­σή­μα­ντη. Άλ­λο πα­ρά­δειγ­μα εί­ναι ο Νόρ­μαν Λί­αρ, έ­νας α­πό τους ε­πι­τυ­χη­μέ­νους και με ε­πιρ­ρο­ή τη­λε­ο­πτι­κούς πα­ρα­γω­γούς (εκ­πο­μπές: “Ό­λα στην οι­κο­γέ­νεια”, “Οι Τζέ­φερ­σον­ς”) ο ο­ποί­ος, ση­μειώ­νει ο Σα­χήν, σε κα­μί­α α­πό τις α­να­ρίθ­μη­τες πα­ρα­γω­γές του δεν πα­ρου­σί­α­σε πο­τέ έ­ναν αν­θρώ­πι­νο Ά­ρα­βα.19

Τέ­λος πο­λύ λί­γοι ή­ταν ε­κεί­νοι που έ­δει­ξαν να α­νη­συ­χούν για την με­ρο­λη­πτι­κή πα­ρου­σί­α­ση των Α­ρά­βων Ο δη­μο­σιο­γρά­φος Τζων Κού­λε­ϋ πα­ρα­δέ­χτη­κε ό­τι “κα­μί­α άλ­λη ε­θνι­κή ο­μά­δα στην Α­με­ρι­κή δεν θα μπο­ρού­σε να υ­πο­τα­χθεί οι­κειο­θε­λώς σ’ αυ­τό που α­ντι­με­τω­πί­ζουν οι Ά­ρα­βες και οι μου­σουλ­μά­νοι γε­νι­κά στα ΜΜΕ των Η­ΠΑ”.20 Ο σχο­λια­στής της ε­φη­με­ρί­δας Ουά­σι­γκτον Πο­στ, Νί­κο­λας φον Χόφ­μαν, έ­λε­γε στους α­να­γνώ­στες: “Κα­μί­α ε­θνι­κή, θρη­σκευ­τι­κή ή πο­λι­τι­κή ο­μά­δα δεν έ­χει τό­σο μα­ζι­κά και ε­πί­μο­να ε­ξευ­τε­λι­στεί ό­σο οι Ά­ρα­βες”. Ο Ε­βραί­ος συγ­γρα­φέ­ας Με­γκ Γκρήν­φελ­ντ, έ­νας βε­τε­ρά­νος ε­πι­φυλ­λι­δο­γρά­φος της Ουά­σι­γκτον Πο­στ ε­ξέ­φρα­σε την ά­πο­ψη ό­τι “ε­δώ έ­χει τε­θεί σε κί­νη­ση μια α­παν­θρω­ποι­η­τι­κή κυ­κλι­κή δια­δι­κα­σί­α… Η κα­ρι­κα­τού­ρα α­παν­θρω­πο­ποιεί… ε­νώ ε­μπνέ­ε­ται και γί­νε­ται α­πο­δε­κτή α­πό μια α­παν­θρω­ποι­η­τι­κή ε­πιρ­ρο­ή που προ­η­γεί­ται, δη­λα­δή την α­που­σί­α αι­σθή­μα­τος για το ποιοί εί­ναι οι Ά­ρα­βες και που και πό­τε εί­χαν υ­πάρ­ξει”. Και ο Στηβ Μπελ των ει­δή­σε­ων του ABC λε­ει ξε­κά­θα­ρα: “Ο Ά­ρα­βας εί­ναι χω­ρίς αμ­φι­βο­λί­α το τε­λευ­ταί­ο θύ­μα των στε­ρε­ο­τύ­πων ό­χι μό­νο στην τη­λε­ό­ρα­ση αλ­λά σ’ ό­λα τα ΜΜΕ των Η­ΠΑ”.21


Υ­ψη­λό τί­μη­μα για την έκ­φρα­ση ε­πι­κρι­τι­κής ά­πο­ψης

Αν και η κρι­τι­κή συ­γκε­κρι­μέ­νων ισ­ρα­η­λι­νών ε­νερ­γειών εί­ναι ε­πι­τρε­πτή στις Η­ΠΑ, ω­στό­σο, εν πολ­λοίς, α­πα­γο­ρεύ­ε­ται να εκ­φρά­σεις κά­ποια θε­με­λια­κή κρι­τι­κή στο σιω­νι­στι­κό κρά­τος, ή στη βα­σι­κή πο­λι­τι­κή υ­πο­στή­ρι­ξης του Ισ­ρα­ήλ α­πό την Α­με­ρι­κή ή για την κυ­ριαρ­χί­α σιω­νι­στών στα ΜΜΕ των Η­ΠΑ ή στην πο­λι­τι­κή και α­κα­δη­μα­ϊ­κή ζω­ή. (Α­ξιο­ση­μεί­ω­το εί­ναι ό­τι αυ­τό βρί­σκε­ται σε α­ντί­θε­ση με την κα­τά­στα­ση στο ί­διο το Ισ­ρα­ήλ, ό­που Ε­βραί­οι, α­κό­μα και Ά­ρα­βες πο­λί­τες του σιω­νι­στι­κού κρά­τους, έ­χουν πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρη ε­λευ­θε­ρί­α α­πό ό,­τι οι Α­με­ρι­κα­νοί να κρι­τι­κά­ρουν δη­μό­σια τον σιω­νι­σμό και την πο­λι­τι­κή του Ισ­ρα­ήλ).
Ε­πι­φα­νείς προ­σω­πι­κό­τη­τες που τολ­μούν να πα­ρα­βιά­σουν αυ­τή την α­πα­γό­ρευ­ση κα­τη­γο­ρού­νται α­μέ­σως ως “Α­ντι-ση­μί­τες” (που ση­μαί­νει α­ντι-Ε­βραί­οι) και πλη­ρώ­νουν έ­να βα­ρύ τί­μη­μα με την κα­τα­στρο­φή της φή­μης τους ή της κα­ριέ­ρας τους. Οι πο­λι­τι­κοί που δη­μό­σια κα­ταγ­γέλ­λουν την α­με­ρι­κα­νι­κή υ­πο­στή­ρι­ξη στον σιω­νι­σμό υ­πο­θη­κεύ­ουν την πο­λι­τι­κή τους κα­ριέ­ρα. Πο­λι­τι­κοί για πα­ρά­δειγ­μα που κα­τα­στρά­φη­καν για­τί πα­ρα­βί­α­σαν το ι­σχυ­ρό τα­μπού εί­ναι οι γε­ρου­σια­στές Γου­ί­λιαμ Φουλ­μπρά­ιτ, ο Α­ντλά­υ Στή­βεν­σον Ι­Ι­Ι και ο Τσαρ­λς Πέρ­συ, οι βου­λευ­τές Πωλ Μα­κλό­σκυ και Πωλ Φί­ντλε­ϋ και ο υ­φυ­πουρ­γός Τζώρ­τζ Μπωλ.22 Αυ­τοί που α­πλώς “ο­λι­σθαί­νουν” εί­ναι υ­πο­χρε­ω­μέ­νοι ν’ α­να­κα­λέ­σουν.

Α­κό­μα και ο Μάρ­λον Μπρά­ντο ε­πι­κρί­θη­κε αυ­στη­ρά ε­πει­δή κα­τήγ­γει­λε τους Ε­βραί­ους πα­ρα­γω­γούς του Χόλ­λυ­γου­ντ για προ­ώ­θη­ση βί­αιων, ρα­τσι­στι­κών στε­ρε­ο­τύ­πων σε βά­ρος των μειο­νο­τή­των. Παρ’ ό­λο που αυ­τά που εί­πε ο πα­σί­γνω­στος η­θο­ποιός, στη συ­νέ­ντευ­ξη που έ­δω­σε τον Α­πρί­λη του 1996 σε μια εκ­πο­μπή του Λάρ­ρυ Κιν­γκ, ή­ταν η κα­θα­ρή α­λή­θεια, α­να­γκά­στη­κε α­μέ­σως σε προ­βεί σε μια ά­ναν­δρη ανα­σκευ­ή. Κα­μιά φο­ρά το τί­μη­μα της ε­λεύ­θε­ρης έκ­φρα­σης εί­ναι πο­λύ μεγαλύ­τε­ρο α­πό την κα­τα­στρο­φή μιας φή­μης ή μιας κα­ριέ­ρας. Στις 11 Ο­κτω­βρί­ου 1985, ο Ά­λεξ Ό­ντεχ, ο το­πι­κός διευ­θυ­ντής Δυ­τι­κής Α­κτής της αμε­ρι­κα­νο-α­ρα­βι­κής ε­πι­τρο­πής κα­τά των δια­κρί­σε­ων, σκο­τώ­θη­κε με μια έ­κρη­ξη βόμ­βας κα­θώς έ­μπαι­νε στο γρα­φεί­ο του στην Σά­ντα Άν­να της Νό­τιας Κα­λι­φόρ­νιας. Το προ­η­γού­με­νο βρά­δυ, ο πα­λαι­στί­νιος Ό­ντεχ εί­χε εμ­φα­νι­στεί σε μια το­πι­κή εκ­πο­μπή για να πα­ρου­σιά­σει την αρα­βι­κή ά­πο­ψη για την Α­ρα­βο-ισ­ρα­η­λι­νή σύ­γκρου­ση. Το FBI α­να­κοί­νω­σε ό­τι η (JDL) Ε­βρα­ϊ­κή Α­μυ­ντι­κή Έ­νω­ση ή­ταν υ­πεύ­θυ­νη για τον φό­νο τον Ό­ντεχ και για του­λά­χι­στον 2 α­κό­μα τρο­μο­κρα­τι­κά πε­ρι­στα­τι­κά.

Οι τρεις ύ­πο­πτοι για τον φό­νο, μέ­λη του JDL, έ­φυ­γαν α­ε­ρο­πο­ρι­κώς για το Ισ­ρα­ήλ ώ­στε να α­πο­φύ­γουν τη δί­ω­ξη. Κα­νείς πο­τέ δεν δι­κά­στη­κε για τον φό­νο του Ά­λεξ Ό­ντεχ.23


Ε­γκλή­μα­τα μί­σους

Ό­πο­τε γί­νο­νται τρο­μο­κρα­τι­κές ε­νέρ­γειες κα­τά του Ισ­ρα­ήλ και των Η­ΠΑ, ή αυ­τοί ε­μπλέ­κο­νται σε σύ­γκρου­ση με τους Ά­ρα­βες, οι α­πλοί Α­ρα­βο-α­με­ρι­κα­νοί γί­νο­νται θύ­μα­τα μί­σους. Σαν α­πο­τέ­λε­σμα των πο­λέ­μων στον Κόλ­πο κα­τά του Ι­ράκ το 1990-91, τα ε­γκλή­μα­τα μί­σους κα­τά των Α­ρά­βων και των Μου­σουλ­μά­νων Α­με­ρι­κα­νών συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων ε­μπρη­σμών, α­να­τι­νά­ξε­ων και ε­πι­θέ­σε­ων, τρι­πλα­σιά­στη­καν.24 Οι ε­πι­θέ­σεις κα­τά των Α­ρα­βο-α­με­ρι­κα­νών, με­τά τη βομ­βι­στι­κή ε­πί­θε­ση στο Πα­γκό­σμιο Κέ­ντρο Ε­μπο­ρί­ου το 1993 και με­τά τον βομ­βαρ­δι­σμό του ο­μο­σπον­δια­κού κτι­ρί­ου στην Ο­κλα­χό­μα το 1995, για τον ο­ποί­ο ε­πί­σης κα­τη­γο­ρή­θη­καν Ά­ρα­βες πολ­λα­πλα­σιά­στη­καν. Με­τά την έ­κρη­ξη στην Ο­κλα­χό­μα, δη­μο­σιο­γρά­φοι, ό­πως για πα­ρά­δειγ­μα ο Βολ­φ Μπλί­τζερ του CNN, κα­τη­γό­ρη­σαν τους Ά­ρα­βες. Η Κό­νι Τσαν­γκ του CBS δή­λω­σε: “κυ­βερ­νη­τι­κή πη­γή των Η­ΠΑ εί­πε στα νέ­α του CBS ό­τι η βόμ­βα στην Ο­κλα­χό­μα έ­χει τη σφρα­γί­δα της με­σα­να­το­λι­κής τρο­μο­κρα­τί­ας”.25 Α­κό­μα και ό­ταν συ­νε­λή­φθη και πα­ρε­πέμ­φθη ο Τί­μο­θυ Μακ­βέ­υ, ο σχο­λια­στής της ε­φη­με­ρί­δας Νιού Γιόρ­κ Τά­ιμ­ς συ­μπέ­ρα­νε: “Οι πε­ρισ­σό­τε­ρες ε­πι­θέ­σεις κα­τά των Α­με­ρι­κα­νών ήρ­θαν α­πό τη Μέ­ση Α­να­το­λή”.26 Ως α­πο­τέ­λε­σμα ό­λων αυ­τών των ψευ­δών και ε­πι­θε­τι­κών α­να­φο­ρών α­να­φέρ­θη­καν 227 πε­ρι­στα­τι­κά ε­πι­θε­τι­κό­τη­τας κα­τά Α­ρά­βων και μου­σουλ­μά­νων.27 Βάν­δα­λοι διέρ­ρη­ξαν σπί­τια Α­ρα­βο­α­με­ρι­κα­νών και κα­τέ­στρε­ψαν πε­ριου­σί­ες, ε­πι­χει­ρή­σεις, και έ­γρα­ψαν συν­θή­μα­τα: “έ­ξω οι τρο­μο­κρά­τες”, “δεν εί­στε Α­με­ρι­κά­νοι”, “βρω­μο­ά­ρα­βες θα πλη­ρώ­σε­τε”28 και στην ε­τή­σια α­να­φο­ρά για το 1997 του Συμ­βου­λί­ου για τις α­με­ρι­κα­νο-ι­σλα­μι­κές σχέ­σεις α­να­φέρ­θη­καν 280 πε­ρι­στα­τι­κά βί­ας, μια αύ­ξη­ση 18% σε σχέ­ση με το 1996.29 Πολ­λοί Ά­ρα­βες με­τα­νά­στες, ι­διαί­τε­ρα πρώ­της γε­νιάς, δέ­χτη­καν ε­πι­θέ­σεις λό­γω της προ­φο­ράς τους και μό­νο. Κά­ποιοι Α­ρα­βο-Α­με­ρι­κα­νοί α­πά­ντη­σαν με τη σιω­πή, κά­ποιοι ε­πέ­στρε­ψαν στη χώ­ρα τους, ή τέ­λος με την α­πάρ­νη­ση ή την α­πό­κρυ­ψη της κα­τα­γω­γής τους, ό­πως π.χ. ο βρα­βευ­μέ­νος με Ό­σκαρ για τον ρό­λο του στην ται­νί­α Α­μα­ντέ­ους, F. Murray Abraham, ο ο­ποί­ος α­πέ­φυ­γε τις προ­κα­τα­λή­ψεις κρύ­βο­ντας την α­ρα­βι­κή του ταυ­τό­τη­τα.

Δυ­σοί­ω­να συ­μπε­ρά­σμα­τα

Συ­νο­ψί­ζο­ντας αυ­τή την α­ξιο­θρή­νη­τη κα­τά­στα­ση, ο κα­θη­γη­τής Σα­χήν δια­πι­στώ­νει30: “Ε­πει­δή οι Ά­ρα­βες και ο πο­λι­τι­σμός τους κα­τα­πιέ­ζο­νται α­πό πολ­λούς στο Χόλ­λυ­γου­ντ, πολ­λοί Α­με­ρι­κα­νοί και οι πο­λι­τι­κοί τους α­ντι­πρό­σω­ποι έ­χουν ε­λά­χι­στα ως κα­θό­λου θε­τι­κά αι­σθή­μα­τα για αυ­τούς. Οι μη-Ε­βραί­οι εί­ναι θύ­μα­τα της κυ­ριαρ­χί­ας των σιω­νι­στών πά­νω στις βιο­μη­χα­νί­ες του κι­νη­μα­το­γρά­φου και της τη­λε­ό­ρα­σης που ε­πη­ρε­ά­ζουν προ­πα­γαν­δι­στι­κά ό­χι μό­νο δε­κά­δες ε­κα­τομ­μύ­ρια Α­με­ρι­κα­νών αλ­λά και ε­κα­το­ντά­δες ε­κα­τομ­μύ­ρια θε­α­τές σ’ ό­λο τον κό­σμο”.
Αυ­τή η αρ­νη­τι­κή προ­πα­γάν­δα δε­κα­ε­τιών έ­χει μα­κρο­χρό­νιες ε­πι­πτώ­σεις. Αυ­τό το κύ­μα ε­θνο-θρη­σκευ­τι­κού δη­λη­τη­ρί­ου δη­μιουρ­γεί βα­θιά α­πο­γο­ή­τευ­ση στα ε­κα­το­ντά­δες ε­κα­τομ­μύ­ρια Α­ρά­βων και μου­σουλ­μά­νων του πλα­νή­τη, προκαλώ­ντας μια ευ­ρύ­τα­τη και διο­γκού­με­νη δε­ξα­με­νή μνη­σι­κα­κί­ας και ορ­γής που μια μέ­ρα σί­γου­ρα θα ε­κρα­γεί με τρο­με­ρή μα­νί­α.


Σημειώσεις

1. Jack G. Shaheen, The TV Arab (Bowling Green, Ohio: Bowling Green State Univ. Popular Press, 1984), σ. 11.
2. Mark Weber, The Zionist Terror Network: Background and Operation of the Jewish Defense League and Other Criminal Zionist Groups (Institute for Historical Review, 1993), σ. 6.
3. J. G. Shaheen, The TV Arab (1984), σ. 13.
4. Neal Gabler, An Empire of Their Own: How the Jews Invented Hollywood (New York: Doubleday [and Crown], 1988), σσ. 1-2.
5. Α­να­φέ­ρε­ται α­πό τον N. Gabler, An Empire of Their Own (1988), σ. 277.
6. Norman F. Cantor, Sacred Chain: A History of the Jews (New York: HarperCollins, 1994), σσ. 390, 401.
7. Jonathan J. Goldberg, Jewish Power: Inside the American Jewish Establishment (Addison-Wesley, 1996), σσ. 280, 287-288.
8. Α­να­φέ­ρε­ται α­πό τον N. Gabler, An Empire of Their Own (1988), σ. 350.
9. Michael Parenti, Make-Believe Media: The Politics of Entertainment (New York: St. Martin’s Press, 1992), σ. 30.
10. Α­να­φέ­ρε­ται α­πό τον M. Parenti, Make-Believe Media, σ. 30.
11. Faisal Kutty, Bushira Yousuf, “Hollywood’s View of Arabs, Muslims,” Toronto Star, 14 Σε­πτ., 1998.
12. 1997 Britannica Book of the Year (Chicago: Encyclopaedia Britannica), σσ. 311, 739.
13. Α­να­φέ­ρε­ται α­πό τον J. G. Shaheen, The TV Arab (1984), σ. 127.
14. Norman F. Cantor, Sacred Chain, σ. 401.
15. Α­να­φέ­ρε­ται α­πό τον J. G. Shaheen, The TV Arab (1984), σσ. 127-8.
16.Α­να­φέ­ρε­ται α­πό τον Richard H. Curtiss, A Changing Image: American Perceptions of the Arab-Israeli Dispute, σ. 145.
17. Α­να­φέ­ρε­ται α­πό τον J. G. Shaheen, The TV Arab, σσ. 67, 57.
18. J. G. Shaheen, The TV Arab (1984), σσ. 114, 70, 111.
19. J. G. Shaheen, The TV Arab (1984), pp. 127, 62.
20. Α­να­φέ­ρε­ται α­πό τον R. H. Curtiss, A Changing Image (1982), σ. 153.
21. Α­να­φέ­ρε­ται α­πό τον J. G. Shaheen, The TV Arab (1984), σσ. 122, 7.
22. Βλέ­πε Paul Findley, They Dare to Speak Out: People and Institutions Confront Israel’s Lobby (Westport, Conn.: Lawrence Hill & Co., 1985). Βλ. ε­πί­σης Alfred M. Lilienthal, The Zionist Connection (New York: Dodd, Mead, 1978).
23. M. Weber, The Zionist Terror Network (1993), σσ. 5-6.
24. Richard Wormser, American Islam: Growing Up Muslim in America (New York: Walker & Co., 1994) σ. 121.
25. Α­να­φέ­ρε­ται α­πό τον Terry Allen, “Professional Arab-Bashing,” Covert Action Quarterly, No. 53, Κα­λο­καί­ρι 1995, σ. 20.
26. Στο ί­διο σ. 21.
27. Στο ί­διο σ. 21.
28. Ann Talamus, “War in the Gulf, Repression at Home: FBI Targets Arab-Americans” Covert Action Quarterly, No. 36, Ά­νοι­ξη 1991, σσ. 4-8; R. Wormser, ό. π., American Islam, σ. 4.
29. F. Kutty, B. Yousuf, ό. π.
30. Βλ. R. H. Curtiss, ό.π., σ. 153.
Οι κακοί Άραβες: Πώς το Χόλιγουντ δυσφημεί έναν λαό (ντοκυμαντέρ του Sut Jhally )
Στο παρακάτω ντοκιμαντέρ ο σκηνοθέτης Sut Jhally διερευνά την συκοφαντική πλευρά της ιστορίας του κινηματογράφου, που σχεδόν αδιαμφιβήτητα , έχει παρουσιαστεί από τις πρώτες μέρες του βωβού μέχρι τις μεγάλες επιτυχίες του Χόλιγουντ στις μέρες μας. Με την βοήθεια του καταξιωμένου συγγραφέα Dr. Jack Shaheen, η ταινία εξερευνά μια μακρά σειρά υποτιμητικών εικόνων των Αράβων-από ληστές βεδουίνους, υποτακτικές νεαρές σε απαίσιους σεΐχηδες και οπλισμένους «τρομοκράτες» –μαζί με τους τρόπους που παρουσιάζονται αυτές οι στερεοτυπικές εικόνες, την ανάπτυξή τους σε κεντρικά σημεία της ιστορίας των ΗΠΑ και γιατί έχουν τόση σημασία στις μέρες μας. Ο Shaheen δείχνει πως η επιμονή σε αυτές τις εικόνες έχει εξυπηρετήσει μέσα στην πάροδο του χρόνου,στο να δικαιολογούνται οι επιζήμιες προς τους Άραβες και τον αραβικό πολιτισμό συμπεριφορές. Η ταινία, εμπνέοντας την για κριτική σκέψη πάνω στις συνέπειες που έχει η ανεξέλεγκτη αυτή δημιουργία καρικατούρων από το Χόλιγουντ, προκαλεί τους θεατές να αναγνωρίσουν την επείγουσα ανάγκη για «αντι-αφηγήσεις» που να δικαιώνουν την ποικιλομορφία και την ανθρωπιά του Αραβικού λαού, όπως και τον πλούτο της Αραβικής ιστορίας και πολιτισμού.


http://www.youtube.com/watch?v=Ko_N4BcaIPY&feature=player_embedded (Part 1)


http://www.youtube.com/watch?v=GwF49Vpc6NA&feature=youtu.be (Part 2)


http://www.youtube.com/watch?v=WliVrRvXiOM&feature=youtu.be (Part 3)


http://www.youtube.com/watch?v=kyzrTPzmoAs&feature=youtu.be (Part 4)


http://www.youtube.com/watch?v=HZ9MEGZdX48&feature=youtu.be (Part 5)