Της Ζέτας Καραγιάννη
( γιατί "έτσι" αισθάνθηκε στις 4.20 το ξημέρωμα της επέμβασης των ΜΑΤ στην ΕΡΤ. Και είναι το μόνο "έτσι" που εξηγείται, για το οποίο είμαστε μαζί της. Μαζί σου)
"Τέσσερις και είκοσι το ξημέρωμα. Θα φύγω στις 8 το πρωί. Ο καφές, τα τσιγάρα, μου φτάνουν. Όλα εντάξει. Η Βαγγελιώ δίπλα μου, στο μεγάλο τραπέζι, το πρωί έχει να πάει τα παιδιά της στο σχολείο. Η Ηρώ στο φαρμακείο για τα χάπια της μαμάς της. Ο Νίκος θα μείνει μέχρι το μεσημέρι- ο πρωινός είναι άρρωστος και θα κάνει διπλή βάρδια.
Η Αρετή βάζει παγάκια στο ποτήρι της. Μα … είναι τρελή; Κάνει κρύο. Κι εγώ κάπου την έχω "αρπάξει" και βήχω. Η αδελφή μου το βράδυ μου είχε πει: "Γιατί δεν κάθεσαι σπίτι σου; Είσαι άρρωστη". Τη Δευτέρα συμπληρώνονται 5 μήνες από το μαύρο στην ΕΡΤ. Ήμουν στο γραφείο μου στην Κατεχάκη κι είχα ακούσει τον Κεδίκογλου απ την τηλεόραση να λέει για την… αμαρτωλή ΕΡΤ. Κλείνει η ΕΡΤ; Δεν γίνεται αυτό. ΚΛΕΙΝΕΙ Η ΕΡΤ; Δεν ξέρω τι ώρα ήταν και πόση πέρασε μέχρι που μου τηλεφώνησε ένας φίλος ηθοποιός: "πού είσαι; Εγώ φτάνω Αγ. Παρασκευή."
Όταν συμβαίνουν πράγματα που ξεπερνούν τη λογική μου δεν μπορώ να τα συνειδητοποιήσω γρήγορα. Μπλοκάρω. Κλείνει η ΕΡΤ; Γιατί κλείνει η ΕΡΤ; Πώς γίνεται να κλείσει η δημόσια τηλεόραση μιας χώρας; Πέντε μήνες παρά κάτι. Πέρασα όλα τα στάδια του πένθους: Άρνηση του γεγονότος, Θυμός, "διαπραγμάτευση", κατάθλιψη. Αποδοχή: έχει μπει μαύρο. Χωρίς "γιατί". Έτσι. Δεν είμαι από τις σταθερές παρουσίες στην ΕΡΤ. Έχω πάει διακοπές, έχω ερωτευτεί, μου χει περάσει, έχω μιλήσει για δουλειές. Αλλά αυτό το "έτσι" δεν μπορώ να το καταλάβω.
Τέσσερις και είκοσι το ξημέρωμα. Οι άνθρωποι δίπλα μου και πιο δίπλα είναι 5 μήνες εκεί. Απίκο. Εγώ είμαι περισσότερο του "για πες… τι νέα" με καφέ και τραγουδάκια. Ανώριμη; Ίσως. Οι συνάδελφοί μου είναι πολύ πιο κουρασμένοι από μένα όλους αυτούς τους μήνες. Γι αυτό και δε με νοιάζει που είναι τέσσερις και είκοσι το ξημέρωμα και είμαι εδώ, όχι στη δουλειά μου, αλλά στην ΕΡΤ όλων μας.
Η Αρετή βάζει παγάκια στο ποτήρι της. Μα … είναι τρελή; Κάνει κρύο. Κι εγώ κάπου την έχω "αρπάξει" και βήχω. Η αδελφή μου το βράδυ μου είχε πει: "Γιατί δεν κάθεσαι σπίτι σου; Είσαι άρρωστη". Τη Δευτέρα συμπληρώνονται 5 μήνες από το μαύρο στην ΕΡΤ. Ήμουν στο γραφείο μου στην Κατεχάκη κι είχα ακούσει τον Κεδίκογλου απ την τηλεόραση να λέει για την… αμαρτωλή ΕΡΤ. Κλείνει η ΕΡΤ; Δεν γίνεται αυτό. ΚΛΕΙΝΕΙ Η ΕΡΤ; Δεν ξέρω τι ώρα ήταν και πόση πέρασε μέχρι που μου τηλεφώνησε ένας φίλος ηθοποιός: "πού είσαι; Εγώ φτάνω Αγ. Παρασκευή."
Όταν συμβαίνουν πράγματα που ξεπερνούν τη λογική μου δεν μπορώ να τα συνειδητοποιήσω γρήγορα. Μπλοκάρω. Κλείνει η ΕΡΤ; Γιατί κλείνει η ΕΡΤ; Πώς γίνεται να κλείσει η δημόσια τηλεόραση μιας χώρας; Πέντε μήνες παρά κάτι. Πέρασα όλα τα στάδια του πένθους: Άρνηση του γεγονότος, Θυμός, "διαπραγμάτευση", κατάθλιψη. Αποδοχή: έχει μπει μαύρο. Χωρίς "γιατί". Έτσι. Δεν είμαι από τις σταθερές παρουσίες στην ΕΡΤ. Έχω πάει διακοπές, έχω ερωτευτεί, μου χει περάσει, έχω μιλήσει για δουλειές. Αλλά αυτό το "έτσι" δεν μπορώ να το καταλάβω.
Τέσσερις και είκοσι το ξημέρωμα. Οι άνθρωποι δίπλα μου και πιο δίπλα είναι 5 μήνες εκεί. Απίκο. Εγώ είμαι περισσότερο του "για πες… τι νέα" με καφέ και τραγουδάκια. Ανώριμη; Ίσως. Οι συνάδελφοί μου είναι πολύ πιο κουρασμένοι από μένα όλους αυτούς τους μήνες. Γι αυτό και δε με νοιάζει που είναι τέσσερις και είκοσι το ξημέρωμα και είμαι εδώ, όχι στη δουλειά μου, αλλά στην ΕΡΤ όλων μας.