<<Κατά τα λοιπά, το διήμερο που διανύουμε η κοινωνία απεργεί. Τα ΜΜΕ κάνουν απεργοσπασία. Και δικαιώνουν ξανά το πόπολο που δεν σταματάει να φωνάζει:
ΑΛΗΤΕΣ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ>>
Μια απεργιακή συνέλευση ανάμεικτη με θέατρο σκιών
(αναδημοσίευση από "Κατάληψη ΕΣΗΕΑ")
Τι πάμε και θυμόμαστε εν μέσω 48ωρης γενικής απεργίας… Είχαμε απεργία και στα ΜΜΕ προχτές, πλέον (Δευτέρα 5/11). Το φιλοθεάμον κοινό στερήθηκε για ένα 24ωρο τις τρομολαγνικές παραστάσεις των καναλιών (αλλά όχι και των σάιτ: ποτέ των σάιτ) για την εξελισσόμενη λεηλασία των ζωών μας. Αλίμονο, η συνέλευσή μας δεν είχε την ίδια τύχη: υπήρξε αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυρας μιας ακόμα συνδικαλιστικής φαρσοκωμωδίας στον κλάδο, με πρωταγωνιστές εργατοπατέρες και ξεπουλημένους «συνδικαλιστικούς εκπροσώπους», και θύματα τους εργαζόμενους και τον πολύπαθο αυτό κλάδο συνολικά. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή.
Με γνήσιο ενδιαφέρον είδαμε την Παρασκευή 2/11 την ανακοίνωσή μας για απεργιακή συνέλευση στο κτίριο της ΕΣΗΕΑ, μετά την απεργιακή συγκέντρωση της Δευτέρας 5/11, να ακολουθείται από ανακοίνωση σύγκλησης, την ίδια ώρα και στο ίδιο μέρος, του Μεικτού Συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ, του πιο αμεσοδημοκρατικού, υποτίθεται, οργάνου του σωματείου των δημοσιογράφων, όπου μετέχουν οι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι των επιμέρους Μέσων Ενημέρωσης και το οποίο, αναμενόμενα (για τις συνήθειες της Ένωσης), δεν έχει αποφασιστικές αλλά μόνο γνωμοδοτικές αρμοδιότητες.
Μια απεργιακή συνέλευση ανάμεικτη με θέατρο σκιών
(αναδημοσίευση από "Κατάληψη ΕΣΗΕΑ")
Τι πάμε και θυμόμαστε εν μέσω 48ωρης γενικής απεργίας… Είχαμε απεργία και στα ΜΜΕ προχτές, πλέον (Δευτέρα 5/11). Το φιλοθεάμον κοινό στερήθηκε για ένα 24ωρο τις τρομολαγνικές παραστάσεις των καναλιών (αλλά όχι και των σάιτ: ποτέ των σάιτ) για την εξελισσόμενη λεηλασία των ζωών μας. Αλίμονο, η συνέλευσή μας δεν είχε την ίδια τύχη: υπήρξε αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυρας μιας ακόμα συνδικαλιστικής φαρσοκωμωδίας στον κλάδο, με πρωταγωνιστές εργατοπατέρες και ξεπουλημένους «συνδικαλιστικούς εκπροσώπους», και θύματα τους εργαζόμενους και τον πολύπαθο αυτό κλάδο συνολικά. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή.
Με γνήσιο ενδιαφέρον είδαμε την Παρασκευή 2/11 την ανακοίνωσή μας για απεργιακή συνέλευση στο κτίριο της ΕΣΗΕΑ, μετά την απεργιακή συγκέντρωση της Δευτέρας 5/11, να ακολουθείται από ανακοίνωση σύγκλησης, την ίδια ώρα και στο ίδιο μέρος, του Μεικτού Συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ, του πιο αμεσοδημοκρατικού, υποτίθεται, οργάνου του σωματείου των δημοσιογράφων, όπου μετέχουν οι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι των επιμέρους Μέσων Ενημέρωσης και το οποίο, αναμενόμενα (για τις συνήθειες της Ένωσης), δεν έχει αποφασιστικές αλλά μόνο γνωμοδοτικές αρμοδιότητες.
Μια απεργιακή συνέλευση παρουσία των συνδικαλιστικών εκπροσώπων των δημοσιογράφων και του διοικητικού συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ θα μπορούσε (σκέφτεται ένας λογικός άνθρωπος) να πάρει χαρακτήρα γενικής συνέλευσης σε όλο τον κλάδο, να μην αφορά δηλαδή μόνο τους δημοσιογράφους, αλλά και τους διοικητικούς υπαλλήλους, τους τεχνικούς κ.ά., και να οδηγήσει σε πλήρως νομιμοποιημένες και δυναμικές κινητοποιήσεις, πέρα από επαναλαμβανόμενα (κάθε πέντε-δέκα μέρες) 24ωρα απεργιακά πυροτεχνήματα, σε αντιστοιχία με την κρατική και εργοδοτική επίθεση όχι μόνο στα ΜΜΕ, αλλά σε ολόκληρη την κοινωνία.