Στο Δεύτερο Πρόγραμμα της ertoopen θέλουμε δεν θέλουμε είμαστε ελεύθεροι!

Αναδημοσίευση από το "ΠΡΙΝ" 

"Ολοκληρωμένο πολιτιστικό εγχείρημα το μετα-Δεύτερο"

 
Γιώργος Μητρόπουλος, συντονιστής της ομάδας παραγωγών του Δεύτερου Προγράμματος
Το Πριν μίλησε με τον Γιώργο Μητρόπουλο για τη νέα κατάσταση του Δεύτερου, που εκπέμπει μέσα από την πλατφόρμα ertopen.com καθημερινά ζωντανό πρόγραμμα από το πρωί μέχρι αργά τη νύχτα. Ελευθερία των παραγωγών, έγνοια των ακροατών, ανεξαρτησία από κάθε εξουσία, είναι το τρίπτυχο που τίθεται ως πράξη και προϋπόθεση για μια νέα δημιουργική πορεία του μέσου.

Τι περιλαμβάνει και τι αποκλείει το νέο Δεύτερο;
Είναι πολύ απλό: το Δεύτερο Πρόγραμμα, που κουβαλάει στην πλάτη του 62 χρόνια ιστορία, περιλαμβάνει τον κόσμο των ανθρώπων και αποκλείει την αγορά. Πολλοί από εμάς είμαστε εκεί δεκαετίες. Περιλαμβάνει εμπειρία, περιλαμβάνει βαθιά και πολυετή σχέση με τους ακροατές, περιλαμβάνει όραμα για τον νεοελληνικό πολιτισμό, σχεδιάζει με ταχύτατους ρυθμούς δράσεις που θα στηρίξουν την πολιτιστική ανθοφορία που πολλοί ανιχνεύουν σε αυτούς τους ζοφερούς καιρούς παρά τη λογοκρισία που η αγορά, με αρωγό τη γραφειοκρατία, επιχειρεί να επιβάλει. 

Ο «μεγάλος αδελφός» επιχειρεί να χαρτογραφήσει ακόμα και τη μνήμη μας, αλλά εμείς είμαστε ιθαγενείς και έχουμε χαρτογραφήσει με την εργασία μας – με το ίδιο μας το σώμα, τολμώ να πω – το τοπίο του σύγχρονου πολιτισμού στην Ελλάδα. Αυτός είναι ο κοινός τόπος που μοιραζόμαστε με τους ακροατές μας. Κανείς δεν αναμένει από εμάς εξαγγελίες, γιατί μας γνωρίζουν. Στο επίπεδο των εξαγγελιών και των υποσχέσεων κουβεντιάζει κανείς μόνο με τους διαφημιστές, αλλά αυτή είναι μια κάστα που δεν μας ενδιαφέρει. Όσο για τα νέα πρόσωπα πίσω από τα μικρόφωνα, ούτε κλήθηκαν ούτε ήρθαν για να μπουν ως νέα ονόματα στο χώρο της πολιτιστικής παραγωγής και διαμεσολάβησης. Γνωρίζουν και την αισθητική και την πολιτική μας. Τους φωνάξαμε για να φωτίσουν αυτό που συμβαίνει έξω – όχι στα γραφεία των εταιρειών (φαντασμάτων) ούτε στα δείπνα μεταξύ των καλλιτεχνών. Και όλοι μαζί θέλουμε να ακούγονται οι ανθρώπινες φωνές πιο δυνατά από τους εκπροσώπους κάθε λογής γραφείων τύπου.

Ποια είναι η απήχησή του; Υπάρχουν κάποια νούμερα; 

Όπως όλοι γνωρίζουμε, η ακρίβεια των αριθμών στο διαδίκτυο είναι αμείλικτη. 

Όταν ο Πρετεντέρης διαβεβαίωνε πως δεν πρέπει να ανησυχούν οι εργαζόμενοι ιδιωτικού τομέα!

«ΒΑΤΟΜΟΥΡΟ», ΤΩΡΑ, ΣΤΟ «ΜΕΓΚΑ»!

Του ΔΙΟΝ. ΕΛΕΥΘΕΡΑΤΟΥ*

Αναρωτηθήκατε ποτέ ποιος δικαιούται τον τίτλο του πλέον «διορατικού» μάντη, στις τάξεις των ακραιφνών «συστημικών» αναλυτών; Μέχρι προ τινος το «Νο 1» ξεχώριζε εντονότερα κι από όσο η ΑΕΚ στην Γ΄Εθνική: Ανδρέας Ανδριανόπουλος.
Ω, ναι, η πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα κύλησε εν μέσω «εύστοχων» προβλέψεων του νεοφιλελεύθερου γκουρού. Μακρύς ο κατάλογος, από το πρωτοσέλιδο άρθρο στην «Εστία» της 10ης Φεβρουαρίου 2003, στο οποίο ο Ανδρέας εξηγούσε αναλυτικότατα γιατί οι ΗΠΑ δεν επρόκειτο να επιτεθούν στο Ιράκ, έως την πρώιμη φάση της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008. Τότε που ο αναλυτής έβρισκε, όχι μόνο τον τρόπο να ενοχοποιήσει τον «κρατισμό» για την κατάρρευση των αμερικάνικων τραπεζών στις ΗΠΑ (πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι), αλλά και την τόλμη να κατακεραυνώσει όσους προέβλεπαν επέκταση και εμβάθυνση της κρίσης, με αύξηση της ανεργίας, κλπ.
Ο χρόνος, όμως, που κυλά, ενίοτε επιφυλάσσει αποκαθηλώσεις και καθηλώσεις. Αποκαθηλώνονται βραβευμένοι και φαβορί. Καθηλώνονται τηλεθεατές, μπροστά από νέους «προφήτες». Από το 2010 κι εντεύθεν, ως ακλόνητο φαβορί στην κούρσα της «πετυχημένης προφητείας» προβάλλει η τρόικα «ΓΟΠ», του «Μέγκα». Γιάννης, Όλγα, Παύλος. Επίδοξος - σχεδόν βέβαιος- πρωταθλητής δεν είναι πια ένα άτομο, αλλά μία τριπλέτα. Ποιος ξέρει, ίσως πρόκειται για ανταπόκριση στην προτροπή «κανείς μόνος του στην κρίση».

Ερωτήματα για τα σόου της TV στις συλλήψεις νεοναζιστών

Πίσω από τις κάμερες

(Αναδημοσίευση από το "Πριν της Κυριακής"

Υπάρχει ένα γεγονός που δεν αμφισβητείται. Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τον φασίστα, ενεργό μέλος της Χρυσής Αυγής, Γιώργο Ρουπακιά. Η πρώτη επιχείρηση απόδοσης της δολοφονίας σε «συμπλοκή φιλάθλων» από το Σκάι και την εκπομπή των Λυριτζή-Οικονόμου, δεν απέδωσε. Μέχρι τότε η αποσιώπηση των εγκλημάτων των ναζί από τα κεντρικά τηλεοπτικά κανάλια ήταν η συνήθης πρακτική. Η ΧΑ όχι μόνο ήταν στο απυρόβλητο, αλλά τα στελέχη της είχαν περίοπτη θέση στις εκπομπές του Νίκου Ευαγγελάτου, του Γιώργου Τράγκα, του Άρη Πορτοσάλτε, όπως και σε μικρότερα κανάλια.

 Η ΧΑ είναι ένα νόμιμο πολιτικό κόμμα, έλεγαν για να δικαιολογηθούν για τη φιλοξενία των ναζί σε εθνικό δίκτυο. Αυτό που ήταν αδιανόητο πριν από 5 χρόνια, της ισότιμης παρουσίασης των ναζιστικών θέσεων, με τις θέσεις των δημοκρατικών κομμάτων, είχε γίνει καθεστώς, αφού πρώτα το έδαφος «καλλιεργήθηκε» από το ΛΑΟΣ και το κανάλι του Γιώργου Καρατζαφέρη, ΤΗΛΕΑΣΤΥ (νυν ΑΡΤ TV).

Τι είναι εκείνο που άλλαξε τη στάση των τηλεοπτικών σταθμών; Ποιο είναι αυτό το στοιχείο που επέτρεψε τη μεταφορά των αποκαλύψεων για τους ναζιστές στα κεντρικά δίκτυα που μέχρι χθες υποδύονταν πως τα εγκλήματα της ΧΑ δεν υπάρχουν; Η ευκαιρία που είδαν οι σύμβουλοι του Μάξιμου να εξαπολύσουν μια «επικοινωνιακή καταιγίδα», βασισμένοι σε υπαρκτά γεγονότα, με δόση υπερβολής, ώστε να αποκομίσουν  εκλογικά οφέλη. Το μήνυμα που απευθύνουν στους τρομαγμένους νοικοκυραίους, είναι απλό: Θέλετε να είστε φτωχοί και να κινδυνεύτε από το μαχαίρι της ΧΑ ή την ασφάλεια που εμείς σας παρέχουμε; Ο στόχος δεν είναι άλλος από τις εκλογές, ικανοποιώντας και ένα αριστερόστροφο κοινό που ενοχλούνταν από την εξώφθαλμη συνεργασίας των ναζί με την αστυνομία.

Θα λυθεί ο γόρδιος της λογοκρισίας στην ΕΡΤ;

Η συνάντηση μεταξύ μελών του ΔΣ της ΠΟΕΣΥ με τον διευθύνοντα σύμβουλο της ΕΡΤ Νίκο Σίμο και το γενικό διευθυντή ειδήσεων Αιμίλιο Λιάτσιο έχει θέμα το μέλλον της "Πρωινής ενημέρωσης" στη ΝΕΤ, αν θα βγουν δηλαδή στον αέρα από αύριο Πέμπτη ο Κώστας Αρβανίτης με τη Μαριλένα Κατσίμη. Οι θέσεις έχουν τεθεί, το ίδιο και το πρόβλημα. Η διοίκηση της κρατικής τηλεόρασης καλείται να αποφασίσει μετά από ένα απίστευτο πολιτικό ξεκατίνιασμα πως στο κομματικό φέουδο που έχει φτιαχτεί έχουν θέση και χρόνο, έστω και 2 ωρών στην εξορία της πρωινής ζώνης, δυο δημοσιογράφοι που επιμένουν στην ανεξαρτησία της γνώμης τους. Αλλιώς γιατί να πληρώνουμε αυτά τα 4 ευρώ το μήνα υπέρ ΕΡΤ; Ας πληρώνει το κόμμα της Ν.Δ από τα δικά του λεφτά για να έχει την τηλεόραση που θέλει.

Την περασμένη Κυριακή οι δυο δημοσιογράφοι έδωσαν συνέντευξη στον Γιώργο Λαουτάρη στο "ΠΡΙΝ", την οποία και αναδημοσιεύουμε από τη "Λέσχη ανυπόταχτης θεωρίας" 

Κώστας Αρβανίτης: Υπηρετούμε τη δημοκρατία, όχι τη Νέα Δημοκρατία

Η αναφορά σας στον Νίκο Δένδια ήταν τελικά αφορμή ή αιτία για την αποπομπή σας από τον «αέρα»;

Είναι αφορμή και γελοία μάλιστα, διότι δεν στηρίζεται σε κανέναν κανόνα δημοσιογραφι­κής γραφής, σε ό,τι αφορά την απάντηση του κ. Λιάτσου και την πιο επικίνδυνη απάντηση που έδωσε ο κ. Σίμος, όχι με την ιδιότητα του προέδρου της ΕΡΤ αλλά αυτή του δημοσιο­γράφου. Όμως η εκπομπή δεν κόπηκε από τον δημοσιογράφο Σίμο αλλά από τον διευθύνοντα σύμβουλο και τον γενικό διευθυντή ενημέρωσης. Είναι καθαρά πολιτική δίωξη με άστοχη δημοσιογραφική αφορμή. Ο κ. Λιάτσος έχει κάνει τρία μεγάλα δημοσιογραφικά λάθη στην ανακοίνωση του. Πρώτον, στο σημείο που αναφέρει πως ζητήσαμε την παραίτηση του κ. Δένδια. Δεν τη ζητήσαμε ποτέ. Εμείς θέσαμε μόνο ερωτήματα για τα νέα δεδομένα και τις πρόσφατες δηλώσεις του υπουρ­γού. Το δεύτερο λάθος του γενικού διευθυντή ενημέρωσης ήταν ότι υπο­στήριξε πως δεν κλήθηκε ο κ. Δένδιας να απαντήσει. Στις 6.05 το πρωί ήταν αδύνατο. Επίσης, σε κανένα δημοσιογραφικό σχόλιο δεν απαι­τείται η παράλληλη συμμετοχή του ανθρώπου στον οποίο αναφέρεται ο δημοσιογράφος. Στη συγκεκριμένη εκπομπή κάναμε σχόλιο και για τον Ομπάμα. Έπρεπε κατά τον κ. Λιάτσο να παρέμβει ο πρόεδρος των ΗΠΑ για να απαντήσει; Φαντάζομαι ότι έτσι δημοσιογραφούσε ο κ. Λιάτσος όλα αυτά τα χρόνια. Αν μας δείχνει αυτό τον δρόμο, θα τον ακολουθή­σουμε στο εξής.

-Κάνατε μία αναφορά σε έναν υπουρ­γό και αυτό έφτασε να αποτελεί αιτία απομάκρυνσης σας. Η ΕΡΤ είναι δη­μόσιο ή κυβερνητικό μέσο

"Ελευθεροτυπία", ένα χρόνο μετά

Ελευθεροτυπία: Μετά την πτώχευση, έρχονται οι τράπεζες

(αναδημοσίευση από το ΠΡΙΝ) 

Ένας χρόνος ακριβώς συμπληρώνεται από τότε που η Χ. Κ. Τεγόπουλος κήρυξε μονομερή στάση πληρωμών απέναντι στους 870 εργαζόμενούς της, ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι. Μόνο που η λιτή ανακοίνωση της διοίκησης δεν το περιέγραφε ακριβώς έτσι.

Της Αφροδίτης Πολίτη

Κάνοντας λόγο για «προσωρινή έλλειψη ρευστού», ζητούσε υπομονή και στήριξη από τους εργαζόμενους μέχρι να ομαλοποιηθεί η κατάσταση. Υπομονή και στήριξη δόθηκε για πέντε ολόκληρους μήνες απλήρωτης εργασίας, έναντι υποσχέσεων για δάνεια και απειλών για λουκέτο.
Η συνέχεια γνωστή: Από τέλη Δεκεμβρίου ξεκίνησαν ταυτόχρονα οι επαναλαμβανόμενες απεργίες και η αίτηση της εταιρείας για υπαγωγή στο άρθρο 99 του πτωχευτικού κώδικα. Σήμερα, δύο μήνες μετά την απόρριψη της αίτησης για το 99, με τους εργαζόμενους εξουθενωμένους, διασπασμένους, με πολλούς να έχουν αναγκαστικά επιλέξει τον δρόμο της συναινετικής απόλυσης χωρίς αποζημίωση ή δεδουλευμένα, η αίτηση πτώχευσης που κατατέθηκε στις 26 Ιουνίου φέρνει νέα, αρνητική για τους εργαζόμενους τροπή στην υπόθεση.

Ο "θάνατος" της ΙΜΑΚΟ πουλάει, δεν πιάνει όμως τόπο μπροστά στο θάνατο της εργασίας

Οι τρεις «ταφές» του Πέτρου Κωστόπουλου
της Αφροδίτης Πολίτη

(αναδημοσίευση από το ΠΡΙΝ)

Ο φυσικός θάνατος ενός μη τηλεοπτικού πνευματικού προσώπου, για παράδειγμα ενός ποιητή, ρεμπέτη ή ζωγράφου το πολύ να γίνει ένα μονόστηλο. Όμως η ατιμωτική αποκαθήλωση του εγχώριου εκπροσώπου του λάιφ-στάιλ, όπως αποτυπώθηκε στη χρεοκοπία του πρώην εκδότη της Ιμάκο Πέτρου Κωστόπουλου, μετατράπηκε σχεδόν σε εθνικό ντιμπέιτ. Απασχόλησε την τηλεόραση, τον Τύπο και το διαδίκτυο, συζητήθηκε σε παρέες, πυροδότησε δεκάδες άρθρα και χιλιάδες σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, γέννησε δακρύβρεχτες επιστολές του ίδιου του Κωστόπουλου και της συζύγου του Τζένης, που έγραψαν από μόνοι τους το συμβολικό τους επικήδειο, αντλώντας θεαματική υπεραξία ακόμα και από τον οικονομικό θάνατο της «οικογενειακής» επιχείρησης.

Όλοι έχουν μια γνώμη για το πόσο κάθαρμα, βλάχος, λαμόγιο, απατεώνας ή αντίθετα μάγκας, ξύπνιος και καραμπουζουκλής ήταν ο βολιώτης με την απαστράπτουσα οδοντοστοιχία και ο εσμός που τον εξέθρεψε. Ολοι έχουν άποψη για την πασοκίλα των ’90s, την εποχή της δανεικής χλιδής, των Πόρσε Καγιέν στο Κολωνάκι, της απενοχοποίησης της βίζιτας, το πόσο κακόγουστοι και βαρετοί ήταν τέλος πάντων όλοι αυτοί οι τόνοι ιλουστρασιόν χαρτιού με γυμνή φοτοσοπαρισμένη σάρκα, πόσο γλάστρες ήταν οι γλάστρες, πόσο μόδιστροι οι μόδιστροι και πόσο κενό το κενό. Η μετά θάνατον επιβεβαίωση της ματαιότητας μιας φούσκας καταντά ανούσια ταυτολογία,

Το "Λυσάριο" των επώνυμων τηλε-σχολιαστών

Δημοσιογράφοι και λυσάρια

Εδώ και δεκαετίες οι «εκθεσάδες» μαθαίνουν τους μαθητές πώς να γράφουν καλές εκθέσεις στις Πανελλήνιες. Αναρωτιέται όμως κανείς ποιο λυσάρι συμβουλεύονται αρκετοί «επώνυμοι» δημοσιογράφοι που σχολιάζουν με έναν τρομερά ομοιόμορφο τρόπο την επικαιρότητα και νουθετούν, πάλι με έναν πληκτικό και μονότονο τρόπο, τους Έλληνες, αφού τα άρθρα ή τα τηλεοπτικά τους σχόλια ακολουθούν το ίδιο αναγνωρίσιμο μοντέλο των τεσσάρων βημάτων.

της Μαριάννας Τζιαντζή

(αναδημοσίευση από το "Πριν")

Πρώτον, παραθέτουν ένα ακραίο αρνητικό παράδειγμα, π.χ., «στη Ζάκυνθο παίρνουν επίδομα αναπηρίας 700 τυφλοί» ή «είδα έναν αξύριστο Αγανακτισμένο να καίει μια εφημερίδα για να ψήσει μια ρέγκα στο Σύνταγμα, σε απόσταση αναπνοής από τη Μεγάλη Βρετανία. Οι πελάτες του ξενοδοχείου κόντεψαν να λιποθυμήσουν από τη μυρωδιά, ενώ μια σουηδέζα έγκυος γέννησε πρόωρα».

Δεύτερον, ο δημοσιογράφος μαστιγώνει τον αιώνιο Έλληνα ή μάλλον τις νοοτροπίες που καλλιεργήθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες: Tο προσωπικό βόλεμα, τον ευδαιμονισμό, τον εξυπναδακισμό, το «δε βαριέσαι», το άρμεγμα του κράτους και της γενναιόδωρης Ευρώπης, την περιφρόνηση στους θεσμούς. Δεν μας φταίει η τρόικα, αλλά το ξερό μας το κεφάλι.

Τρίτο βήμα, οι προειδοποιήσεις: Oι καιροί άλλαξαν, αλίμονο σε όποιον δεν το έχει πάρει χαμπάρι, οι Ευρωπαίοι, το ΔΝΤ, οι επιτηρητές μας κ.λπ. δεν αστειεύονται, τα ψέματα τελειώσανε.

Το τέταρτο μέρος του άρθρου ή της τηλεοπτικής αγόρευσης περιλαμβάνει επικρίσεις, οδηγίες και παραινέσεις προς το λαό, την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση.

Την Πρωτομαγιά η ... σφραγίδα στις ατομικές συμβάσεις

"Δεν υπηρετούν τα μέσα ενημέρωσης την κυβέρνηση. Η κυβέρνηση υπηρετεί τους ιδιοκτήτες των μέσων".

Πρωτομαγιά. Και οι ειδήσεις από τα ΜΜΕ βιάζονται να αποδείξουν πως η νέα πραγματικότητα είναι εδώ. Για τα παραπαίοντα ΜΜΕ και τους ανθρώπους τους. Σαν να βγάζουν κοροϊδευτικά τη γλώσσα στους αγώνες μας.
Η ΕΣΗΕΑ ετοιμάζεται για εκλογές, οι προτάσεις για απεργιακές κινητοποιήσεις σε Star και Έθνος δεν περνάνε στο ΔΣ. Οι ατομικές συμβάσεις επεκτείνονται. Πρώτο Θέμα, Εθνος, Star, ΣΚΑΙ, Λυμπέρης, ΙΜΑΚΟ, Αττικές Εκδόσεις.
Και έπεται συνέχεια.
Για αυτή την Πρωτομαγιά επιλέγουμε την αναδημοσίευση κειμένου του Άρη Χατζηστεφάνου από το "Πριν". Οι συντάκτες ολοένα και συχνότερα θα νιώθουν τη λογοκρισία στο σβέρκο τους. Η αυτολογοκρισία δεν αποτελεί πλέον καταφύγιο εργασίας....

Του
Άρη Χατζηστεφάνου,
από την εφημερίδα Πριν

Ημέρες της μεγάλης ύφεσης στις ΗΠΑ, όταν οι εργοδότες των μεγάλων εργοστασίων προσπαθούσαν να τιθασεύσουν τους εργάτες και τους συνδικαλιστές στέλνοντας εναντίον τους όχι μόνο την αστυνομία αλλά και ομάδες κρούσης της μαφίας, αρχίζει να θυμίζει το τοπίο στα ελληνικά ΜΜΕ. Ιδιοκτήτες μέσων ενημέρωσης, που μέχρι σήμερα περιφέρονταν σε σαλόνια λανσάροντας ένα επαρχιώτικο lifestyle, σήμερα δείχνουν το πραγματικό τους πρόσωπο: Το πρόσωπο του τραμπούκου που στέλνει τους φουσκωτούς του για να πετάξουν έξω από το κτίριο τους συνδικαλιστικούς εκπροσώπους των εργαζομένων. Η κατάσταση είναι χειρότερη στα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης τα οποία αποτελούν εδώ και χρόνια πειραματικό εργαστήριο των νέων εργασιακών σχέσεων όχι μόνο για το χώρο των ΜΜΕ αλλά ολόκληρης της αγοράς εργασίας. Τα κτίρια των μεγάλων ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών μετατρέπονται σε απόρθητα φρούρια με στρατιές σεκιουριτάδων οι οποίοι (σε αντίθεση με ότι πιστεύαμε μέχρι σήμερα) δεν προστατεύουν το κτίριο από ξένους εισβολείς αλλά τους ιδιοκτήτες από τους εργαζομένους τους. Μέσα σε αυτά τα εργασιακά κάτεργα δοκιμάστηκαν (και πέρασαν) οι παράνομες ατομικές συμβάσεις, η απόλυτη ελαστικοποίηση της εργασίας και η ηθική και επαγγελματική ταπείνωση των δημοσιογράφων.

Μεγαλοεκδότες: «Θα χυθεί αίμα»

Στο παρακάτω θέμα-αφιέρωμα από το ΠΡΙΝ της 2οης Δεκεμβρίου, προσθέτουμε τα νέα "λουκέτα". Veto, δραματική κατάσταση σε αθλητικές εφημερίδες, κρίση στο Alter και Μνημόνιο δραστικών περικοπών, στάση πληρωμών και δώρου Χριστουγέννων σε πάρα πολλά ΜΜΕ, ηλεκτρονικά και έντυπα...
Ο ασκός μόλις άνοιξε και το παρακάτω ρεπορτάζ είναι μια ακόμη αποκαλυπτική καταγραφή όσων συνέβησαν από την πλευρά των εκδοτών, προετοιμάζοντας το "τώρα" στα ΜΜΕ.


Το τέλος των αυταπατών
«ΤΣΟΥΝΑΜΙ» ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ

ΠΡΙΝ, Δευτέρα, 20 Δεκεμβρίου 2010

Του Γ.Παυλόπουλου

Καταιγιστικές είναι οι εξελίξεις (και) στον χώρο των ΜΜΕ το τελευταίο διάστημα. Μέσα στους επόμενους λίγους μήνες ή και πολύ πιο σύντομα, το τοπίο θα έχει αλλάξει ριζικά, με τη συμβολή φυσικά των φοβερών και τρομερών όπλων που δίνουν στην εργοδοσία οι αντεργατικοί νόμοι της κυβέρνησης και της τρόικας.

Ενδεικτικό των εξελίξεων είναι το γεγονός ότι, από τον Σεπτέμβριο μέχρι σήμερα, δύο πολύ γνωστές εφημερίδες έβαλαν λουκέτο: πρόκειται για την Απογευματινή του μεγαλοκατασκευαστή Σαραντόπουλου και το καθημερινό Βήμα της αυτοκρατορίας του ΔΟΛ, η οποία βρίσκεται σήμερα στα χέρια του Ψυχάρη – ο οποίος, λίγο νωρίτερα, είχε σπεύσει να κλείσει τον εκδοτικό οίκο «Ελληνικά Γράμματα». Τα δύο αυτά «κανόνια» ήρθαν να προστεθούν στο κλείσιμο του Ελεύθερου Τύπου της Γιάννας Αγγελοπούλου, το καλοκαίρι του 2009, το οποίο αποτέλεσε ουσιαστικά το καμπανάκι της εκκίνησης μιας περιόδου μεγάλων ανατροπών στον κλάδο.

Πρόκειται για μια περίοδο η οποία, προτού κλείσει, είναι πιθανό να μας επιφυλάσσει μεγαλύτερες εκπλήξεις – όπως, για παράδειγμα, την κατάρρευση της Ελευθεροτυπίας ή/και κάποιου άλλου ιστορικού εντύπου, τη χρεοκοπία του τηλεοπτικού σταθμού Άλτερ και την απαξίωση του Αντένα, η οποία ήδη βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Διόλου δεν αποκλείονται, μάλιστα, και άλλα μπαμ εκεί όπου ελάχιστοι τα περιμένουν ή τα φαντάζονται. Όπως δε εύκολα μπορεί να φανταστεί κανείς, όλα αυτά έχουν αυξήσει κατακόρυφα τον αριθμό των ανέργων, τόσο στις τάξεις των δημοσιογράφων όσο και των άλλων ειδικοτήτων.