Γραφίδα πρώτη: Μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα «αποκαλύπτει» όργιο σπατάλης υπουργών οι οποίοι αντί να ασχολούνται με τα προβλήματα της κοινωνίας και να παράγουν έργο, αρέσκονται και απολαμβάνουν τα προνόμια της θέσης τους.
Γραφίδα επόμενη: Εφημερίδες, επίσης μεγάλης κυκλοφορίας χαρακτηριζόμενες από τη σοβαροφάνεια και εγκυρότητα τους, «αποκαλύπτουν» υποθέσεις του παρελθόντος για διασπάθιση δημοσίου χρήματος εστιάζοντας σε πολύ συγκεκριμένα πρόσωπα, όχι όμως στο καθεστώς που παράγει τη διασπάθιση.
Εικόνα πρώτη: Δημοσιογράφοι έμπειροι αλλά και νέοι διαπιστευμένοι στο υπουργείο δημόσιας Τάξης «αποκαλύπτουν» σενάρια ευφάνταστα ή αληθοφανή περί νέας γενιάς τρομοκρατών.
Εικόνα επόμενη: Ρεπόρτερ άνευ κουλτούρας, γνώσης και εμπειρίας αλλά και καλοβολεμένοι εκφωνητές δελτίων παπαγαλίζουν επιθετικά επιχειρήματα εναντίον απεργών που δίνουν τη μάχη ενάντια στα μέτρα της κυβέρνησης.
Εικόνα εξαφανισμένη: Τις τελευταίες 40 μέρες δεν υπάρχει καμία απολύτως πληροφορία από τις δημοσκοπήσεις της περίφημης κοινής γνώμης.
Η παράθεση θα μπορούσε να συνεχιστεί με δεκάδες καθημερινές γραφίδες, εικόνες και ακροάματα από τους «ανεξάρτητους» επαγγελματίες στα ξεχωριστά ΜΜΕ, οι οποίοι το τελευταίο διάστημα έχουν συντονίσει τις κεραίες τους με όσα αντιδραστικά και ενάντια στην κοινωνία και τη συνοχή της, εκπορεύει η εξουσία. Πολιτική, οικονομική, θεσμική. Στα κάθε είδους δημοσιεύματα επιβεβαιώνεται με ακρίβεια η αρχή του γκαιμπελισμού. Αναμειγνύονται μικρές δόσεις αλήθειας, ενσωματώνονται πραγματικά περιστατικά τα οποία ενισχύονται με μυθιστορηματικές περιγραφές, μπολιάζεται το περιεχόμενο με ισχυρές δόσεις δραματοποίησης. Η «αποκάλυψη» που προκύπτει όμως εξυπηρετεί έναν στόχο. Αυτή είναι η βασική αρχή της δημοσίευσης και της διάδοσης της πληροφορίας. Να επιτευχθεί ο στόχος.
Όταν η δημοσιογραφία διατηρούσε ακόμη τα ψήγματα της αντίστασης στα συμφέροντα των ιδιοκτητών-επειδή οι τελευταίοι αυτό το ήθελαν- και η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο συμφέρον της αποκάλυψης και της ιδιοκτησίας ήταν ορατή, στόχος ήταν η προστασία της κοινωνίας. Έστω και για να την εκμεταλλευτεί αμέσως μετά η εκδοτική, μιντιακή εξουσία έναντι των απαιτήσεων της από την πολιτική εξουσία. Σήμερα, αν ο στόχος δεν είναι η απλή επιβεβαίωση ισχύος και δύναμης του γράφοντος εντός και εκτός συστήματος ιδιοκτησίας, υπάρχει και προωθείται συγκεκριμένη στόχευση. Η εξυπηρέτηση του συμφέροντος του ιδιοκτήτη, του πολιτικού προϊστάμενου, του χορηγού, του οικονομικού παράγοντα...Αυτού που παραγγέλνει ουσιαστικά τα δημοσιεύματα. Πόσο διαφορετικά εκλαμβάνεται η κάθε είδους «αποκάλυψη» όταν ο αναγνώστης, τηλεθεατής ή ακροατής μάθει ότι: Ο εν λόγω υπουργός που λοιδορείται καλείται άμεσα να υπογράψει τη συνέχιση ενός κατασκευαστικού έργου ή να προχωρήσει στην ανάθεση στον ιδιοκτήτη της εφημερίδας δημόσιου έργου. Τα πρόσωπα που κατηγορούνται για διασπάθιση, πιθανώς να πρέπει να λάβουν αποφάσεις για να ανανεωθούν άλλα υψηλά συμβόλαια. Τα ρεπορτάζ που παπαγαλίζουν οι ρεπόρτερ είναι κομμένα και ραμμένα σε σενάρια των υπηρεσιών της αστυνομίας η οποία πρέπει να στήσει το περίγραμμα ενός νέου «εχθρού». Οι επιθέσεις στις απεργίες και τις κινητοποιήσεις εργαζομένων, δίνονται κατά παραγγελία των οικονομικών συμφερόντων τα οποία κρατάνε στη ζωή τους τηλεοπτικούς σταθμούς.
Προκαλεί μεγάλη εντύπωση η αναφορά της Παγκόσμιας Ένωσης Εφημερίδων, της WAN στην οποία ανήκουν οι μεγαλύτερες εκδοτικές επιχειρήσεις του κόσμου. Ενόψει του παγκόσμιου συνεδρίου τον Ιούνιο στο Λίβανο, ένας από τους στόχους που θέτουν είναι η διατήρηση της ανεξαρτησίας του Τύπου και της ενημέρωσης από τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα. Εδώ στην Ελλάδα αυτή η αρχή, έστω και έτσι γενικόλογα διατυπωμένη, προκαλεί έκπληξη. Και όχι μόνο στους εκδότες αλλά δυστυχώς και σε μεγάλη μερίδα των δημοσιογράφων που προστρέχουν να βρουν προστασία υπό τη σκέπη μικρών ή μεγαλύτερων συμφερόντων.
(αναδημοσίευση από Δρόμο της Αριστεράς, 27 Μαρτίου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου