Το κύριο άρθρο του περιοδικού Marketing Week δημοσιεύτηκε μια μέρα πριν ο Σταύρος Θεοδωράκης εγκαταλείψει τη δημοσιογραφία για τον πάρει "Το ποτάμι" των αναγκών και συμφερόντων του συστήματος. Ο σχολιασμός της κίνησης του ανήκει στο πολιτικό ρεπορτάζ. Αυτό ωστόσο που είναι βέβαια είναι πως τον ξέρουν οι πάντες, εξαιτίας της τηλεόρασης. Και αυτή η πλευρά φαίνεται πως κέρδισε στη ζυγαριά των πολιτικών παρασκηνίων. Ό,τι θα εκλεγεί λόγω αναγνωρισιμότητας....
Γράφει ο Marketing Week Editor
Η ανακοίνωση της κυβέρνησης ότι θα ισχύσει σταυρός προτίμησης για τις Ευρωεκλογές και μάλιστα με 42 υποψηφίους που θα ανταγωνίζονται σε ολόκληρη (!) την επικράτεια, δημιουργεί άραγε νέες δουλειές για διαφημιστές και επικοινωνιολόγους;
Η απάντηση είναι καταφατική και αρνητική ταυτόχρονα. Και εξηγούμεθα: Το κόστος για να αποκτήσει κανείς αρκετή αναγνωρισιμότητα σε ολόκληρη την επικράτεια, έτσι ώστε να ψηφιστεί στις 3-4 πρώτες θέσεις ενός τέτοιου εξαιρετικά ανταγωνιστικού ψηφοδελτίου, είναι τόσο μεγάλο ώστε ξεπερνά όχι απλώς τα νόμιμα όρια για ατομική διαφήμιση, αλλά και τα ποσά που ρεαλιστικά μπορεί να συγκεντρώσει κάποιος για μια τέτοια θέση, ακόμα και αν έχει ισχυρούς χρηματοδότες.
Αν τώρα προστεθούν και οι περιορισμοί που ισχύουν σε περίπτωση σταυρού για τους εθνικούς βουλευτές, όπως η μια εμφάνιση ανά κανάλι (βάζετε στοίχημα ότι θα ισχύσουν;), τότε είναι απολύτως αδύνατον για κάποιον που δεν έχει ήδη έτοιμη πανελλαδική αναγνωρισιμότητα να θέσει υποψηφιότητα.
Μάλιστα ο αριθμός των υποψηφίων είναι επίτηδες τόσο μεγάλος, ώστε ακόμα κι αν κάποιος έχει έτοιμη κάποια πανελλαδική αναγνωρισιμότητα, να μην είναι καθόλου βέβαιο ότι θα ψηφιστεί, μια που είναι εξαιρετικά δύσκολο ακόμα κι αν σε γνωρίζουν, να μάθουν ότι θέτεις υποψηφιότητα. Με τον αριθμό των κομμάτων που θα κατέβουν με κάποιες αξιώσεις εκπροσώπησης να ξεπερνά τα δέκα ή και παραπάνω, οι ατομικές εκστρατείες είναι σχεδόν απαγορευτικές για όσους δεν έχουν είτε την πλήρη κομματική στήριξη των ισχυρότερων κομμάτων, είτε την στήριξη ισχυρών μέσων ενημέρωσης.
Με την εξαίρεση της περίπτωσης ενός υποψηφίου εκατομμυριούχου, που θα βάλει μεγάλα ποσά στην υπόθεση, αφανώς ή φτιάχνοντας ένα νέο κόμμα, οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές δεν έχουν ιδιαίτερη ανάγκη από διαφημιστές (τα χρήματα δεν φτάνουν για να ξεπεραστεί το ελάχιστο κατώφλι που απαιτείται για να εκλεγούν) ή από Συμβούλους Επικοινωνίας (οι εμφανίσεις θα είναι περιορισμένες ώστε να μην επαρκούν για να γίνει η δουλειά). Ποιους έχουν ανάγκη; Μα δεν το καταλάβατε; Είτε τους αρχηγούς των κομμάτων, για να τους προσφέρουν την πλήρη στήριξη του αρχηγικού μηχανισμού δημιουργώντας ειδήσεις γύρω από αυτούς ή με άλλους τρόπους, είτε τα διαπλεκόμενα μέσα επικοινωνίας, τα οποία μπορούν να εξασφαλίσουν με πολύ μεγάλη ταχύτητα αναγνωρισιμότητα, με τρόπο που καμία διαφημιστική εκστρατεία δεν μπορεί να επιτύχει.
Οι θέσεις στην ευρωβουλή με το προηγούμενο καθεστώς μοιράζονταν από τα κόμματα και τις ηγεσίες τους με βάση τους εσωκομματικούς συσχετισμούς και την ικανότητα των υποψηφίων να φέρουν ψήφους ή να δίνουν μια ευρωπαϊκή χροιά. Τώρα τα κόμματα, που έχουν αδυνατίσει, αναγκάζονται να τις μοιραστούν.
Αντί όμως να το κάνουν χωρίζοντας την επικράτεια σε περιφέρειες, κάτι που θα επέτρεπε στον κόσμο να επιλέξει με βάση τις προσωπικότητες των υποψηφίων, μοιράζονται στην ουσία τις θέσεις με τα ισχυρά (αλλά καταχρεωμένα) διαπλεκόμενα. Για τους επικοινωνιολόγους και τους διαφημιστές θα μείνει όμως κάτι. Πάντα θα υπάρχουν υπερφιλόδοξοι και μη ρεαλιστές που θα νομίζουν ότι με κάποια χρήματα που μάζεψαν κάτι θα καταφέρουν. Και ένας-δύο από αυτούς μπορεί και να επιτύχουν. Η ουσία όμως είναι αλλού.
Με την εξαίρεση της περίπτωσης ενός υποψηφίου εκατομμυριούχου, που θα βάλει μεγάλα ποσά στην υπόθεση, αφανώς ή φτιάχνοντας ένα νέο κόμμα, οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές δεν έχουν ιδιαίτερη ανάγκη από διαφημιστές (τα χρήματα δεν φτάνουν για να ξεπεραστεί το ελάχιστο κατώφλι που απαιτείται για να εκλεγούν) ή από Συμβούλους Επικοινωνίας (οι εμφανίσεις θα είναι περιορισμένες ώστε να μην επαρκούν για να γίνει η δουλειά). Ποιους έχουν ανάγκη; Μα δεν το καταλάβατε; Είτε τους αρχηγούς των κομμάτων, για να τους προσφέρουν την πλήρη στήριξη του αρχηγικού μηχανισμού δημιουργώντας ειδήσεις γύρω από αυτούς ή με άλλους τρόπους, είτε τα διαπλεκόμενα μέσα επικοινωνίας, τα οποία μπορούν να εξασφαλίσουν με πολύ μεγάλη ταχύτητα αναγνωρισιμότητα, με τρόπο που καμία διαφημιστική εκστρατεία δεν μπορεί να επιτύχει.
Οι θέσεις στην ευρωβουλή με το προηγούμενο καθεστώς μοιράζονταν από τα κόμματα και τις ηγεσίες τους με βάση τους εσωκομματικούς συσχετισμούς και την ικανότητα των υποψηφίων να φέρουν ψήφους ή να δίνουν μια ευρωπαϊκή χροιά. Τώρα τα κόμματα, που έχουν αδυνατίσει, αναγκάζονται να τις μοιραστούν.
Αντί όμως να το κάνουν χωρίζοντας την επικράτεια σε περιφέρειες, κάτι που θα επέτρεπε στον κόσμο να επιλέξει με βάση τις προσωπικότητες των υποψηφίων, μοιράζονται στην ουσία τις θέσεις με τα ισχυρά (αλλά καταχρεωμένα) διαπλεκόμενα. Για τους επικοινωνιολόγους και τους διαφημιστές θα μείνει όμως κάτι. Πάντα θα υπάρχουν υπερφιλόδοξοι και μη ρεαλιστές που θα νομίζουν ότι με κάποια χρήματα που μάζεψαν κάτι θα καταφέρουν. Και ένας-δύο από αυτούς μπορεί και να επιτύχουν. Η ουσία όμως είναι αλλού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου