Γράφει ο Marketing Week Editor
Ο χώρος της τηλεοπτικής παραγωγής βρίσκεται υπό κατάρρευση ή στα όρια της κατάρρευσης. Η εξέλιξη αυτή ωστόσο δεν είναι μόνο συνέπεια της οικονομικής κρίσης και της αντίστοιχης, κακής πορείας της διαφημιστικής δαπάνης και των εσόδων των τηλεοπτικών σταθμών. Κακή πορεία που συνεχίζεται, αφού με βάση τα στοιχεία της Μedia Services, η διαφημιστική δαπάνη συνέχισε την θεαματική πτωτική της πορεία και τον Ιανουάριο του 2013 (-28%).
Πολύ σοβαρό ρόλο στην καταστροφική κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στην αγορά των τηλεοπτικών παραγωγών έχουν παίξει επίσης και οι ιδιαιτερότητες που είχαν διαμορφωθεί από πλευράς τρόπου λειτουργίας της συγκεκριμένης αγοράς. Η αγορά αυτή λειτουργούσε όλα αυτά τα τελευταία χρόνια με βάση μια τριγωνική σχέση μεταξύ τραπεζών, καναλιών και τηλεοπτικών παραγωγών. Οι εταιρείες αφού έκλειναν μια σύμβαση με το κανάλι, την κατέθεταν στην τράπεζα, η οποία χορηγούσε το σχετικό δάνειο.
Με τα χρήματα αυτά πληρώνονταν οι προηγούμενες παραγωγές και ξεκινούσε η νέα. Οι τράπεζες κέρδιζαν αυξάνοντας την πίστωση σε μια αγορά που για λόγους πολιτικής ισχύος θεωρούσαν απρόσβλητη από οικονομικές διακυμάνσεις και χρηματοδοτούσαν έτσι με δύο τρόπους (έμμεσο και άμεσο) τους τηλεοπτικούς σταθμούς, που τους προσέφεραν άλλες πολιτικές εξυπηρετήσεις.
Όλοι λοιπόν κέρδιζαν μέχρι που έφτασε η στιγμή η αγορά αυτή να καταρρεύσει μαζί με την χρεοκοπία της χώρας. Οι τηλεοπτικοί σταθμοί, υπερδανεισμένοι και υπερστελεχωμένοι, σταμάτησαν να παραγγέλνουν ακριβές παραγωγές και άρχισαν να αναζητούν φθηνούς (έως και «οθωμανικούς») τρόπους να γεμίσουν το πρόγραμμά τους.
Πολύ σοβαρό ρόλο στην καταστροφική κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στην αγορά των τηλεοπτικών παραγωγών έχουν παίξει επίσης και οι ιδιαιτερότητες που είχαν διαμορφωθεί από πλευράς τρόπου λειτουργίας της συγκεκριμένης αγοράς. Η αγορά αυτή λειτουργούσε όλα αυτά τα τελευταία χρόνια με βάση μια τριγωνική σχέση μεταξύ τραπεζών, καναλιών και τηλεοπτικών παραγωγών. Οι εταιρείες αφού έκλειναν μια σύμβαση με το κανάλι, την κατέθεταν στην τράπεζα, η οποία χορηγούσε το σχετικό δάνειο.
Με τα χρήματα αυτά πληρώνονταν οι προηγούμενες παραγωγές και ξεκινούσε η νέα. Οι τράπεζες κέρδιζαν αυξάνοντας την πίστωση σε μια αγορά που για λόγους πολιτικής ισχύος θεωρούσαν απρόσβλητη από οικονομικές διακυμάνσεις και χρηματοδοτούσαν έτσι με δύο τρόπους (έμμεσο και άμεσο) τους τηλεοπτικούς σταθμούς, που τους προσέφεραν άλλες πολιτικές εξυπηρετήσεις.
Όλοι λοιπόν κέρδιζαν μέχρι που έφτασε η στιγμή η αγορά αυτή να καταρρεύσει μαζί με την χρεοκοπία της χώρας. Οι τηλεοπτικοί σταθμοί, υπερδανεισμένοι και υπερστελεχωμένοι, σταμάτησαν να παραγγέλνουν ακριβές παραγωγές και άρχισαν να αναζητούν φθηνούς (έως και «οθωμανικούς») τρόπους να γεμίσουν το πρόγραμμά τους.