Διπλή ήταν η επίθεση της Digea μέσω του διευθύνοντος συμβούλου της Γιώργου Μαθιού σε δυο εμφανίσεις του μετά το "φιάσκο" της Πελοποννήσου εξαιτίας του οποίου η ψηφιακή μετάβαση στην Αττική αναβάλλεται για την 1η Αυγούστου(από τις 11 Ιουλίου).Ο Γ. Μαθιός όπως διαβάζουμε στο site enimerosi24, εν είδει δελτίου Τύπου της εταιρείας δήλωσε πως
«Πουθενά στην Ευρώπη οι αντίστοιχες εταιρίες με την DIGEA δεν έχουν αγοράσει ή ενοικιάσει το τηλεοπτικό φάσμα, δίνεται δωρεάν». Καλεσμένος στο ραδιόφωνο του ΣΥΡΙΖΑ, «Στο Κόκκινο 105.5 FM» ο διευθύνων σύμβουλος της DIGEA Γιώργος Μαθιός, προκειμένου να βάλει τέρμα σε ένα γαϊτανάκι παρανοήσεων και ανακριβειών που ακούγονται εσχάτως – ακόμη και από βουλευτές – σχετικά με τη μετάβαση από την αναλογική στην ψηφιακή τηλεόραση. Συγκεκριμένα το μεσημέρι του Σαββάτου ο Γιώργος Μαθιός φιλοξενήθηκε στην εκπομπή «Τα Μέσα… έξω» της Αγγέλας Νταρζάνου και της Σόνιας Χαιμαντά απαντώντας στις άκρως ενδιαφέρουσες και πιεστικές ερωτήσεις των δυο δημοσιογράφων, ξεκαθαρίζοντας με τη σειρά του πολλά θολά σημεία στην διαδικασία μετάβασης στην ψηφιακή εποχή".
Ο διευθύνων σύμβουλος της Digea έκανε πιο ανοικτά απίθεση (Ζωή Κωνσταντοπούλου-Βουλή), μιλώντας στη "Καθημερινή" για τα ίδια θέματα. Ανάμεσα στα πολλά και ενδιαφέροντα που δημοσιοποιούνται από την παρουσία του στο "Κόκκινο", είναι η δήλωση του πως στις χώρες της Ευρώπης δεν έχουν πληρώσει για ψηφιακές συχνότητες. Όπως επίσης -αυτό που δεν είπε- πως στις χώρες της Ευρώπης η ψηφιακή μετάβαση ήταν κεντρικά σχεδιασμένη από τις κυβερνήσεις σε όλα τα βήματα.Ψάξαμε και βρήκαμε μια παλαιότερη μελέτη του Ινστιτούτου Οπτικοακουστικών Μέσων, του ΙΟΜ. Το οποίο έκανε τόσο καλή δουλειά στον τομέα του που η κυβέρνηση Γ.Παπανδρέου το έκλεισε με το που ανέλαβε την κυβέρνηση!
Σε εκείνη την μελέτη την οποία επισυνάπτουμε στο τέλος για όσους έχουν ειδικότερο ενδιαφέρον, αναλύονται τα μοντέλα ψηφιακής μετάβασης στην Ευρώπη.
Αναδημοσιεούμε ορισμένα μόνο αποσπάσματα. Όχι τίποτε άλλο αλλά για να επιβεβαιώσουμε πως η Digea είναι ένα ακόμη ξεχωριστό μοντέλο για την Ευρώπη...
... Η κατηγοριοποίηση των κρατικών ενισχύσεων
Συνοπτικά θα κατατάσσαμε τις κρατικές ενισχύσεις σε δύο κατηγορίες (παρότι όπως αναφέραμε ανωτέρω οι ωφελημένοι μπορεί να είναι πολύ περισσότεροι) : σε αυτές που απευθύνονται στους πολίτες και σε αυτές που απευθύνονται στους τηλεοπτικούς οργανισμούς και τις εταιρίες διαχείρισης δικτύων. Προς όφελος των καταναλωτών είναι η ενημέρωση και η εκπαίδευση για τη χρήση του ψηφιακού τηλεοπτικού εξοπλισμού. Οι εκστρατείες ενημέρωσης και πληροφόρησης είναι συνήθως κεντρικά σχεδιασμένες ακόμα και στις περιπτώσεις όπου ο φορέας υλοποίησης της εκστρατείας δεν είναι η κυβέρνηση αλλά οι ειδικοί οργανισμοί όπως ο Digital UK στο Ην. Βασίλειο, η TNT στη Γαλλία, η Impulsa TDT στην Ισπανία κ.α., και τις περισσότερες φορές είναι κρατικά χρηματοδοτούμενες.
Επίσης, η τοπική αυτοδιοίκηση και οι περιφερειακές διοικητικές αρχές παίζουν έναν καταλυτικό ρόλο, κυρίως διότι έχουν ενεργοποιημένους τους μηχανισμούς πρόσβασης στα σπίτια των πολιτών. Οι κρατικές ενισχύσεις κατευθύνονται επίσης στην επιδότηση της αγοράς εξοπλισμού.
Υπάρχουν περιπτώσεις χωρών που έχουν υιοθετήσει τέτοιες πολιτικές οι οποίες αφορούν το σύνολο των πολιτών (π.χ. Η.Π.Α όπου η επιδότηση μέσω δύο κουπονιών 40 δολαρίων το καθένα ήταν διαθέσιμη για όλα τα νοικοκυριά ανεξαρτήτως της οικονομικής τους κατάστασης, ενώ κάτι αντίστοιχο συνέβη και στην Ιταλία) και στις περιπτώσεις χωρών που τα μέτρα αφορούν μόνο τα χαμηλά εισοδήματα (π.χ. Αυστρία) ή τους τηλεθεατές που διαμένουν σε παραμεθόριες περιοχές (π.χ. Γαλλία). Η πιο σημαντική δράση αρωγής που βασίζεται σε κρατική ενίσχυση όμως είναι η υποβοήθηση εκείνων των τμημάτων του πληθυσμού που ανήκουν στις ευπαθείς κοινωνικά ομάδες (ηλικιωμένοι, ΑμεΑ, χαμηλά εισοδήματα) ώστε να ανταπεξέλθουν
--------
Οι ενισχύσεις προς τους τηλεοπτικούς σταθμούς ή τις εταιρίες ανάπτυξης και διαχείρισης των επίγειων ψηφιακών δικτύων (network operators) έχουν δημιουργήσει αρκετά ζητήματα εντός της Ε.Ε. καθώς οι κυβερνήσεις έχουν να αντιμετωπίσουν ένα δίλημμα : πως θα προωθηθεί η ανάπτυξη της επίγειας ψηφιακής τηλεόρασης εντός σφιχτών χρονοδιαγραμμάτων όταν, σε αρκετές περιπτώσεις, οι ιδιωτικοί αναλογικοί σταθμοί θεωρούν ότι δεν έχουν κανένα πλεονέκτημα από την επίσπευση της μετάβασης;
Οι ενισχύσεις προς τους τηλεοπτικούς σταθμούς ή τις εταιρίες ανάπτυξης και διαχείρισης των επίγειων ψηφιακών δικτύων (network operators) έχουν δημιουργήσει αρκετά ζητήματα εντός της Ε.Ε. καθώς οι κυβερνήσεις έχουν να αντιμετωπίσουν ένα δίλημμα : πως θα προωθηθεί η ανάπτυξη της επίγειας ψηφιακής τηλεόρασης εντός σφιχτών χρονοδιαγραμμάτων όταν, σε αρκετές περιπτώσεις, οι ιδιωτικοί αναλογικοί σταθμοί θεωρούν ότι δεν έχουν κανένα πλεονέκτημα από την επίσπευση της μετάβασης;
Όταν δηλαδή οι σταθμοί αντιλαμβάνονται ότι είναι υποχρεωμένοι να δημιουργήσουν εκ του μηδενός ψηφιακή υποδομή, να εκπέμψουν το πρόγραμμα τους και ψηφιακά ταυτόχρονα με το αναλογικό (δηλαδή να αυξήσουν το κόστος παραγωγής και μετάδοσης χωρίς παράλληλα να αυξηθούν και τα έσοδα αφού πρόκειται για το ίδιο περιεχόμενο) και μάλιστα όταν απαιτείται ο τηλεθεατής που έως σήμερα απολάμβανε δωρεάν το πρόγραμμα τους, να υποχρεώνεται να δαπανά χρήματα για την αγορά εξοπλισμού μέσω του οποίου θα έχει πρόσβαση στο ίδιο περιεχόμενο!
-----
Το πιο σύνηθες μέτρο είναι η απαλλαγή από την καταβολή αντιτίμου για τη χρήση των συχνοτήτων για ψηφιακή μετάδοση μέχρι ένα εύλογο χρονικό διάστημα (συνήθως μετά το πέρας της μετάβασης ή και ακόμη πιο αργά). Επίσης, στην περίπτωση των δημόσιων τηλεοπτικών σταθμών το κράτος αύξησε το ανταποδοτικό τέλος ορίζοντας ότι τα επιπλέον έσοδα θα κατευθυνθούν στην ανάπτυξη της επίγειας ψηφιακής.
----
Στην Αυστρία η κυβέρνηση, σε συνεργασία με τους τηλεοπτικούς σταθμούς, δημιούργησαν ένα ειδικό επενδυτικό κεφάλαιο, το Austrian Digitization Fund. Τα χρήματα του Fund προέρχονται τα τέλη που καταβάλλουν ετησίως οι ιδιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί για χρήση των συχνοτήτων και από ένα τμήμα του ανταποδοτικού τέλους που καταβάλλει η δημόσια τηλεόραση ORF (τα χρήματα αυτά συγκεντρώνονται ετησίως στον ομοσπονδιακό προϋπολογισμό όπου και αποφασίζεται η διάθεσή τους).
Η Φινλανδία (όπως και κάθε χώρα που υλοποιεί τη μετάβαση) θέτει κάποια κριτήρια που πρέπει να πληρούνται για την απόφαση τελικής παύσης των αναλογικών μεταδόσεων (analogue switch-off). Ανάμεσα σε αυτές είναι και η διείσδυση του εξοπλισμού για τη λήψη επίγειας ψηφιακής TV. Συνήθως, ο αριθμός της διείσδυσης ξεπερνά το 85% των νοικοκυριών. Για να επιτευχθούν υψηλά ποσοστά διείσδυσης απαιτείται έντονη, αποτελεσματική και συνεχής ενημέρωση των πολιτών. Το Φεβρουάριο του 2006, κατόπιν αιτήματος των τηλεοπτικών σταθμών προς το Υπουργείο Μεταφορών & Επικοινωνιών, δημιουργήθηκε ο φορέας TV2007 Group. Σκοπός του ήταν η προώθηση της ψηφιοποίησης και ο συντονισμός αναφορικά με όλα τα μέτρα που απαιτούντο για τη μετάβαση. Επικεφαλής του TV2007 Group τέθηκε ένα άτομο με μεγάλη εμπειρία ως διευθυντής τηλεοπτικών σταθμών και με ικανότητα στην επικοινωνία, αποδεκτός και από την Κυβέρνηση και από τους ιδιωτικούς τηλεοπτικούς σταθμούς και τους διαχειριστές δικτύων.
Το Ηνωμένο Βασίλειο σχεδίασε το πιο καλά οργανωμένο, φιλόδοξο αλλά και πιο ακριβό πρόγραμμα ενημέρωσης των πολιτών. Η χρηματοδότηση του προγράμματος θα εξασφαλιζόταν από ένα κονδύλι συνολικού ύψους 200 εκατομμυρίων λιρών που θα προέρχετο από το ανταποδοτικό τέλος του BBC. Αυτό το ποσό κρίθηκε εξ’ αρχής από ειδικούς και επαγγελματίες της τηλεοπτικής αγοράς ως πολύ υψηλό, μάλιστα το κόστος ανά νοικοκυριό είναι περίπου 9 ευρώ όταν το αντίστοιχο για τις Σουηδία και Φινλανδία ήταν περίπου ένα ευρώ και για τη Γαλλία υπολογιζόταν στο 1,5 ευρώ. Σύμφωνα με το πρόγραμμα της επικοινωνιακής εκστρατείας, που σχεδιαζόταν από ειδική ομάδα εργασίας του Digital UK σε συνεργασία με τους τηλεοπτικούς σταθμούς, η ενημέρωση ξεκινούσε περίπου 12-15 μήνες πριν από την καθορισμένη ημερομηνία παύσης των αναλογικών μεταδόσεων σε κάθε γεωγραφική ενότητα- περιοχή της χώρας ούτως ώστε να υπάρχει ένα ικανό χρονικό διάστημα υλοποίησης αλλά και ελε ́γχου της αποτελεσματικότητας της εκστρατείας και των μηνυμάτων που απευθύνονταν στους πολίτες.
Η ενεργοποίηση της κυβέρνησης προς αυτήν την κατεύθυνση (πολλοί τη θεωρούν κομβική διότι χωρίς την ενθάρρυνση της το ζήτημα δεν θα είχε προχωρήσει) έφερε καρπούς και προέκυψε, μετά από πολλές διαπραγματεύσεις, η Freeview. H Freeview είναι η εμπορική ονομασία της πλατφόρμας επίγεια ψηφιακής τηλεόρασης που δημιούργησαν από κοινού το BBC, η εταιρία παροχής υπηρεσιών τηλεοπτικού δικτύου National Grid Wireless και το ITV. H Freeview καλύπτει, ως εμπορική υπηρεσία, την παροχή τηλεοπτικού περιεχομένου μέσω έξι πολυπλεκτών (multiplexes) εκ των οποίων τους τέσσερις ελέγχουν (ως διαχειριστές δικτύου ψηφιακής τηλεόρασης) οι πέντε αναλογικοί τηλεοπτικοί παροχείς (δύο το BBC, ένα το ITV και από μισό τα Channel 4 & Channel 5). Τους δύο τελευταίους πολυπλέκτες ελέγχει η εταιρία διαχείρισης δικτύων (multiplex network operator) National Grid Wireless(η οποία εντός του 2008 συγχωνεύτηκε με την ανταγωνίστριά της εταιρία Arqiva). Ο Digital UK έχει την ευθύνη εποπτείας της σωστής εκτέλεσης του πλάνου της ψηφιακής μετάβασης το οποίο προβλέπει την παύση των επίγειων αναλογικών μεταδόσεων ανά περιοχή και με ορισμένα χρονικά στάδια αρχίζοντας από τις πιο αραιοκατοικημένες περιοχές της Βορειοανατολικής Αγγλίας. Το τελικό switchover θα γίνει το 2012 στο Λονδίνο (λίγο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες) και το 2013 στα μικρά νησιά της Μάγχης (Jersey, Guernsey κ.α.). Ο Digital UK έχει παράλληλα την ευθύνη της ενημέρωσης του βρετανικού κοινού σχετικά με το switchover.
Στη Γαλλία η επίγεια ψηφιακή τηλεόραση ξεκίνησε τον Μάρτιο του 2005 (σχετικά αργά συγκρινόμενη με τις άλλες τέσσερις μεγάλες χώρες της ευρωπαϊκής τηλεοπτικής αγοράς) όταν η δημόσια τηλεόραση της χώρας εξέπεμψε τα τέσσερα κρατικά κανάλια από έναν πολυπλέκτη (multiplex) ενώ στο τέλος του ιδίου έτους άρχισαν να εκπέμπουν από άλλο multiplex και τα δύο ιδιωτικά. Όταν πλέον σε ένα ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο τα ζητήματα είχαν διευθετηθεί, τα ευρωπαϊκής πατέντας πρότυπα τύπου DVB είχαν υιοθετηθεί και εκτός Ευρώπης και αρκετά κράτη-μέλη της Ε.Ε. είχαν αρχίσει να υλοποιούν τη μετάβαση η Γαλλική κυβέρνηση θεώρησε ότι δεν υπήρχε λόγος περαιτέρω αναμονής και έδωσε την άδεια το 2005 στη δημόσια τηλεόραση να εκπέμψει ψηφιακό σήμα ενώ επέτρεψε την παροχή συνδρομητικών υπηρεσιών για τα ιδιωτικά κανάλια με μόνη προϋπόθεση την επιλογή του πιο εξελιγμένου προτύπου κωδικοποίησης και συμπίεσης ψηφιακού σήματος MPEG-4 αντί του MPEG-2 που χρησιμοποιεί η δημόσια τηλεόραση. Επιλέχθηκε η μεν δημόσια τηλεόραση αλλά και όσα ιδιωτικά κανάλια εξέπεμπαν ελεύθερα το πρόγραμμά τους να υιοθετήσουν το πρότυπο MPEG-2 ώστε να εξαπλωθεί γρήγορα η επίγεια ψηφιακή, και τα συνδρομητικά κανάλια (τα οποία ούτως ή άλλως θα ακολουθούσαν τα ελεύθερα μετά από 6-12 μήνες) να υιοθετήσουν το MPEG-4 ούτως ώστε να μπορούν να προσφέρουν νέες υπηρεσίες (π.χ. HDTV) σε μια μεταγενέστερη ημερομηνία. Και στη Γαλλία έχει ιδρυθεί ένας φορέας ειδικού σκοπού, όπως ο Digital UK στο Ην. Βασίλειο, ο France Télé Numerique (FTN). Πρόκειται για φορέα που λειτουργεί ως οργανισμός δημοσίου συμφέροντος όπου το 50% των μετοχών κατέχει το κράτος και το υπόλοιπο 50% οι παροχείς των αναλογικών καναλιών. Σε αντίθεση με το Digital UK, το FTN δεν επιβλέπει την υλοποίηση της μετάβασης και τη σταδιακή παύση των αναλογικών μεταδόσεων, έχει όμως την ευθύνη της αρωγής σε ευπαθείς κοινωνικά ομάδες του πληθυσμού (ΑμεΑ, ηλικιωμένοι, χαμηλά εισοδήματα).
Ιταλία
O διαχειριστής δικτύου έχει τη δυνατότητα επιλογής των καναλιών που θα εντάξει στο δικό του multiplex, ο νόμος όμως θέλοντας να αποτρέψει την ισχυροποίηση του ολιγοπωλίου που υφίσταται στην αναλογική τηλεόραση μεταξύ RAI & Mediaset προβλέπει ότι το 40% της χωρητικότητας ενός multiplex που διαχειρίζονται η RAI, Mediaset & Telecom Italia θα παραχωρείται σε τρίτους δηλαδή σε κανάλια που δεν θα έχουν εταιρική, εμπορική, ιδιοκτησιακή ή άλλη σχέση με τους εν λόγω τηλεοπτικούς οργανισμούς. Από αυτήν την πρόβλεψη εξαιρείται μόνο το πρώτο από τα δύο multiplexes της RAI. Στην Ιταλία το ζήτημα της εύρεσης αδιάθετων συχνοτήτων στην μπάντα των UHF είναι ένα δύσκολο εγχείρημα διότι το τηλεοπτικό τοπίο στη γειτονική χώρα αναπτύχθηκε άναρχα στη δεκαετία του 1970 και οι εκατοντάδες τοπικοί και περιφερειακοί σταθμοί «κατέλαβαν» ελεύθερες συχνότητες χωρίς να έχει προηγηθεί μια αδειοδοτική διαδικασία και ακόμα χωρίς καν ενημέρωση των αρχών. Η έλλειψη συχνοτήτων οδήγησε την Ιταλική κυβέρνηση στην απόφαση να επιτρέψει την αγοροπωλησία φάσματος το οποίο θα έπρεπε να αξιοποιηθεί αποκλειστικά για ψηφιακή μετάδοση. Εντούτοις μόνο οι γνωστοί υφιστάμενοι εθνικοί αναλογικοί παροχείς αδειοδοτήθηκαν ως προς την απόκτηση συχνοτήτων για ψηφιακά multiplexes. Αυτήν την αστοχία, που προκάλεσε και την επέμβαση της Ε.Ε., ο νομοθέτης προσπάθησε να την «ισοφαρίσει» με την πρόβλεψη για την υποχρεωτική διάθεση του 40% της χωρητικότητας ενός multiplex σε τρίτους.
Ισπανία
Η επίγεια ψηφιακή τηλεόραση ξεκίνησε το Μάιο του 2000 όταν η συνδρομητική πλατφόρμα Quiero (που είχε λάβει τη σχετική άδεια από το 1998) άρχισε τις εκπομπές της παρέχοντας ένα μπουκέτο 14 συνολικά καναλιών από τρεισήμισι multiplexes. Παράλληλα σε κάθε ένα από τους εθνικούς αναλογικούς παροχείς δόθηκε από μια επιπλέον «ψηφιακή» συχνότητα με σκοπό να αναμεταδώσουν με ψηφιακό σήμα το πρόγραμμα που εκπέμπουν και αναλογικά (αυτή η διαδικασία καλείται simulcasting). Από μία επιπλέον συχνότητα δόθηκε και στα τοπικά και περιφερειακά κανάλια, ενώ σύμφωνα με το νόμο του 1998 θα έπρεπε έως το 2002 να έχουν τεθεί σε λειτουργία πέντε (5) εθνικά multiplexes στα οποία θα προστίθεντο και επιπλέον multiplexes καθώς η χώρα θα προχωρούσε προς την παύση των αναλογικών μεταδόσεων ενώ η καταληκτική ημερομηνία της ψηφιακής μετάβασης ήταν το έτος 2012. Πράγματι, από τον Απρίλιο του 2002 όλοι οι εθνικοί τηλεοπτικοί σταθμοί εξέπεμπαν το πρόγραμμά τους και ψηφιακά, ενώ το ίδιο έκαναν και αρκετοί τηλεοπτικοί σταθμοί των αυτόνομων περιοχών (π.χ. το TV Catalunia). Η χρεοκοπία της Quiero το 2002 οδήγησε σε μια περίοδο απραξίας για μια τριετία ώσπου το 2005 η νέα κυβέρνηση Θαπατέρο αποφάσισε να τροποποιήσει τόσο το ρυθμιστικό πλαίσιο όσο και το τεχνικό πλάνο και το χάρτη συχνοτήτων και να επανεκινήσει την επίγεια ψηφιακή τηλεόραση πριν το τέλος του 2005. Επίσης αποφάσισε να μεταφέρει νωρίτερα την καταληκτική ημερομηνία του switchover από το 2012 στο 2010 (η ενέργεια της Ισπανίας αποτελεί πρωτοτυπία αφού το σύνηθες φαινόμενο είναι αρκετές χώρες να μεταθέτουν σε μεταγενέστερη ημερομηνία την παύση των αναλογικών μεταδόσεων και όχι σε προγενέστερη). Την ευθύνη για τις διαδικασίες της ψηφιακής μετάβασης έχει το Υπουργείο Τηλεπικοινωνιών & Κοινωνίας της Πληροφορίας σε συνεργασία με το Υπουργείο Βιομηχανίας, Τουρισμού & Εμπορίου.
Γερμανία
Η κεντρική κυβέρνηση της χώρας κατάρτισε το γενικό πλάνο για τη ψηφιακή μετάβαση και έχει την ευθύνη για τη διάθεση των συχνοτήτων, το συντονισμό με τα γειτονικά κράτη, την εκπροσώπηση της Γερμανίας στις διεθνείς διασκέψεις και ιδιαίτερα στην I.T.U. (όπου αποδόθηκαν οι λεγόμενες «ψηφιακές συχνότητες» με την μεθοδολογία του allotment-απόδοση συγκεκριμένης ζώνης συχνοτήτων για χρήση σε συγκεκριμένη περιοχή). Οι ρυθμιστικές αρχές για τα Μ.Μ.Ε. σε κάθε κρατίδιο είναι υπεύθυνες για την υλοποίηση της ψηφιακής μετάβασης καθώς και για τις σχετικές με αυτό πολιτικές επιδοτήσεων, ενισχύσεων και ενημέρωσης των πολιτών.
Σουηδία – Φινλανδία
Οι δύο Σκανδιναβικές χώρες έχουν επίσης και πολλά κοινά τόσο ως προς το τηλεοπτικό τους τοπίο, όσο και ως προς τη μεθοδολογία και τη διαδικασία υλοποίησης της ψηφιακής μετάβασης. Άλλωστε, πραγματοποίησαν την παύση των επίγειων αναλογικών μεταδόσεων σχεδόν ταυτόχρονα : Την 1η Σεπτεμβρίου του 2007 η Φινλανδία και στις 15 Οκτωβρίου του ιδίου έτους η Σουηδία. Και στις δύο χώρες ο παροχέας δικτύου ήταν η εταιρία που παρείχε το δίκτυο και για την αναλογική τηλεόραση, απλά στην μεν περίπτωση της Φινλανδίας η εταιρία Digita ήταν πλέον ιδιωτική αφού είχε εξαγοραστεί από τη Γαλλική TDF, ενώ στην περίπτωση της Σουηδίας η εταιρία Teracom παρέμενε υπό τον έλεγχο του κράτους γεγονός που δημιούργησε σοβαρό ζήτημα παραπομπής της χώρας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για παραβίαση του κανονισμού περί κρατικών ενισχύσεων (state-aid). Ο παροχέας δικτύου δεν πρέπει να έχει την οιανδήποτε σχέση με οντότητα που εμπλέκεται με την παραγωγή ή διανομή τηλεοπτικού περιεχομένου. Στις δύο χώρες έχουν δημιουργηθεί οργανισμοί που θα τους περιγράφαμε ως φορείς ειδικού σκοπού, με στόχο κυρίως την ενημέρωση των πολιτών για τη μετάβαση, αλλά και το σχεδιασμό και την εποπτεία της. Στη μεν Σουηδία ο φορέας αποκαλείται Σουηδική Ψηφιακή Επιτροπή (Digital-tv-kommissionen) και στη Φινλανδία TV2007. Οι οργανισμοί αυτοί συγκεντρώνουν ως συμμετέχοντες τους τηλεοπτικούς σταθμούς, όλες τις πλατφόρμες (δορυφορική, καλωδιακή, επίγεια, IPTV), παροχείς περιεχομένου, παροχείς δικτύου, κατασκευαστές τηλεοπτικού εξοπλισμού, εμπόρους, ενώσεις καταναλωτών, τις ρυθμιστικές αρχές (εάν είναι περισσότερες από μία), τις επιχειρήσεις εγκατάστασης τηλεοπτικού εξοπλισμού (π.χ. κεραίες), τις ενώσεις των ΑμεΑ κ.α.
O διαχειριστής δικτύου έχει τη δυνατότητα επιλογής των καναλιών που θα εντάξει στο δικό του multiplex, ο νόμος όμως θέλοντας να αποτρέψει την ισχυροποίηση του ολιγοπωλίου που υφίσταται στην αναλογική τηλεόραση μεταξύ RAI & Mediaset προβλέπει ότι το 40% της χωρητικότητας ενός multiplex που διαχειρίζονται η RAI, Mediaset & Telecom Italia θα παραχωρείται σε τρίτους δηλαδή σε κανάλια που δεν θα έχουν εταιρική, εμπορική, ιδιοκτησιακή ή άλλη σχέση με τους εν λόγω τηλεοπτικούς οργανισμούς. Από αυτήν την πρόβλεψη εξαιρείται μόνο το πρώτο από τα δύο multiplexes της RAI. Στην Ιταλία το ζήτημα της εύρεσης αδιάθετων συχνοτήτων στην μπάντα των UHF είναι ένα δύσκολο εγχείρημα διότι το τηλεοπτικό τοπίο στη γειτονική χώρα αναπτύχθηκε άναρχα στη δεκαετία του 1970 και οι εκατοντάδες τοπικοί και περιφερειακοί σταθμοί «κατέλαβαν» ελεύθερες συχνότητες χωρίς να έχει προηγηθεί μια αδειοδοτική διαδικασία και ακόμα χωρίς καν ενημέρωση των αρχών. Η έλλειψη συχνοτήτων οδήγησε την Ιταλική κυβέρνηση στην απόφαση να επιτρέψει την αγοροπωλησία φάσματος το οποίο θα έπρεπε να αξιοποιηθεί αποκλειστικά για ψηφιακή μετάδοση. Εντούτοις μόνο οι γνωστοί υφιστάμενοι εθνικοί αναλογικοί παροχείς αδειοδοτήθηκαν ως προς την απόκτηση συχνοτήτων για ψηφιακά multiplexes. Αυτήν την αστοχία, που προκάλεσε και την επέμβαση της Ε.Ε., ο νομοθέτης προσπάθησε να την «ισοφαρίσει» με την πρόβλεψη για την υποχρεωτική διάθεση του 40% της χωρητικότητας ενός multiplex σε τρίτους.
Ισπανία
Η επίγεια ψηφιακή τηλεόραση ξεκίνησε το Μάιο του 2000 όταν η συνδρομητική πλατφόρμα Quiero (που είχε λάβει τη σχετική άδεια από το 1998) άρχισε τις εκπομπές της παρέχοντας ένα μπουκέτο 14 συνολικά καναλιών από τρεισήμισι multiplexes. Παράλληλα σε κάθε ένα από τους εθνικούς αναλογικούς παροχείς δόθηκε από μια επιπλέον «ψηφιακή» συχνότητα με σκοπό να αναμεταδώσουν με ψηφιακό σήμα το πρόγραμμα που εκπέμπουν και αναλογικά (αυτή η διαδικασία καλείται simulcasting). Από μία επιπλέον συχνότητα δόθηκε και στα τοπικά και περιφερειακά κανάλια, ενώ σύμφωνα με το νόμο του 1998 θα έπρεπε έως το 2002 να έχουν τεθεί σε λειτουργία πέντε (5) εθνικά multiplexes στα οποία θα προστίθεντο και επιπλέον multiplexes καθώς η χώρα θα προχωρούσε προς την παύση των αναλογικών μεταδόσεων ενώ η καταληκτική ημερομηνία της ψηφιακής μετάβασης ήταν το έτος 2012. Πράγματι, από τον Απρίλιο του 2002 όλοι οι εθνικοί τηλεοπτικοί σταθμοί εξέπεμπαν το πρόγραμμά τους και ψηφιακά, ενώ το ίδιο έκαναν και αρκετοί τηλεοπτικοί σταθμοί των αυτόνομων περιοχών (π.χ. το TV Catalunia). Η χρεοκοπία της Quiero το 2002 οδήγησε σε μια περίοδο απραξίας για μια τριετία ώσπου το 2005 η νέα κυβέρνηση Θαπατέρο αποφάσισε να τροποποιήσει τόσο το ρυθμιστικό πλαίσιο όσο και το τεχνικό πλάνο και το χάρτη συχνοτήτων και να επανεκινήσει την επίγεια ψηφιακή τηλεόραση πριν το τέλος του 2005. Επίσης αποφάσισε να μεταφέρει νωρίτερα την καταληκτική ημερομηνία του switchover από το 2012 στο 2010 (η ενέργεια της Ισπανίας αποτελεί πρωτοτυπία αφού το σύνηθες φαινόμενο είναι αρκετές χώρες να μεταθέτουν σε μεταγενέστερη ημερομηνία την παύση των αναλογικών μεταδόσεων και όχι σε προγενέστερη). Την ευθύνη για τις διαδικασίες της ψηφιακής μετάβασης έχει το Υπουργείο Τηλεπικοινωνιών & Κοινωνίας της Πληροφορίας σε συνεργασία με το Υπουργείο Βιομηχανίας, Τουρισμού & Εμπορίου.
Γερμανία
Η κεντρική κυβέρνηση της χώρας κατάρτισε το γενικό πλάνο για τη ψηφιακή μετάβαση και έχει την ευθύνη για τη διάθεση των συχνοτήτων, το συντονισμό με τα γειτονικά κράτη, την εκπροσώπηση της Γερμανίας στις διεθνείς διασκέψεις και ιδιαίτερα στην I.T.U. (όπου αποδόθηκαν οι λεγόμενες «ψηφιακές συχνότητες» με την μεθοδολογία του allotment-απόδοση συγκεκριμένης ζώνης συχνοτήτων για χρήση σε συγκεκριμένη περιοχή). Οι ρυθμιστικές αρχές για τα Μ.Μ.Ε. σε κάθε κρατίδιο είναι υπεύθυνες για την υλοποίηση της ψηφιακής μετάβασης καθώς και για τις σχετικές με αυτό πολιτικές επιδοτήσεων, ενισχύσεων και ενημέρωσης των πολιτών.
Σουηδία – Φινλανδία
Οι δύο Σκανδιναβικές χώρες έχουν επίσης και πολλά κοινά τόσο ως προς το τηλεοπτικό τους τοπίο, όσο και ως προς τη μεθοδολογία και τη διαδικασία υλοποίησης της ψηφιακής μετάβασης. Άλλωστε, πραγματοποίησαν την παύση των επίγειων αναλογικών μεταδόσεων σχεδόν ταυτόχρονα : Την 1η Σεπτεμβρίου του 2007 η Φινλανδία και στις 15 Οκτωβρίου του ιδίου έτους η Σουηδία. Και στις δύο χώρες ο παροχέας δικτύου ήταν η εταιρία που παρείχε το δίκτυο και για την αναλογική τηλεόραση, απλά στην μεν περίπτωση της Φινλανδίας η εταιρία Digita ήταν πλέον ιδιωτική αφού είχε εξαγοραστεί από τη Γαλλική TDF, ενώ στην περίπτωση της Σουηδίας η εταιρία Teracom παρέμενε υπό τον έλεγχο του κράτους γεγονός που δημιούργησε σοβαρό ζήτημα παραπομπής της χώρας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για παραβίαση του κανονισμού περί κρατικών ενισχύσεων (state-aid). Ο παροχέας δικτύου δεν πρέπει να έχει την οιανδήποτε σχέση με οντότητα που εμπλέκεται με την παραγωγή ή διανομή τηλεοπτικού περιεχομένου. Στις δύο χώρες έχουν δημιουργηθεί οργανισμοί που θα τους περιγράφαμε ως φορείς ειδικού σκοπού, με στόχο κυρίως την ενημέρωση των πολιτών για τη μετάβαση, αλλά και το σχεδιασμό και την εποπτεία της. Στη μεν Σουηδία ο φορέας αποκαλείται Σουηδική Ψηφιακή Επιτροπή (Digital-tv-kommissionen) και στη Φινλανδία TV2007. Οι οργανισμοί αυτοί συγκεντρώνουν ως συμμετέχοντες τους τηλεοπτικούς σταθμούς, όλες τις πλατφόρμες (δορυφορική, καλωδιακή, επίγεια, IPTV), παροχείς περιεχομένου, παροχείς δικτύου, κατασκευαστές τηλεοπτικού εξοπλισμού, εμπόρους, ενώσεις καταναλωτών, τις ρυθμιστικές αρχές (εάν είναι περισσότερες από μία), τις επιχειρήσεις εγκατάστασης τηλεοπτικού εξοπλισμού (π.χ. κεραίες), τις ενώσεις των ΑμεΑ κ.α.
Ολόκληρη η έρευνα του ΙΟΜ στο
http://www.iom.gr/Default.aspx?lang=el-GR&page=166&newsid=553
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου