Του Γιώργου Παυλόπουλου
Η αντιπαράθεση η οποία έχει εκδηλωθεί στον
ραδιοσταθμό “Στο Κόκκινο”, με αφορμή τις καθυστερήσεις πληρωμών και την απειλή
απεργίας από τους τεχνικούς, καθώς και το on air ξέσπασμα του διευθυντή του για τη “λάσπη” και τις επιθέσεις που
δέχεται, δίνει την ευκαιρία να τεθούν μερικά ουσιαστικά ερωτήματα. Ερωτήματα
που αφορούν συνολικά τη στάση, την τακτική, τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις,
αλλά και την ηθική της Αριστεράς και των στελεχών της, ειδικά στον χώρο των
ΜΜΕ.
- Ο συγκεκριμένος ραδιοσταθμός, προς τιμή του, δεν δίνει “μαύρα”,
δεν προτιμά τα “μπλοκάκια” και συνάπτει κανονικές συμβάσεις εργασίας με
τους δημοσιογράφους, τεχνικούς και διοικητικούς που απασχολεί. Σε αυτές,
εξ όσων γνωρίζουμε, δεν περιλαμβάνεται όρος ή πρόβλεψη περί εθελοντικής
εργασίας (αν και πολλοί εργαζόμενοι συχνά παραβιάζουν τα ωράριά τους, με
αυταπάρνηση, προς χάρη της ενημέρωσης και επειδή το επιβάλλουν οι
εξελίξεις). Οφείλει ή όχι, λοιπόν, ένα αριστερό ραδιόφωνο – και μάλιστα
πρώτο αυτό – να τηρεί τις συμβατικές του υποχρεώσεις απέναντι στους
μισθωτούς;
- Υπάρχει κάποιος που έχει το δικαίωμα να αφήνει υπονοούμενα ότι
όσοι απειλούν με απεργία σε περιόδους “πολιτικής κρίσης” εκβιάζουν και
εκδηλώνουν έλλειμμα αριστερής ηθικής και αλληλεγγύης, αλλά να μην ισχύει
το ίδιο για ένα (αριστερό) σταθμό ο οποίος δεν πληρώνει τακτικά τους
μισθούς σε συνθήκες “ανθρωπιστικής κρίσης”;
- Άραγε, στην περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ πετύχει τον στόχο του στις επόμενες εκλογές και, στη συνέχεια, ένας κλάδος εργαζομένων κηρύξει απεργία, υπάρχει περίπτωση να καταγγελθεί – εμμέσως ή αμέσως – από τον ραδιοσταθμό του (και άλλα προσκείμενα στο κόμμα Μέσα) ότι υπονομεύει το έργο της αριστερής κυβέρνησης; Ή μήπως οι κινητοποιήσεις θα κρίνονται ad hoc, με βάση δηλαδή το εάν συνάδουν ή όχι με τις εκάστοτε κυβερνητικές πολιτικές;