Αν θέλετε διαβάστε στο νέο τεύχος του Unfollow το ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμόπουλου.
<< Η χρηματοδότηση της Χρυσής Αυγής από ακροδεξιούς στη Ρωσία, έλληνες και ρώσους επιχειρηματίες>>. Τι γυρεύουν πρωτοκλασάτα στελέχη της ναζιστικής Χρυσής Αυγής στη Μόσχα; Γιατί το μεγαλύτερο τμήμα των φασιστικών και ακροδεξιών κομμάτων της ΕΕ έχει στραφεί προς το Κρεμλίνο; Υπάρχει προσωπική εντολή του προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν να κατευθυνθεί ρωσικό χρήμα σε ακροδεξιές και εθνικιστικές ευρωπαϊκές οργανώσεις και κόμματα;
Και παρακάτω ένα ρεπορτάζ του, στις 7 Οκτωβρίου 2013 για τους χρηματοδότες της Χρυσής Αυγής.
Στα άλλα θέματα του περιοδικού:
«Ψηφίζω σαν χώρα», άρθρο του Δημήτρη Παπανικολάου. Τις τελευταίες δεκαετίες αυτός ο τόπος δεν είναι πια τόσο ρατσιστής, δεν είναι μισαλλόδοξος, δεν είναι ομόφοβος, δεν είναι παραδόπιστος, δεν είναι εθνικιστής, δεν είναι ανεκσυγχρόνιστος, δεν είναι περίκλειστος. Αυτός ο τόπος είναι πασόκ.
«Το αναμμένο φωτάκι του μέλλοντος. Ανατροπή σε ερείπια μεταδημοκρατίας», άρθρο του Νίκου Γ. Ξυδάκη. Ας μην ανησυχούμε τόσο για την καθαρότητα και τις διευρύνσεις, τα μέτωπα, τις συμμαχίες, τη συμπερίληψη. Η νέα Αριστερά στον 21ο αιώνα θα είναι μεγάλη, δημοκρατική και ηγεμονική ή δεν θα υπάρξει.
«Τώρα που ο λαός “μίλησε”», άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου. Oυτοπικό δεν είναι να πιστεύει κανείς ότι ο κόσμος πρέπει και μπορεί να αλλάξει. Ουτοπικό είναι να νομίζει κανείς ότι αυτός ο κόσμος μπορεί να μείνει ίδιος κι ότι μπορεί να γίνει ανθρώπινος χωρίς να αλλάξει.
«Νικητές των εκλογών είναι (πάλι) τα ΜΜΕ», άρθρο του Άρη Χατζηστεφάνου. Ας μην έχουμε αμφιβολίες για το ποιος κέρδισε τη μεγάλη μάχη της επικοινωνίας. Τα κανάλια και οι εφημερίδες των εργολάβων και των εφοπλιστών έδωσαν μια από τις μεγαλύτερες μάχες της ιστορίας τους και διέσωσαν το πολιτικό κατεστημένο που οι ίδιοι δημιούργησαν για να τους υπηρετεί.
«Ευρώπη: σκοτεινή ήπειρος ξανά», άρθρο τoυ Αντώνη Γαλανόπουλου. Οι Ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου εξελίχθηκαν σε θρίαμβο για την Ακροδεξιά. Πέρα από τη Χρυσή Αυγή, το φαινόμενο της ανόδου των ακροδεξιών κομμάτων είναι πραγματικά πανευρωπαϊκό. Ο πολιτικός χάρτης της Ευρώπης αλλάζει δραματικά, με την εμφατική είσοδο στην πολιτική σκηνή κομμάτων που είναι ενάντια στην ΕΕ, τη μετανάστευση, τις δημοκρατικές ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
«Γραφικότητες», άρθρο του Old Boy. Η γραφικότητα δεν προκύπτει με βάση κάποια αντικειμενικά δεδομένα· ότι μπορεί κάποιος να ανήκει εδώ ή εκεί, αλλά να είναι ή να μην είναι γραφικός. Όχι. Τη γραφικότητα ή τη σοβαρότητα θα την απονείμουμε κυριαρχικά εμείς.
«Το μυστικό ημερολόγιο του Ευάγγελου Βενιζέλου», άρθρο του Πιτσιρίκου. Ο Πιτσιρίκος συμμερίζεται την αγαλλίαση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ και αποκαλύπτει τις μύχιες σκέψεις του…
«Το ανησυχητικό ρήγμα του ΣΥΡΙΖΑ», ρεπορτάζ της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλουκαι του Αυγουστίνου Ζενάκου. Διάφορα περιστατικά προδίδουν την ύπαρξη ενός ρήγματος ανάμεσα στη διαδικασία λήψης ad hoc αποφάσεων και στα θεσμικά όργανα του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που υποτίθεται ότι εκφράζουν τη συλλογική βούλησή του. Πρόκειται για μια φαντασίωση ότι, προκειμένου να κυβερνήσει, ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να «παίξει το παιχνίδι» και να ευνουχίσει τις δημοκρατικές, συλλογικές διαδικασίες;
«Σχολή Αξιωματικών της ΕΛ.ΑΣ: “Φυσικά είμαστε φασίστες. Υπάρχει κανένα πρόβλημα;”», ρεπορτάζ της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου και του Αυγουστίνου Ζενάκου. Η φράση ανήκει σε δόκιμο αξιωματικό της ελληνικής αστυνομίας. Αυριανό στέλεχος ή ακόμα και μελλοντικό αρχηγό του Σώματος. Ειπώθηκε –μεταξύ άλλων τεράτων– κατά τη διάρκεια σεμιναριακού μαθήματος στη Σχολή Aστυνομικών στην Αμυγδαλέζα παρουσία μάλιστα εκπαιδευτών. Η καθηγήτρια Εγκληματολογίας που παρέδωσε τις διαλέξεις δέχτηκε να μας μιλήσει. Τα όσα εξιστορεί αποτελούν αντικείμενο μιας ΕΔΕ, που όμως καθυστέρησε ένα χρόνο.
«Φεουδάρχης στον Πειραιά ο Μαρινάκης», ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου και του Παναγιώτη Θεοδωρόπουλου. Ίσως η πιο πολυσυζητημένη κάλπη των αυτοδιοικητικών εκλογών ήταν αυτή του Δήμου Πειραιά. Και όχι άδικα. Γιατί η επικράτηση του συνδυασμού του Γ. Μώραλη, με τη στήριξη του προέδρου του Ολυμπιακού Βαγγέλη Μαρινάκη, δεν είναι μια απλή ιστορία ενός δήμου που αλλάζει χέρια. Πρόκειται για μια «τομή». Η ισοπεδωτική επικράτηση ενός λόμπι επιχειρηματιών που, άλλοι ανοιχτά και άλλοι υπόγεια, συντάχθηκαν με το συνδυασμό «Πειραιάς Νικητής» και οι μέθοδοι που χρησιμοποίησαν για να το πετύχουν, εγκαινιάζουν ένα νέο μοντέλο πολιτικής.
«Γη για το χρέος ή το χρέος μας στη γη», άρθρο της Μαρίας Καλαντζοπούλου. Μεγάλο ποσοστό της ελληνικής κοινωνίας μοιάζει να αντιλαμβάνεται μόλις τώρα τι ακριβώς σημαίνει ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου. Όμως, η υπεράσπιση του παρελθόντος, του τρόπου ζωής και των δικαιωμάτων μας, η υπεράσπιση της γης μας προβάλλει ως το κυριότερο χρέος μας και μοιάζει να φωτίζει το δρόμο για την υπεράσπιση του μέλλοντός μας.
«Εθνική, λίκνο της διεθνούς κερδοσκοπίας», ρεπορτάζ του Λεωνίδα Βατικιώτη. Το μέλλον που μας επιφυλάσσουν οι τράπεζες απορροφώντας πόρους που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν για δημόσιες επενδύσεις και τη δημιουργία κανονικών θέσεων εργασίας, είναι πιο ζοφερό από το παρελθόν.
«Πλυντήριο σκανδάλων η Βουλή με το καθεστώς ατιμωρησίας που θέσπισε η κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου», ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου και του Παναγιώτη Θεοδωρόπουλου Οι κυβερνώντες προχωρούν σε μαζικές εκκαθαρίσεις ποινικών μητρώων των «δικών τους» παιδιών που λεηλάτησαν τα δημόσια ταμεία, την ίδια στιγμή που ψηφίζουν νόμους για να κατάσχουν συντάξεις και τραπεζικούς λογαριασμούς για μικρά χρέη στην εφορία, βγάζουν στο σφυρί τα σπίτια των φτωχών, φυλακίζουν μικρούς επαγγελματίες που αδυνατούν να αποπληρώσουν τα κάθε λογής χαράτσια. Αυτή είναι η δικαιοσύνη που εκπροσωπούν.
«Ποδόσφαιρο: το “λαϊκό” άθλημα που διώκει τους φτωχούς», ρεπορτάζ τουΔημήτρη Ζακχαίου. Το ποδόσφαιρο έρχεται, οι φτωχοί διώκονται, σε μια διεστραμμένη αντιστροφή του πραγματικού λαϊκού ρόλου του αθλήματος.
«Ποιος μπορεί να σώσει το Μέγαρο Μουσικής;», άρθρο της Έφης Γιαννοπούλου και του Θεόφιλου Τραμπούλη Στην αντιμετώπιση των σημερινών προβλημάτων του Μεγάρου Μουσικής εμφανίζεται η γνωστή αντινομία μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου. Υπό την απειλή της συνέχισης της σημερινής αλυσιτελούς πολιτικής διαχείρισης ή μιας fast track ιδιωτικοποίησης-θυσίας στη μαύρη τρύπα του χρέους, η σωτηρία του Μεγάρου ως δημόσιου αγαθού απαιτεί τολμηρές πολιτικές.
«Πολιτισμός των Ιδρυμάτων: η εγγραφή της ιστορίας», άρθρο της Έφης Γιαννοπούλου και του Θεόφιλου Τραμπούλη. Καθώς η Αθήνα επεκτείνεται προς τη θάλασσα, τα ίχνη μιας παλιάς ιστορίας αναγγέλλουν την ανέγερση της καινούργιας αυτής πόλης κατά μήκος ενός κόμβου που κόβει την πόλη στη μέση.
Οι στήλες του UNFOLLOW:
«Étant Donnés» του Αυγουστίνου Ζενάκου, «Κόκκινη γραμμή» του Νίκου Μπογιόπουλου, «Infowar» του Άρη Χατζηστεφάνου, «Μεσαιωνικά» τουΘεόφιλου Τραμπούλη, «Διερευνητικά» του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου,«Πρακτικά» του Παναγιώτη Φραντζή
Στο UNFOLLOW 30 διαβάστε ακόμη:
«Πολιτικός Ονειροκρίτης του 21ου αιώνα για το πρόβλημα της διακυβέρνησης», αφήγημα του Γιάννη Ισιδώρου
«Μεταξὺ φθορᾶς καὶ ἀφθαρσίας», ποίημα του George Le Nonce
«Μεταξύ Λούκατς και Αντόρνο. Η κουλτούρα ως πολιτική και ως κανόνας», κριτική του Χρήστου Νάτση
«Florilegium»: Προτάσεις και αντιπροτάσεις από την ομάδα του UNFOLLOW
και… «Πουτάνες», κόμικ του Σπύρου Δερβενιώτη
«Το αναμμένο φωτάκι του μέλλοντος. Ανατροπή σε ερείπια μεταδημοκρατίας», άρθρο του Νίκου Γ. Ξυδάκη. Ας μην ανησυχούμε τόσο για την καθαρότητα και τις διευρύνσεις, τα μέτωπα, τις συμμαχίες, τη συμπερίληψη. Η νέα Αριστερά στον 21ο αιώνα θα είναι μεγάλη, δημοκρατική και ηγεμονική ή δεν θα υπάρξει.
«Τώρα που ο λαός “μίλησε”», άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου. Oυτοπικό δεν είναι να πιστεύει κανείς ότι ο κόσμος πρέπει και μπορεί να αλλάξει. Ουτοπικό είναι να νομίζει κανείς ότι αυτός ο κόσμος μπορεί να μείνει ίδιος κι ότι μπορεί να γίνει ανθρώπινος χωρίς να αλλάξει.
«Νικητές των εκλογών είναι (πάλι) τα ΜΜΕ», άρθρο του Άρη Χατζηστεφάνου. Ας μην έχουμε αμφιβολίες για το ποιος κέρδισε τη μεγάλη μάχη της επικοινωνίας. Τα κανάλια και οι εφημερίδες των εργολάβων και των εφοπλιστών έδωσαν μια από τις μεγαλύτερες μάχες της ιστορίας τους και διέσωσαν το πολιτικό κατεστημένο που οι ίδιοι δημιούργησαν για να τους υπηρετεί.
«Ευρώπη: σκοτεινή ήπειρος ξανά», άρθρο τoυ Αντώνη Γαλανόπουλου. Οι Ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου εξελίχθηκαν σε θρίαμβο για την Ακροδεξιά. Πέρα από τη Χρυσή Αυγή, το φαινόμενο της ανόδου των ακροδεξιών κομμάτων είναι πραγματικά πανευρωπαϊκό. Ο πολιτικός χάρτης της Ευρώπης αλλάζει δραματικά, με την εμφατική είσοδο στην πολιτική σκηνή κομμάτων που είναι ενάντια στην ΕΕ, τη μετανάστευση, τις δημοκρατικές ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
«Γραφικότητες», άρθρο του Old Boy. Η γραφικότητα δεν προκύπτει με βάση κάποια αντικειμενικά δεδομένα· ότι μπορεί κάποιος να ανήκει εδώ ή εκεί, αλλά να είναι ή να μην είναι γραφικός. Όχι. Τη γραφικότητα ή τη σοβαρότητα θα την απονείμουμε κυριαρχικά εμείς.
«Το μυστικό ημερολόγιο του Ευάγγελου Βενιζέλου», άρθρο του Πιτσιρίκου. Ο Πιτσιρίκος συμμερίζεται την αγαλλίαση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ και αποκαλύπτει τις μύχιες σκέψεις του…
«Το ανησυχητικό ρήγμα του ΣΥΡΙΖΑ», ρεπορτάζ της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλουκαι του Αυγουστίνου Ζενάκου. Διάφορα περιστατικά προδίδουν την ύπαρξη ενός ρήγματος ανάμεσα στη διαδικασία λήψης ad hoc αποφάσεων και στα θεσμικά όργανα του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που υποτίθεται ότι εκφράζουν τη συλλογική βούλησή του. Πρόκειται για μια φαντασίωση ότι, προκειμένου να κυβερνήσει, ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να «παίξει το παιχνίδι» και να ευνουχίσει τις δημοκρατικές, συλλογικές διαδικασίες;
«Σχολή Αξιωματικών της ΕΛ.ΑΣ: “Φυσικά είμαστε φασίστες. Υπάρχει κανένα πρόβλημα;”», ρεπορτάζ της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου και του Αυγουστίνου Ζενάκου. Η φράση ανήκει σε δόκιμο αξιωματικό της ελληνικής αστυνομίας. Αυριανό στέλεχος ή ακόμα και μελλοντικό αρχηγό του Σώματος. Ειπώθηκε –μεταξύ άλλων τεράτων– κατά τη διάρκεια σεμιναριακού μαθήματος στη Σχολή Aστυνομικών στην Αμυγδαλέζα παρουσία μάλιστα εκπαιδευτών. Η καθηγήτρια Εγκληματολογίας που παρέδωσε τις διαλέξεις δέχτηκε να μας μιλήσει. Τα όσα εξιστορεί αποτελούν αντικείμενο μιας ΕΔΕ, που όμως καθυστέρησε ένα χρόνο.
«Φεουδάρχης στον Πειραιά ο Μαρινάκης», ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου και του Παναγιώτη Θεοδωρόπουλου. Ίσως η πιο πολυσυζητημένη κάλπη των αυτοδιοικητικών εκλογών ήταν αυτή του Δήμου Πειραιά. Και όχι άδικα. Γιατί η επικράτηση του συνδυασμού του Γ. Μώραλη, με τη στήριξη του προέδρου του Ολυμπιακού Βαγγέλη Μαρινάκη, δεν είναι μια απλή ιστορία ενός δήμου που αλλάζει χέρια. Πρόκειται για μια «τομή». Η ισοπεδωτική επικράτηση ενός λόμπι επιχειρηματιών που, άλλοι ανοιχτά και άλλοι υπόγεια, συντάχθηκαν με το συνδυασμό «Πειραιάς Νικητής» και οι μέθοδοι που χρησιμοποίησαν για να το πετύχουν, εγκαινιάζουν ένα νέο μοντέλο πολιτικής.
«Γη για το χρέος ή το χρέος μας στη γη», άρθρο της Μαρίας Καλαντζοπούλου. Μεγάλο ποσοστό της ελληνικής κοινωνίας μοιάζει να αντιλαμβάνεται μόλις τώρα τι ακριβώς σημαίνει ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου. Όμως, η υπεράσπιση του παρελθόντος, του τρόπου ζωής και των δικαιωμάτων μας, η υπεράσπιση της γης μας προβάλλει ως το κυριότερο χρέος μας και μοιάζει να φωτίζει το δρόμο για την υπεράσπιση του μέλλοντός μας.
«Εθνική, λίκνο της διεθνούς κερδοσκοπίας», ρεπορτάζ του Λεωνίδα Βατικιώτη. Το μέλλον που μας επιφυλάσσουν οι τράπεζες απορροφώντας πόρους που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν για δημόσιες επενδύσεις και τη δημιουργία κανονικών θέσεων εργασίας, είναι πιο ζοφερό από το παρελθόν.
«Πλυντήριο σκανδάλων η Βουλή με το καθεστώς ατιμωρησίας που θέσπισε η κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου», ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου και του Παναγιώτη Θεοδωρόπουλου Οι κυβερνώντες προχωρούν σε μαζικές εκκαθαρίσεις ποινικών μητρώων των «δικών τους» παιδιών που λεηλάτησαν τα δημόσια ταμεία, την ίδια στιγμή που ψηφίζουν νόμους για να κατάσχουν συντάξεις και τραπεζικούς λογαριασμούς για μικρά χρέη στην εφορία, βγάζουν στο σφυρί τα σπίτια των φτωχών, φυλακίζουν μικρούς επαγγελματίες που αδυνατούν να αποπληρώσουν τα κάθε λογής χαράτσια. Αυτή είναι η δικαιοσύνη που εκπροσωπούν.
«Ποδόσφαιρο: το “λαϊκό” άθλημα που διώκει τους φτωχούς», ρεπορτάζ τουΔημήτρη Ζακχαίου. Το ποδόσφαιρο έρχεται, οι φτωχοί διώκονται, σε μια διεστραμμένη αντιστροφή του πραγματικού λαϊκού ρόλου του αθλήματος.
«Ποιος μπορεί να σώσει το Μέγαρο Μουσικής;», άρθρο της Έφης Γιαννοπούλου και του Θεόφιλου Τραμπούλη Στην αντιμετώπιση των σημερινών προβλημάτων του Μεγάρου Μουσικής εμφανίζεται η γνωστή αντινομία μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου. Υπό την απειλή της συνέχισης της σημερινής αλυσιτελούς πολιτικής διαχείρισης ή μιας fast track ιδιωτικοποίησης-θυσίας στη μαύρη τρύπα του χρέους, η σωτηρία του Μεγάρου ως δημόσιου αγαθού απαιτεί τολμηρές πολιτικές.
«Πολιτισμός των Ιδρυμάτων: η εγγραφή της ιστορίας», άρθρο της Έφης Γιαννοπούλου και του Θεόφιλου Τραμπούλη. Καθώς η Αθήνα επεκτείνεται προς τη θάλασσα, τα ίχνη μιας παλιάς ιστορίας αναγγέλλουν την ανέγερση της καινούργιας αυτής πόλης κατά μήκος ενός κόμβου που κόβει την πόλη στη μέση.
Οι στήλες του UNFOLLOW:
«Étant Donnés» του Αυγουστίνου Ζενάκου, «Κόκκινη γραμμή» του Νίκου Μπογιόπουλου, «Infowar» του Άρη Χατζηστεφάνου, «Μεσαιωνικά» τουΘεόφιλου Τραμπούλη, «Διερευνητικά» του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου,«Πρακτικά» του Παναγιώτη Φραντζή
Στο UNFOLLOW 30 διαβάστε ακόμη:
«Πολιτικός Ονειροκρίτης του 21ου αιώνα για το πρόβλημα της διακυβέρνησης», αφήγημα του Γιάννη Ισιδώρου
«Μεταξὺ φθορᾶς καὶ ἀφθαρσίας», ποίημα του George Le Nonce
«Μεταξύ Λούκατς και Αντόρνο. Η κουλτούρα ως πολιτική και ως κανόνας», κριτική του Χρήστου Νάτση
«Florilegium»: Προτάσεις και αντιπροτάσεις από την ομάδα του UNFOLLOW
και… «Πουτάνες», κόμικ του Σπύρου Δερβενιώτη
Το παλαιότερο άρθρο του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου, αναδημοσίευση από το unfollow
Βουλευτές με χειροπέδες, τζιπ με φάρους, άνθρωποι με κουκούλες που δεν αστειεύονται, δημοσιογράφοι να τρέχουν πανικόβλητοι για ένα πλάνο. Κάμερα, φώτα, πάμε. Τα μέινστριμ μίντια παρακολούθησαν εκστατικά τις εξελίξεις των συλλήψεων των στελεχών της Χρυσής Αυγής. Συνομιλίες, αποκαλύψεις, άρση τηλεφωνικού απορρήτου, νονοί της νύχτας, παιδεραστές, γιάφκες, όπλα, χρηματοδότηση…
Του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου
Ας ξεπεράσουμε μια στιγμή τις δυνατές τηλεοπτικές εικόνες και τις εναλλαγές της ψυχολογίας του τηλεθεατή. Ας ξεπεράσουμε ακόμα και τη δήλωση του υπουργού δικαιοσύνης Χαράλαμπου Αθανασίου, που έσπευσε να δηλώσει ότι θα γίνει δίκαιη δίκη, καθώς ποτέ ξανά κάποιος δεν μίλησε με μεγαλύτερη υπερηφάνεια για κάτι αυτονόητο, όπως πρέπει να είναι το δίκαιον σε όλες τις δίκες. Τι μένει όταν σβήσουν τα φώτα; Ανάμεσα σ” αυτά για τα οποία κατηγορούνται τα στελέχη της Χρυσής Αυγής, υπάρχουν κάποια σημαντικά και κάποια πιο σημαντικά. Αλλά, για κάποιο διαολεμένο λόγο, όσο πιο σημαντικά θεωρώ ότι είναι κάποια από αυτά τόσο λιγότερη είναι η πληροφορία που λαμβάνουμε τις τελευταίες ημέρες.
Για παράδειγμα, αν Χρυσή Αυγή είναι παρακρατική οργάνωση και διαθέτει απίστευτο οπλοστάσιο διάσπαρτο (για 3.000 όπλα ακούσαμε σε κάποια στιγμή) στη χώρα, αυτό από μόνο του είναι σαφώς πιο σημαντικό από το να είναι ένα μέλος της νονός της νύχτας και να πουλάει προστασία. Όπλα! Τι απέγιναν τα όπλα και οι γιάφκες; Αφού τους παρακολουθούσαν καιρό, όπως πλέον προκύπτει, τι συνέβη και δεν τα βρίσκουν πουθενά; Τους έδωσαν χρόνο, έγιναν λάθη, ή δεν υπάρχουν; Γιατί τα όπλα σε μια αστυνομικό και κάποια άλλα στο σπίτι του Μιχαλολιάκου είναι σημαντικά στοιχεία κυρίως για καλή τηλεόραση και όχι για να εξακριβωθεί αν η Χρυσή Αυγή είναι και τι μεγέθους παρακρατική εγκληματική οργάνωση.
Επίσης πιο σημαντικό, αν όχι το σημαντικότερο από όλα τα σημαντικά στο κατηγορητήριο των στελεχών της Χρυσής Αυγής, είναι το οικονομικό. Διανύουμε και μέρες απίστευτης οικονομικής κρίσης, βλέπετε, και είναι αυτονόητο πως ζητήματα όπως η χρηματοδότηση και το ξέπλυμα μαύρου χρήματος τίθενται αυτόματα πρώτα στην ατζέντα. Οι νεότεροι ας έχουν υπόψιν τους ότι δεν συνέβαινε πάντοτε έτσι στην ανθρωπότητα. Κάποτε ήταν τα πυρηνικά, έπειτα η οικολογία, ο πλανήτης, η πράσινη ενέργεια… Εδώ και κάποια χρόνια ζούμε στην εποχή που κυβερνά πιο απροκάλυπτα από ποτέ το χρήμα. Ίσως και για αυτό τα κανάλια από την αρχή έσυραν ένα απίστευτο χορό εντυπωσιασμού, αφήνοντας υπόνοιες σε κάθε δελτίο ειδήσεων για αποκαλύψεις που θα γίνουν για τους χρηματοδότες της οργάνωσης. Και ξαφνικά σιγή ασυρμάτου. Έκλεισε η φωνή; Δεν ακούω… Το ζήτημα «χρηματοδότηση» δεν το ξανακούσαμε ποτέ, το ξεχάσαμε. Κανείς δεν χρηματοδοτούσε τη Χρυσή Αυγή τελικά; Το λύσαμε το θέμα και δεν πήρα χαμπάρι; Με ακούει κανείς; Ξεχάσατε να μας πείτε για τους χρηματοδότες… Ναι; Με ακούτε;
Μπαίνεις σε σκέψεις με τα μέινστριμ μίντια ώρες-ώρες. Σκέφτεσαι: Κι αν δεν είναι μόνο εφοπλιστές αλλά και γνωστοί επιχειρηματίες οι χρηματοδότες της Χρυσής Αυγής; Κι αν δεν είναι απλώς διάσημοι επιχειρηματίες αλλά είναι και ιδιοκτήτες καναλιών; Κι αν ο πρόεδρος του καναλιού και δεξί χέρι του επιχειρηματία συναντούσε μεταμεσονύχτιες ώρες τον Μιχαλολιάκο στο γραφείο του και ο αρχηγός της Χρυσής Αυγής έφευγε από εκεί με μια βαλίτσα στο χέρι; Κι αν οι συναντήσεις με τον Μιχαλολιάκο κατά το παρελθόν δεν ήταν μόνο μία; Βρε, μήπως κάποιοι το ξέρουν και το έχουν γυρίσει στο τι τρώει ο Μιχαλολιάκος στον Κορυδαλλό για δεκατιανό;
Σκασμός. Σκασμός εμείς, σκασμός τα κανάλια, σκασμός γενικώς. «Σκασμός, ας αφήσουν την ελληνική δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της» όπως χαρακτηριστικά αναφώνησε έξαλλος ο πιο εμβληματικός των τηλεδημοσιογράφων. Σύμφωνοι, να σκάσουμε εμείς, αλλά για τους χρηματοδότες δεν μας είπατε…
Του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου
Ας ξεπεράσουμε μια στιγμή τις δυνατές τηλεοπτικές εικόνες και τις εναλλαγές της ψυχολογίας του τηλεθεατή. Ας ξεπεράσουμε ακόμα και τη δήλωση του υπουργού δικαιοσύνης Χαράλαμπου Αθανασίου, που έσπευσε να δηλώσει ότι θα γίνει δίκαιη δίκη, καθώς ποτέ ξανά κάποιος δεν μίλησε με μεγαλύτερη υπερηφάνεια για κάτι αυτονόητο, όπως πρέπει να είναι το δίκαιον σε όλες τις δίκες. Τι μένει όταν σβήσουν τα φώτα; Ανάμεσα σ” αυτά για τα οποία κατηγορούνται τα στελέχη της Χρυσής Αυγής, υπάρχουν κάποια σημαντικά και κάποια πιο σημαντικά. Αλλά, για κάποιο διαολεμένο λόγο, όσο πιο σημαντικά θεωρώ ότι είναι κάποια από αυτά τόσο λιγότερη είναι η πληροφορία που λαμβάνουμε τις τελευταίες ημέρες.
Για παράδειγμα, αν Χρυσή Αυγή είναι παρακρατική οργάνωση και διαθέτει απίστευτο οπλοστάσιο διάσπαρτο (για 3.000 όπλα ακούσαμε σε κάποια στιγμή) στη χώρα, αυτό από μόνο του είναι σαφώς πιο σημαντικό από το να είναι ένα μέλος της νονός της νύχτας και να πουλάει προστασία. Όπλα! Τι απέγιναν τα όπλα και οι γιάφκες; Αφού τους παρακολουθούσαν καιρό, όπως πλέον προκύπτει, τι συνέβη και δεν τα βρίσκουν πουθενά; Τους έδωσαν χρόνο, έγιναν λάθη, ή δεν υπάρχουν; Γιατί τα όπλα σε μια αστυνομικό και κάποια άλλα στο σπίτι του Μιχαλολιάκου είναι σημαντικά στοιχεία κυρίως για καλή τηλεόραση και όχι για να εξακριβωθεί αν η Χρυσή Αυγή είναι και τι μεγέθους παρακρατική εγκληματική οργάνωση.
Επίσης πιο σημαντικό, αν όχι το σημαντικότερο από όλα τα σημαντικά στο κατηγορητήριο των στελεχών της Χρυσής Αυγής, είναι το οικονομικό. Διανύουμε και μέρες απίστευτης οικονομικής κρίσης, βλέπετε, και είναι αυτονόητο πως ζητήματα όπως η χρηματοδότηση και το ξέπλυμα μαύρου χρήματος τίθενται αυτόματα πρώτα στην ατζέντα. Οι νεότεροι ας έχουν υπόψιν τους ότι δεν συνέβαινε πάντοτε έτσι στην ανθρωπότητα. Κάποτε ήταν τα πυρηνικά, έπειτα η οικολογία, ο πλανήτης, η πράσινη ενέργεια… Εδώ και κάποια χρόνια ζούμε στην εποχή που κυβερνά πιο απροκάλυπτα από ποτέ το χρήμα. Ίσως και για αυτό τα κανάλια από την αρχή έσυραν ένα απίστευτο χορό εντυπωσιασμού, αφήνοντας υπόνοιες σε κάθε δελτίο ειδήσεων για αποκαλύψεις που θα γίνουν για τους χρηματοδότες της οργάνωσης. Και ξαφνικά σιγή ασυρμάτου. Έκλεισε η φωνή; Δεν ακούω… Το ζήτημα «χρηματοδότηση» δεν το ξανακούσαμε ποτέ, το ξεχάσαμε. Κανείς δεν χρηματοδοτούσε τη Χρυσή Αυγή τελικά; Το λύσαμε το θέμα και δεν πήρα χαμπάρι; Με ακούει κανείς; Ξεχάσατε να μας πείτε για τους χρηματοδότες… Ναι; Με ακούτε;
Μπαίνεις σε σκέψεις με τα μέινστριμ μίντια ώρες-ώρες. Σκέφτεσαι: Κι αν δεν είναι μόνο εφοπλιστές αλλά και γνωστοί επιχειρηματίες οι χρηματοδότες της Χρυσής Αυγής; Κι αν δεν είναι απλώς διάσημοι επιχειρηματίες αλλά είναι και ιδιοκτήτες καναλιών; Κι αν ο πρόεδρος του καναλιού και δεξί χέρι του επιχειρηματία συναντούσε μεταμεσονύχτιες ώρες τον Μιχαλολιάκο στο γραφείο του και ο αρχηγός της Χρυσής Αυγής έφευγε από εκεί με μια βαλίτσα στο χέρι; Κι αν οι συναντήσεις με τον Μιχαλολιάκο κατά το παρελθόν δεν ήταν μόνο μία; Βρε, μήπως κάποιοι το ξέρουν και το έχουν γυρίσει στο τι τρώει ο Μιχαλολιάκος στον Κορυδαλλό για δεκατιανό;
Σκασμός. Σκασμός εμείς, σκασμός τα κανάλια, σκασμός γενικώς. «Σκασμός, ας αφήσουν την ελληνική δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της» όπως χαρακτηριστικά αναφώνησε έξαλλος ο πιο εμβληματικός των τηλεδημοσιογράφων. Σύμφωνοι, να σκάσουμε εμείς, αλλά για τους χρηματοδότες δεν μας είπατε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου