Εργάστηκα(εξακολουθώ) να εργάζομαι στο όνομα της ΕΡΤ: 87%

Τι σκέφτονται και πως αισθάνονται σήμερα ένα χρόνο μετά οι συνάδελφοι - συναγωνιστές της ελεύθερης ΕΡΤ (έρευνα της συναδέλφου Ε.Κ)

ΜΕ ΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΗΣ ΕΡΤ (δηλαδή στις 11/6/13) :

95%  Νόμισα ότι έγινε δικτατορία

84%  Ένιωσα εθνικά ταπεινωμένος/η

78%  Αισθάνθηκα ένα είδος προδοσίας απέναντι στον ελληνικό λαό

79%  Έχασα τον ύπνο μου για μέρες και νύχτες

47%  Συγκλονίστηκα τόσο που έπαθα (για λίγο ή πολύ χρόνο) ψυχική διαταραχή

.........

84%  Έχασα το εισόδημά μου και δεν έχω άλλους πόρους

52%  Έχω και άλλα άνεργα άτομα στην οικογένεια

46%  Έχω δάνεια ή χρέη που δεν μπορώ να αποπληρώσω

.......

70%  Απέσυρα  την εμπιστοσύνη  μου από κάποιους συναδέλφους

96%  Απέκτησα την αίσθηση αλληλεγγύης με άλλους συναδέλφους

94%  Έχασα μια σημαντική πηγή ενημέρωσης και πολιτισμού

55%  Κάνω σκέψεις βίαιης αντίδρασης απέναντι στο κράτος

87%  Εργάστηκα, ή εξακολουθώ να εργάζομαι στο όνομα της ΕΡΤ

Αναδημοσίευση από Κλασσική Περίπτωση

Κοντεύει ένας χρόνος από το κλείσιμο της ΕΡΤ. Από την πρώτη στιγμή δεν πίστεψα ότι θα μπορούσε να επικρατήσει αυτή η άδικη και φασιστική απόφαση. Είπα «δεν είναι δυνατόν» και δεν έπαψα να αγωνίζομαι για την ανατροπή της. Δεν ήταν μόνο η σφαγή των 2656 κεφαλών στην ποδιά της τρόικας. Ήταν ένα χτύπημα στην καρδιά της Δημοκρατίας και μια απόδειξη ότι αυτοί που το αποφάσισαν δεν έχουν συνείδηση του εθνικού, ιστορικού, πολιτικού, πολιτιστικού, κοινωνικού, εκπαιδευτικού και παιδαγωγικού ρόλου της ΕΡΤ.  Η κυβέρνησή μας (κατ’ εντολήν των ξένων) υπολόγισε με αριθμούς, αλλά οι αποφάσεις της είχαν και εξακολουθούν να έχουν συνέπειες σε ανθρώπινες ψυχές, οικογενειακά προγράμματα, κοινωνικά …κουρέλια. 

Σκέφτηκα λοιπόν ότι όπως αυτοί μας ενημέρωσαν περήφανα για την απόφασή τους, έτσι κι εμείς οφείλουμε να τους ενημερώσουμε για τις ΑΛΛΕΣ συνέπειες αυτής της απόφασης. Τις συνέπειες που ζούμε ως ΑΝΘΡΩΠΟΙ και ως μέλη ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΩΝ.

 Επιστράτευσα όσες γνώσεις κοινωνικού λειτουργού μου έχουν μείνει και έφτιαξα ένα ερωτηματολόγιο στο οποίο απάντησαν 100 συνάδελφοι.

«Με το κλείσιμο της ΕΡΤ νόμισα ότι έγινε δικτατορία. Ένιωσα εθνικά ταπεινωμένος.  Αισθάνθηκα ένα είδος προδοσίας απέναντι στον ελληνικό λαό. Μου φάνηκε σαν να μου έριξαν μπουνιά στην καρδιά μου. Έχασα τον ύπνο μου για μέρες και νύχτες. Συγκλονίστηκα τόσο που έπαθα ψυχική διαταραχή.  Διαταράχτηκαν οι σχέσεις μου με μέλη της οικογένειάς μου.  Εμφάνισα κάποια ασθένεια.  Επιδεινώθηκε κάποια ασθένεια που είχα.  Πέθανε συγγενικό μου άτομο (ως συνέπεια του στρες στην οικογένεια). Έκανα σκέψεις αυτοκτονίας. Κάνω σκέψεις χωρισμού. Χώρισα με τον/την σύντροφό μου. Έχασα το εισόδημά μου και δεν έχω άλλους πόρους.  Έχω και άλλα άνεργα άτομα στην οικογένεια. Έχω δάνεια ή χρέη που δεν μπορώ να αποπληρώσω. Γελάω το πρωί, αλλά κλαίω το βράδυ. Αισθάνομαι βιασμένη ψυχολογικά, απογοητευμένη από κάποιους ανθρώπους, θυμωμένη με την πολιτεία και τους πολιτικούς, αδειασμένη…», είναι μερικές από τις πληροφορίες που μου έδωσαν οι συνάδελφοι, περιγράφοντας τα συναισθήματα, τις σκέψεις και τις καταστάσεις που βιώνουν. Να και τα στατιστικά που προέκυψαν από τη συμπλήρωση των ερωτηματολογίων:

ΜΕ ΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΗΣ ΕΡΤ (δηλαδή στις 11/6/13) :

95%  Νόμισα ότι έγινε δικτατορία

84%  Ένιωσα εθνικά ταπεινωμένος/η

78%  Αισθάνθηκα ένα είδος προδοσίας απέναντι στον ελληνικό λαό

79%  Έχασα τον ύπνο μου για μέρες και νύχτες

47%  Συγκλονίστηκα τόσο που έπαθα (για λίγο ή πολύ χρόνο) ψυχική διαταραχή

26%  Μέλος της οικογένειάς μου διαταράχτηκε ψυχικά

27%  Διαταράχτηκαν οι σχέσεις μου με μέλη της οικογένειάς μου

21%  Εμφάνισα κάποια ασθένεια

26%  Επιδεινώθηκε κάποια ασθένεια που είχα

2%   Πέθανε συγγενικό μου άτομο (ως συνέπεια του στρες στην οικογένεια)

8%  Έκανα σκέψεις αυτοκτονίας

9%  Κάνω σκέψεις χωρισμού

3%   Χώρισα με τον/την σύντροφό μου

84%  Έχασα το εισόδημά μου και δεν έχω άλλους πόρους

52%  Έχω και άλλα άνεργα άτομα στην οικογένεια

46%  Έχω δάνεια ή χρέη που δεν μπορώ να αποπληρώσω

13%  Αναγκάστηκα να αλλάξω σπίτι για λόγους οικονομίας

87%  Αναγκάστηκα να περικόψω δαπάνες για την οικογένεια

69%  Η οικογένειά μου δεν έκανε φέτος διακοπές

10%  Το παιδί μου στις εξετάσεις δεν πήγε όσο καλά περίμενε

7%   Το παιδί μου αναγκάστηκε να επιλέξει άλλο πανεπιστήμιο από αυτό που ήθελε

7%    Δέχτηκα δουλειά με πολλές υποχωρήσεις

20%  Αναγκάζομαι να ξανακαθίσω στα θρανία για επαγγελματικό προσανατολισμό

12%  Αναγκάστηκα να βγω στη σύνταξη παρά τη θέλησή μου

7%   Αναγκάστηκα να κάνω αίτηση στον ενδιάμεσο φορέα

31%  Άλλαξα πολιτική τοποθέτηση (ένταξη σε κόμμα, ή προτίμηση)

70%  Απέσυρα  την εμπιστοσύνη  μου από κάποιους συναδέλφους

96%  Απέκτησα την αίσθηση αλληλεγγύης με άλλους συναδέλφους

94%  Έχασα μια σημαντική πηγή ενημέρωσης και πολιτισμού

55%  Κάνω σκέψεις βίαιης αντίδρασης απέναντι στο κράτος

87%  Εργάστηκα, ή εξακολουθώ να εργάζομαι στο όνομα της ΕΡΤ

3%   Βρήκα δουλειά που με ικανοποιεί

Οι περισσότεροι  συνάδελφοι δεν αρκέστηκαν στις απαντήσεις του ερωτηματολογίου, αλλά έδωσαν και κάποιες άλλες πληροφορίες που απηχούν τα συναισθήματα τους  γι’ αυτό που ζουν τώρα και γι’ αυτά που ελπίζουν και προσδοκούν.

Να μερικές χαρακτηριστικές «δηλώσεις»:

Ντροπή !

Στοχοποιηθήκαμε ως διεφθαρμένοι, τεμπέληδες και ανεπαρκείς.

Μου φάνηκε σαν να μου έριξαν μπουνιά στην καρδιά μου.

Ανατράπηκε όλος ο προγραμματισμός της ζωής και της οικογένειάς μου.

Αισθανόμαστε ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη. Το μέλλον μας είναι μαύρο.

Αδικία, θυμός, οργή, θλίψη, αντικοινωνικότητα, ψυχοσωματικά προβλήματα.

Νιώθω μίσος γι’ αυτούς που κατέστρεψαν τη ζωή μου. Αγωνιώ για το εργασιακό μου μέλλον, αφού χρειάζομαι τουλάχιστον δέκα χρόνια για να πάρω έστω και μειωμένη σύνταξη.

Γελάω το πρωί αλλά κλαίω το βράδυ.

Αισθάνομαι βιασμένη ψυχολογικά, απογοητευμένη από κάποιους ανθρώπους, θυμωμένη με την πολιτεία και τους πολιτικούς, αδειασμένη.

Είμαι 51 ετών, μόνη, άνεργη και χρεωμένη.  Όταν πάθω κάτι, ποιός θα με μαζέψει, ποιός θα με γυρέψει;;;

Αισθάνομαι ότι μου πήρανε τα πάντα.  Ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη, δεν υπάρχει τίποτα. Ελπίζω όμως ότι κάτι θα αλλάξει και η ΕΡΤ θα λειτουργήσει και πάλι.

Αναζήτησα δημιουργική διέξοδο σε σπουδές, μεταπτυχιακό, σεμινάρια, τέχνη. Σκέφτομαι εναλλακτικές μορφές εργασίας. Ευκαιρία για αναθεώρηση, ενδοσκόπηση, αυτοκριτική. Αισθάνομαι απογοητευμένη από την αγένεια και την αδιαφορία, προβληματίστηκα, θύμωσα.

Ζηλεύω αυτούς που έχουν τη δουλίτσα τους, όχι μόνο για λόγους οικονομικούς, αλλά και όλα τα υπόλοιπα που είχαμε στη μεγάλη οικογένεια της ΕΡΤ. Η ΕΡΤ ήταν το δεύτερο σπίτι μου.

Παρά το γεγονός ότι ήταν μια τραυματική εμπειρία για την οικογένειά μας την ΕΡΤ, επέφερε την κάθαρση επί της ουσίας, γιατί ξεχώρισε την ήρα από το σιτάρι και ανέδειξε τελικά τους ανθρώπους που πάντα δούλευαν συνειδητά με αγάπη και σεβασμό για την πραγματική ενημέρωση και για την ΕΡΤ.

Συνεχίζω τον αγώνα για την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην πατρίδα μου και για το δικαίωμά μας στη δουλειά, σε μια πραγματικά δημόσια τηλεόραση όπως τη θέλει ο ελληνικός λαός.

Βρίσκομαι σε αδιέξοδο. Δεν έχω πόρους για να προσφέρω εθελοντική εργασία στην ΕΡΤΟΠΕΝ και δεν τολμώ στα 50 μου να αναζητήσω δουλειά.

Δεν μπορώ να το ξεπεράσω. Δεν ξέρω αν είναι αίσθηση ή παραίσθηση, αλλά πιστεύω ότι δεν τελείωσε. Το πρωτογενές πλεόνασμα προέκυψε βαμμένο με αίμα, ανεργία, πείνα, ανέχεια.

Τα καλύτερα στελέχη της ΕΡΤ αγωνίζονται και δεν είναι στον εδιάμεσο φορέα. Τελευταία ελπίδα η δικαιοσύνη.

Εργάστηκα με συνείδηση για την ΕΡΤ. Εργάζομαι στην ελεύθερη ΕΡΤ και θα το κάνω όσο μπορώ ακόμα.

Η νύχτα φέρνει το ξημέρωμα. Συνεχίζω τον αγώνα, κρατώ την αξιοπρέπειά μου όσο μπορώ.

Πρέπει όλοι να ξεσηκωθούμε και να διώξουμε αυτή την κυβέρνηση όσο το δυνατόν γρηγορότερα για να αισθανθούμε ελεύθεροι και όχι δούλοι στην ίδια μας την χώρα.

Εργάζομαι εθελοντικά στην ΕΡΤ Open για να γυρίσουμε πάλι σπίτι μας (στην ΕΡΤ) και να αποκτήσουμε πάλι ό,τι χάσαμε, δηλαδή τις δουλειές μας.

Ένιωσα περήφανος που πολέμησα και πολεμώ την αντισυνταγματική και πέρα από κάθε λογική αυθαιρεσία η οποία ασέλγησε κατά της ιστορίας, της αποστολής και του μεγέθους της ΕΡΤ. Είμαι αισιόδοξη ότι κάποια στιγμή θα αποκαλυφθεί η αλήθεια.

Ο θαυμάσιος αυτός αγώνας που δίνεται από κάποιους με ψυχή και κόστος να μην πουληθεί. Όλοι μαζί με τα συνδικάτα μας, ΠΟΕΣΥ ΕΣΗΕΑ ΠΟΣΠΕΡΤ. Έξω οι διασπαστές.

Συνεχίζουμε τον αγώνα με κάθε τρόπο μέχρι τελικής νίκης. Θα νικήσουμε!

Ελεύθεροι πολιορκημένοι, μην παραδώσετε την πατρίδα μου στις ύαινες και στους εφιάλτες.

Συνεχίζω τον αγώνα, για μένα, για τα παιδιά μου, για τους απολυμένους, που συνεχίζουν να δουλεύουν και υπερασπίζομαι το δικαίωμα στην εργασία. Έχω πτυχίο ΑΕΙ- ΕΚΠΑ και δεν θα ήθελα τα παιδιά μου να σπουδάσουν και να μείνουν στην Ελλάδα.

Πιστεύω σε πολιτική ανατροπή.

Σκέφτομαι να μεταναστεύσω γιατί η Ελλάδα με πονάει όσο κανείς. Θέλω να επιστρέψω στη δουλειά μου που την αγαπώ.

Δυσκολεύεται το μέλλον του παιδιού μου. Αναγκαστήκαμε να πάμε σε πολύ μικρότερο φροντιστήριο από αυτό που δίναμε πριν και δίνει φέτος πανελλήνιες.

Θέλω πολύ να ξανανοίξει η ΕΡΤ και η χώρα μου να πηγαίνει μόνο μπροστά και όχι πίσω.

Θα πολεμώ για τη δημοκρατία και την ελευθερία όσο χρόνο χρειαστεί μέχρι να εξασφαλιστούν. Είμαι συνεπής στην πράξη με τις ιδέες μου απέναντι στον εαυτό μου και τα παιδιά μου. Απογοητεύτηκα από ανθρώπους που συνδεόμουν επαγγελματικά και οικογενειακά για χρόνια, αλλά τώρα τους ξεφορτώθηκα. Έκανα νέους φίλους και συναγωνιστές.

Γνώρισα σπουδαίους ανθρώπους και απέκτησα μια νέα μεγάλη οικογένεια.

Γνώρισα καθαρούς ανθρώπους, έγινα καλύτερος άνθρωπος.

Ο αγώνας για ελευθερία και αξιοπρέπεια συνεχίζεται.

Αλίμονο σε εκείνους που για ένα μικρό ατομικό και προσωρινό όφελος πήραν στο λαιμό τους όχι μόνο τον ελληνικό, αλλά και άλλους λαούς που δοκιμάζονται αντίστοιχα. Η αντίσταση στο μαύρο από τους εργαζόμενους της ΕΡΤ αν ήταν καθολική, όπως καθολική ήταν η στήριξη από το λαό, θα μπορούσε να καταστήσει την ΕΡΤ ένα κάστρο αντίστασης σε όλες τις μεθοδεύσεις της κυβέρνησης και ένα σημαντικό παράδειγμα για όλο το λαό και τους άλλους λαούς της Ευρώπης που αγωνίζονται κόντρα στα σχέδια των σύγχρονων καπιταλιστών.

Από τους γονείς μου έμαθα να σκύβω μόνο μπροστά στους νεκρούς.

Θέλω να αναστηθεί η Ελλάδα και εμείς μαζί της.

Αγώνας μέχρι τη νίκη, δηλαδή την επαναλειτουργία της ΕΡΤ.

Αγώνας μέχρι τέλους. Ενότητα αλληλεγγύη, ειλικρίνεια.

Αγώνα για την τελική νίκη σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο

Νίκη στον ελληνικό λαό!

Υπάρχουν συνάδελφοι που έφυγαν για το χωριό τους ώστε να επιβιώσουν από τη σύνταξη των γονιών τους, υπάρχουν συνάδελφοι που λένε «κουράστηκα να τρώω πατάτες και μακαρόνια». Για κάποιους χρειάστηκε να κάνουμε έρανο μεταξύ μας και οι περισσότεροι έχουν την αγωνία για το πώς θα πληρώσουν το ενοίκιο, τι θα ταΐσουν τα παιδιά τους, πώς θα ξεχρεώσουν το δάνειο… Εντούτοις  ο αγώνας συνεχίζεται! Γιατί υπάρχει η πίστη στο δίκαιο και στην ανθρωπιά. Υπάρχει ακόμα η ελπίδα για την ανατροπή. Αυτό το μαύρο άστραψε στο μυαλό μας και μεταβλήθηκε σε ΦΩΣ, όπως αποδείχτηκε,  πολύ λαμπερό,  φωτεινό,  καταυγάζον!