Υ.Σ: Ευχαριστούμε για τις ευχές...
Αγαπητοί συνάδελφοι,
ήθελα να σας ευχαριστήσω για τη δημοσίευση περί της απόλυσης μου από τον «Ελεύθερο Τύπο» τη Μεγάλη Τρίτη 15/04. Σας ευχαριστώ για την πρόθεση να με προστατέψετε αναφέροντας μόνο τα αρχικά του ονοματεπωνύμου. Κωνσταντίνος Μπουγάς ονομάζομαι. Εξάλλου, το όνομα μου για ενάμιση χρόνo βρισκόταν στην ταυτότητα του «πολυταλαιπωρημένου» κυριακάτικου περιοδικού του «Τύπου της Κυριακής» το «Glam», που στη συνέχεια μετονομάστηκε σε «TV Glam» κι είχα τη χαρά να κάνω την επιμέλεια-συντονισμό ύλης και μαζί πολλά θέματα, συνεντεύξεις και τα σχετικά. Μέχρι τις 09 Φεβρουαρίου 2014, που η επιχείρηση θέλησε να «κόψει» τα ένθετα και να μεταφέρει δύο εκ των πέντε ατόμων του τηλεοπτικού τμήματος/περιοδικού στο ελεύθερο ρεπορτάζ. Ένας απ’ αυτούς ήμουν κι εγώ, που προσφέρθηκα να μετακινηθώ, αφού το τηλεοπτικό ρεπορτάζ δεν με κάλυπτε.
Επίσης από τον Απρίλιο του 2013, παράλληλα με τη δουλειά μου στο «TV Glam», ανέλαβα την επιμέλεια-συντονισμό ύλης του πολιτιστικού περιοδικού «PasseParTout» της εφημερίδας «Επενδυτής», του ίδιου ομίλου με ένα μικρό επιμίσθιο, από το οποίο πληρώθηκα μόνο τους 2 από τους 7,5 μήνες που εργάστηκα, αφού οι συνάδελφοι στον «Επενδυτή», ορθώς πράττοντας προχώρησαν σε επίσχεση εργασίας (η ιστορία είναι γνωστή…). Σε συζήτηση που είχα με τον κύριο Σκαναβή πριν τη νέα χρονιά, η απάντηση ήταν «θα τα πάρεις αγόρι μου τα λεφτά όταν ανοίξει ξανά ο Επενδυτής». Όπου δεν έκανα ασφαλιστικά μέτρα, δίνοντας τόπο στην οργή και φοβούμενος μην χάσω τη δουλειά μου στον «Ελεύθερο Τύπο». Φυσικά τα χρήματα δεν τα πήρα ποτέ…
Αυτά για να μάθετε την πορεία μου στην DBAS, «Ελεύθερος Τύπος Α.Ε.», «ΗΜΕΠΕΤ» ή όπως αποκαλούν σήμερα την εταιρία-χαμαιλέοντα. Και πάμε στα περί… Ναυαρχίδας. Το ακριβές σχόλιο που ανάρτησα στον προσωπικό μου λογαριασμό στο Facebook ήταν ακριβώς αυτό:
Το πρώτο μου βιβλίο θα ‘χει τίτλο «Μια αρχίδα για τη… Ναυαρχίδα». Μην με ρωτήσετε ποιος θα ‘ναι ο εκδότης!
Η ανάρτηση έγινε το μεσημέρι της Τετάρτης 09/04, την οποία διέγραψα το ίδιο βράδυ. Όχι γιατί φοβόμουν μην απολυθώ, αλλά για να αποφύγω το όλο… δράμα. Σαν εργαζόμενος σε μία εταιρία που ταλαιπωρεί από τον περασμένο Μάιο του εργαζόμενους, παίζοντας με τους μισθούς τους, είχα όλο το δικαίωμα να αναρτήσω ένα σχόλιο εν είδει αστεϊσμού (και αγανάκτησης αν θέλετε…) για την κατάσταση που επικρατεί στο «μαγαζί», χωρίς να αναφέρομαι στον εκδότη της προσωπικά, ούτε σε κάποιον άλλον.
Την Πέμπτη 10/04 ο διευθυντής κύριος Πάνος Αμυράς με ζήτησε στο γραφείο του, όμως ανέβαλε τη συνάντηση μας, διότι είχαμε τη μεγάλη συνέλευση, παρουσία του κυρίου Σκαναβή, προκειμένου να μας πείσει να μην κάνουμε απεργία τη Μεγάλη Δευτέρα, παρότι ήταν για πολλοστή φορά ασυνεπής στην καταβολή της μισθοδοσίας.
Την Παρασκευή που η απεργία προσπάθησε να ματαιωθεί από πολλά… μέτωπα, δεν έγινε κουβέντα για την ταμπακιέρα, ούτε τη Μ. Δευτέρα που κληθήκαμε να εργαστούμε επειδή η απεργία κρίθηκε παράνομη και καταχρηστική. Ώσπου φτάνουμε στο μεσημέρι της Μ. Τρίτης, όπου ο κύριος Αμυράς με κάλεσε στο γραφείο του, λέγοντας μου για την άπρεπή μου ανάρτηση στο Facebook, η οποία προσβάλλει την επιχείρηση. Μιλώντας θετικά για τη δουλειά (τα 14ώρα εννοούσε) που ‘χω ρίξει στο «μαγαζί», μου είπε ότι, δυστυχώς, πρέπει να αποχωρίσω από την επιχείρηση. Για την απρεπή συμπεριφορά της επιχείρησης προς τους εργαζόμενους… κουβέντα!
Έτσι έγιναν τα πράγματα. Παρότι η απόλυση μου ήταν απόλυτα φασιστική και άδικη, δεν έχω καμία διάθεση να επιστρέψω σε ένα μαγαζί που μεταμορφώθηκε σε «Μαγαζάκι του τρόμου».
Η σκέψη μου είναι με τους συναδέλφους και το κλίμα τρομοκρατίας που επικρατεί στην εφημερίδα. Εγώ είδα το δρόμο προς την έξοδο, οι υπόλοιποι προς τα πού;
Θέλω να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο, έστω και με αναβράζον αναλγητικό μέσα.
Καλό Πάσχα και καλή Ανάσταση σε όλους.
Με εκτίμηση
Κων/νος Μπουγάς
ήθελα να σας ευχαριστήσω για τη δημοσίευση περί της απόλυσης μου από τον «Ελεύθερο Τύπο» τη Μεγάλη Τρίτη 15/04. Σας ευχαριστώ για την πρόθεση να με προστατέψετε αναφέροντας μόνο τα αρχικά του ονοματεπωνύμου. Κωνσταντίνος Μπουγάς ονομάζομαι. Εξάλλου, το όνομα μου για ενάμιση χρόνo βρισκόταν στην ταυτότητα του «πολυταλαιπωρημένου» κυριακάτικου περιοδικού του «Τύπου της Κυριακής» το «Glam», που στη συνέχεια μετονομάστηκε σε «TV Glam» κι είχα τη χαρά να κάνω την επιμέλεια-συντονισμό ύλης και μαζί πολλά θέματα, συνεντεύξεις και τα σχετικά. Μέχρι τις 09 Φεβρουαρίου 2014, που η επιχείρηση θέλησε να «κόψει» τα ένθετα και να μεταφέρει δύο εκ των πέντε ατόμων του τηλεοπτικού τμήματος/περιοδικού στο ελεύθερο ρεπορτάζ. Ένας απ’ αυτούς ήμουν κι εγώ, που προσφέρθηκα να μετακινηθώ, αφού το τηλεοπτικό ρεπορτάζ δεν με κάλυπτε.
Επίσης από τον Απρίλιο του 2013, παράλληλα με τη δουλειά μου στο «TV Glam», ανέλαβα την επιμέλεια-συντονισμό ύλης του πολιτιστικού περιοδικού «PasseParTout» της εφημερίδας «Επενδυτής», του ίδιου ομίλου με ένα μικρό επιμίσθιο, από το οποίο πληρώθηκα μόνο τους 2 από τους 7,5 μήνες που εργάστηκα, αφού οι συνάδελφοι στον «Επενδυτή», ορθώς πράττοντας προχώρησαν σε επίσχεση εργασίας (η ιστορία είναι γνωστή…). Σε συζήτηση που είχα με τον κύριο Σκαναβή πριν τη νέα χρονιά, η απάντηση ήταν «θα τα πάρεις αγόρι μου τα λεφτά όταν ανοίξει ξανά ο Επενδυτής». Όπου δεν έκανα ασφαλιστικά μέτρα, δίνοντας τόπο στην οργή και φοβούμενος μην χάσω τη δουλειά μου στον «Ελεύθερο Τύπο». Φυσικά τα χρήματα δεν τα πήρα ποτέ…
Αυτά για να μάθετε την πορεία μου στην DBAS, «Ελεύθερος Τύπος Α.Ε.», «ΗΜΕΠΕΤ» ή όπως αποκαλούν σήμερα την εταιρία-χαμαιλέοντα. Και πάμε στα περί… Ναυαρχίδας. Το ακριβές σχόλιο που ανάρτησα στον προσωπικό μου λογαριασμό στο Facebook ήταν ακριβώς αυτό:
Το πρώτο μου βιβλίο θα ‘χει τίτλο «Μια αρχίδα για τη… Ναυαρχίδα». Μην με ρωτήσετε ποιος θα ‘ναι ο εκδότης!
Η ανάρτηση έγινε το μεσημέρι της Τετάρτης 09/04, την οποία διέγραψα το ίδιο βράδυ. Όχι γιατί φοβόμουν μην απολυθώ, αλλά για να αποφύγω το όλο… δράμα. Σαν εργαζόμενος σε μία εταιρία που ταλαιπωρεί από τον περασμένο Μάιο του εργαζόμενους, παίζοντας με τους μισθούς τους, είχα όλο το δικαίωμα να αναρτήσω ένα σχόλιο εν είδει αστεϊσμού (και αγανάκτησης αν θέλετε…) για την κατάσταση που επικρατεί στο «μαγαζί», χωρίς να αναφέρομαι στον εκδότη της προσωπικά, ούτε σε κάποιον άλλον.
Την Πέμπτη 10/04 ο διευθυντής κύριος Πάνος Αμυράς με ζήτησε στο γραφείο του, όμως ανέβαλε τη συνάντηση μας, διότι είχαμε τη μεγάλη συνέλευση, παρουσία του κυρίου Σκαναβή, προκειμένου να μας πείσει να μην κάνουμε απεργία τη Μεγάλη Δευτέρα, παρότι ήταν για πολλοστή φορά ασυνεπής στην καταβολή της μισθοδοσίας.
Την Παρασκευή που η απεργία προσπάθησε να ματαιωθεί από πολλά… μέτωπα, δεν έγινε κουβέντα για την ταμπακιέρα, ούτε τη Μ. Δευτέρα που κληθήκαμε να εργαστούμε επειδή η απεργία κρίθηκε παράνομη και καταχρηστική. Ώσπου φτάνουμε στο μεσημέρι της Μ. Τρίτης, όπου ο κύριος Αμυράς με κάλεσε στο γραφείο του, λέγοντας μου για την άπρεπή μου ανάρτηση στο Facebook, η οποία προσβάλλει την επιχείρηση. Μιλώντας θετικά για τη δουλειά (τα 14ώρα εννοούσε) που ‘χω ρίξει στο «μαγαζί», μου είπε ότι, δυστυχώς, πρέπει να αποχωρίσω από την επιχείρηση. Για την απρεπή συμπεριφορά της επιχείρησης προς τους εργαζόμενους… κουβέντα!
Έτσι έγιναν τα πράγματα. Παρότι η απόλυση μου ήταν απόλυτα φασιστική και άδικη, δεν έχω καμία διάθεση να επιστρέψω σε ένα μαγαζί που μεταμορφώθηκε σε «Μαγαζάκι του τρόμου».
Η σκέψη μου είναι με τους συναδέλφους και το κλίμα τρομοκρατίας που επικρατεί στην εφημερίδα. Εγώ είδα το δρόμο προς την έξοδο, οι υπόλοιποι προς τα πού;
Θέλω να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο, έστω και με αναβράζον αναλγητικό μέσα.
Καλό Πάσχα και καλή Ανάσταση σε όλους.
Με εκτίμηση
Κων/νος Μπουγάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου