στη στήλη Mediaλογώντας στο "Δρόμο της Αριστεράς"
Η τηλεόραση, ως Μέσο Μαζικής Ενημέρωσης, βρίσκεται στο ναδίρ της αξιοπιστίας της. Όπως και συνολικά τα κυρίαρχα Mέσα Eνημέρωσης, ως «θεσμός» της δημοκρατίας. Το συμπέρασμα γράφεται και ξαναγράφεται με αφορμή τη δημοσιοποίηση ποικίλων δημοσκοπήσεων και ερευνών της λεγόμενης «κοινής γνώμης».
Ε, και; Σκασίλα τους -και συγγνώμη για τη βαριά έκφραση. Τα τηλεοπτικά Μέσα, οι Διοικήσεις τους, τα διευθυντικά τους στελέχη και οι βαθιά ενσωματωμένοι εργαζόμενοι σε αυτά, ούτε που νοιάζονται για την απώλεια της αξιοπιστίας τους. Ο καθένας από τους παραπάνω έχει τους λόγους του. Κοινός παρονομαστής σε όλους, όμως, είναι ότι η δύναμη και η επιρροή του Μέσου στο οποίο βρίσκονται, βαθιά ή λιγότερο αλλοτριωμένοι, ουδόλως δεν πλήττεται από την απώλεια αξιοπιστίας. Ένα μικρό κι εύκολο πείραμα θα πείσει τους δύσπιστους. Καθημερινά, ενώπιον των τηλεοπτικών δελτίων ή ενημερωτικών εκπομπών χιλιάδες θεατές βρίζουν. Εξασκώντας το δημοκρατικό δικαίωμά τους ως πολίτες να έχουν γνώμη και να την εκφράζουν.
Αγανακτούν, ωρύονται, διαμαρτύρονται και φυσικά εγκαλούν και τους παρουσιαστές, δημοσιογράφους και λοιπούς «λειτουργούς» στη μαζική χειραγώγηση για το ρόλο τους. Για τα ψέματα που λένε, για την πραγματικότητα που πετάνε στο καλάθι των άχρηστων στις αίθουσες σύνταξης, για τη στρέβλωση των γεγονότων.
Η τηλεόραση, ως Μέσο Μαζικής Ενημέρωσης, βρίσκεται στο ναδίρ της αξιοπιστίας της. Όπως και συνολικά τα κυρίαρχα Mέσα Eνημέρωσης, ως «θεσμός» της δημοκρατίας. Το συμπέρασμα γράφεται και ξαναγράφεται με αφορμή τη δημοσιοποίηση ποικίλων δημοσκοπήσεων και ερευνών της λεγόμενης «κοινής γνώμης».
Ε, και; Σκασίλα τους -και συγγνώμη για τη βαριά έκφραση. Τα τηλεοπτικά Μέσα, οι Διοικήσεις τους, τα διευθυντικά τους στελέχη και οι βαθιά ενσωματωμένοι εργαζόμενοι σε αυτά, ούτε που νοιάζονται για την απώλεια της αξιοπιστίας τους. Ο καθένας από τους παραπάνω έχει τους λόγους του. Κοινός παρονομαστής σε όλους, όμως, είναι ότι η δύναμη και η επιρροή του Μέσου στο οποίο βρίσκονται, βαθιά ή λιγότερο αλλοτριωμένοι, ουδόλως δεν πλήττεται από την απώλεια αξιοπιστίας. Ένα μικρό κι εύκολο πείραμα θα πείσει τους δύσπιστους. Καθημερινά, ενώπιον των τηλεοπτικών δελτίων ή ενημερωτικών εκπομπών χιλιάδες θεατές βρίζουν. Εξασκώντας το δημοκρατικό δικαίωμά τους ως πολίτες να έχουν γνώμη και να την εκφράζουν.
Αγανακτούν, ωρύονται, διαμαρτύρονται και φυσικά εγκαλούν και τους παρουσιαστές, δημοσιογράφους και λοιπούς «λειτουργούς» στη μαζική χειραγώγηση για το ρόλο τους. Για τα ψέματα που λένε, για την πραγματικότητα που πετάνε στο καλάθι των άχρηστων στις αίθουσες σύνταξης, για τη στρέβλωση των γεγονότων.
Λίγη ώρα αργότερα και αφού έχει καταλαγιάσει η οργή από τα ακούσματα της κατασκευασμένης και κατευθυνόμενης τηλεοπτικής πραγματικότητας, διαπιστώνει κάποιος, έκπληκτος, πως οι ίδιοι άνθρωποι επαναλαμβάνουν ακούσια τα επιχειρήματα των τηλεοπτικών παρουσιαστών. Λες και μέσα από το στόμα τους μιλά το… Mega. Καταρχήν ιεραρχούν την πραγματικότητα κατά εικόνα και ομοίωση της ιεράρχησης στην τηλεοπτική προβολή της. Τα θέματα για τα οποία έχουν άποψη, γνώσεις και γνώμη είναι αυτά που προβλήθηκαν. Το έλλειμμα, το πλεόνασμα, η Ουκρανία, ο Ερντογάν... Σε καμία περίπτωση δεν είναι η καταστολή, οι Σκουριές, η ιδιωτικοποίηση του νερού, το ξεπούλημα του Ελληνικού, η αντίδραση των γιατρών, φαρμακοποιών, καθηγητών.
Κατά δεύτερον, χωρίς καν να το συνειδητοποιούν οι πολίτες, που έχουν εκουσίως μετατραπεί σε τηλεθεατές, παπαγαλίζουν την τηλεοπτική πραγματικότητα απαντώντας, αντιδρώντας ή συναινώντας στα ερωτήματα και τις θέσεις των τηλε-σχολιαστών, τους κήνσορες της πολιτικής και κοινωνικής χειραγώγησης.
Αυτή ακριβώς η δύναμη της τηλεόρασης να εισχωρεί βαθιά, αόρατα στο μυαλό των ανθρώπων είναι που καθιστά την τηλεοπτική ενημέρωση αναντικατάστατο όπλο στη μαζική χειραγώγηση. Γι’ αυτό, ουδόλως τους ενδιαφέρει αν οι πολίτες βρίζουν την TV, γνωρίζουν πως όταν συνδεθούν θα μετατραπούν σε τηλεθεατές.
Με όλα τα παραπάνω ως δεδομένα, η μάχη ενάντια στην κυβέρνηση και την επέλαση ενάντια στην ελληνική κοινωνία και τα δημόσια, κοινά αγαθά, δεν φθάνει να περιλαμβάνει το όπλο της αντίδρασης ή αντίθεσης διά της συμμετοχής εκπροσώπων πολιτικών κομμάτων στα ίδια τηλεοπτικά Μέσα. Το πιο σημαντικό είναι να εξαναγκαστούν αυτά τα Μέσα να παρουσιάσουν άλλη ατζέντα. Την ατζέντα της πραγματικότητας. Κι αυτό είναι το δυσκολότερο απ’ όλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου