Αν θέλετε διαβάστε στο νέο τεύχος του Unfollow το ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμόπουλου.
<< Η χρηματοδότηση της Χρυσής Αυγής από ακροδεξιούς στη Ρωσία, έλληνες και ρώσους επιχειρηματίες>>. Τι γυρεύουν πρωτοκλασάτα στελέχη της ναζιστικής Χρυσής Αυγής στη Μόσχα; Γιατί το μεγαλύτερο τμήμα των φασιστικών και ακροδεξιών κομμάτων της ΕΕ έχει στραφεί προς το Κρεμλίνο; Υπάρχει προσωπική εντολή του προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν να κατευθυνθεί ρωσικό χρήμα σε ακροδεξιές και εθνικιστικές ευρωπαϊκές οργανώσεις και κόμματα;
Και παρακάτω ένα ρεπορτάζ του, στις 7 Οκτωβρίου 2013 για τους χρηματοδότες της Χρυσής Αυγής.
Στα άλλα θέματα του περιοδικού:
«Ψηφίζω σαν χώρα», άρθρο του Δημήτρη Παπανικολάου. Τις τελευταίες δεκαετίες αυτός ο τόπος δεν είναι πια τόσο ρατσιστής, δεν είναι μισαλλόδοξος, δεν είναι ομόφοβος, δεν είναι παραδόπιστος, δεν είναι εθνικιστής, δεν είναι ανεκσυγχρόνιστος, δεν είναι περίκλειστος. Αυτός ο τόπος είναι πασόκ.
«Το αναμμένο φωτάκι του μέλλοντος. Ανατροπή σε ερείπια μεταδημοκρατίας», άρθρο του Νίκου Γ. Ξυδάκη. Ας μην ανησυχούμε τόσο για την καθαρότητα και τις διευρύνσεις, τα μέτωπα, τις συμμαχίες, τη συμπερίληψη. Η νέα Αριστερά στον 21ο αιώνα θα είναι μεγάλη, δημοκρατική και ηγεμονική ή δεν θα υπάρξει.
«Τώρα που ο λαός “μίλησε”», άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου. Oυτοπικό δεν είναι να πιστεύει κανείς ότι ο κόσμος πρέπει και μπορεί να αλλάξει. Ουτοπικό είναι να νομίζει κανείς ότι αυτός ο κόσμος μπορεί να μείνει ίδιος κι ότι μπορεί να γίνει ανθρώπινος χωρίς να αλλάξει.
«Νικητές των εκλογών είναι (πάλι) τα ΜΜΕ», άρθρο του Άρη Χατζηστεφάνου. Ας μην έχουμε αμφιβολίες για το ποιος κέρδισε τη μεγάλη μάχη της επικοινωνίας. Τα κανάλια και οι εφημερίδες των εργολάβων και των εφοπλιστών έδωσαν μια από τις μεγαλύτερες μάχες της ιστορίας τους και διέσωσαν το πολιτικό κατεστημένο που οι ίδιοι δημιούργησαν για να τους υπηρετεί.
«Ευρώπη: σκοτεινή ήπειρος ξανά», άρθρο τoυ Αντώνη Γαλανόπουλου. Οι Ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου εξελίχθηκαν σε θρίαμβο για την Ακροδεξιά. Πέρα από τη Χρυσή Αυγή, το φαινόμενο της ανόδου των ακροδεξιών κομμάτων είναι πραγματικά πανευρωπαϊκό. Ο πολιτικός χάρτης της Ευρώπης αλλάζει δραματικά, με την εμφατική είσοδο στην πολιτική σκηνή κομμάτων που είναι ενάντια στην ΕΕ, τη μετανάστευση, τις δημοκρατικές ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
«Το αναμμένο φωτάκι του μέλλοντος. Ανατροπή σε ερείπια μεταδημοκρατίας», άρθρο του Νίκου Γ. Ξυδάκη. Ας μην ανησυχούμε τόσο για την καθαρότητα και τις διευρύνσεις, τα μέτωπα, τις συμμαχίες, τη συμπερίληψη. Η νέα Αριστερά στον 21ο αιώνα θα είναι μεγάλη, δημοκρατική και ηγεμονική ή δεν θα υπάρξει.
«Τώρα που ο λαός “μίλησε”», άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου. Oυτοπικό δεν είναι να πιστεύει κανείς ότι ο κόσμος πρέπει και μπορεί να αλλάξει. Ουτοπικό είναι να νομίζει κανείς ότι αυτός ο κόσμος μπορεί να μείνει ίδιος κι ότι μπορεί να γίνει ανθρώπινος χωρίς να αλλάξει.
«Νικητές των εκλογών είναι (πάλι) τα ΜΜΕ», άρθρο του Άρη Χατζηστεφάνου. Ας μην έχουμε αμφιβολίες για το ποιος κέρδισε τη μεγάλη μάχη της επικοινωνίας. Τα κανάλια και οι εφημερίδες των εργολάβων και των εφοπλιστών έδωσαν μια από τις μεγαλύτερες μάχες της ιστορίας τους και διέσωσαν το πολιτικό κατεστημένο που οι ίδιοι δημιούργησαν για να τους υπηρετεί.
«Ευρώπη: σκοτεινή ήπειρος ξανά», άρθρο τoυ Αντώνη Γαλανόπουλου. Οι Ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου εξελίχθηκαν σε θρίαμβο για την Ακροδεξιά. Πέρα από τη Χρυσή Αυγή, το φαινόμενο της ανόδου των ακροδεξιών κομμάτων είναι πραγματικά πανευρωπαϊκό. Ο πολιτικός χάρτης της Ευρώπης αλλάζει δραματικά, με την εμφατική είσοδο στην πολιτική σκηνή κομμάτων που είναι ενάντια στην ΕΕ, τη μετανάστευση, τις δημοκρατικές ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
