ΕΠΙΣΦΑΛΕΙΑ ΠΑΝΤΟΥ - ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΠΟΥΘΕΝΑ
Τι περιμένεις, άραγε, από τους αιρετούς της ΕΣΗΕΑ που πρώτα πραγματοποιούν συναντήσεις με τα αφεντικά σου και μετά σε καλούν σε συνέλευση;
Τι περιμένεις από αυτούς που προκλητικά επικαλούνται "ληγμένες" Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας για την υπογραφή των οποίων "αγωνίζονται" με εθιμικές ανακοινώσεις;
Τι άλλο περιμένεις από ένα "γερασμένο", παλαιοκομματικό σωματείο που σε δέχεται στις τάξεις του υπό όρους (χρονικές και μισθολογικές προϋποθέσεις απασχόλησης, εξετάσεις, ποινικό μητρώο κ.λπ); Που κλείνει την «πόρτα» σε χιλιάδες εργαζόμενους, και δη εκείνους που δουλεύουν σε συνθήκες εξαιρετικά μεγάλης επισφάλειας, και την ίδια στιγμή διατηρεί ως μέλη εκδότες, διευθυντές, επαγγελματίες λασπολόγους, καρεκλοκένταυρους τσανακογλείφτες, υμνητές της εξαθλίωσης εκατομμυρίων ανθρώπων;
Τι περιμένεις από αυτούς που σε αντιμετωπίζουν ως "εισφορά", για ένα ταμείο (ΕΤΑΠ-ΜΜΕ/ΕΔΟΕΑΠ) που οι ίδιοι επέτρεψαν να "γδύσουν" ληστρικά οι της Τρόικας σε αγαστή συνεργασία με το εγχώριο κεφάλαιο;
Τι άλλο περιμένεις για να τους γυρίσεις την πλάτη και να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου;
Στα σύγχρονα κάτεργα των ΜΜΕ οι μισθωτοί σκλάβοι βιώνουν την επισφάλεια που κυριαρχεί και ταυτόχρονα βλέπουν τα σωματεία τους να σφυρίζουν συνωμοτικά κι αδιάφορα μπροστά στον ολοκληρωτικό πόλεμο που έχουν κηρύξει τα αφεντικά. Απολύσεις, εργοδοτικοί εκβιασμοί και απειλές, μειώσεις μισθών, καταστρατήγηση ωραρίων, πολύμηνες καθυστερήσεις στις καταβολές των δεδουλευμένων, ανασφάλιστη εργασία. Κι όμως, ακόμα και τώρα, το μότο - "καραμέλα" των εργοδοτικών που εσχάτως υιοθετεί ακόμη και η ΕΣΗΕΑ παραμένει το: "Με τις κινητοποιήσεις και τις απεργίες θα κλείσουμε το μαγαζί".
Αν παλαιότερα λέγαμε πως η ΕΣΗΕΑ είχε εγκαταλείψει τους εργαζόμενους των ΜΜΕ, έρμαια στα νύχια των αφεντικών, έφτασε η εποχή που πλέον ακόμα και αυτό θεωρείται ξεπερασμένο. Σήμερα, δεν είναι λίγες οι φορές που είτε συγκεκαλυμμένα είτε απροκάλυπτα παίρνει θέση ξεκάθαρα υπέρ της εργοδοσίας συμμετέχοντας στην εκστρατεία εκφοβισμού των εργαζόμενων. Πρόσφατα ήταν το μέλος του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ Αγγελική Γυπάκη που σε συνέλευση στον Ελεύθερο Τύπο υποστήριξε ότι "με τις απεργίες έκλεισαν και την ''Απογευματινή". Αύριο τις ίδιες αθλιότητες θα εκστομίσουν άλλοι, θεσμικοί εκ δεξιών και εξ αριστερών, ανάλογα με το μαγαζί που "κινδυνεύει" και το αφεντικό που κρύβεται από πίσω.
Ποιος, άλλωστε, μπορεί να ξεχάσει την επι διετία στάση της αριστερής ηγεσίας που δε μπόρεσε να υποστηρίξει τις αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων στα μεγάλα μαγαζιά του κλάδου, ούτε βέβαια να υπερασπιστεί τις Σ.Σ.Ε., φτάνοντας στο σημείο να παροτρύνει εργαζόμενους με ανυποχώρητη αγωνιστική δράση να υπογράψουν τις ατομικές συμβάσεις (βλ ΣΚΑΙ). Και φυσικά δε μπορούμε να λησμονήσουμε την κήρυξη απεργιών μια ημέρα πριν τις Γενικές Απεργίες, διαφοροποιώντας τον κλάδο των Μ.Μ.Ε. από την υπόλοιπη εργατική τάξη. Πάντα χίλιες προφάσεις, χίλιες ντρίπλες και άλλα τόσα εμπόδια και υπόγειες συνεννοήσεις απο ένα σωματείο που θυμίζει νεκρή φύση είτε φοράει μπλέ και πράσινα, είτε ροζ "κοστούμια"!
Με την ανοχή της ΕΣΗΕΑ τα ΜΜΕ, είτε μιλάμε για τα παραδοσιακά είτε για τα sites, έχουν μετατραπεί σε μία γαλέρα όπου άνθρωποι αλυσοδεμένοι και τρομοκρατημένοι από απειλές και εκβιασμούς εργάζονται κυριολεκτικά για ένα κομμάτι ψωμί που και αυτό ακόμα το λαμβάνουν εάν και εφόσον ευαρεστηθεί ο εργοδότης. Οι όποιες σπασμωδικές κινήσεις γίνονται κατά καιρούς δεν είναι τίποτα περισσότερο από απεγνωσμένες προσπάθειες διατήρησης των κεκτημένων. Και όχι βέβαια των εργατικών κεκτημένων αλλά των δικών τους προκειμένου να συνεχίσουν να υπάρχουν και μετά από μερικούς μήνες.
Ενδεικτικό είναι το γεγονός πως ένα από τα θέματα της ημερήσιας διάταξης της ΓΣ είναι και η... εν ευθέτω χρόνω "αποκατάσταση" των συναδέλφων που εργάζονται στα sites με αυτή την περίφημη πλέον αυτοκαταγραφή. Κίνηση η οποία - αν δεν μιλούσαμε για μία τόσο σοβαρή υπόθεση - θα προκαλούσε άφθονο γέλιο γιατί είναι δεδομένο πως για τους αρτηριοσκληρωτικούς της ΕΣΗΕΑ λέξεις και έννοιες όπως συντάκτης ροής, social media manager, content editor, καταχωρητής, εξωτερικός συνεργάτης με το κομμάτι κλπ, είναι εντελώς άγνωστες και το όψιμο ενδιαφέρον τους δεν πείθει κανέναν. Χαρακτηριστική είναι η φράση του πρώην προέδρου Σόμπολου για "κοπτοραπτούδες" που δεν έχουν θέση στο σωματείο.
Είναι ξεκάθαρο πως δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από ένα τέτοιο σωματείο. Από ένα σωματείο που λειτουργεί και αποφασίζει σε ολιγομελείς συνεδριάσεις, πίσω από πόρτες κλειστές. Όσο αφήνουμε τον καιρό να περνάει χωρίς ουσιαστική αντίδραση είναι δεδομένο πως η επίθεση των αφεντικών θα γίνεται ολοένα και πιο σκληρή. Οι εργαζόμενοι/άνεργοι στα ΜΜΕ έχουμε μια και μόνο επιλογή: Να γυρίσουμε την πλάτη μας στoν καθεστωτικό συνδικαλισμό και να οργανώσουμε στη βάση του κλάδου την αντεπίθεσή μας. Με πυξίδα την αυτοοργάνωση, την αντιιεραρχία και τις οριζόντιες διαδικάσιες να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας μέσα σε όλους τους χώρους δουλειάς, με ενεργή συμμετοχή και λόγο, με την αλληλεγγύη και τη συλλογική δράση ως ασπίδα απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσία. Να στιγματίσουμε τους "συναδέλφους", που τάσσονται στο πλευρό των αφεντικών, την ίδια στιγμή, που θα αναπτύσσουμε αντιστάσεις στο προϊόν της εργασίας μας, υπερασπιζόμενοι τη στοιχειώδη δεοντολογία και επαγγελματική αξιοπρέπεια.
Το δικό μας πρόταγμα είναι ο μαχητικός συνδικαλισμός από τα κάτω, ένα πραγματικό σωματείο, χωρίς αποκλεισμούς και συντεχνιακές λογικές, που θα τείνει το χέρι του και στην υπόλοιπη εργατική τάξη, που θα απαντήσει στην επίθεση των αφεντικών με βάση το κοινό ταξικό συμφέρον και όχι το συμφέρον των ιδιοκτητών και της δημοσιογραφικής κουστωδίας τους.
Απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσία και τον καθεστωτικό συνδικαλισμό απαντάμε με
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΠΟΙΗΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου