Από τη συνέλευση ως την κάλπη – ένα ρεπορτάζ
(επειδή όλοι οφείλουν να ξέρουν)
*(Το ρεπορτάζ της Πρωτοβουλίας για την Ανατροπή)
Από την πρώτη στιγμή, ήταν φανερό ότι το άνοιγμα στη βάση και η γενική συνέλευση της ΕΣΗΕΑ έκαναν πολλούς να αισθάνονται άβολα – δυστυχώς, ακόμη και ορισμένες δυνάμεις της Αριστεράς. Γι’ αυτό, κάποιοι προσπάθησαν να υπονομεύσουν τη διαδικασία με κάθε τρόπο: έδωσαν «γραμμή» στους δικούς τους να μην πάνε ή να παραβρεθούν δι’ αντιπροσώπων, έτσι ώστε να μην επιτευχθεί η αναγκαία απαρτία. Όταν, τελικά, κατάλαβαν ότι η συμμμετοχή ήταν μαζική, επιχείρησαν να διαλύσουν τη συνέλευση, προβάλλοντας αστείες δικαιολογίες (Κανέλλης και Σια).
Το κλίμα, όμως, ήταν τόσο οργισμένο και η διάθεση για αγώνα τόσο εμφανής, ώστε «σύρθηκαν» και συμμετείχαν (αν και όχι όλοι – ο Τσαλαπάτης , για παράδειγμα, απείχε επιδεικτικά από τη συνέλευση, επιλέγοντας προφανώς να δώσουν τη μάχη αλλού, εκεί όπου ξέρουν καλύτερα).
Και τόλμησαν –ως όφειλαν, άλλωστε– να καταθέσουν την πρότασή τους. Μια πρόταση που, στην αρχική της μορφή που παρουσιάστηκε στη διάρκεια της συνέλευσης, δεν ήταν τίποτε άλλο από το σύμφωνο που έχει επιβάλλει εκβιαστικά στους εργαζόμενούς του ο ΔΟΛ, για οριζόντιες μειώσεις μισθών κατά 20%.
Την ίδια πρόταση έφεραν την επόμενη ημέρα και στη διαδικασία της ΕΣΗΕΑ, όπου θα γινόταν η σύνθεση των διαφόρων προτάσεων για να μπουν σε ψηφοφορία. Δηλαδή, μείωση των αμοιβών 20%! Μόνο όταν τους ειπώθηκε ότι είναι τελείως …αντιτουριστικό να ζητά ψήφο για –20% και ότι εάν πηγαίνεις έτσι οι εργοδότες θα πάρουν –30%, απέκρυψαν την ουσία της πρότασής τους, μιλώντας για… πιθανές μεσοσταθμικές μειώσεις.
Στο μπλοκ του αγώνα, από την άλλη, γεννήθηκε η ελπίδα μιας δυναμικής κοινής παρέμβασης.
*(Το ρεπορτάζ της Πρωτοβουλίας για την Ανατροπή)
Από την πρώτη στιγμή, ήταν φανερό ότι το άνοιγμα στη βάση και η γενική συνέλευση της ΕΣΗΕΑ έκαναν πολλούς να αισθάνονται άβολα – δυστυχώς, ακόμη και ορισμένες δυνάμεις της Αριστεράς. Γι’ αυτό, κάποιοι προσπάθησαν να υπονομεύσουν τη διαδικασία με κάθε τρόπο: έδωσαν «γραμμή» στους δικούς τους να μην πάνε ή να παραβρεθούν δι’ αντιπροσώπων, έτσι ώστε να μην επιτευχθεί η αναγκαία απαρτία. Όταν, τελικά, κατάλαβαν ότι η συμμμετοχή ήταν μαζική, επιχείρησαν να διαλύσουν τη συνέλευση, προβάλλοντας αστείες δικαιολογίες (Κανέλλης και Σια).
Το κλίμα, όμως, ήταν τόσο οργισμένο και η διάθεση για αγώνα τόσο εμφανής, ώστε «σύρθηκαν» και συμμετείχαν (αν και όχι όλοι – ο Τσαλαπάτης , για παράδειγμα, απείχε επιδεικτικά από τη συνέλευση, επιλέγοντας προφανώς να δώσουν τη μάχη αλλού, εκεί όπου ξέρουν καλύτερα).
Και τόλμησαν –ως όφειλαν, άλλωστε– να καταθέσουν την πρότασή τους. Μια πρόταση που, στην αρχική της μορφή που παρουσιάστηκε στη διάρκεια της συνέλευσης, δεν ήταν τίποτε άλλο από το σύμφωνο που έχει επιβάλλει εκβιαστικά στους εργαζόμενούς του ο ΔΟΛ, για οριζόντιες μειώσεις μισθών κατά 20%.
Την ίδια πρόταση έφεραν την επόμενη ημέρα και στη διαδικασία της ΕΣΗΕΑ, όπου θα γινόταν η σύνθεση των διαφόρων προτάσεων για να μπουν σε ψηφοφορία. Δηλαδή, μείωση των αμοιβών 20%! Μόνο όταν τους ειπώθηκε ότι είναι τελείως …αντιτουριστικό να ζητά ψήφο για –20% και ότι εάν πηγαίνεις έτσι οι εργοδότες θα πάρουν –30%, απέκρυψαν την ουσία της πρότασής τους, μιλώντας για… πιθανές μεσοσταθμικές μειώσεις.
Στο μπλοκ του αγώνα, από την άλλη, γεννήθηκε η ελπίδα μιας δυναμικής κοινής παρέμβασης.