Τα ελληνικά ΜΜΕ βρίσκονται στη δίνη της κρίσης εδώ και πολύ καιρό. Η πίεση που υφίστανται δεν έχει να κάνει μόνο με την οικονομική ύφεση, αλλά με επιλογές πολλών ετών, από την εποχή των παχιών αγελάδων και της επενδυτικής ευφορίας. Η μετατροπή των εφημερίδων και των περιοδικών σε περιτύλιγμα για εναλλακτικά δίκτυα πώλησης προϊόντων, η υποβάθμιση (έως και εξαφάνιση σε κάποιες περιπτώσεις) της δημοσιογραφικής δουλειάς, η ομογενοποίηση της θεματολογίας και ο αποκλεισμός ολόκληρων τομέων της κοινωνικής ζωής από την ύλη τους, η πλήρης υποταγή στα συμφέροντα των ιδιοκτητών, η απόλυτη κατάλυση της δημοσιογραφικής δεοντολογίας από τις «διαφημιστικές ανάγκες», και κυρίως η νομιμοποίηση όλων των παραπάνω στο μυαλό εργαζομένων και κοινού ως εξελίξεων που οδηγούν στην ωρίμανση του κλάδου, ήταν φανερό ότι αργά ή γρήγορα θα οδηγούσαν στο σπάσιμο της φούσκας που είχε δημιουργηθεί. Η έλευση των νέων μέσων, των ειδησεογραφικών σάιτ, των κάθε είδους μπλογκ, ακόμη και της «δημοσιογραφίας των πολιτών», ήρθε να επιταχύνει τις εξελίξεις. Η οικονομική κρίση, με τη σειρά της, αποτελεί πρόσφορο έδαφος για την αναδιάρθρωση του κλάδου και «ευκαιρία» των ιδιοκτητών ΜΜΕ να αναδιατάξουν τις δυνάμεις τους και να κάνουν το προϊόν τους ξανά κερδοφόρο, σε βάρος φυσικά και των εργαζόμενων και της ενημέρωσης.
Η επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα, αλλά και στον ίδιο τον αριθμό των θέσεων εργασίας, ξεκίνησε με συντονισμένο τρόπο από το 2010. Αρχικά είχαμε τις αναλύσεις περί υπερκορεσμού του κλάδου, καθώς είχε περισσότερα έντυπα, ραδιόφωνα και τηλεοράσεις από όσα μπορεί να αντέξει η αγορά (φυσικά, καμιά κουβέντα για το ποιος δημιούργησε αυτόν τον κορεσμό, ποιος και πόσο επωφελήθηκε, ποιος πρέπει να επιβαρυνθεί με το κόστος της «αναδιάρθρωσης»). Κοινή συνισταμένη: όσο επώδυνο κι αν είναι (για τους εργαζόμενους) τα ΜΜΕ θα μειωθούν κατά 50%.
