48 ώρες στο δρόμο

Το κανιβαλικό Μεσοπρόθεσμο προ των πυλών
Η ΠΟΕΣΥ το «αντιπαλεύει» με 4ωρες «στάσεις εργασίας».
ΕΜΕΙΣ;

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ
Συμμετέχουν: Financial Crimes, Αριστερό Ριζοσπαστικό ΜΜΕτωπο, Σπάρτακος, Ανένταχτοι

Σε “48 ώρες στο Δρόμο” καλούν η Λαϊκή Συνέλευση του Συντάγματος, Λαϊκές Συνελεύσεις Γειτονιών και Σωματεία εργαζομένων από όλη την Ελλάδα, για να μην περάσει το Μεσοπρόθεσμο που μας διαλύει τις ζωές. Σε 48ωρη απεργία υποχρεώθηκαν να καλέσουν και η ακραία κυβερνητική ΓΣΕΕ και η γραφειοκρατική ΑΔΕΔΥ, το διήμερο ψήφισης του Μεσοπρόθεσμου 28, 29 Ιουνίου.
Τι κάνει λοιπόν η ΠΟΕΣΥ, η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ενώσεων Συντακτών; Συμμετέχει «σθεναρά» με δύο ολόκληρες τετράωρες στάσεις εργασίας, από τις 11.00 ως τις 15.00, ώρες ούτως ή άλλως «νεκρές» για τους περισσότερους συντάκτες. Με τέτοια επίδειξη συναίνεσης από τα συνδικάτα, τι τους θέλουμε τους εργοδότες; Κάνουν οι επίσημοι συνδικαλιστές τη δουλειά για εκείνους.
Η δικαιολογία ότι η στάση θα εξυπηρετήσει την ενημέρωση δεν πείθει πια κανέναν.

Μπορούμε να ανατρέψουμε την επίθεση των εργοδοτών;

Πρόσκληση σε εκδήλωση – συζήτηση

της Πρωτοβουλίας για την Ανατροπή

Συνάδελφοι/σες

Μετά από την τετραήμερη απεργία, αλλά και μια ολόκληρη περίοδο σκληρής επίθεσης της εργοδοσίας και του Μνημονίου, με αντιστάσεις ελπιδοφόρες αλλά όχι ακόμα νικηφόρες, ανοίγουμε τη συζήτηση με όλο τον κόσμο του αγώνα, με όλους τους συναδέλφους που αναζητούν όχι «μία από τα ίδια», αλλά μια ανατρεπτική απάντηση στην εποχή της κρίσης.

- Μπορούμε να ανατρέψουμε την επίθεση των εργοδοτών, το σφαγείο κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ; Με ποιο πρόγραμμα και ποιο κίνημα; Πως θα συνεχισθούν και κλιμακωθούν οι αγώνες;

- Πως θα αναγεννηθεί η συλλογική αγωνιστική νικηφόρα δράση των εργαζομένων στα ΜΜΕ, την ώρα που ο συνδικαλισμός της υποταγής, της συναλλαγής και της γραφειοκρατίας, που σφραγίζει τη φυσιογνωμία της ΕΣΗΕΑ, έχει οδηγηθεί (και οδηγήσει) σε μια πρωτοφανή παρακμή; Από που περνά ο δρόμος για ένα ταξικό Συνδικάτο Τύπου και ΜΜΕ;

Οι "Μπαρούφες" των ιδιοκτητών

** στο διάστημα μεταξύ αποστολής και δημοσίευσης της ανακοίνωσης, στο συγκρότημα Νέου Φαλήρου οι απολύσεις έγραψαν τον αριθμό 16. Και έπεται συνέχεια. Είναι που οι ιδιοκτήτες "δεσμεύονται" ότι θα σωθούν θέσεις εργασίας αν γίνουν μειώσεις μισθών. Είναι που οι ...δημοσιογράφοι πιστεύουν πως αν σκύψουν κι άλλο το κεφάλι τους, βαθειά μέχρι το χώμα, θα γλυτώσουν. Αν το κρύψουν μέσα στο χώμα, ίσως είναι καλύτερα. Δεν θα δουν τη "σφαίρα" που θάρθει για αυτούς....

Η τρομοκρατία και η λογοκρισία
ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ!

Αριστερό Ριζοσπαστικό ΜΜΕτωπο
(συμμετέχει στο σχήμα
Πρωτοβουλία για την Ανατροπή)

Σε δυο απολύσεις προχώρησε ο ραδιοσταθμός Σκάι: ενός τεχνικού και του δημοσιογράφου Άρη Χατζηστεφάνου – δημιουργού, ανάμεσα στα άλλα, του εξαιρετικά επιτυχημένου «Infowar». Αμφότεροι ήταν ανάμεσα σε εκείνους που δεν είχαν υπογράψει τις ατομικές συμβάσεις για μείωση των μισθών, αρνούμενοι να αποδεχθούν τον υποβιβασμό των δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειάς τους. Τα αφεντικά του Σκάι απέδειξαν, έτσι, τρία πράγματα.

• Πρώτον, ότι παρά τις μπαρούφες τους περί ελεύθερης ενημέρωσης, πλουραλισμού και αξιοκρατίας, στο δικό τους μοντέλο για τα ΜΜΕ δεν χωρούν οι αιρετικές φωνές, που εκφέρουν λόγο αιρετικό για το σύστημα. Κάτι που ισχύει ακόμη και στην περίπτωση που οι παραγωγές τους είναι εμπορικά επιτυχημένες. Η απόλυση του Άρη Χατζηστεφάνου είναι ξεκάθαρα πολιτική απόφαση και συνιστά απροκάλυπτη λογοκρισία, ενδεικτική της Νέας Τάξης Πραγμάτων που θέλουν να επιβάλουν οι «νταβατζήδες» των ΜΜΕ, η κυβέρνηση και το μπλοκ εξουσίας.
• Δεύτερον, ότι είναι αποφασισμένοι να εκδικηθούν και να συντρίψουν, προς παραδειγματισμό, όποιον αρνείται να σκύψει το κεφάλι στις αποφάσεις τους – όπως είναι η μείωση μισθών κατά 10%, που επιβλήθηκε εκβιαστικά στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο του Σκάι.
• Τρίτον, ότι οι υποσχέσεις που έδιναν τότε, πριν μερικούς μήνες, δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια απάτη – διότι και οι μειώσεις έγιναν και οι απολύσεις θα συνεχιστούν και νέες μειώσεις θα έρθουν.

To Αριστερό Ριζοσπαστικό ΜΜΕτωπο για το "λάθος" Μάγιερ

Βαποράκια ή δημοσιογράφοι;

Δουλειά κάθε κυβέρνησης και των μηχανισμών της είναι η προπαγάνδα και η παραπληροφόρηση. Δουλειά των εκδοτών και καναλαρχών είναι να αναπαράγουν κατασκευασμένες ειδήσεις.

Καθήκον κάθε δημοσιογράφου είναι να εκθέτει όλους αυτούς και να παρουσιάζει την αλήθεια. Τουλάχιστον, καθενός που εξακολουθεί να αισθάνεται δημοσιογράφο και όχι «βαποράκι»…

Κάποιοι «συνάδελφοι», συμπεριλαμβανομένου του προέδρου της ΕΣΗΕΑ, έχουν αποδείξει προ πολλού σε ποια κατηγορία ανήκουν. Το ΔΣ, όμως, έχει κάποιο λόγο να τους στηρίζει;


Αριστερό Ριζοσπαστικό ΜΜΕτωπο
(20 Φεβρουαρίου 2011)

Πόσο ακόμα σε "συναγερμό και ετοιμότητα"; Και για ποιούς;

Τα τελευταία τουλάχιστον δέκα χρόνια η ΕΣΗΕΑ ζητά από τα μέλη της να βρίσκονται σε "συναγερμό και ετοιμότητα". Στο μεταξύ γύρω μας όλα αλλάζουν, κατεδαφίζονται τα πάντα. Και θα ήταν και αυτό θετικό εάν υπήρχε έστω μια συζήτηση για αυτά που έρχονται. Φθάνει που είμαστε σε "ετοιμότητα" η οποία και θα εξαργυρωθεί αργότερα σε κάποιο γραφείο υπουργού ή εκδότη. Και ενώ η ΕΣΗΕΑ δεν προσδιορίζει την ημέρα απεργίας, η ΠΟΕΣΥ προτείνει 24ωρη απεργία την επόμενη εβδομάδα. Καμία συγκεκριμένη πρόταση για απεργία, την Παρασκευή για παράδειγμα ή την επόμενη εβδομάδα, δεν διατυπώνεται στο κείμενο που υπέγραψαν συντάκτες κυρίως από την "Ελευθεροτυπία" με το οποίο ζητούν να μην απεργεί ο κλάδος όταν γίνεται γενική απεργία. Ανακοίνωση για την αναστολή της κιητοποίησης έβγαλε και το Αριστερό Ριζοσπαστικό ΜΜΕτωπο.

Ολόκληρη η ανακοίνωση:

Δες ποιοι μιλούν για ενημέρωση…


Στρίβειν δια της… ενημέρωσης. Με αυτή τη μέθοδο, η αντιδραστική πλειοψηφία του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ αναιρεί τις αποφάσεις της για απεργιακές κινητοποιήσεις και διαψεύδει και τις (ελάχιστες) τελευταίες ελπίδες ότι θα μπορούσε να οργανώσει, στοιχειωδώς, τον αγώνα των εργαζόμενων δημοσιογράφων για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους από τη λαίλαπα που έχει εξαπολύσει το μπλοκ κυβέρνησης, ΕΕ ΔΝΤ και ΕΚΤ.

Οι «επιλεκτικές εξαιρέσεις» (ποδοσφαιρικοί αγώνες, συνάντηση πολιτικών αρχηγών και άλλα ευτράπελα), τα «έκτακτα γεγονότα» (όπως ο χαμός των τριών συναδέλφων μας στην Μαρφίν), η ανοχή στα απεργοσπαστικά φαινόμενα (βλέπε Σκάι και πόρταλς), τείνουν, τελικά, να γίνουν ο κανόνας. Το δικαίωμα στην απεργία υπονομεύεται εμπράκτως από εκείνους οι οποίοι, δήθεν, θα έπρεπε να το υπερασπίζονται ως κόρη οφθαλμού, ειδικά σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς.