Γιατί θέλει η Χ.Κ.Τεγόπουλος να βγει αμέσως απόφαση για το άρθρο 99;

Η πρώτη ανάγνωση των αλλαγών στο άρθρο 99 που περιλαμβάνονται στο νομοσχέδιο-σκούπα του υπουργείου Ανάοτυξης, έβαλαν φωτιά στα μπατζάκια της εργοδοσίας της "Ελευθεροτυπίας". Αιτία η πιθανότητα να κριθεί η υπόθεση "σωτηρίας" δια της πτώχευσης με τις νέες διατάξεις του νόμου.

Και όπως σωστά επισημάνθηκε ήδη υπάρχει στο σχέδιο νόμου η μεταβατική διάταξη <<Η παράγραφος 13 (μεταβατική διάταξη) ορίζει ότι οι τροποποιήσεις που εισάγονται στον Πτωχευτικό Κώδικα με το παρόν νομοσχέδιο καταλαμβάνουν και τις εκκρεμείς διαδικασίες>>. 

Η πρώτη ανάγνωση των αλλαγών που επιχειρούνται έγιναν και αναρτήθηκαν στο blog του εκπροσώπου της "Ε" από όπου και τις αναδημοσιεύουμε:

Τροποποιήσεις στο "99" με το νέο πολυνομοσχέδιο του υπ.Ανάπτυξης

ΑΡΘΡΟ 235 – ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΤΩΝ άρθρων 99επ. του πτωχευτικου κώδικα

Γενικά:

Τον Σεπτέμβριο του 2011, με το νόμο 4013/2011 (Α’ 204), αντικαταστάθηκε ολόκληρο το έκτο κεφάλαιο του Πτωχευτικού Κώδικα (άρθρα 99-106 ν. 3588/2007) με κατάργηση της «διαδικασίας συνδιαλλαγής» και εισαγωγή νέας προπτωχευτικής διαδικασίας, της «διαδικασίας εξυγίανσης».

 Η νέα αυτή διαδικασία (νέα άρθρα 99-106ι του ν. 3588/2007) στοχεύει στη διόρθωση ατελειών του αρχικού νόμου, που καθιστούσαν δυνατή την κατάχρηση του θεσμού της συνδιαλλαγής, στην παροχή δυνατότητας στο δικαστήριο να καθιστά υποχρεωτική και για τους διαφωνούντες μια συμφωνία που έχει συγκεντρώσει κάποια σημαντική πλειοψηφία των πιστωτών, και σε άλλες βελτιώσεις του νόμου, εκ των οποίων σημαντική είναι η απευθείας επικύρωση συμφωνίας εξυγίανσης που έχει συναφθεί ήδη πριν από την υπαγωγή της επιχείρησης στα άρθρα 99 επ. (διαδικασία του άρθρου 106β, «prepackaged plan»). 

Με το ν. 4013/2011 επιδιώχθηκε όχι η αθρόα υπαγωγή επιχειρήσεων στα άρθρα 99 επ., με συνέπεια το «πάγωμα» των δικαιωμάτων των πιστωτών και με μικρές πιθανότητες σύναψης συμφωνίας, αλλά η επίτευξη μικρότερου μεν αριθμού υπαγωγών, περισσότερων όμως συμφωνιών. Εξάλλου, σε πολλά σημεία η διαμόρφωση της νέας διαδικασίας επαφίεται στην κρίση του δικαστή, π.χ. κατά τον καθορισμό της περιμέτρου των προληπτικών μέτρων (νέο άρθρο 103), το διορισμό του «ειδικού εντολοδόχου» (νέο άρθρο 102 § 6), κλπ. ώστε να προσαρμόζεται καλύτερα η διαδικασία στις εκάστοτε ανάγκες της οφειλέτριας επιχείρησης και των πιστωτών της.

Με δεδομένο ότι η νέα διαδικασία εξυγίανσης εισήχθη πολύ πρόσφατα και δεν έχει ακόμη δοκιμασθεί και αποτιμηθεί στην πράξη, είναι πρόωρο να επιχειρηθεί εκ νέου αναμόρφωση, και μάλιστα εκ βάθρων, της σχετικής νομοθεσίας. Μπορούν ωστόσο να επιχειρηθούν επιμέρους βελτιώσεις, όπου κρίνεται ότι αυτό θα καταστήσει τη διαδικασία ταχύτερη και αποτελεσματικότερη, πιο φιλική για τους πιστωτές και τους εργαζομένους, και λιγότερο ευεπίφορη σε καταχρήσεις. 

Σε σχέση με το πρώτο θα πρέπει να σημειωθεί ότι ως καθυστέρηση της διαδικασίας δεν μπορεί να εκληφθεί ο χρόνος υλοποίησης της συμφωνίας, που καμιά φορά υπολογίζεται σε 4 έτη (ο νόμος δεν μνημονεύει τίποτε σχετικό, αλλά αποτελεί άποψη που διατυπώνεται καμιά φορά), διότι η υλοποίηση οποιασδήποτε συμφωνίας μπορεί να εκτείνεται έτσι κι αλλιώς στο χρόνο (αυτό μπορεί να συμβεί και με το ενδοπτωχευτικό σχέδιο αναδιοργάνωσης). Αντίθετα, καθυστερήσεις που πρέπει να αντιμετωπισθούν είναι εκείνες που αφορούν την ίδια τη διαδικασία και που μπορεί να είναι οδυνηρές για τους πιστωτές, ιδιαίτερα αν έχουν διαταχθεί προληπτικά μέτρα. Ο ν. 4013/2011 περιόρισε δραστικά τις προϋποθέσεις λήψης προληπτικών μέτρων, ιδίως εξαρτώντας τα από γνωμάτευση εμπειρογνώμονα για την ανάγκη λήψης τους (άρθρο 100 § 3). Ωστόσο υπάρχουν δυνατότητες περαιτέρω συντόμευσης της διαδικασίας, όπως θα φανεί από τις προτεινόμενες ρυθμίσεις.

Σε σχέση με τη θέση των εργαζομένων στη διαδικασία θα πρέπει να υπομνησθεί ότι με το ν. 4013/2011 προβλέφθηκαν τα ακόλουθα: 

Πρώτον, επετράπη στο δικαστή να εξαιρεί τις εργατικές απαιτήσεις για μισθούς από την αναστολή των ατομικών διώξεων που διατάσσει ως προληπτικό μέτρο (άρθρο 103 § 5).

Δεύτερον, προβλέφθηκε ότι στη συμφωνία εξυγίανσης η αρχή της ίσης μεταχείρισης των πιστωτών μπορεί να υποστεί εξαιρέσεις υπέρ των εργαζομένων (άρθρο 106ζ § 2 δ’). 

Τρίτον, επαναλήφθηκε ο κανόνας του παλαιού άρθρου 103 § 3, κατά τον οποίο στη συζήτηση για την επικύρωση της συμφωνίας ακούγεται και εκπρόσωπος των εργαζομένων (άρθρο 106στ § 4). Είναι δυνατή ωστόσο και εδώ η περαιτέρω ενίσχυση της θέσης των εργαζομένων στη διαδικασία.

Ιδιαίτερη προσοχή αξίζει να δοθεί επίσης στο άρθρο 106η § 3, που εξαλείφει το αξιόποινο της καθυστέρησης καταβολής οφειλών προς το Δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία και που έχει κατηγορηθεί ότι έχει αποτελέσει ή μπορεί να αποτελέσει μέθοδο καταχρήσεων.

Ένα χρήσιμο ανάγνωσμα (ειδικά για την Ελευθεροτυπία) ενόψει του άρθρου 99.

Αποσπάσματα από την μεγάλη έρευνα του ΜΟΝΟ για τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης(ΜΜΕ).

(αναδημοσίευση από το mono )

Το mono στο δεύτερο τεύχος του παρουσιάζει και μια διαχρονική έρευνα για την πορεία των μέσων μαζικής ενημέρωσης στην Ελλάδα. Οι συνάδελφοι Χρήστος Ιωάννου, Τάσος Τσακίρογλου και Επιστήμη Μπινάζη, ασχολήθηκαν με θέματα, τα οποία συζητιούνται καθημερινά από τους πολίτες αλλά γράφονται και ακούγονται ελάχιστα από τα ίδια, κυρίως τα παραδοσιακά ΜΜΕ. Στο mono μιλάει και η Anne Cecile Robert της Le MondeDiplomatique, η οποία επισημαίνει ότι η ελευθερία της ενημέρωσης είναι σε κίνδυνο, αλλά χαρακτηρίζει πολύ ενθαρρυντικό το φαινόμενο της δημιουργίας ανεξάρτητων μέσων.

Οι δημοσιογράφοι και ο έλεγχος της εξουσίας
Ρεπορτάζ φάντασμα

Άντλησαν 564 εκατ. ευρώ σε έξι μήνες από το Χρηματιστήριο και μετρούσαν αξίες 2,8 δις. ευρώ την εποχή της φούσκας 1999-2000. Τώρα αξίζουν 117 εκατ. ευρώ!

Ο χώρος του τύπου προσέλκυσε (και προσελκύει διαχρονικά) διάφορα επιχειρηματικά συμφέροντα τα οποία επένδυσαν μεγάλα ποσά προκειμένου να έρθουν σε επαφή με το πολιτικό σύστημα, αλλά και να χειραγωγήσουν τον τύπο. Άλλωστε είναι καταγεγραμμένο γεγονός ότι οι μεγάλες επενδύσεις στον τύπο, οι πολυδάπανες προσφορές δεν μεταφράζονται σε επιχειρηματικά κέρδη. Αντίθετα, εξυπηρετούν άλλους στόχους.

Η κρίση δεν ξέσπασε σήμερα στα ΜΜΕ. Σοβεί εδώ και χρόνια από τη διογκούμενη διαπλοκή, επιχειρηματική και πολιτική, την υποβάθμιση της ποιότητας, την υπεροψία, την έλλειψη διορατικότητας και την λανθασμένη στρατηγική μη ενσωμάτωσης τεχνολογικών μέσων. Και τέλος την έλλειψη υγιούς ανταγωνισμού.
Στο χώρο των ΜΜΕ δεν λειτουργούν υγιώς πολλά πράγματα. Από το γιατί μια τράπεζα χρηματοδοτεί ένα μέσο ενημέρωσης, μέχρι το πώς και που κατευθύνεται η κρατική και ιδιωτική διαφήμιση. Ακόμα για το εάν τηρούνται ή όχι οι σχετικοί νόμοι, που ρυθμίζουν α) θέματα τύπου, β) εργασιακές σχέσεις και γ) εταιρική και χρηματιστηριακή νομοθεσία.
Πολλά μέσα στήθηκαν χωρίς ουσιαστικό αποκλειστικό περιεχόμενο, αλλά με φθηνές ή ακριβές προσφορές άλλων προϊόντων διότι είχαν προνομιακή σχέση με το τραπεζικό, πολιτικό ή και επιχειρηματικό σύστημα. Τελευταία δημιουργήθηκαν και δημιουργούνται μέσα ενημέρωσης από τα «κλεμμένα» λεφτά των τραπεζών. Το φαινόμενο δεν το αγγίζει ούτε η πολιτεία ούτε η ανεξάρτητη δικαιοσύνη!

περι αποδοτικότητας

Όταν η εταιρεία Πήγασος Εκδοτική Α.Ε. διάβαινε την πόρτα του Χρηματιστηρίου στις αρχές του 2000, ο τότε διοικητής της Εθνικής Τράπεζας, Θεόδωρος Καρατζάς μιλούσε για μία «εξαιρετική επενδυτική ευκαιρία». Ο κ. Καρατζάς είχε προβεί σε αυτή τη δημόσια δήλωση στην κεντρική παρουσίαση της επιχείρησης προς το επενδυτικό κοινό για να προωθήσει τα συμφέροντα του πελάτη του και της τράπεζας, η οποία ήταν ανάδοχος στην έκδοση, δηλαδή έπαιρνε αμοιβή από την πώληση των μετοχών της Πήγασος στο επενδυτικό κοινό.

Η εταιρεία Πήγασος δεν επιβεβαίωσε ποτέ τον χαρακτηρισμό που έδωσε ολόκληρος διοικητής της Εθνικής Τράπεζας. Η μετοχή δεν «μεγαλούργησε» με εξαίρεση την σύντομη περίοδο της χρηματιστηριακής φούσκας. Ούτε η εταιρεία ήταν ποτέ μεταξύ αυτών, που θαυμάζουν οι επενδυτές για την αποδοτικότητά τους.

Ας θυμηθούμε τι σημαίνει άρθρο 99 για τους εργαζόμενους

Πτωχευτικός Κώδικας: Νόμος ομηρίας των εργαζομένων

του Γ.Κ

Πηγή:
http://diakladikimme.wordpress.com

Το άρθρο 99 του Πτωχευτικού Κώδικα προστατεύει με τη συνδιαλλαγή τις επιχειρήσεις και αντιμετωπίζει τους εργαζόμενους ως… πιστωτές
Τον Ιούλιο του 2007 το υπουργείο Δικαιοσύνης παρουσίαζε το νέο πτωχευτικό κώδικα, ως αναγκαίο εκσυγχρονισμό ενός πτωχευτικού δικαίου, που μέτραγε τότε ήδη 160 χρόνια ζωής. Με τις ψήφους της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, σε μια θερινή διαδικασία και με πολύ λίγες φωνές που μιλούσαν για ακόμα ένα αντεργατικό νομοθέτημα, ψηφίστηκε ένας νόμος, ο οποίος επέφερε ανατροπές στα κεκτημένα των εργαζομένων και αποδείχτηκε «προνοητικός» για τη σημερινή κρισιακή συγκυρία, που οι επιχειρήσεις ψάχνουν εναγωνίως τρόπους να αποφύγουν τις υποχρεώσεις τους.
Η κεντρική ιδέα του νόμου διατυπωνόταν από τον τότε υπουργό Δικαιοσύνης, Αναστάση Παπαληγούρα, ως εξής: “Ο νέος Πτωχευτικός Κώδικας αρθρώνει ένα απλουστευμένο, σύγχρονο, δίκαιο και λειτουργικό σύστημα ρυθμίσεων με βάση τη δεύτερη ευκαιρία. Θα προσφέρει σημαντικά οφέλη στην υγιή επιχειρηματική δράση, ιδίως των μικρομεσαίων μονάδων, και κατ’ επέκταση στην απασχόληση, την εθνική οικονομία, την κοινωνία”.Μια ματιά σε κάποιες από τις επιχειρήσεις που έκαναν χρήση αυτού του… λειτουργικού συστήματος μέχρι τώρα είναι αρκετή για να καταλάβουμε πώς αξιοποίησαν τη “δεύτερη ευκαιρία”.

Ενας νόμος-κερασάκι στην αντεργατική τούρτα

Ο νέος Πτωχευτικός Κώδικας αναγγέλθηκε ως εισαγωγή στο δίκαιο της χώρας μας σύγχρονων αρχών από τα αντίστοιχα δίκαια χωρών, όπως η Γερμανία, η Γαλλία και η Ισπανία. Βασική καινοτομία η δεύτερη ευκαιρία, η “διαδικασία συνδιαλλαγής” με τους πιστωτές, το άρθρο 99 του νέου νόμου (ή, για την ακρίβεια, τα άρθρα 99-106). Ένας επιχειρηματίας που απειλείται με παύση πληρωμών εντάσσεται σε ένα καθεστώς προστασίας από κατασχέσεις και προσωπικές διώξεις και, στο διάστημα αυτό, έρχεται σε συμφωνία με τους πιστωτές του στη βάση ενός σχεδίου εκσυγχρονισμού της επιχείρησης, το οποίο μπορεί να κρατήσει έως δυο χρόνια. Πριν δούμε ποια είναι η πραγματικότητα, ας σταθούμε σε ορισμένα βασικά σημεία αντεργατικής χειροτέρευσης που επέφερε αυτός ο νόμος.Με το προηγούμενο νομικό καθεστώς, όλες οι απαιτήσεις των εργαζομένων που γεννήθηκαν την τελευταία διετία πριν από την πτώχευση, καθώς και οι απαιτήσεις από αποζημιώσεις λόγω καταγγελίας σύμβασης, ανεξαρτήτως του χρόνου κατά τον οποίο προέκυψαν, ικανοποιούνταν κατά προτεραιότητα. Με το νέο νόμο οι προνομιακές απαιτήσεις των εργαζομένων περιορίζονται κατά ένα τέταρτο, δηλαδή μόνο σε ένα εξάμηνο πριν από την πτώχευση.
Παράλληλα αποκλείονται στην προνομιακή κατάταξη οι τόκοι αυτών των απαιτήσεων και, τέλος, το ποσόν που μπορούν να απαιτήσουν οι εργαζόμενοι είναι το πολύ το μισό από το προς διανομή κεφάλαιο (ό,τι μείνει από την περιουσία της συνήθως ρημαγμένης επιχείρησης).Αντίστοιχα περικόπτονται και τα προνόμια των ασφαλιστικών ταμείων και του δημοσίου, πάντα προς όφελος των τραπεζών. Όπως εύστοχα σημείωνε τότε ο νομικός Κώστας Παπαδάκης, “είναι αυτονόητο ότι οι ρυθμίσεις αυτές ουσιαστικά εκμηδενίζουν κάθε προνόμιο εργατικών απαιτήσεων, εξαλείφοντας μία ακόμη εστία νομοθετικής κατοχύρωσης της παροχής εργασίας μέσα στην πλημμυρίδα των αντεργατικών μεταρρυθμίσεων. Και, βέβαια, υπηρετούν τα συμφέροντα των τραπεζών και λοιπών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, που, όπως είναι γνωστό από την καθημερινή συναλλακτική πείρα, έχουν πλημμυρίσει με προσημειώσεις κάθε ακίνητο του οποίου ο ιδιοκτήτης έχει προσφύγει στο δανεισμό τους”.Για το συμβολισμό της υπόθεσης, να σημειώσουμε ότι εισηγητής του νόμου –επικεφαλής στη νομοπαρασκευαστική επιτροπή– ήταν ο… γνωστός από τη δίκη της 17 Νοέμβρη, τέως αρεοπαγίτης Μιχάλης Μαργαρίτης!

Το άρθρο 99 μανδύας προστασίας από τους εργαζόμενους

Ας δούμε τώρα ποια είναι και πώς εφαρμόζεται η περίφημη “δεύτερη ευκαιρία” στις επιχειρήσεις. Η επιχείρηση που φθάνει στα πρόθυρα παύσης πληρωμών έχει πλέον τη δυνατότητα να ζητά την υπαγωγή της στις διατάξεις του άρθρου 99 του Πτωχευτικού Κώδικα. Αυτό γίνεται με την υποβολή αίτησης στο πρωτοδικείο της έδρας της επιχείρησης, όπου αναφέρεται αναλυτικά η οικονομική κατάστασή της και τα μέτρα που προτείνει για την έξοδό της από την κρίση. Βασικό κριτήριο για να ενταχθεί στο καθεστώς προστασίας του άρθρου 99 ο κοινωνικός της ρόλος, δηλαδή το σύνολο των εργαζομένων που απασχολεί. Το δικαστήριο ορίζει δικάσιμο, παρέχει ακόμη τη δυνατότητα προσωρινής διαταγής μέχρι την τακτική δικάσιμο και, όταν συζητηθεί η υπόθεση, ορίζεται ένας πραγματογνώμονας-μεσολαβητής, ο οποίος εντός διμήνου πρέπει να υποβάλει ένα σχέδιο συνδιαλλαγής με τους πιστωτές, στο οποίο να συμφωνούν τουλάχιστον το 50% από αυτούς (με βάση τα ποσά που διεκδικούν).